ΕΥΧΕΣ !!!

Ο χρόνος έρχεται για να τον διαχειριστείς με τα δικά σου θέλω.
Σήκω και κοίτα τον ορίζοντα, Χαμηλά  χάνεις τις Ανατολές..
Διώξε ότι σε πληγώνει..
Μην ακούς τους ηλίθιους θα σε παρασύρουν..
Στον εχθρό μη απαντάς τον τρελαίνεις…
Μη φοβάσαι.. Να ελπίζεις.. να περιμένεις..
Το δύσκολο και η χαρά συμπορεύονται..
Στα καλύτερα και στις προσδοκίες λέμε ΝΑΙ
Θα δωροδοκήσουμε το νέο χρόνο με ζάχαρη και μέλι ..
Να απαλύνει τον πόνο, να ρίξει μια ματιά σε όσους υποφέρουν..

Εύχομαι ΥΓΕΙΑ, ΕΛΠΙΔΑ σε όλους σας!!!

Το φευγιό...

Η βαλίτσα απέναντι του. Χώρεσε τα απαραίτητα, σκέφτηκε. Ποια είναι τα «απαραίτητα»;
Οι φανέλες; Τα κοστούμια; Οι στιγμές; Τα σ’αγαπώ ; Τα «για πάντα»; Τα γέλια ; Τα χάδια του μικρού; Χωράνε όλα σε μια βαλίτσα;
Αναψε τσιγάρο. Δίπλα του η σκάλα.. πόσα σκαλοπάτια έχει; Δεν τα μέτρησε οχτώ χρόνια τώρα.
Και αυτά τα κάδρα.. τα προσπερνούσε ένα.. δυο.. δέκα ήταν.
Πότε έγιναν όλα ξένα;  Ποια στιγμή άρχισε να απορρίπτει, να ρίχνει στόρια.. να έρχεται το πούσι
της θολούρας; Δύσκολή απόφαση να φύγει με εισιτήριο ληγμένο..
Η στάχτη έπεσε στο πάτωμα και την σκόρπισε με το πόδι.
Το δωμάτιο του μικρού.. το δικό τους.. Ανοιχτές οι πόρτες να ξεπηδούν οι στιγμές..
Τότε που την έφερε αγκαλιά με το νυφικό.. που η ευτυχία δεν είχε όρια. Το άρωμα της.. το νυχτικό ακουμπισμένο στην καρέκλα..
Τα παιχνίδια σκόρπια στο πάτωμα, το κρεβάτι ξέστρωτο και η ζελατίνα από την γκοφρέτα ακουμπισμένη στο κομοδίνο.. έσφιξε το πόμολο και οι αρθρώσεις άσπρισαν από τη δύναμη.
Χάιδεψε απαλά τα σεντόνια του και έχωσε το κεφάλι στο μαξιλάρι του να τον ανασάνει.. να τον έχει δικό του. Αγκάλιασε το μπουφάν και το πετούσε ψηλά σαν να ήταν μέσα το κορμί του…
Εεεεε  ώπα! Του ξέφυγε ένα γέλιο ανάμεσα στους αναστεναγμούς.
Ξεκρέμασε μια ζωγραφιά με τους τρεις πιασμένους χέρι- χέρι και έναν ήλοι τεράστιο. Το δίπλωσε και το έβαλε στη μέσα τσέπη του σακακιού εκείνη που ακουμπούσε στο μέρος της καρδιάς.
-Θα φύγω να μη με δει κανείς! Εγραψε σ’ένα χαρτί λόγια σκόρπια να τους εξηγήσει τη φυγή του.
Απολογίες, δικαιολογίες, εξηγήσεις δίχως ειρμό.  Θα καταλάβουν; Ισως….
Είχε λιώσει το κορμί του. Οι τύψεις ισχυρές, ικανές να τον κάνουν σκιά.. να τον αφανίσουν..
-Θα με ψάξουν αλλά εξηγήσεις δεν θέλω να δώσω, η λογική τους με σκοτώνει..
Εσυρε τη βαλίτσα στο κάτω πάτωμα.
Σωριάστηκε στον καναπέ.. κουλουριάστηκε.. να γίνει έμβρυο να χαθεί εκεί από όπου ξεκίνησε..
Κοιτούσε γύρω του την απόλυτη τάξη.. έτσι ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό η ζωή του..
Ξεδιπλώθηκε και έψαξε το χαρτί της μετάθεσης. Τόπος προορισμού ένα νησί της άγονης γραμμής.
Ο γιατρός που θα πάλευε με ξεχασμένους ταλαίπωρους ανθρώπους να σώσει ζωές..
Ειρωνεία; Λύτρωση; Θα δείξει…
Αναψε όλα τα φώτα, δεν έκλεισε τα πατζούρια να φωτίζει..
Εκλεισε την πόρτα πίσω του.
……………………………………………………………………………………………………….
Σάββατο πρωί και δεν είχε εφημερία. Ετοιμάστηκαν για εκδρομή στο σπίτι της μάνας του..
Ο μικρός πήρε τα παιχνίδια του και εκείνη τα δώρα.
Το φορτηγό που έχασε τον έλεγχο.. τα φρένα.. οι σειρήνες.. Η ΣΙΩΠΗ..

