Μια φίλη ανώνυμη διηγείται!!!

Είναι η περιπέτεια μιας φίλης που μας

παρακολουθεί όλους και πάντα αφήνει

τα ευγενικά της σχόλια.

Μιλάμε με mails και πρέπει να την πείσω

να φτιάξει σελίδα.

Την ευχαριστώ για την ιδιαίτερη αγάπη της.

Πως ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Παρίσι, κατέληξε σε περιπέτεια...

Εγώ και η συνεργάτιδα μου η οποία διατηρεί μαγαζί με ρούχα, αποφασίσαμε να πάμε στο Παρίσι για να επισκεφτούμε
μια σχετική έκθεση που γινόταν εκεί, Ιανουάριο μήνα, και με την ευκαιρία να ψωνίσουμε και τα σχετικά με τη δουλειά μας υφάσματα χάντρες κ.τ.λ.
Στις πέντε λοιπόν ξημερώματα Σαββάτου, ξεκινήσαμε από εδώ, και μέσω Ζυρίχης, φτάσαμε στις οχτώ στην Πόλη (του φωτός) που λένε.
Πλην όμως για μας δεν αποδείχτηκε και πολύ φωτισμένη...
Άντε τώρα να πάρουμε τις βαλίτσες, άρχισαν να βγαίνουν από το διάδρομο, και αφού πήρα τη δική μου, μάταια περιμέναμε και τις φίλης, ο διάδρομος έκανε αρκετούς γύρους χωρίς τη βαλίτσα όμως.
Και τώρα τι γίνετε, που η μόνη γλώσσα που ξέραμε ήταν αυτή των παππούδων μας?
Από δω κι από κει καταφέραμε να βρεθούμε στο σχετικό γραφείο, όπου ήταν δυο ανατολιτισσες κοπέλες...
Φυσικά ούτε.. κινέζικα ξέραμε.

Τελικά με τη βοήθεια των υπαλλήλων βρέθηκε η βαλίτσα στη Ζυρίχη.
Μας υποσχέθηκαν να τη φέρουν το βράδυ στο ξενοδοχείο.

Παίρνουμε το λεωφορείο και πάμε στο ξενοδοχείο που ήταν κοντά στην Όπερα.
Ήταν νωρίς και το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο, οπότε βγήκαμε για μια αναγνώριση

όπως ήμασταν με τα ρούχα του ταξιδιού.
Αφού γυρίσαμε μερικές ώρες αρχίζει να βρέχει δυνατά,και καθώς ήμασταν έξω από ένα κομμωτήριο, μπήκαμε να προφυλαχτούμε και φυσικά αναγκαστήκαμε να δεχτούμε τις υπηρεσίες των κομμωτών.
Η βροχή έπεφτε και οι ομπρέλες στη Ζυρίχη!
Επιστρέφουμε το βραδάκι στο ξενοδοχείο εμείς, η βαλίτσα όχι.
Στο θυρωρείο ήταν ένας ωραίος μελαψός νέος, με παραστατικές χειρονομίες του δώσαμε να καταλάβει ότι περιμέναμε τη βαλίτσα, αφού έκανε μερικά τηλεφωνήματα μας είπε ότι θα εχόταν στις εννιά.
Ωραία λοιπόν δεν πάμε να δούμε το κτήριο της Όπερας και πήγαμε.

Αφού το είδαμε από έξω, θελήσαμε να το δούμε κι από μέσα. Στην πόρτα όμως μας σταμάτησαν, γιατί εκείνη την ώρα είχε παράσταση κι έπρεπε να έχουμε εισιτήριο, κάναμε μεταβολή, λέγοντας ότι θα έρθουμε κάποια άλλη ώρα.
Εκείνη τη στιγμή, βγαίνει ένα ζευγάρι Γάλλων, η προσωποποίηση της ευγένειας και της κομψότητας, και μας
δίνουν από ένα εισιτήριο .

Τότε αυτός που μας είχε σταματήσει, ευγενέστατα μας έκανε νόημα να περάσουμε.
Μπαίνουμε λοιπόν ανεβαίνουμε μια σκάλα με χρυσά περίτεχνα κάγκελα και μπορντό χαλί.
Βρισκόμαστε σε μια σάλα που προφανώς ήταν το φουαγιέ, την ώρα εκείνη ή διάλυμα ήταν ή δεν είχε αρχίσει ακόμα η παράσταση.

Γεμάτη κόσμο επίσημα ντυμένοι, πολλοί με ένα ποτήρι στο χέρι.
Κι εκεί που δεν ξέραμε τι να κάνουμε και κοιτάζαμε μια γύρω μας και μια τα παπούτσια μας, ακατάλληλα για
την περίσταση καταλαβαίνετε...
Μας πλησιάζει λοιπόν κάποιος, που φορούσε κάτι σαν σμόκιν σαν φράκο ξέρω κι εγώ? μας κάνει μια υπόκλιση
μας παίρνει τα εισιτήρια και μας οδηγεί σε ένα κεντρικό θεωρείο στις δύο πρώτες θέσεις, μας κάνει νόημα να
καθίσουμε με τη σχετική υπόκλιση πάλι.
Βρεθήκαμε να καθόμαστε σε κάτι καθίσματα όλο χρυσό και βελούδο, και να βλέπουμε κάτω την πλατεία και τα γύρω θεωρία, όπως μόνο από την τηλεόραση ξέραμε, σε λίγα λεπτά σηκώθηκε η αυλαία και εμφανίστηκε μια πολυάνθρωπη ορχήστρα, έπαιξαν για λίγο μουσική...σηκώθηκε μια δεύτερη αυλαία και βγήκαν χορευτές με
κοστούμια εποχής, που δεν μπορώ να τα περιγράψω.
Καθώς είχαμε να κοιμηθούμε σαράντα ώρες σχεδόν, μας φαινόταν όλα αυτά σαν όνειρο εκτός πραγματικότητας.
Ανάλογες περιπέτειες είχαμε και τις υπόλοιπες τέσσερις μέρες, δεν θα ήθελα όμως να σας κουράσω.
Γι ‘αυτό θα σας πω μόνο ότι την ώρα τις επιβίβασης στο αεροπλάνο της επιστροφής και καθώς περνούσαμε τον έλεγχο, ακούστηκε ένα δυνατό σφύριγμα, μας κύκλωσαν μερικοί ένστολοι με τα όπλα καταπάνω μας ,και πήρα την τρομάρα της ζωής μου...
Τι είχε συμβεί; η φίλη είχε ψωνίσει μερικά ψαλίδια για τη δουλειά της, τα οποία είχε βάλει σε ένα μικρό βαλιτσάκι
που κρατούσε στο χέρι ,πράγμα το οποίο αγνοούσα...
Όλα καλά αλλά όχι και τρομοκράτισσα εγώ!!!