Αυτό το έχω ξαναζήσει.

Σου κρατούσα το κεφάλι, με το χέρι περασμένο, κάτω από το μαξιλάρι..
Είχες μέρες να κοιμηθείς.. από το βάσανο των ορών που κρέμονταν βασανιστικά, ξεγελώντας, ένα παιχνίδι άνισο να σε σώσουν..
Ηθελες να έρθεις σπίτι.. μόνο αυτό έλεγες σαν ερχόταν η αναλαμπή της πραγματικότητας.
Και να που ήρθαμε.. και ήρθε η ηρεμία και ο ύπνος..
-Θα μπορέσω ξανά να ανασάνω καλά; με ρώτησες.
-Φυσικά αγάπη μου μόλις κάνεις την επέμβαση..
Πόσα ψέμματα σου ψιθύριζα.. ήξερα την αλήθεια και αυτό είναι πικρό πιότερο από την άγνοια.
Μετρούσα μέρες.. το χειρουργείο απέλπιδα προσπάθεια, αλλά έπρεπε να γίνει, μη και δεν κάναμε την ύστατη προσπάθεια.
-Μ’αγαπάς; Ρώτησες σαν παιδί μικρό που κουρνιάζει στην αγκαλιά της μάνας.
Μέσα στη χάση της σκέψης ποτέ δεν με ξέχασες.
Ηταν η στιγμή που γελούσες..
Και τα παιδιά που δεν άντεχαν να βλέπουν έναν άντρα με δεκάδες δραστηριότητες να σβήνει..
ΔΕΝ το άντεχαν! Μα το σκέπαζαν να μη φανεί..
Μήτε και εγώ.
Μα ήθελε δύναμη, σαν τις φουρτούνες που περάσαμε στα πέλαγα και στη στεριά.
Επαιζα θέατρο.
Και έστερξε η στιγμή που έφυγες στην αγκαλιά του γιού σου…

Αυτόν τον εφιάλτη τον είχα ξαναζήσει στα όνειρα της νύχτας..
τότε που πεταγόμουν κάθιδρη γιατί σε είχα δει μέσα στο βυθό, να μας αφήνεις..
τοτε στα μπάρκα σου..
ακόμα και όταν ήσουν δίπλα μου στο κρεβάτι πεταγόμουν με τον ίδιο εφιάλτη..
μετά με ζέσταινε το κορμί σου και η εφορία που ήσουν δίπλα μου..δίπλα μας!
Πάντα γελούσες..
Δυνατά η μουσική..
Ακόμα και τους χειμώνες ήξερες να τους μετουσιώνεις σε Ανοιξες…

υ/γ. Για το λογοτεχνικό Σάββατο
της  Verónica Marsá