Από το "τετράδιο" καταγραμμένη μια αλήθεια 

Κοκκινιστό.. γκουρμέ!

Οι ερχομοί ήταν μέρες χαράς ασυγκράτητης.
Εχω βιώσει τόσους..
Με την ευχή που έδωσε το karfoma, για καλή επάνοδο του «άσωτου» υιού ήδη τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου!
-Μάννα κόντυνες; Να τον τσουρομαδήσω ήθελα αλλά που να τον φτάσω!
-Αδυνάτησες ή μου φαίνεται; Η γνωστή έννοια της μητέρας στο μικρό (39) της.
Με τις κακοκαιρίες είχα την αγωνία μήπως και δεν προφτάσει. Από το Λίβερπουλ ήρθε το καμάρι μου και είχα να τον δω από τον Αύγουστο.
Ανήμερα θα μαζευόμαστε στο σπίτι μου. Εντολή της Νότας!
-Εσύ θα κάνεις μόνο το κοκκινιστό! Πάντα στην προστακτική!
Τα ετοίμασαν οι προκομμένες μου όλα !
Σηκώθηκα αξημέρωτα, έκανα την επιθεώρηση αν είχαν στολίσει τα τραπέζια…για είκοσι δυο άτομα ζωή να έχουμε.
Εδωσα τη μάχη με το μοσχάρι .. συνταγή παλιά αλλά μου πετυχαίνει όπως λένε, γιατί με το κρέας έχω χρόνια μαλώσει και δεν δοκιμάζω.
Εκλεισα την κατσαρόλα στο σιγανό έτσι που να γίνεται ο βρασμός αργά να μη βγάζει ατμούς.
Στρώθηκα στη γνωστή θέση και άρχισα τον περίπατο στις σελίδες σας….
Ηρθε μια μυρωδιά ύποπτη από την κουζίνα!
Το χάνω το κοκκινιστό!
Ανασηκώθηκα με βιάσει και ακούω ένα θόρυβο στη μέση..κλακ και τέλος!  
Που να ισιώσει η κορμάρα! Ούτε με τα τέσσερα δεν έφτανα στην κουζίνα…
Ηρθαν τα σωστικά συνεργεία.. έλαβα τις πρώτες φροντίδες και μετά με έβαλαν σαν καλό κοριτσάκι στο κρεβάτι.
Με πέντε πιτσιρίκια ανάμεσα μου πέρασα τις πιο γλυκές στιγμές!
Το τι τραγούδι άκουσα! Τα γελάκια τους… Οι αγκαλιές τους…. Ποιήματα.. χορευτικά..

υ/γ1 τη κατσαρόλα ακόμα την τρίβουν..

υ/γ2Ευχαριστώ πολύ για τα δωράκια σας, τις κάρτες, τα τηλέφωνα, τα mails, τις ευχές σας!

υ/γ3 Coula με νιώθεις που θα είμαι μέρες ανάσκελα;

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Σε όσους αγαπώ..θαυμάζω .. καμαρώνω..
Να είστε καλά !!!
Να νιώσετε χαρά από όπου αυτή εκπορεύεται..
Υγεία!
Δύναμη!
Ελπίδα!

Ενα μικρό δώρο για όλους.. να μπορούσα να το αφήσω στα σκαλιά σας!
Μια και ο χρόνος μας αφήνει συμβολικά και οι σελίδες του ημερολογίου φτάνουν στο τέλος..
ένα ευχαριστώ είναι πολύ ασήμαντο...
Και η σύνθεση μου βγήκε λιτή.. δεν μου αρέσουν τα πολλά στολίδια..
Μόνο αυτό που νοιώθω με νοιάζει και είναι δυνατό!


Οσους πίκρανα συγνώμη..

Το μπλοκάκι της...

Ηταν το μπλοκάκι της που ανορθόγραφα σημείωνε τα μέτρα.. Πάντα ήταν δίκαιη  στο μέτρημα της ζήσης της..δεν έκλεβε πόντους.. δεν αδίκησε .. στα ίσα μοίραζε το "πάρε". Οι ραφές.. δίχως ψεγάδι.

Καμάρωνε για ότι "έστρωνε" σωστά.. στα λάθη ξήλωνε να τα αλλάξει.. 

Με τους πόντους ένοιωθε το μεγάλωμα των παιδιών και εγγονών.. το πέρασμα του χρόνου.

Η μεζούρα φθαρμένη.. την περιμένει είκοσι χρόνια τώρα..

Να την χαϊδέψει..

Να την περάσει στο λαιμό..

Οι καρφίτσες δεν πειράχτηκαν ποτέ!

Εκλεισε η ραπτομηχανή, εκείνο το βράδυ που δεν ξημέρωσε.

