Tα Σάββατα της μητρός μου!

Σάββατο πρωί.

Πόρτες ανοιγοκλείνουν με βιάση.

-Σηκωθείτε καλέεεεε σαπίσατε στον ύπνο! Σήμερα θα φτιάξετε τα δωμάτια σας!

-Γιαγιά κλείσε τη πόρτα!

-Αμα για το θεό δεν υποφέρονται! Αλλά δεν φταίνε αυτά εσύ που τα κακόμαθες!  Δεν τα ήξερα εγώ αυτά στα χρόνια σας! Ακου ξενύχτια από το Λύκειο! Θα σε καβαλήσουνε και θυμού που σου το λέω! Δεν θα τους κουλαντρίζεις μετά με τίποτα! Διαβάζουν… και; Μόνο οι βαθμοί δεν αρκούν, θέλουν και χαλινάρια! Ο πατέρας τους τα ξέρει αυτά; Να του πεις, να τους γράψει, ένα γράμμα να τους βάλει πάγο… Σιγά που θα το κάνει δηλαδή, αλλά λέω τώρα. Να πάω λαική; Όχι εγώ θα πάω, εσένα σου ρίχνουνε και κανένα σαπάκι και λες κι ευχαριστώ!

Μετά θα πάω στον χασάπη.. έχω να του σούρω του μουλωχτού αλίμονο του!  Όταν του λέω καθαρό κιμά το εννοώ! Για τρία σπίτια ψωνίζω τι θαρρεί θα μας κοροιδεύει; Τώρα εσύ γιατί λύσσαξες με τη σκάλα και τα ντουλάπια… δεν έχουν μάκα έλεος! Το τηλέφωνο χτυπάει ποιος είναι;

-Που να ξέρω ρε μάνα από το τέταρτο σκαλί; Σήκωσε το!

-Ελα Νοτούλα μου έλα πουλάκι μου… μπα δεν μπορεί να σου μιλήσει η τρελή γδέρνει την κουζίνα! Τα παιδιά τι ώρα θα τα φέρετε; Α, καλά. Θα φέρει και ο αδελφός σου τα δικά του να δω πώς θα ξημερωθώ! Που είσαι καμάρι μου, στείλε και το πιεσόμετρο, που ξέχασα γιατί χτες είχα κάτι ζαλαδίτσες και τρόμαξα. Αντε φιλάκια γεια… γεια.. Α, τελείωσες από κει; Τι σου έμεινε; ένα σφουγκάρισμα και τέλος! Φαγώθηκες από τις έξη μετά θα λες πονάει η πλάτη μου! Αλλά ποιος με ακούει εμένα; Φέρε μου πουλάκι μου το καροτσάκι να φύγω γιατί δεν με βλέπω να προφταίνω…..

Μέχρι να τσακωθεί με όλους τους μανάβηδες και λοιπούς επαγγελματίες.. να δει τις γνωστές να πιάσει κουβεντολόι πετάγομαι στον πατέρα μου για καφεδάκι…

Τα γαλανά του μάτια στραφταλίζουν σε ιριδισμούς αγάπης… βουρκώνει κάθε που μας βλέπει… παίρνουμε το συνωμοτικό μας ύφος…

-Βάζω το γλυκάκι βάζεις τον καφέ;

Η χαρά του να πίνουμε βαρύ Ελληνικό από τα χέρια του… να καπνίζουμε δυο τσιγάρα στη ζούλα.. και να τρώει με απόλαυση το γλυκάκι του….

Η δεκατιανή ώρα του Σαββάτου μαζί του μόνοι μας η καλύτερη στιγμή! Με ταξιδεύει πίσω στο νησί και τον ακούω να μου λέει ιστορίες για πολλοστή φορά σαν να είναι η πρώτη…. Μετά μαζεύω τα πειστήρια του εγκλήματος και φεύγω παίρνοντας το πιο ζεστό φιλί από αυτόν τον πανύψηλο άντρα…………..

Ωρα δώδεκα.

Εμφανίζονται οι απόγονοι αγουροξυπνημένοι….

-Πάλι γαμώ το μας ξύπνησε!

Πρωινά.. και πάλι ξάπλα στα άστρωτα κρεβάτια.. πάνω στο στρώμα.

Ρούχα.. αθλητικά μπότες τρία κιλά η μία.. φανελάκια .. πιζάμες.. βιβλία.. πεταμένα παντού!

Κατέφτασε και ο επιθεωρητής!

-Πω.. πω.. πω.. δωμάτια είναι αυτά βρε; Καθαρίστε τα γιατί η μάνα σας δεν έχει σταθεί! Μην είσαστε αναίσθητα καλέεεεεεε!

- Ελα έξω να σου πω! Διαταγή και τα σκυλιά δεμένα!

-Εχω ένα πίγκο να εδώ στο στέρνο.. πότε καλέ θα τα προφτάσω; Η μικρή θα φέρει τα παιδιά από βραδύς γιατί έχουν να βγουν.. να μη τα κρατήσω;  Καπάκι με παίρνει και ο αδελφός σου και άρχισε τις μαλαγανιές.. να μη βγούμε και εμείς; Καλά αυτή η συμπεθέρα τι αναισθησία Θεέ μου! Δεν τις τα έχει κρατήσει ποτέ! Μωρέ εγώ για το παιδί μου το κάνω γιατί η λεγάμενη ούτε ένα ευχαριστώ!

-Άρχισες πάλι ; Είπαμε ο καθένας με τον χαρακτήρα του!

-Ασε και πολλά τα έχω μαζεμένα καμιά  ώρα θα της τα δώσω στο χέρι…

Δεν μιλούσε ποτέ.. πάντα τους καλοδεχόταν.. αλλά το άχτι της έπρεπε να βγει.. δεν τη μάλωνα ποτέ.. ήταν τόσο δοτική!

-Α, το άλλο δεν στο είπα ο αδελφούλης σου θέλει σπανακόπιτα στριφτή! Δεν με φτάνουν όσα θα μαγειρέψω θα βάλω και τον μπελά να ανοίγω φύλλο.. άσε που θα χάσω και την εκκλησία!

Τις Κυριακές τρώγαμε στο σπίτι της...

Παιδιά να ουρλιάζουν..εκτός από τα δικά μου που έρχονταν για μια "καλημέρα" στον παππού...

Αξημέρωτα σηκωνόταν..

Όλα τα προλάβαινε…

Μέσα μου γελούσα..

Ακόμα γελάμε… όταν την παρασταίνω…