Το φευγιό της Ζωής...

Μέχρι τα δέκα της μεγάλωσε στην επαρχία.

Με την φυγή του κόσμου για καλύτερη ζωή

στα ξένα ερήμωσε και το χωριό.

Οι γονείς αποφάσισαν την εσωτερική

μετανάστευση,

τους τρόμαζε η ξενιτιά.

Πουλήθηκαν κομμάτια γης, μπιλ-παρά που έλεγε

ο πατέρας και αγόρασαν θυρωρείο στη Λ. Αλεξάνδρας.

Σκληρή δουλειά με θελήματα, καθαριότητες και η μάνα

να στήνει μπουγάδες και να κάνει σίδερο για περίσσια

μεροκάματα.

Ανθρωποι μαθημένοι στα δύσκολα δεν σταματούσαν

πουθενά.

Η Ζωίτσα γράφτηκε στο σχολειό και άρχισε να δέχεται

τις ειρωνείες από τα άλλα παιδιά για την προφορά της.

Ηθελε όμως να τους κερδίσει.

Ο δάσκαλος της είπε να διαβάζει βιβλία δυνατά και

προσέχει με την ακοή τι έλεγαν.

Στο στενάχωρο δωμάτιο βράδια ολάκερα

προσπαθούσε κάτω από το πορτατίφ.

Με τα παιδιά τα κατάφερε….

Τις έλειπε η αγκαλιά και την βρήκε στις συμμαθήτριες….

Οι γονείς στα χάδια δεν ήταν μαθημένοι , κλειστοί

άνθρωποι που δεν είχαν μάθει το γέλιο γιατί δεν

το έζησαν και οι ίδιοι.

Περνούσαν τα χρόνια και η Ζωή έφτιαχνε όνειρα ..

Στα είκοσι, βρέθηκε ο Γιάννης που την αγάπησε.

Γείτονας, και τρελαμένος παρά τα δέκα πέντε χρόνια

που τους χώριζαν.

Οι γονείς τρελάθηκαν από χαρά.

Σαν πήραν την άδεια να βγουν βόλτα,

η Ζωή με τον κόμπο στο λαιμό, αμήχανη,

μια και ήταν το πρώτο ραντεβού της.

Ο Γιάννης την είχε κάνει να γελάσει….

Τις κέρδισε την καρδιά…

Και το κέρδος το ονομάτισε αγάπη….

Λίγους μήνες αργότερα βγήκε νύφη

από το υπόγειο και ανέβηκε σύντροφος

του τρελαμένου άντρα της στο

αντικρινό ρετιρέ.

Μαζί έμενε και η μάνα του που καμάρωνε

την Ζωή και

την φρεσκάδα που είχε φέρει στο σπιτικό τους.

Οι μέρες περνούσαν με γέλιο….

Οι νύχτες πάλι με ένα δάκρυ να στέκει στην άκρη.

Καμιά νύχτα δεν της χάρισε χαρά…

Ετσι να είναι ο έρωτας, αποκλείεται!

Περίμενε να γεμίσει η αγκαλιά της με ένα μωρό

που δεν ήρθε ποτέ.

Δώδεκα χρόνια με έναν άντρα που την λάτρευε,

αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να την κάνει

να νοιώσει γυναίκα…

Το αγκάθι το ήξερε πολύ καλά ο Γιάννης

και φοβόταν μη την

χάσει τώρα που εκείνη άνθιζε …

Πόσο να κρύψει την ζήλεια του;

Τον έπνιξε και άρχισε να βγαίνει το φίδι

από την τρύπα του..

Οσο και να χαμογελούσε η Ζωή, η πίκρα

στα μάτια της

ήρθε και σκάλωσε.

Τις περνούσε καιρό τώρα σαν σκέψη ο χωρισμός.

Πώς να εξηγήσει το γιατί;

Δεν είχε λόγους φανερούς αλλά καλά κρυμμένους…

Σαν τόλμησε να το πει στη μάνα της, πήρε κατάρες

και τύψεις γιατί θα πέθαινε, τον πατέρα…

Φούσκωνε η ψυχή και έλιωνε το σώμα.

Εφυγε , κρυφά, με μια βαλίτσα στο χέρι, αφήνοντας

ένα γράμμα συγνώμης στον Γιάννη.

Γύρισε στο χωριό και χώθηκε στην αγκαλιά της γιαγιάς.

Δεν γύρισε ποτέ πίσω.