Δίπλα στο κρεββάτι.. ίσως και να ήθελε να την ακουμπήσει..

Ηταν η μόνη που την είδε να "φεύγει" στον ύπνο..

Μάνα κάνω ζαβολιές..

κουλουριάζω τη μεζούρα να σε μυρίσω....

ΑΘΗΝΑ ΛΑΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ.

Η χαρά να γνωρίσεις έναν άνθρωπο είναι τυχαία.. μια αφορμή φτάνει να σε βάλει σε ένα κόσμο που αγγίζει ευαίσθητες χορδές..

Τους ζωγραφικούς της πίνακες τους είδα σε εικόνες.. και για μια στιγμή βρέθηκα στη βάρκα της ζωής μου... με ταξίδεψαν στα χρόνια που πατούσα στο καΐκι του θείου μου.. που χάιδευα το σκαρί..  

Μετά ξεπήδησαν οι κάβοι που έδενα και έλυνα..

Και κοιτούσα αποσβολωμένη αυτό που γέμιζε την καρδιά μου..
Αρχισα να την αναζητώ...
Το κορίτσι που διαβάσει βρίσκεται στο "Μουσείο Βορρέ".
Εχει κάνει 13 ατομικές εκθέσεις και 46 ομαδικές!
Εργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία στην Ελλάδα
και στο εξωτερικό.

Αυτό το βιβλίο της στάθηκε η αφορμή να την γνωρίσω.. εδώ σ'αυτόν το τόπο που συναντάς ανθρώπους που δεν θα γνώριζες ποτέ!

Για ότι υπέροχο αντίκρισα...

Για της δικής μου άγνοιας το θαυμαστό που "μιλάει" εντός μου..

Για τη γνωριμία ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!

http://www.latinopoulou.gr/

H παρθενική συνέντευξη!!

Είχα πολλές προτάσεις για συνέντευξη!!!
Δεν θέλω γέλια!!!!
Από  Lifestyle μέχρι  Down Tοwn!
Στο πρώτο δεν είχα παραλάβει την τουαλέτα και το σπίτι κομμάτι ασυγύριστο!
Με τον Κωστόπουλο διαπληχτίστηκα, διότι ζήτησε αισθησιακή φωτογράφηση!!!!!
Ετσι λοιπόν είχα την τιμή από την Coula που σεμνή μπορείς να την πεις άνετα!
Δεν θέλω γέλια!!!
Στο ΔΈΚΑ ΠΛΗΝ ΈΝΑ  και την ευχαριστώ!
Στο οικονομικό θα τα βρούμε...

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν.

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
Πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
Και πως σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Ψέματα λένε...

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
Λογάδες και γραμματικοί
Για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Θα σε πουλήσουν...

Κι όταν θα έρθουν οι καιροί
Που θα 'χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλυτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα...

ΜΟΥΣΙΚΗ: Μ.ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΣΤΙΧΟΙ: Λ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Γ.ΚΟΤΣΙΡΑΣ

12 Γενάρη!!!

Λοιπόν ο δρόμος για την Αμερική με ή χωρίς την βοήθεια από αυτών που πρέπει θα φύγουμε περίπου 6 με 8 του Γενάρη γιατί το ραντεβού μου ήρθε και είναι στις 12  του Γενάρη. Μου υποσχέθηκαν αυτό προσωπος  κόσμος απλός και από την ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ και άλλες οργανώσεις πως δεν θα με αφήσουν μόνη σε αυτό τον αγώνα...  


Αυτά τα λόγια είναι δικά της. Μου επέτρεψε να τα βάλω. Να μας ενημερώσει...
Είναι και άλλα που σου τρυπάνε το μυαλό.. που η καρδιά δεν το αντέχει..
Για όλους εσάς που την σκέπτεστε..
που την αγαπάμε!!!! 


Και για όλους όσους "έταξαν" και το ξέχασαν!
Για όσες πόρτες χτυπήθηκαν και δεν άνοιξαν!


12 Γενάρη να είναι η μέρα της ΝΙΚΗΣ!!!!

Το δικό της σενάριο..

