Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ο Παντελής..



Καθόταν πίσω από τον χτιστό μόλο εκεί που η μεγάλοι βράχοι είχαν λειανθεί από το  χάδι της θάλασσας τόσα χρόνια τώρα…
Ξετύλιγε αργά την καθετή και δίπλα του είχε τον σκουριασμένο μικρό τενεκέ με το δόλωμα.
Περίμενε τον φίλο του.
Μόλις γλυκοχάραζε..
-Καλημέρα Παντελή!
-Βρε καλώς τον! Ελα θρονιάσου!
Κοντά στα ογδόντα πέντε και οι δυο. Γεννημένοι με διαφορά ημερών. Στον ίδιο τόπο ως τα γεροντικά.
Τα μπατζάκια ανεβασμένα ως τα γόνατα και τα ψάθινα καπέλα στο κεφάλι ήταν το σήμα στους απέναντι στον καφενέ,πως και σήμερα έσμιξαν τα φιλαράκια να ξεγελάσουν τα κεφαλόπουλα.
-Δεν τσιμπάει ρε Παντέλω!!
-Τσιμπάει.. σήμερα τσιμπάει όσο ποτέ!
Τον κοίταξε λοξά… Ο Παντελής συνέχισε.
-Σήμερα τσιμπάει και πονάει! Τον εθυμούμε μωρέ στα είκοσι δυο του. 
Είχε τελειώσει το Γυμνάσιο και τον έσμπρωχνα να πάει στα καράβια. 
Τότες οι καπετανέοι δεν ήταν υποχρεωτικό να έχουν τελειώσει Σχολή. Από Τζόβενο κάθε που συμπλήρωνε υπηρεσία έδινε εξετάσεις. Δεν πολιόθελε, το έλεγε στη μάνα του μα σε λόγου μου δεν έφερνε αντιρρήσεις. Ημανε και αψής και με φοβούνταν τα παιδιά. Θυμάσαι που και η γυναίκα μου με μια ματιά καταλάβαινε τι γύρευα; Ημανε σκληρός, όσο και ο κόσμος αν έβλεπε πως πάλευα με τη βάρκα να γιομίσω τα στόματα. 
Δεν με έκανε καλά η φουρτούνα. Αβάρετος μα αγύριστο τσερβέλο.
Να βρε! Ενας σπάρος! Το μόνο ψάρι που έτρωγε και καμιά ζαργάνα. Θα τον ρίξω πίσω! 
Ωχ, μάνα μου, ούτε τσιγάρο φούμαρα, ούτε πιοτί κατέβασα ποτές μου. 
Η  μόνη έννοια να ταχτοποιήσω τα τέσσαρα παιδιά μου. Σαν μπήκε στο παπόρι να φύγει η μάνα του έκλαιγε και τα αδέλφια του από φόβο είχαν κατεβασμένα τα κεφάλια. 
Έφευγε να βοηθήσει στα προικιά των αδελφάδων του. Ο κλήρος είχε πέσει στον μεγαλύτερο. 
Εγώ τον είχα τραβήξει με σημαδεμένη τράπουλα ανάθεμα το κεφάλι μου.  Όταν το έσκασε στην Αμερική παρακαλούσα να μην τον πιάσει το ιμιγγρέσιο και τον στείλει πίσω. 
Δεν θα έβρισκε ξανά δουλειά στα καράβια! 
Και προτίμαγα ρε φίλε, να τον νοιώθω κρεμασμένο όξω από τους ουρανοξύστες στα εκατό πατώματα.. νύχτα.. παράνομος, να καθαρίζει τζάμια. Μετά από χρόνια βρέθηκε στην Αστόρια. 
Για αυτήνε την πόλη είχα ακούσει πως ήταν σαν την Ελλάδα από τους ξενιτεμένους μας. Μα χωρίς τους δικούς του, ένα ξερό κορμί τι ήταν; Το άδικο το δικό μου ήταν! Και θυμάσαι πόσο όμορφος ήταν; Τον καμάρωνα. Και όλοι έκλαιγαν κρυφά τα βράδια και η μάνα του δεν είχε αφήσει Αγιο, να μη του στείλει τάμα!  
Μετά τα δέκα χρόνια είχε προξενιά.. τον ορέγονταν τα κορίτσια για το μπόι του και την ομορφάδα  του. Μας έστειλε ένα προσκλητήριο και σημείωνε πως θα έπαιρνε την υπηκοότητα αργότερα… να μην είναι παράνομος. 
Για την νύφη κουβέντα! 
Μόνο «καλή κοπέλα» και ξέρεις πως ορμηνεύετε αυτό; «Δεν την αγαπώ μα αναγκεμένος είμαι και την παίρνω». 
Και να τα τρία παιδιά.. και χαρές εγώ.. καμάρι στο καφενείο και επίδειξη. Τέλειωσε κάποιες σπουδές γιατί τ’ αρέσανε τα γράμματα. 
Ερχόταν κάθε Σεπτέμβρη. Και η μάνα του ζούσε με το θαύμα του κάθε χρόνου! 
Σάματις και οι άλλοι δεν φτιαχτήκανε; Είχε δουλειές ο τόπος μας τότες! Όπως φτιάχτηκαν και οι δικοί σου! Τα προικιά από μόνες οι κόρες μου θα τα έφτιαχναν και εγώ με τη σκούνα που την κουλάντριζα μέχρι τα εβδομήντα τρία που έπαθα το ατύχημα και κουτσάθηκα. 
Γαμώ το στανιό μου δεν ψόφαγα να ησύχαζα!
-Ελα τώρα τι θες και σταματημό δεν έχεις έτσι ήταν τα μυαλά τότες! Του είπε ο Σίμος για να μη τον βλέπει με τα μάτια κόκκινα.

