Μαρία.

-Ανοιξε κορίτσι μου τα στόρια.. θέλω να δω τον ορίζοντα να τον χαϊδεύουν οι πρώτες αχτίνες του ήλιου.

Η Λετίτσια τράβηξε τις σκούρες κουρτίνες..

Εκλεισε το βιβλίο και αγνάντευε πίσω από το τζάμι να δει την πρώτη αχτίνα..Το κρεβάτι της «έβλεπε» την ανατολή..

-Καλημέρα κυρία της χαμογέλασε..

-Καλημέρα ..άνοιξε τη ντουλάπα να βρω φόρεμα.. όχι αυτό το μπορντό.. το καλό μου θέλω.. τι σου λέω.. έλα βοήθησε με να σηκωθώ να σου δείξω πού να ξέρεις τα χρώματα ..να αυτό  βάλε το στο κρεβάτι ..  

Μπήκε στο μπάνιο στηριζόμενη στο μπράτσο της κοπέλας.

Κάθισε στο σκαμνί να την κάνει μπάνιο..

-Πώς γίνετε το κορμί σα γερνά.. άβουλο.. αδύναμο.. τα χέρια ανάξια να κάνουν τα πιο απλά πράγματα και τα πόδια να λυγίζουν.. έρμαιο στη δούλεψη κάθε Λετίτσιας.. παραδομένο στη μοναξιά.. που έλεγα δεν θα την αντέξω.. και όμως θέλω ακόμα να ζω.. να βλέπω το ξημέρωμα.. πιο σιγά κορίτσι μου με πονάς…

Μοσχομύρισε τριαντάφυλλο το σώμα της Μαρίας.

Την τύλιξε στην λευκή πετσέτα και την οδήγησε στην σκαλιστή πολυθρόνα.

Αργά την έντυσε..  

-Δώσε μου σε παρακαλώ το καφέ κουτί.. ναι το κουτί.. αυτό..ναι..

Το άνοιξε και τις έκανε νόημα να τις περάσει το μαργαριταρένιο κολιέ στο λαιμό. Της χτένισε τα λευκά μαλλιά σε χαμηλό κότσο.

-Πάμε τώρα στο σαλόνι..

Ενας τεράστιος χώρος με έπιπλα μιας αρχοντιάς του παρελθόντος.. Οι ψηλές πόρτες ανοιχτές και η ματιά της έπεσε στο γραφείο του Σωκράτη.. Ολοι οι τοίχοι ένα γύρω βιβλιοθήκες.. και το γραφείο του όπως το άφησε σαν έφυγε ένα βράδυ που γιόρταζαν τα πενήντα πέντε χρόνια γάμου..

-Πόσα γλέντια έγιναν εδώ μέσα.. απευθύνθηκε στη Λετίτσια πόσος κόσμος πέρασε και άφησε το αποτύπωμα του…

-Κυρία όλα τα βιβλία τα έχετε διαβάσει;  

-Ημουν δασκάλα και ο Σωκράτης Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο.. δεν καταλαβαίνεις τι είναι αυτά που σου λέω  ε; Δεν πειράζει αρκεί που μιλώ σε κάποιον..

Εδώ μεγάλωσαν τέσσερα παιδιά.. θυμάμαι τα γέλια τους μόνο.. Πόσες φορές τους βλέπεις στο χρόνο; Όταν τους καλέσω.. και στις γιορτές.. έχουν ασχολίες και την καριέρα τους…

Ούτε τα εγγόνια μου έχουν χρόνο..

Ο χτύπος του κουδουνιού την διέκοψε.

-Καλώς τον Αντώνη, Λετίτσια φέρε καφέ και κουλούρια σε παρακαλώ. Αφησε τα στο γραφείο.

Εμειναν μόνοι.

Τον Αντώνη τον έβαλε στην καρέκλα του γραφείου και κάθισε αντίκρυ του.

 -Σήμερα θα αλλάξω τη διαθήκη μου και δεν θέλω υποδείξεις!

Σαν τέλειωσαν ο Αντώνης είχε κοκκινίσει..

-Απορείς για τις νέες αποφάσεις μου; Μάθε λοιπόν πως όποιος έχει, καλό είναι να μη ζητά περισσότερα.. Αν δεν έφυγα από αυτό το μεγάλο σπίτι είναι οι αναμνήσεις που διατηρώ και η θέα της θάλασσας από την Καστέλα .. Εχεις δει πιο ωραίο κάδρο; Τα "έχει" μου θα πάνε εκεί που πρέπει.. στα ορφανά και στους γέρους που δεν έχουν την τύχη μου να ζήσουν με πολλά..  να σου πω και ένα παράπονο μου; Τα παιδιά μου δεν ήθελα να μ’αγαπούν από υποχρέωση αλλά γιατί θα το ένοιωθαν.. Υστερόβουλες αγάπες δεν τις θέλω! Και ας είναι και τα παιδιά μου! Ούτε ένα κομμάτι γης .. ούτε ένα βιβλίο.. δεν τους ανήκει! Γεννήθηκα στα πλούτη αλλά  έμαθα πως φτάνει ένα σπίτι ίσα να χωρείς και ορίζοντα να βλέπεις… Μου το έμαθε η Μέλπω την θυμάσαι; Μεγάλωσε στο σπίτι μας.. και πιο ευτυχισμένο άνθρωπο δεν έχω ματαδεί.. Μη μου φέρεις αντίρρηση θα σκοτωθούμε!  Αντε πήγαινε τώρα κουράστηκα…….

Από το "τετράδιο" 1989