Δεν της άρεσαν οι γιορτές.
Από πάντα.. από τα πρώτα κάλαντα.. που τ'άφησε στη μέση και πέταξε το τρίγωνο.
Όπως δεν τις άρεσαν οι Κυριακές…
Την πλάκωναν οι σιωπές του σπιτιού.
Τα κρυμμένα μυστικά.
Οι σχέσεις των μεγάλων κλειδωμένες.
Χωνόταν στην ντουλάπα να σκηνοθετεί και να παίζει το δικό της έργο.
Με πρωταγωνιστές όσους ήθελε να συναντήσει.. φιγούρες πλασμένες με το «εγώ» της που δεν ανίχνευε κανείς. Τους έδινε τα λόγια που ήθελε να ακούσει και ένα μπαμπακερό μαξιλάρι με ροζ κάλυμμα σφιχτά κρατούσε αγκαλιά.
Αυτή που της έλειπε..
«Αλλοπαρμένο»  η ταμπέλα που της κόλλησαν.. και αυτή ακόμα στο ουδέτερο.
Ψήλωσε και δεν χωρούσε στη σκοτεινή απομόνωση της.. βγήκε από την ντουλάπα και χώθηκε στα βιβλία.. περνούσε απαρατήρητη.. η πρόοδος αντιστρόφως ανάλογη από το συναίσθημα.
Οι μεγάλοι εξακολουθούσαν να ισορροπούν μεταξύ μίσους και συνήθειας. 
Τα κοφτερά μαχαίρια σαν περιφορά Επιτάφιου.. τα ένοιωθε.. την τρυπούσαν… και η Ανάσταση που δεν ήρθε ποτέ.
Το πτυχίο μπήκε στην κορνίζα.
Ηταν εκεί που τους είπε ..υπάρχω!
Και χαμογέλασαν.. ετοιμάζοντας την καριέρα της.. στο δικό τους γραφείο  ανάμεσα στα δικόγραφα.
Που τα μισούσε..
Το «αλλοπαρμένο» χώθηκε πάλι στα δικά του σενάρια.
Η ανακοίνωση ξερή...Θα γίνω ηθοποιός!
Πρώτη φορά τόσος θόρυβος. Τόσο παρακάλι!
Ήχησαν οι καμπάνες της  ντροπής τους, ακούστηκε οι φωνές τους.. τα μαχαίρια το ίδιο κοφτερά…
Ηταν αργά.. είχε νυχτώσει και δεν το έβλεπαν.
Στη σχολή άνοιξε η καρδιά της, ξεκλείδωσε.. και εκείνοι έκλεισαν το συρτάρι με το  χρήμα.. αυτό που προσκυνούσαν και αγκάλιαζαν αυτό.. το μόνο που τους ένωνε.
Εφυγε από το σπίτι, αδειάζοντας την ντουλάπα .. χαϊδεύοντας το μαξιλάρι.


Αυλαία και πάμε!!


Η μελαγχολία πώς μετουσιώθηκε σε ρόλους κωμικούς;
Πώς έκανε τον κόσμο να γελά;
Πως πετούσε;
Κάθε υπόκλιση, κάθε χειροκρότημα ηχούσε όσα δεν έζησε..
Την αγάπησε η ζωή, γιατί ήταν ο μυστικός της έρωτας. Την αγκάλιαζε μαζί με το μαξιλάρι που μύριζε την δική της κολόνια
Αυτή την οσμή σκόρπιζε..
Μόνο τις γιορτές δεν θέλει ακόμα.
Με τις Κυριακές συμβιβάστηκε.. είχε διπλές παραστάσεις..


Από το τετράδιο

Σαν τον Οδυσσέα...

Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης

Σαν τον Οδυσσέα μάζεψα τα σέα μπήκα στο βαπόρι κι είπα γεια χαρά έφυγα απ' την Τροία απ' την εταιρία έστρωσα στην πλώρη κι άνοιξα φτερά Άφησα την Κίρκη που ζητάει νοίκι απ' τις Συμπληγάδες γλίτωσα στο τσακ απ' τους λωτοφάγους της Βουλής τους μάγους κι από τις Σειρήνες που 'ταν play back Σαν τον Οδυσσέα έφυγα λαθραία το ΄σκασα μια μέρα από την ουρά σκότωσα μνηστήρες και ανεμιστήρες ήθελα αέρα κι άνοιξα φτερά Χάρυβδη και Σκύλα μ' είχαν στην ξεφτίλα κι ήτανε η ώρα να εξαφανιστώ σ' όλη τη ζωή μου μόνο το σκυλί μου μόνο το σκυλί μου ήτανε πιστό Σαν τον Οδυσσέα μάζεψα τα σέα μπήκα στο βαπόρι κι είπα γεια χαρά

Η "κουλτούρα" τριαντάρησε.

 Εννοώ αυτή που ξεπήδησε από το πουθενά. Όταν αρχές του ’80 οι άνδρες σήκωναν τα μανίκια του σακακιού, άφηναν ξεκούμπωτα τα πουκαμισάκια να φανεί το δασύτριχο στέρνο, που το στόλιζαν με Φα-κα (ντόρο), ρολόι Rolex μαϊμού και ύφος «εδώ ο παίδαρος ο Μέγας».


Οι γυναίκες έριχναν τις αλεπούδες πάνω στις βάτες  του μισού μέτρου και το σατέν στην ημερήσια κίνηση, από πουρνό-πουρνό. Δεκάδες αλυσιδάκια χρυσά, σετάκια για τις επίσημες εμφανίσεις στις μεγάλες πίστες πρώτο τραπέζι.


Κάπου ανάμεσα στον κοντό με την γραβάτα και στις βιντεοταινίες της σαχλαμάρας, ξεφύτρωσε το είδος που πρόβαλε την αντίσταση του στα χαζά.


