Εισιτήρια πάλης...

Αυτά τα χαρτιά είναι η αναμνήσεις από ένα αγώνα άνισο που έδωσες με τα κύματα..

Εισιτήρια πλήθος αντί του ενός που θα σ’ έστελνε μετανάστη στην Αμερική..   

Στα δέκα επτά σου τελειώνοντας το γυμνάσιο έπρεπε να παρθούν οι αποφάσεις.

Δυο σοκκάκια..

Της ξενιτιάς και της θάλασσας.

Τρίτο δεν υπήρχε για τους μη έχοντας!

Ακόμα δωρεάν παιδεία δεν είχε καν ακουστεί.. και ο πατέρας έτοιμος για τη σύνταξη..

Τη πρώτη επιλογή δεν την ήθελες..

Ετσι και εσύ όπως εκατοντάδες.. χιλιάδες.. ετοιμάστηκαν να διαλέξουν  τα καράβια..

Πολλοί φίλοι σου έφυγαν με διαβατήριο και κάλεσμα από συγγενείς να προκόψουν στα ξένα.  Και δεν είχαν όλοι την τύχη να προκόψουν . Αυτό το όνειρο που χρυσόλαμπε στη φαντασία τους, άρχισε να σβήνει αργά σώνοντας το λάδι του όσο τα χρόνια βάραιναν στη ράχη τους…

Εκείνοι έφυγαν με μια βαλίτσα να βρουν την τύχη τους…

Ο Τάκης έφυγε από τη ζωή μη κάνοντας οικογένεια και μη βρίσκοντας πέρα από το μεροκάματο τίποτα.. μήτε οικογένεια..

Ο Νίκος που γύρισε το ’74 πληγωμένος από ένα ψυχικό νόσημα και μια και οι γονείς είχαν φύγει από τη ζωή κλείστηκε στο Δαφνί μέχρι τα σήμερα που ακόμα μαγειρεύει για τους ασθενείς.

Και ο χαμός του Κώστα και του Αργύρη στα ναυάγια...

Αυτοί σε πλήγωναν περισσότερο!

Και ήσαν οι δυο πιο αγαπημένοι σου...

Εσύ πρωτοπήγες στα σαπιοκάραβα των εφοπλιστών της ευκαιρίας ελπίζοντας ένα μέλλον για την ανύπαντρη αδελφή και το στήσιμό της δικής σου οικογένειας…

Και τα κατάφερες με τη πάλη της θάλασσας..

Που ήταν ανελέητη ..

Όμως είχες το δικαίωμα ερχόμενος στη στεριά να αγαπήσεις και να αγαπηθείς .. μη ανταλλάσοντας πολλές φορές ένα γάμο με την πράσινη κάρτα.. της εξασφάλισης.

Και είχες λόγο εδώ στην Πατρίδα σου..

Ηλπιζες σ’ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά σου..

Απλοϊκό.. συνηθισμένο ακούγετε;  

Δεν σε ένοιαζε…

Πάνω από τα μισά χρόνια της ενήλικης ζωής σου τα πέρασες μετρώντας τις αποστάσεις των ωκεανών και παρακαλώντας να περάσει ο καιρός  να γυρίσεις πίσω… και πάλι τα ίδια…

Η ζωή τραβούσε την ανηφόρα.. έχανες στιγμές.. μα πάλευες μεταξύ γέλιου.. φόβου.. ελπίδας..

Δεν φαντάστηκες ποτέ πως τόσα εισιτήρια θα πήγαιναν χαμένα… 

Παιδιά σου ξενιτεμένα..

Ζωή που σφίγγει δυνατά το αύριο..

Ετσι ξεμείναμε.

Να μην έχουμε αύριο.

Ενας αχταρμάς ιδεολόγων.. σωτήρων.. που δεν βγάζει πουθενά..

Και ένα μάτσο «σωτήρες» των γερόντων.. άσε δεν θα ήθελες να ξέρεις..