Ενα ανεπίδοτο γράμμα.

Πρέπει να το κάνω!

Εδώ θα φανεί αν έχω αντοχές..

Εδώ θα φανεί αν είμαι άξια να λέγομαι μάνα..

Δεν είναι σε μεγάλωσα και τελειώσαμε! Για κανένα σας!

Όλα αυτά όχι φωναχτά.. μου αρέσουν οι ψίθυροι.. και κυρίως οι σιωπές..

Ενάμισο χρόνο δίχως σταθερή εργασία.

Δουλειές του τίποτα και της εκμετάλλευσης γιατί δεν μπορείς να του αντισταθείς. Εχει το πάνω χέρι!

«Τόσα και αν θέλεις!»

Ζήτουλας στην πατρίδα σου.. και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί. Αυτό που έκτισαν κάποιοι για σένα.. αυτοί που προσδιόρισαν που θα πεταχτείς.

Που θα πετάξεις τα παλιόχαρτα που πάσχισες..

Σε ποιο κάδο ανακύκλωσης να βάλεις τα όνειρά σου; Να συρρικνωθούν.. να γίνουν τίποτα!

Και είσαι άντρας, δεν είσαι πια παιδί.. ούτε έφηβος..να σου πω λόγια παρηγοριάς.. σαν τότε που πόνεσες στον πρώτο σου έρωτα.. σαν όταν χτυπούσες το γόνατο..

Ηταν τότε που είχες ιδρωμένο το κορμάκι σου από το παιχνίδι και εγώ κρατούσα τα χέρια των φίλων στις πορείες..

Πίστευα πως το κάνω για σας …για τα συνομήλικα σου και όλα αυτά που θα έρχονταν μετά. Τα παιδιά μιας πατρίδας που τους άξιζε καλύτερη μοίρα!

Και δεν διακρίναμε μέσα από τα δακρυγόνα πως ο χορός είχε στηθεί!

Πίσω από κλειστά γραφεία στήνονταν οι συμμορίες..

Πάνω σε βαριές πολυθρόνες έστηναν τους καλοζωισμένους πισινούς τους..

Οι μοσχαναθρεμμένοι γόνοι προσπαθούσαν να πείσουν ένα λαό ολάκερο πως ξέρουν το δρόμο για τη σωτηρία και την ευημερία του τόπου τη στιγμή που γνώριζαν μόνο τον τόπο της περιφέρειας τους και τις περιφέρειες της γκομενίτσας.

Δεν είχαν περάσει τις πόρτες των νοσοκομείων..  

δεν είχαν στηθεί στη σερά για μια ακτινογραφία.. 

δεν γνώριζαν τι σημαίνει θάλαμος οκτώ κρεβατιών ανά δωμάτιο στην α,β,γ, Παθολογική με δυο διανυκτερεύουσες νοσηλεύτριες για εξήντα άτομα! 

Μήτε αυτόν που περίμενε, καθισμένος στα μαρμάρινα σκαλιά για μιας ώρας Χημειοθεραπείας.

Ούτε που τους ένοιαζε για τους σκοτωμένους εργάτες στο Πέραμα στις επισκευαστικές ζώνες της χώρας που καν δεν ήξεραν να τις βρουν στο χάρτη!

Για τους δρόμους εφιάλτες που σκοτώνουν παιδιά!

Τους σφουγκοκωλάριους άκουγαν μόνο και τους γλύφτες με τη γερμένη μέση. Που «βόλευαν» τα δικά τος χρωματισμένα παιδιά κατά περίσταση.. για να τους σφίξουν το χέρι στις επόμενες παραμονές των εκλογών και να χαμογελούν στο πλήθος… ενώ μέσα τους έλεγαν «Καλοί μ#$^ες είστε!»

Και σ’αυτά εθελοτυφλούσαμε.. όσοι και όποιοι.. τι σημασία έχει;

Αυτοί δεν όρισαν τις τύχες μας;

Τα χιλιοειπωμένα λέω.. 

Για αυτό τώρα βάζω μουσικές… βλέπεις γελάω.. να μη με δεις που τα βράδια  κλαίω κρυφά…

Για τη Στέλλα, το Γιάννη, την Αρτεμη, το Σαράντο…

Σε όλα τα παιδιά συγνώμη..

Και σ’εσένα γιε μου!

Που έχεις πάρει τη σκυτάλη.. και εδώ πρέπει όλοι μαζί πρέπει να κόψετε το νήμα!

Προσοχή στις στροφές μη λοξοδρομήσετε!

Να μας νικήσετε ΚΑΙ να νικήσετε!