Η κουλτούρα με την έννοια του ακραίου.
Με βροντώδη τρόπο, με στόμφο, με απαξία στους μη αντιλαμβανόμενους το νέο κύμα της βαθειάς κουλτουρο- γέννησης.
Οσο πιο δυσνόητο τόσο πιο θαυμαστό!
Ωρες άκουγες συζητήσεις ή διάβαζες άρθρα με πλατειάσεις Πειραιά-Κηφισιά.
Τα λεξικά να κατεβαίνουν με μανία και να ψάχνουν τα συνώνυμα του «κουραμπιέ».  
Πόση ώρα να στολίσεις μια προτασούλα; Και να ανοίγουν οι χάνοι το στόμα θαυμάζοντας τα ακαταλαβίστικα.


Ταινίες που άφηναν πάντα ερωτηματικά.. Καυγάδες.. αναλύσεις.. γνέψε ψηλά και αγνάντευε
Στη λογοτεχνία αν δεν είχες εντρυφήσει τουλάχιστον στον Ιταλο Καλβίνο ήσουν για κράξιμο.
Το δυσνόητο ισοδύναμο του μεγαλειώδους!


Κάπου εκεί χώθηκε και το φεμινιστικό κίνημα και του άλλαξαν τον αδόξαστο.
Ανέβηκε στις βιβλιοθήκες η Σιμόν ντε Μποβουάρ, να «δένει» με τα  άπαντα του Λουντέμη αγορασμένα με δόσεις, ως που φάνηκε τόσο συντηρητική, μπροστά στη Μαρί Καρτινάλ.
 Και δώσανε το καρότσι με το μωρό στον σύζυγο να το σεργιανήσει στη γειτονιά. που μέχρι τότε το μόνο που ήξερε ήταν να φτιάχνει το ρουμπινέ και πολύ ήταν!
Όταν πέσεις απότομα στο κρύο νερό δε θα σκούξεις;
Όταν σου δώσουν προνόμια που δεν είχες σκεφτεί, δεν θα κάνεις ακρότητες;


Η Επίδαυρος βογκούσε από την πρωτοπορία και τσιμουδιά!
Το τι φουστανέλα φόρεσε ο Προμηθέας που να γυρίζει στη ρόδα και να λες τώρα θα του φανεί το σώβρακο.
Και να παίρνεις το δρόμο της επιστροφής και από τους καυγάδες να λες δεν την γλυτώνω την Κακιά Σκάλα, Βαγγελίστρα μου!!!!


Γιατί ο ένθερμος υποστηριχτής της νέο αναπτυχθείσας άποψης δεν σήκωνε συζήτηση!
Αχ ρε Νταλάρα κόψιμο που είχες πάθει!


Αντε να δεις και κομμάτι σύγχρονη ζωγραφική, μη σε πουν και υποανάπτυκτο…
Στην Εθνική Πινακοθήκη μόστραραν έργα Γερμανών σύγχρονων ζωγράφων.
Ενας πίνακας ισα με τον τοίχο του καθιστικού ντυμένος με μπεζ ταπετσαρία και από κάτω να αναφέρει ως τίτλο: «Ο έμπορος που πηγαίνει στην πόλη να αγοράσει κρασί»
Και να στέκεται δίπλα σου, ο άλλος με ύφος περισπούδαστο, λες και είχε αναγνωρίσει τον έμπορο μες την στόφα του Χυτήρογλου.
Θα θυμάμαι πάντα την γελοιογραφία του ΚΥΡ. Είχε τον γνωστό απορημένο, να διαβάζει και να λέει:
«Πόσο μ…..ς είμαι;»
Κάπου εκεί στην προσπάθεια να φανούμε αντάξιοι του καινούργιου…
μήπως άρχισε η μυωπία για τα κοντινά;

υ/γ για τα ακραία φαινόμενα μιλάω…
μην αρχίσετε να βρίζεται, το ξέρω ..μεμονωμένες περιπτώσεις….

Τα λερά..τα καθαρά...