-Ασε με μωρέ, τον άχρηστο! Για ούλους δεν ήταν τα μυαλά; Πεισματάρης ήμανε! Και ύστερις αγόρασε μεγάλο σπίτι με κήπους και αυλές! Και εδώ ένα σπίτι να αράξει μετά την σύνταξη! Ολους βρε τους αγαπούσε… ο Γιός σου ο καλύτερος του φίλος. 
Και ένα χρόνο πριν βγει στην σύνταξη και ενώ είχε φτάσει ψηλά στην εταιρεία τον χτύπησε η αρρώστια! Τα πλεμόνια του!  
Είπα…Αμέρικα είναι θα γιάνει, εδώ πάνε από όλα τα μέρη του κόσμου να βρουν γιατρειά και ο δικός μου δεν θα’ βρει; Θυμάσαι που τον είδαμε στην τελετή της σύνταξης στο μηχάνημα του γιου σου από μια γυαλιστερή στρογγυλή πλάκα;  
Ολο κρυβόταν να μη φανεί στου διόλου τα μηχανήματα που τα παιδιά μου του μιλούσαν αλλά δεν άντεχε να τονε  βλέπει η μάνα του. Πόσο βαριά ήταν.. μόνο ο γιος σου το ήξερε.. δεν τον γνώρισα αδελφέ!
Και το σπίτι του μένει κλειδωμένο…
Τον κήδεψαν στα ξένα χώματα…
Ρε συ μπας και αυτά ήταν τα χώματα που τον ανάγκασα να προσκυνήσει και τα δικά μας του έγιναν ξένα; Πάντως εγώ του έστειλα ένα τόσο δα μπουκάλι με την άμμο ..άραγες θα του το έβαλε ο εγγονός μου με την ανορθόγραφη συγγνώμη μου;
Ντρέπομαι να ρωτήσω… και είναι ανήμερα.



34 σχόλια:

  1. Αχ!!! αυτά τα αγύριστα κεφάλια...πόσες ζωές έχουν παρει άλλους δρόμους από αυτούς που θέλανε..!!!και έρχονται οι συγνώμες αργά!!!!!! Αντιγονάκι μου καλώς ώρισες πίσω..μας λείπψανε οι ιστορίες σου πολύ να εισαι καλα ματια μου.. φιλώ σε..!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου καλημέρα!
      Εμείς ζήσαμε αυτές τις εποχές!

      Είναι μια ιστορία αληθινή που αφορά την οικογένεια μου!
      Παντρειές.. ξενιτεμοί.. όλα είχαν το κόστος τους γιατί έτσι έπρεπε!

      Μια αγκαλιά!

      Διαγραφή
  2. Πολύ καλό κείμενο, και πολλά λέει: "Είχε δουλειές ο τόπος μας τότες!"...

    Φιλάκια, φιλενάδα, και καφεδάκι να μην μας λείπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το καφεδάκι μας θα το πίνουμε!
      Ας ελπίσουμε και στα καλύτερα!
      Να είσαστε όλοι σας καλά και σε σκεφτόμαστε!

      Διαγραφή
  3. Το παρελθόν που γίνεται μέλλον... με άλλες λέξεις, άλλες κουβέντες, άλλα αγύριστα "κεφάλια"!
    Να 'σαι καλά, Αντιγόνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και όταν το μέλλον αφορά τα παιδιά και τα εγγόνια μας γίνεται οδυνηρότερο!
      Κάτω από άλλες συνθήκες τώρα αλλά το λεπίδι φέρνει την ίδια πληγή.

