Ο Παντελής..

Καθόταν πίσω από τον χτιστό μόλο εκεί που η μεγάλοι βράχοι είχαν λειανθεί από το  χάδι της θάλασσας τόσα χρόνια τώρα…

Ξετύλιγε αργά την καθετή και δίπλα του είχε τον σκουριασμένο μικρό τενεκέ με το δόλωμα.

Περίμενε τον φίλο του.

Μόλις γλυκοχάραζε..

-Καλημέρα Παντελή!

-Βρε καλώς τον! Ελα θρονιάσου!

Κοντά στα ογδόντα πέντε και οι δυο. Γεννημένοι με διαφορά ημερών. Στον ίδιο τόπο ως τα γεροντικά.

Τα μπατζάκια ανεβασμένα ως τα γόνατα και τα ψάθινα καπέλα στο κεφάλι ήταν το σήμα στους απέναντι στον καφενέ,πως και σήμερα έσμιξαν τα φιλαράκια να ξεγελάσουν τα κεφαλόπουλα.

-Δεν τσιμπάει ρε Παντέλω!!

-Τσιμπάει.. σήμερα τσιμπάει όσο ποτέ!

Τον κοίταξε λοξά… Ο Παντελής συνέχισε.

-Σήμερα τσιμπάει και πονάει! Τον εθυμούμε μωρέ στα είκοσι δυο του. 

Είχε τελειώσει το Γυμνάσιο και τον έσμπρωχνα να πάει στα καράβια. 

Τότες οι καπετανέοι δεν ήταν υποχρεωτικό να έχουν τελειώσει Σχολή. Από Τζόβενο κάθε που συμπλήρωνε υπηρεσία έδινε εξετάσεις. Δεν πολιόθελε, το έλεγε στη μάνα του μα σε λόγου μου δεν έφερνε αντιρρήσεις. Ημανε και αψής και με φοβούνταν τα παιδιά. Θυμάσαι που και η γυναίκα μου με μια ματιά καταλάβαινε τι γύρευα; Ημανε σκληρός, όσο και ο κόσμος αν έβλεπε πως πάλευα με τη βάρκα να γιομίσω τα στόματα. 

Δεν με έκανε καλά η φουρτούνα. Αβάρετος μα αγύριστο τσερβέλο.

Να βρε! Ενας σπάρος! Το μόνο ψάρι που έτρωγε και καμιά ζαργάνα. Θα τον ρίξω πίσω! 

Ωχ, μάνα μου, ούτε τσιγάρο φούμαρα, ούτε πιοτί κατέβασα ποτές μου. 

Η  μόνη έννοια να ταχτοποιήσω τα τέσσαρα παιδιά μου. Σαν μπήκε στο παπόρι να φύγει η μάνα του έκλαιγε και τα αδέλφια του από φόβο είχαν κατεβασμένα τα κεφάλια. 

Έφευγε να βοηθήσει στα προικιά των αδελφάδων του. Ο κλήρος είχε πέσει στον μεγαλύτερο. 

Εγώ τον είχα τραβήξει με σημαδεμένη τράπουλα ανάθεμα το κεφάλι μου.  Όταν το έσκασε στην Αμερική παρακαλούσα να μην τον πιάσει το ιμιγγρέσιο και τον στείλει πίσω. 

Δεν θα έβρισκε ξανά δουλειά στα καράβια! 

Και προτίμαγα ρε φίλε, να τον νοιώθω κρεμασμένο όξω από τους ουρανοξύστες στα εκατό πατώματα.. νύχτα.. παράνομος, να καθαρίζει τζάμια. Μετά από χρόνια βρέθηκε στην Αστόρια. 

Για αυτήνε την πόλη είχα ακούσει πως ήταν σαν την Ελλάδα από τους ξενιτεμένους μας. Μα χωρίς τους δικούς του, ένα ξερό κορμί τι ήταν; Το άδικο το δικό μου ήταν! Και θυμάσαι πόσο όμορφος ήταν; Τον καμάρωνα. Και όλοι έκλαιγαν κρυφά τα βράδια και η μάνα του δεν είχε αφήσει Αγιο, να μη του στείλει τάμα!  

Μετά τα δέκα χρόνια είχε προξενιά.. τον ορέγονταν τα κορίτσια για το μπόι του και την ομορφάδα  του. Μας έστειλε ένα προσκλητήριο και σημείωνε πως θα έπαιρνε την υπηκοότητα αργότερα… να μην είναι παράνομος. 

Για την νύφη κουβέντα! 

Μόνο «καλή κοπέλα» και ξέρεις πως ορμηνεύετε αυτό; «Δεν την αγαπώ μα αναγκεμένος είμαι και την παίρνω». 

Και να τα τρία παιδιά.. και χαρές εγώ.. καμάρι στο καφενείο και επίδειξη. Τέλειωσε κάποιες σπουδές γιατί τ’ αρέσανε τα γράμματα. 

Ερχόταν κάθε Σεπτέμβρη. Και η μάνα του ζούσε με το θαύμα του κάθε χρόνου! 

Σάματις και οι άλλοι δεν φτιαχτήκανε; Είχε δουλειές ο τόπος μας τότες! Όπως φτιάχτηκαν και οι δικοί σου! Τα προικιά από μόνες οι κόρες μου θα τα έφτιαχναν και εγώ με τη σκούνα που την κουλάντριζα μέχρι τα εβδομήντα τρία που έπαθα το ατύχημα και κουτσάθηκα. 

Γαμώ το στανιό μου δεν ψόφαγα να ησύχαζα!

-Ελα τώρα τι θες και σταματημό δεν έχεις έτσι ήταν τα μυαλά τότες! Του είπε ο Σίμος για να μη τον βλέπει με τα μάτια κόκκινα.

-Ασε με μωρέ, τον άχρηστο! Για ούλους δεν ήταν τα μυαλά; Πεισματάρης ήμανε! Και ύστερις αγόρασε μεγάλο σπίτι με κήπους και αυλές! Και εδώ ένα σπίτι να αράξει μετά την σύνταξη! Ολους βρε τους αγαπούσε… ο Γιός σου ο καλύτερος του φίλος. 

Και ένα χρόνο πριν βγει στην σύνταξη και ενώ είχε φτάσει ψηλά στην εταιρεία τον χτύπησε η αρρώστια! Τα πλεμόνια του!  

Είπα…Αμέρικα είναι θα γιάνει, εδώ πάνε από όλα τα μέρη του κόσμου να βρουν γιατρειά και ο δικός μου δεν θα’ βρει; Θυμάσαι που τον είδαμε στην τελετή της σύνταξης στο μηχάνημα του γιου σου από μια γυαλιστερή στρογγυλή πλάκα;  

Ολο κρυβόταν να μη φανεί στου διόλου τα μηχανήματα που τα παιδιά μου του μιλούσαν αλλά δεν άντεχε να τονε  βλέπει η μάνα του. Πόσο βαριά ήταν.. μόνο ο γιος σου το ήξερε.. δεν τον γνώρισα αδελφέ!

Και το σπίτι του μένει κλειδωμένο…

Τον κήδεψαν στα ξένα χώματα…

Ρε συ μπας και αυτά ήταν τα χώματα που τον ανάγκασα να προσκυνήσει και τα δικά μας του έγιναν ξένα; Πάντως εγώ του έστειλα ένα τόσο δα μπουκάλι με την άμμο ..άραγες θα του το έβαλε ο εγγονός μου με την ανορθόγραφη συγγνώμη μου;

Ντρέπομαι να ρωτήσω… και είναι ανήμερα.