Ψηλή, σβέλτη, με τα κατσαρά ατίθασα μαλλιά δεμένα με μαντήλι πολύχρωμο, ξερακιανή, με αδύνατα κανιά και ανύπαρκτο βυζί.
Η δρασκελιά της μακρινή να προκάμει τη στράτα.
Φορούσε ρόμπες γιαλιστερές με φανέλα από μέσα τους χειμώνες και τσίτινες τα καλοκαίρια.
Σε χρώματα δυνατά, φωτεινά, λουλουδάτα, καρό.. η μουντάδα δεν είχε θέση στο μέσα της.
Κουμπωτές μπροστά και τσέπες με τα χέρια χωμένα μέσα..να κουδουνίζουν τα κέρματα και να τα αναδεύει ακούγοντας τον ήχο τους που την συνόδευε στο τραγούδι..
Μια φιγούρα που θαρρείς πετούσε.. οι παντόφλες απογειωμένες από τη βιάση τους..
Οικονομικοί πόροι βγαλμένοι μέσα από τις σκάφες..
Μιλούσε δυνατά και οι φλέβες στο λαιμό πεταγμένες από την άσκηση.
Στα τριάντα πέντε της παντρεμένη με τον Αργύρη, δίχως παιδιά και την στήριξη του.
Τεμπελάκος ο Αργυρούλης της όμως τον αγαπούσε και ο έρωτας που δεν έχει καλή όραση τον έκανε στα μάτια της Θεό!
Στη γειτονιά έλεγαν.. «Κουκουέδισα αλλάαα καλή!»
Κρατούσε τη σημαία της χαράς.. της ευγνωμοσύνης για την απλή καθημερινότητα της..
Δεν παρακάλεσε τα πολλά, είχε ζυμωθεί δίπλα στα καρβέλια που έβγαζε η μάνα στο νησί να θρέψει εφτά στόματα. Το ψωμί και το λάδι.. με τη ζάχαρη.. με το τυρί που στράγγιζε στα τουλπάνια η γιαγιά και αυτό αν περίσσευε…
«Δουλάκι» σε σπίτι μεγαλοκυράς από τα δώδεκα ως την ώρα που βρέθηκε ο Αργύρης να της τάξει μια ζωή που θα ήταν δική της. Αφέντρα στο «δικό» της.  
Το μεροκάματο δεν της έλειπε.. χωνόταν στις σκάφες και έτριβε με τα σαπούνια τα λερά να αστράψουν.. να τα λουλακιάσει.. να τ’ ανεβάσει στην ταράτσα… να απλωθούν στον ήλιο να πάρει τις σκιές…
Να τραγουδά και να μιμείται, τη Ρένα Ντορ… και πάλι πειράγματα ….
Εκανε την κούραση, χορό..
Το σπίτι της άστραφτε και μοσχοβολούσε πορτοκάλι με κανέλα που έριχνε στο μπρίκι και έβαζε στη φωτιά του μαγκαλιού, τους χειμώνες να παίρνει τη μυρωδιά από τα σέρτικα που κάπνιζε ο Αργυρούλης της..
Και τα καλοκαίρια το γιασεμί και το νυχτολούλουδο έχωναν τις ευωδιές  τους από τα παράθυρα στην κάμαρα της..
Αν τη ρωτούσες πως είχε όρεξη να γελά πάντα σου’ λεγε:
-Αμα ρε, δεν γελάς ο ήλιος βγαίνει ανάποδα!


Στα σαράντα ένα της ο ήλιος βγήκε ξαφνικά ανάποδα!
Εφυγε, για το Σανατόριο… φθίση..  είπαν.
Ο Αργύρης μάζεψε τα πράγματα και άφησε μόνο το μαγκάλι, στην αυλή ..


Στη ξώπορτα έγραφε «ΕΝΙΚΙΑΖΕΤΕ ΔΟΜΆΤΙΟΝ ΚΑΙ ΚΟΥΖΊΝΑ»


Από το "τετράδιο"

Δώρα με μουσική και αγάπη ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ!!!

Το είχα καιρό σκεφτεί να σας κάνω ένα δώρο….

Το πάλεψα…. Παρακάλεσα με τον «ιδιαίτερο» και επίμονο
τρόπο που κουβαλάει μια.. της ηλικίας μου τέλος πάντων..
Να είναι καλά, με βλαστήμησαν, αλλά το αποτέλεσμα το καταχάρηκα!


ΤΟ ΔΩΡΟ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ!!!!
Πρωταγωνιστές δεν υπάρχουν στην μαρκίζα!
Οσοι δεν χώρεσαν ετοιμάζεται δεύτερο...



Μου έλεγαν θ' αργήσει..είναι δύσκολο...το χατήρι της ανυπόμονης έγινε!!!

Σας ευχαριστώ όλους!!
Τους λόγους τους ξέρω ΚΑΛΑ!!!!

Να μαι καλα να σαι καλα να σ αγαπω!!!

Η αγάπη που πάει παντού..
Στο βλέμμα του παιδιού σου..
Στην αγκαλιά του όποιου αγαπημένου σου..
Στα λουλούδια που μυρίζεις..
Στα χρώματα που σε κάνουν να χαμογελάς..
Στα γερασμένα χέρια της μάνας σου..
Στο χάδι του πατέρα σου..
Στη νίκη της ομάδας σου..
Στη νίκη της αρρώστιας σου..
Στο κέρδος των ονείρων σου..
Στη μικρή, βιαστική στιγμούλα που ερωτεύτηκες μια κούκλα στη βιτρίνα..
Στα Κυριακάτικα τραπέζια της συντροφιάς..
Στα γέλια της παρέας..


