Πείτε μου καλέ!!!!!

Γύρω στις δώδεκα συγκεντρωνόμαστε τα «κορίτσια» στο καφέ-Αντιγόνη.
Έχετε κρυφακούσει συζητήσεις καλοστεκούμενων μεν, γιαγιάδων δε;
Χάνεται!
Με το τι κάνεις; αρχίζει η περιγραφή πόνου στο γόνατο, αυχένα, γοφού και λοιπόν σημείων. Καφέδες, κουλουράκια κανέλας, σοκολάτας, του πλησιέστερου φούρνου  επί το πλείστον!
Πότε ανοίγονται οι τσάντες και βγαίνουν τα μαγικά χαρτιά δεν καταλαβαίνω..
-Πόσο ζάχαρο έχεις; Εμένα να δεις!
Διαγωνισμός χοληστερίνης, γλυκεριδίων και αναδεικνύεται η νικήτρια!
Τις τελευταίες μέρες προστέθηκε η κουνιάδα της Μαίρης.
Εξαιρετική κυρία το καλό να λέγεται.. ήρεμη, γλυκιά, μελιστάλακτη…
Και εδώ αρχίζουν οι «ενοχές» μας.
Η τέλεια σύζυγος, μάνα, γιαγιά, συμπεθέρα, κουμπάρα…
Οση ώρα περιέγραφε ιδανικές καταστάσεις από το μεγάλωμα των παιδιών της άρχισε το πρώτο εγκεφαλικό.


Τι μάνα ήμουν;


Γιατί φωνάζαμε;
Γιατί τσακωνόμαστε;


Τι μάνα ήμουν καλέεεε;;
Φανταζόμουν τα τέλεια δωμάτια των αγοριών της και ίδρωνα..
Γιατί στο αγορίστικο δωμάτιο σε καθημερινή βάση περνούσαν τα βομβαρδιστικά;
Μια θερμή παράκληση έκανα να βγάζουν τα αθλητικά στην μπαλκονόπορτα..
Την επομένη ψάχναμε στον ακάλυπτοt το αριστερό Nike. H συνηθισμένη κίνηση   ήταν το τίναγμα με το πόδι και όπου φτάσει…
Τα νερά στο μπάνιο να βρίσκουν το χαλί του διαδρόμου….
Ο μεγάλος είχε το βίτσιο του διαβάσματος.
 Ο «άσωτος» της χωρίστρας. 
Η μικρή κάπου ενδιάμεσα.
Οι μουσικές  φουλ σε μίξη.
Η κουζίνα με όλα τα καλά πεταμένα στους πάγκους…
Εκεί που έλεγα άντε μεγάλωσαν, αφήνοντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και με το βήμα στην τριτοβάθμια, η αναμπουμπούλα ανέβαζε τον πήχη.
Στις Σαββατιάτικες εξόδους είχαν βγει οι ντουλάπες λες και θα περιμέναμε το μάστορα να βάψει.   
Νεύρα, ερωτικές απογοητεύσεις που να μη τολμάς να πεις κουβέντα!


Τι μάνα ήμουν καλέεεε;;;

Πείτε μου, μόνο στο δικό μας σπίτι γινόταν;