Το κορίτσι του μόλου...

Εχθές διαβάζοντας το φίλο Δημήτρη (Αsomatoi)  ξεκλώνισε η καρδιά μου!
Είδα μια φωτογραφία από ένα φάρο.. πόσο μου έμοιαζε με εκείνο το σημείο που περνούσα ώρες στην "κουπαστή" του..
Με διαβεβαίωσε πως ναι είναι ο φάρος της ΑΙΓΙΝΑΣ!

Οπως ήταν τότε... τέλη '50 ως το ΄65  που πήγαινα τα καλοκαίρια στη πατρίδα ...
Εγινα ξανά το μικρό παιδί.. εκείνο που κυλιόταν στα σπαρτά της γιαγιάς και κρυβόταν τα μεσημέρια να πλάθει ιστορίες... το ονειροπαρμένο..
Και η φωνή της μάνας που ήξερε που θα με βρει..
Σαν θέριζαν έβρισκα άλλη φωλιά.. πάνω στην αμυγδαλιά με ένα μαξιλάρι να κοιτώ ίσα πέρα τη θάλασσα και να σιγοτραγουδώ ..
 "πέντε πέντε δέκα ανεβαίνω τα σκαλιά"... ήθελα να τα ανέβω.. ένα πιτσιρίκι εσωστρεφές..που αλλοπαρμένο το έλεγαν..

Μεγαλώνοντας, σχεδόν αγγίζοντας την εφηβεία, στις βόλτες τις απογευματινές έφτανα στην άκρη του μόλου.
Εκεί στο σκουριασμένο κιγκλίδωμα που το κρατούσα γερά ήταν σαν να οδηγούσα τη ζωή μου ..
Μέσα από τα κύματα ή τη νηνεμία της της έλεγα τα όνειρα μου.. τις σκέψεις μου .. τις προσδοκίες..
φανταζόμουν να ζήσω σ'ένα κόσμο όπως τον έπλαθα ..με δικαιοσύνη..αξιοκρατία και άλλα φρούδα όνειρα.
Πίσω αν γύριζα θα έβλεπα τις φυλακές.. εκεί που σαν προσκύνημα έρχονταν μια φορά την εβδομάδα οι μάνες.. οι κόρες... οι αδελφές..οι σκυμμένοι άντρες να ανταμώσουν τους δικούς τους!
Πολλοί οι πολιτικοί κρατούμενοι!
Τους είχα ανταμώσει μέσα στο πλοίο που μας έφερνε τα καλοκαίρι α στο νησί!
Ψιθυριστά η μάνα μας το έλεγε. Είχα φτάσει τα δέκα έξι.
Και ο φόβος του χωροφύλακα φώλιασε στη ψυχή μου.. αργότερα μεταλλάχτηκε σε άλλο συναίσθημα..

Εκεί λοιπόν στη δεξιά (δες ειρωνεία!) γωνία νόμιζα πως οδηγούσα τον κόσμο σε κάτι καλύτερο.. ιδανικό..
Αλλες βόλτες δεν έκανα.. εκείνο τον καιρό η μάνα μου με "βάφτισε" ανάποδο χρόνο!

Πολύ αργότερα κατάλαβα πως δεν αρκούν τα όνειρα.. αν η συμμετοχή δεν ήταν μαζική..

Σαν βρέθηκα στα μεγάλα πλοία με τον καπετάνιο της ζωής μου συνάντησα χώρες με κοινωνικές ανισότητες.. παιδιά πεινασμένα .. κορίτσια που εκδίδονταν για ένα σαπούνι LUX ..ή για λίγα δολάρια..
Στις ίδιες πατρίδες μια συγκλονιστική ανισότητα πλούτου μοιρασμένου σε λίγους..

Σε άλλες πατρίδες πάλι αστραφτερούς ουρανοξύστες και λαμαρίνες που στέγαζαν τους ..μαύρους υπηρέτες στην πατρίδα τους από τους ανελέητους συμμάχους μας στην Ε.Ε.
Πίσω από τα φώτα ..τα σκοτάδια..

Οι ζωές μοιρασμένες στα δύο!!

Ποτάμια που παράσερναν πνιγμένα κορμιά.. Ζήτουλες μιας φλούδας μήλου!
Και εγώ να στέκω σε μια άλλη ξύλινη κουπαστή να προσπαθώ να πετάξω  σάντουιτς και μήλα που θα τα πετούσαν στα σκουπίδια  αλλά τα έδιωχναν με τις βίτσες..
"Καπετάν μαντάμ"!!!! ακόμα σφυρίζουν  οι φωνές τους στη καρδιά μου..

Αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ!
Μπορεί όχι στον ίδιο βαθμό.. αλλά;

Αχ, κοριτσάκι του μόλου.. ανάποδα ήρθαν τα όνειρα..

Υ/Γ Δημήτρη ευχαριστώ πολύ!!!