Με μια τέτοια διάθεση σηκώθηκα..
να την μοιραστώ μαζί σας..
γιατί ξέρετε πως σας αγαπώ..
γιατί φτάνει μια στιγμή να με κάνει εκείνο το μικρό κοριτσάκι..
που χαϊδολογιέται..
γιατί γίνομαι μάνα σας και θέλω να σας χαϊδέψω τα μαλλιά..
ακόμα και με τις σιωπές είμαι κοντά σας..
Ευχαριστώ που με αγκαλιάζεται..


Μη προσπαθήσετε να κάνετε ψυχιατρικές αναλύσεις!!!
Δεν θα το βρείτε..
Ετσι είμαι και μου αρέσω!!

Αντίο...

Μια κάμαρα, ένα κουζινάκι και ένα μπάνιο να βλέπει στον ακάλυπτο.
Ισα που χώραγε τη μοναξιά της.
Ο γάτος κουλουριασμένος στα πόδια της τριβόταν κάτω από την κουβέρτα να της μηνύσει πως ξημέρωσε. Τέντωσε το κορμί της.. πονούσε.. υγρασία θα ‘χει και σήμερα..
Ανασηκώθηκε με κόπο και καθιστή παρατηρούσε το σώμα που ασφυκτιούσε κάτω από τη φανελένια νυχτικιά.. τα πόδια πρησμένα με τα μπλε σημάδια της κούρασης και το αποτύπωμα του χρόνου.
Στο κομοδίνο τα χάπια.. τον πήρε αγκαλιά και στύλωσε το βλέμμα στα μάτια του.. της νιαούρισε χαδιάρικα. «πουλάκι μου, αγάπη μου» τον χάιδευε και ξεκλόνιζε η καρδιά της.
Εψαξε τις παντόφλες.. έκανε κρύο και έριξε το σάλι στην πλάτη. 
Εφυγε ένας αναστεναγμός που καρφώθηκε στη φωτογραφία πλάι της.
Της χαμογελούσε μέσα από το θολό γυαλί, μια μαυρομάλλα με τη χούφτα περασμένη στο γάντι και ακουμπισμένη στο πηγούνι. 
Το ταυταδένιο πράσινο φόρεμα στην ασπρόμαυρη εικόνα της. Ναι πετρόλ ήταν.. τα «σαλιγκαράκια» των μαλλιών, πλαισίωναν το προφίλ της και ακουμπούσαν στα κρεμαστά σκουλαρίκια.
«Σήμερα έχουμε γενέθλια». «Εσύ και εγώ.. γεννηθήκαμε την ίδια μέρα»
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του μπάνιου με την πετσέτα μετέωρη στα χέρια. Ξεμπέρδεψε τα μαλλιά και σύρθηκε στη κουζίνα κρατώντας τη φωτογραφία… την απόθεσε δίπλα στο φλιτζάνι με τον διπλό ελληνικό..  Ανοιξε το ψυγείο να πάρει το γάλα. Ένα κίτρινο κουτί με πράσινη κορδέλα και ένα μπιλιέτο.
«Στην αγάπη μου, χρόνια πολλά!!! Γιώργος».
Φίλησε το χαρτί.. Ο Γιώργος της.. ο τριανταπεντάχρονος Γιώργος της, της διπλανής πόρτας.. που της κτύπησε την πόρτα κάποια Χριστούγεννα να την καλέσει, στο τραπέζι της δικής του μοναξιάς..
Ο «διαφορετικός» Γιώργος που έγειρε στους ώμους της..
 που άνοιξε την αγκαλιά του.. 
που μοιράστηκε τους έρωτες, την απόρριψη από τις κάργιες του δεύτερου.. που γελούσαν αγκαλιά.. 
που έγινε ο μοναδικός χτύπος στην πόρτα της.. 
που κρατούσε τα κλειδιά της μη και πάθει «κάτι» το κοριτσάκι του!
 Που πάντα του έλεγε.. «χέσε τον κοσμάκη, να τον κοιτάς από ψηλά γιατί σαν χαμηλώσεις θα σε δαγκώσει.»
«Τα βλέπεις; απευθύνθηκε στο γελαστό παρελθόν της. Δεν μας ξέχασαν.. τη μοναξιά την διαλέξαμε μαζί, δεν άντεχα να σε βλέπω να γερνάς, να φαρδαίνει το σώμα σου.. θυμάσαι τον Αλέκο; Τι έρωτας!
Πόσα βράδια σε καμάρωνε στην πίστα να τραγουδάς..χτυπώντας τα χέρια του.. χορεύοντας τα ζεϊμπέκικα με τη ματιά του στα δική σου καρφωμένη..Ωχ! και αυτά τα ντουλάπια πώς σκεβρώσανε… και η υγρασία στον τοίχο που παίρνει το σχήμα του κορμιού του… ο μοναδικός έρωτας.. και πέρασαν πολλοί.. θυμάσαι;
Στα πόδια σου οι γόηδες, λουλούδια.. χρυσάφι που ξεπουλήθηκε .. φλόγες σβησμένες.. πότε ήταν που μας ξέρασε το μικρόφωνο; Δεν θυμούμαι, εσύ; Αν σε κακομεταχειρίστηκα, συχώρα με.. και αν κλείσω τα μάτια μου πε τους να μου βάλουν το δαχτυλίδι του Αλέκου μαζί μου, αυτό στο συρτάρι, το μόνο που κράτησα.. ήταν αυτό που μου έδωσε στα γενέθλια μου δυο μέρες πριν σκοτωθεί…»