      Σου εύχομαι να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  4. Γιαγιά Αντιγόνη εσύ είσαι η μάνα ή η συνομίληκη φίλη του ογδονταπεντάχρονου Παντελή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντα συγλονιστική... Πάντα μου ανεβαίνει ένας γλυκός κόμπος στο λαιμό... Πάντα ξεφεύγει ένα δάκρυ... Πάντα τελειώνω ένα σου κέιμενο λέγοντας "Εσύ Αντιγόνη μου γεννήθηκες μεγάλη συγγραφέας... Αλλά άλλοι έχουν το όνομα... εσύ όμως την χάρη!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σπύρο μου καλή σου μέρα!
      Την ευχή μου να έχεις και όλα να είναι καλύτερα!!!
      Φιλιά

      Διαγραφή
  6. Πικρή ήταν πάντα η ξενητιά και για τους ξενητεμένους και γι' αυτούς που έμεναν / μένουν πίσω. Ο θάνατος του παιδιού δεν αντέχεται από τον γονιό. Ο Θεός να μην δείνει τέτοιο πικρό ποτήρι σε κανέναν.
    Γύρισε Αντιγόνη μου γλυκειά και μου ότι μου είχε τελειώσει .... το κολύριο, ήταν και ένα σκουπιδάκι εκεί στην άκρη του ματιού....
    Φιλιά αγαπημένη μας, περιμένουμε τις ιστορίες σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριμάρ μου αυτοί οι γονείς ήταν θείοι μου...
      Αυτή τη μορφή Του δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ακριβώς ένας χρόνος.

      Διαγραφή
  7. Αντιγονάκι με την υπέροχη γραφή σου με συγκίνησες...

    Σε φιλώ γλυκιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. φοβερο...... να σαι καλα.....
    και τα δικα μας χωματα ξενα γιναν.....
    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. H........Ανορθοργαφη συγγνωμη....
    Συγκλονιστικο...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συγκλονιστικό!
    Να είσαι καλά Αντιγόνη μου!
    Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. καλησερα!!!
    και μενα μου αρεσε τοσο ολυ!!! ομορφο κειμενο, συγκηνιτικο, σε βαζεις σε σκεψεις! μου αρεσε ιδιαιτερως το κλεισιμο της ιστοριας. εκει με την ανορθογραφη συγνωμη... συγχαρητηρια!!! <3 <3 <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κορίτσι μου η ζωή σε όλες τις εποχές για κάποιους είναι πολύ άδικη!
      Την αγάπη μου σου στέλνω

      Διαγραφή
  12. Πολύ συγκινητικό Αντιγόνη μου , μπράβο !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ζήνα μπορεί να γράφεις μυθιστορήματα αλλά και η ζωή το ίδιο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συγκλονιστική όπως πάντα!
    Μου έλειψες Αντιγόνη μου!
    Φιλιά πολλά, καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μπηκα να πω καλησπερα και καλο φθινοπωρο!
    Συγκινηθηκα....Πως παλευεται τετοιος νταλκας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αχ! βρε καλή μου..αγαπημενη φίλη..όταν σε διαβάζω ..απλά..ταξιδεύω..πνίγομαι μέσα σε πέλαγα από συναισθήματα και σκέψεις..Ένα σβουριχτό φιλάκι Αχτιδένιο..όσο για τη στμνάτη γάστρα του άνδρα μου..αυτή τη στιγμή την έχει γεμάτη στο φούρνο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. A ρε Παντελή!
    Οι συγγνώμες και ανορθόγραφες αξίζουν!
    Να είσαι καλά γιαγιά να αγγίζεις τις καρδιές μας!
    Καλημέρα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πριν λίγο καιρό, κάποιος συγγενής ανακάλυψε πως πριν από πολλά πολλά χρόνια είχε μπαρκάρει ο αδελφός του παππού μου για Αμερική... δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε και αυτό είναι τόσο λυπηρό γι αυτούς που έμειναν πίσω...
    Ταξίδια χωρίς επιστροφή και χωρίς συγνώμες...

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς, γλυκιά μας Αντιγόνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλημέρα ,τρεις ξενιτεύτηκαν δικοί μου στην Αμερική ,οι δυο πέθαναν εκεί.Τα παιδιά τους εκεί τα εγγόνια τους εκεί ,έγινε η πατρίδα τους.
    Τώρα στη ξενιτιά και η κόρη μου,άγνωστο αν θα ξανάρθει Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πολύ συγκινητικό..ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή