Καλκούτα- Ν.Ορλεάνη , τότε...

Από το ανοιχτό φινιστρίνι διέκρινα, τον πιλότο ν’ ανεβαίνει τη σκάλα. Σαλπάρουμε..
Η μηχανή άρχισε να ρολάρει αργά.. Είχαν μαζέψει τους κάβους και μόνο η σκάλα κρεμόταν.
Ενας μήνας είχε περάσει που πρωτανέβηκα σε εμπορικό πλοίο. Με άγνωστες λέξεις να προσδιορίζουν τους χώρους.. ρεσπέτζα.. μπουλμές..  
Οκτώ ώρες να βγούμε στο πέλαγος διασχίζοντας τον ποταμό. Οι εικόνες ακόμα χαραγμένες στο μυαλό μου. Χρώματα έντονα, παιδιά που ζητιάνευαν, φώτα, αντιθέσεις έντονες, ζωές πεταμένες στο πεζοδρόμιο σε χαρτόκουτα, κινηματογράφοι με τεράστιες ταμπέλες ζωγραφισμένες με τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών… να ξεχαστεί ο άνθρωπος θαρρείς απ’ τη μιζέρια. Και δίπλα τείχη ψηλά που έκρυβαν την χλιδή, που την είδα σ’ένα κάλεσμα του ατζέντη.
Ανοιχτήκαμε στο πέλαγος…. κατέβηκε ο πιλότος ..μαζεύτηκε η σκάλα.  Οι μηχανές στο φουλ..
«Σαράντα πέντε μέρες ταξίδι».. είχε σφηνώσει στο μυαλό μου και προσπαθούσα να ξορκίσω το φόβο.
Ηταν και οι μουσώνες που έφερναν το βουβό κύμα μαζί με τη βροχή και έχανα τον ορίζοντα.
Την αντοχή μου φοβόμουν μη χάσω.. ένα εικοσάχρονο παιδί που το μόνο ταξίδι ήταν στη σιγουράντζα του Σαρωνικού.
Η ρότα ήταν χαραγμένη στο χάρτη, να περάσει το πλοίο κάτω από τη Ν.Αφρική μια και η διώρυγα του Σουέζ ήταν κλειστή λόγω της καταστροφής της από τον πόλεμο των «Έξι Ημερών».
Καθόμουν στο γραφείο στην καμπίνα και ξαναδιάβαζα τα γράμματα που είχε φέρει ο καμαρότος.
Στα  καλλιγραφικά γράμματα του πατέρα μου έβλεπα το δάκρυ να στάζει από τα γαλάζια μάτια του.
Η μάνα και η γιαγιά ανορθόγραφα μου έστελναν αγάπες και φιλιά..Οι αδελφές.. οι φίλες..
Στη παλάντζα του κλυδωνισμού, μια συναντούσα τις μορφές τους και μια τη ματιά του Νίκου…
«Μόλις περάσουμε από κάτω θα έχει μπουνάτσες» προσπαθούσε να πλανέψει τους φόβους που υποψιαζόταν…
Και άρχισε η «ανηφόρα».
Ηρεμία… ησύχασα… Δεν ήθελα να δω το χάρτη. Στη σκέψη πως ήμουν στη μέση του πουθενά άρχιζε ο πανικός. Ένα παιδί που ήθελε τη σιγουριά της κάμαρης του. Ένα παιδί πολύ ερωτευμένο για να το τολμήσει.
Έσβηνα τις μέρες με ένα Χ που ξεπερνούσε τα όρια του τετραγώνου…   
Στην κουπαστή αγνάντευα τη θάλασσα, ένα με τον ουρανό, έτσι που έχανα τη διαχωριστική γραμμή.  
Ησυχία.. σταμάτησε η μηχανή!
Ετρεξα στην καμπίνα να χωθώ.. έβγαλα τα τετράδια και άρχισα να γράφω «φοβάμαι»  με όλα τα είδη της γραφής.. πλαγιαστά.. ίσια.. στραβά..
Μπήκε μέσα ο Νίκος και με ύφος ήρεμο μου είπε:
«Μη φοβηθείς το σταματήσαμε γιατί έχει πρόβλημα η ηλεκτρομηχανή»
Ποια ήταν αυτή; Ούτε που γνώριζα ούτε που ρώτησα.. μόνο το καπάκι του στυλό δάγκωνα..
«Ελα έξω έχει δελφίνια!» είπε και έφυγε..
Βγήκα και τα χάζευα στο παιχνίδισμα τους.. τους μιλούσα.. θα προφτάσουμε;.. θα μείνουμε εδώ για πάντα; Θα αξιωθώ ποτέ να δω τα παιδιά που δεν είχα ακόμα;
Από τα σπλάχνα του πλοίου ακούγονταν κρότοι από σφυριά ή έτσι φαντάστηκα… και οι φωνές τους!
«Ρε μάστορααα γρήγορα ρεεεε»
Γρήγορα! παρακαλούσα τους άντρες με τις μπλε φόρμες. Τι να σου κάνει το τιμόνι δίχως κίνηση..
Βλαστημούσε ο Ανδριώτης  μηχανικός. Κάθε ήχος ανέβαινε με αντίλαλο.
Από την κουζίνα έφτανε η φωνή της Μαίρης Λίντα που άρεσε στον μάγειρα.. «περασμένες μου αγάπες»…
Εφτασε το απόγευμα.. τα δελφίνια χάθηκαν.. και ξαφνικά άρχισε ο ήχος που σαν χιλιάδες καμπάνες μου ακούστηκε.. Επιτέλους!!!
Οι μέρες κύλησαν αργά με μια θάλασσα στη πιο γλυκιά ανάσα.. Ούτε ρίγος..
Το ημερολόγιο έσβηνε τετραγωνίδια.. γέμισε.. γύρισε σελίδα .. και το βράδυ πριν φτάσουμε ανέβηκα στη γέφυρα.. στη βάρδια του Νίκου.
«Βλέπω φως!» φώναξα δίχως να το καταλάβω.
Κατέβηκα κάτω μη με δει που τρέχαν τα δάκρυα..
Η σιγουριά της στεριάς μας πλησίαζε.. φώτα μετά σαράντα πέντε μέρες!!!

Το κορίτσι που δεν ήξερε ακόμα πως οι διαδρομές της ζωής της ίδιες θα ήταν…

Αφιερωμένο στο "μάστορα" της ζωής και του λόγου
"μαχαίρη"   http://wwwmaxairisgr.blogspot.com