Εκανε να σηκωθεί μα τη γέλασε η καρδιά της.
Το ένα χέρι ακουμπισμένο στη φωτογραφία της, 
το άλλο στο κουτί με τη γενέθλια τούρτα..
Ετσι την βρήκε ο Γιώργος της, με το σημείωμα του, στη χούφτα τη μισάνοιχτη…


Από το "τετράδιο" 1999... 
     

Ο έρωτας στα χρόνια της σύνταξης...

Τώρα γιατί γρινιάζεις;
Λύσσαξες να βγει στη σύνταξη. Να κρατιέστε από το χέρι, να ξαναζήσετε τη χαμένη νιότη..
Πέντε χρόνια τώρα ζείτε, την απόλυτη φαγωμάρα… Τα παιδιά παντρεμένα.. Οι φωνές απούσες..
Τα πρωινά που θρονιάζεται, στο σαλόνι να ακούσει «έξω φωνή», τον Αυτιά με το καφεδάκι (όχι που πίστεψες πως θα τον πίνατε μαζί!)…
Αρχίζεις με τη τσίμπλα στο μάτι την λάτρα το ίδιο φουριόζα σαν πριν…
Τα άπλυτα στο νεροχύτη λιγότερα.. Ε, και;
Οι κατσαρόλες με λιγότερη γέμιση.. Ε, και;
Στριφογυρίζεις με το ξεσκονόπανο ανά χείρας και κάθε τόσο πρέπει να δίνεις μια απάντηση στις ερωτήσεις του:
-Πήρε ο γιος σου τηλέφωνο;
-Μμμμ.
-Τι είπες;
-Ναι χριστιανέ μου! Δεν είπες ναι.. μούγκρισες.
-Θα έρθει η κόρη σου σήμερα;
-Δεν ξέρω!
-Θα πάμε λαική;
-Ναι…..
-Εγραψες τι θέλεις ή θα ψάχνεσαι  και θα ξεχάσεις πάλι τα σκόρδα!
-Nαι..
Πράξη δεύτερη.
Μπρος αυτός με το καρότσι και εσύ να ξεφωνίζεις με τη Στάσα που έχεις να την δεις από την περασμένη Τρίτη στον ίδιο πάγκο μπροστά με τα λεμόνια…
-Αννααα που είσαι καλέ;;;
-Ερχομαι .. Γεια σου κορίτσι μου γιατί άρχισε τα βιαστικά του.. φιλιά στα παιδιά….
Μάχη πάνω από τα μπρόκολα.
-Τι τα θέλεις θα σε πειράξει η κολίτιδα και θα σκούζεις πάλι!
Πρέπει πάση θυσία να μάθει ο μανάβης, από τι πάσχει το εντεράκι σου!
Και τις μπανάνες; Που τις άφησες και  μαυρίσανε; Και οι μελιτζάνες; Ολο λες θα κάνεις μουσακά και όλο βαριέσαι.. Τι το θέλεις τόσο μεγάλο λάχανο, αυτό είναι για ντολμάδες..
Έχετε λογοφέρει πάνω σε όλα τα ζαρζαβατικά… Εκείνη τη γλάστρα με τα χρυσάνθεμα που δεν ήθελε να κουβαλήσει;
Οι σακούλες αραδιασμένες στο πάτωμα περιμένουν…
Είναι που περίμενες να σε βοηθήσει… Ξανά στον καναπέ!
-Κώστααα έστρωσα.. έλα να φάμε καλέεεεεε…
Και τρώτε αμίλητοι..
Ρεύεται το στήριγμα σου και πάει να τουμπάρει στη κάμαρα.
Αρχίζεις τα τηλέφωνα βιαστικά.. Να πεις μια κουβέντα….
Τ’ απόγευμα πάει στο καφενείο να δει τα παιδιά.. Και εσύ με το πλεχτό να ξεσπάς θυμούς μέχρι να αρχίσει το Τούρκικο.
Το βραδινό, στο τραπέζι του σαλονιού μη και χάσουμε τις ειδήσεις!!! Όλα τα κανάλια!!! Εξω φωνές!!! Και τα νεύρα σου σεργιάνι…


Αντε να έρθει η Κυριακή να έρθουν τα παιδιά, να σου φύγει ο πάτος στις ετοιμασίες και να μη προφτάσεις να χαρείς τα μικρά… μένουν και μακριά.. έχουν τη δική τους καθημερινότητα που δεν επιτρέπει πολλές επισκέψεις…


Δεν σου φταίω.. εσύ τα λες…
Μήπως φταίει η κολίτιδα;
Καληνύχτα Αννα…..