Ενα γράμμα..λίγο πριν φύγει..........

                                                      Πειραιεύς 12 Απριλίου 1964.

                                                      Αγαπημένοι μου πατέρα και μητέρα.

Εύχομαι το γράμμα μου να σας έβρει καλά. 

Και εμείς εδώ είμαστε καλά μην ανησυχήστε.

Είναι τώρα ένα ένας μήνας που έχω βγει 

από το Νοσοκομείο και είμαι καλά. 

Περπατάω δίχως να κουτσαίνω.

Έξη μήνες πέρασαν στο δωμάτιο που με είδες.

Ευτυχώς μανούλα μου που δεν πέθανα. 

Αυτό το φορτηγό του Γιώργη το βλέπω στον ύπνο μου 

και στον ξύπνιο μου να έρχεται κατά πάνω μου. 

Και ιδρώνω από το φόβο μου. 

Ευτυχώς που ήταν και η Τούλα μας στον Πειραιά 

φερμένη με τον Διονύση και τη μικρή μας. 

Άλλος κανείς εδώ δεν είναι. 

Μου λείπετε όλοι στο νησί. 

Μου λείπει η Ζάκυνθος. 

Να δώσεις χαιρετίσματα στις θειάδες μου, 

να μου φιλήσεις τα ξαδέρφια μου. 

Στη γιαγιά να πεις πως το φούλι που μου έστειλε 

το έχω ακόμα, έστω και ξεραμένο μοσχοβολά την αυλή μας. 

Στη Γιαννούλα να δώσεις τα πιο καυτά φιλιά για όσα έκανε για μένα. 

Τα χρήματα που έστελνε θα της τα ξεπληρώσω όταν μπορέσω. 

Όπως θυμάσαι με φέρανε στη Βούλα με τα ματωμένα ρούχα 

και η Τούλα μας τι να σου κάνει με το μεροκάματο του άντρα της; 

Πάλι καλά που είναι δουλευτής και δεν έχουν πεινάσει. 

Εδώ δεν έχουμε ούτε ένα περιβόλι να βγάλουμε λίγα φυτέματα. 

Όλα τα αγοράζουμε. 

Τώρα κρατάω το μωρό μας και η Τούλα κάνει μεροκάματα 

να βγάλουν μια δραχμή πάρα πάνω.

Μου ήρθε η πρώτη ειδοποίηση από την Αυστραλία. 

Πήγα με την κυρία σπιτονοικοκυρά της Τούλας την κυρία Παναγιώτα σε κάτι γραφεία που δεν ξέρω να σου πω. 

Εβγαλα πλάκες σε Νοκομείο 

και συμπλήρωσε ένας κύριος κάτι στα χαρτιά του. 

Θα με ειδοποιήσουν είπε. 

Το γράμμα μου το γράφει μια μικρή εγγόνα της κας Παναγιώτας να πεις στην Ασημούλα. 

Μου είπαν πως δεν πειράζει που δεν ξέρω γράμματα 

αλλά τώρα που θα πάω στην Αυστραλία να παντρευτώ 

να πάω σε σχολείο να μάθω Εγγλέζικα. 

Ακόμα είμαι 21 και έχω καιρό. 

Δεν ξέρω μάνα μου αν θα είναι καλά εκεί. Είναι και μακριά. Και εκείνος ο Κος Λευτέρης θα είναι καλός άνθρωπος; 

Η νονά μου μου λέει στο γράμμα πως είναι πολύ καλός και να μη στεναχωριέσαι. Θα σου γράφω και από κει. 

Και αν μπορέσω θα έρθω να σας δω. 

Μακάρι να μπορούσα και τώρα! 

Μα δεν έχω λεφτά και ξέρω πως και ο πατέρας δεν έχει. Μη στεναχωριέσαι μόνο γιατί μου κλείνεις την καρδιά. Πε στη γιαγιά κάθε που θα στέλνεις γράμμα να μου βάζει και ένα φύλλο από την πορτοκαλιά που φύτεψε σαν γεννήθηκα. Για την Τούλα μη στεναχωριέσαι καθόλου!

Να δεις τη μικρή που την πάμε στις κούνιες τι χαρές μας κάνει! Εχει αρχίσει και λέει πολλά λογάκια. Αν κάνω παιδί θα ήθελα να της μοιάζει. Πριν φύγω θα σας στείλω άλλο γράμμα.

                                                                                                   Σας γλυκοφιλώ

                                                                                                   Η κόρη σας Αντζελα                                                                                    

Θα θυμάμαι πάντα την κορμοστασιά της!

Τα κατσαρά ξανθά μαλλιά της..

Η τελευταία εικόνα της  λίγο πριν στρίψει τη γωνία για το ταξίδι…

Στον ώμο ένα καρό σακίδιο…

Ένα φόρεμα με πιέτες κάτω από τους αδύνατους γοφούς..

Πέντε το απόγευμα μιας καυτής Αυγουστιάτικης μέρας..

Τώρα τις σκέφτομαι γιαγιάδες…

Τα ονόματα τους είναι αληθινά!

Η Τούλα και η Αντζελα… από το Τζάντε………………………………………………