Μάνα.. μανούλα.. μαμά..

Τα επετειακά γενικώς δεν της άρεσαν..

Μελαγχολούσε στις γιορτές..

Είχε τους λόγους της..

Εκείνη τη χρονιά λίγους μήνες πριν είχε γονατίσει μπροστά στον πεντάχρονο  έχοντας στην αγκαλιά της τη δίχρονη μικρή αδελφή του.. και στα σπλάχνα της κλωτσούσε το δικό της μωρό..

Είχε δώσει αγώνα να πάρει τα δυο παιδιά που μεγάλωναν με τη γιαγιά και τον παππού μέσα στο πένθος και τη μυρωδιά του λιβανιού..

Είχαν αντιρρήσεις και εκείνοι.. μήπως αυτό τα αγκάλιασμα ήταν ωφελιμιστικό.. τα παιδιά είχαν περιουσία!

Κάθε μέρα προσπαθούσε να κερδίσει ένα του χαμόγελο..

Έκλαιγε βουβά τις νύχτες.. και τον άκουγε..

Δεν μιλούσε..

Επρεπε να τον κερδίσει.. να του δείξει πως μπορεί αν όχι να γίνει μάνα του.. τουλάχιστον μια αγκαλιά να στρέφεται σαν  έγδερνε το γόνατο..

Ηταν σοβαρός και πανέξυπνος.. του διάβαζε τον Μικρό Πρίγκιπα και είχε τα μάτια του στυλωμένα στο ταβάνι.

Εκείνη την Κυριακή στη γιορτή της μάνας είχαν βγει βόλτα σε παιδική χαρά έξω από την πόλη..

Οι μεγάλοι καθισμένοι στο τραπέζι της ταβέρνας..

Εκείνη δίπλα του… ο μικρός δεν έπαιζε.. δεν τον πίεζε..

Λίγη ώρα μετά καθόταν και εκείνη κρατώντας τη μικρή στη αγκαλιά..

Την πλησίασε ξαφνικά και της έδωσε ένα ματσάκι με πράσινα φύλα και ένα λουλούδι κίτρινο.

-Δεν βρήκα άλλα λουλούδια να σου φέρω…

Οι μουσικές χτυπούσαν στην καρδιά της δυνατά!

Ολου του κόσμου οι ευωδιές τη μέθυσαν..

Από τότε γιορτάζει τούτη τη μέρα σαν ευλογία!

Η έναρξη μιας αγάπης αμφίδρομης…

Δώδεκα μέρες μετά γεννήθηκε το πρώτο της παιδί!

Υ/Γ Μη σας φανεί μελό.. η ζωή γράφει σενάρια πιο δυνατά!