Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

19 μίλια μοναξιάς!!!!!

Στο κατάστρωμα του πλοίου Αγιος Νεκτάριος,
στριμωγμένοι στα άβολα
καθίσματα και τα μπαγκάζια στα πόδια μας.
Δεύτερη πενταετία του ’50.
Στο τέλος του στενού διαδρόμου λίγο
πριν την μικρή καντίνα δυο χωροφύλακες απιθώνουν
σ’ ένα ράντζο νοσοκομειακό, ένα τραυματία.
Χώρος ιδιαίτερος δεν υπήρχε και το λιγνό κορμί,
στη θέα όλων.
Στα χέρια περασμένες χειροπέδες.
Η γιαγιά βάζοντας κουρτίνα την παλάμη
στο στόμα της μουρμούρισε:
-Τσιμουδιά μη βγάλετε, χαθήκατε έρμα μου!

Πολλές φορές, είχε τύχει να βλέπουμε κρατούμενους,
μα τούτο το θέαμα πρώτη φορά το αντικρίζαμε.
Οσοι κάθονταν πιο πίσω σηκώνονταν να δουν.
Ανοίχτηκε το πλοίο πέρασε το φανάρι του Πειραιά
και η νοτιά άρχισε
να παλαντζάρει το μικρό σκαρί.
Στο ύψος της Σουβάλας ο διπλωμένος νεαρός
ψιθύρισε…νερό …

Στη βουή δεν τον άκουγε κανείς!
Η Παναγιώτα σε απόγνωση!
-Θέλει νερό το παλικάρι!
Σημασία καμιά!
Ανοίγει το αλουμινένιο θερμός, ξεβιδώνει το καπάκι
και στάζει λίγο νερό στο ποτηράκι,
και το πλησιάζει στα ξεραμένα χείλη του.
Μια γουλιά πρόφτασε να ρουφήξει και ακούει
την φωνή του χωροφύλακα.
-Ποιος σου είπε κυρά μου ν’ ανακατεύεσαι;
- Ο Θεός! του απαντά δείχνοντας με το δάχτυλο ψηλά.

Μια φορά την εβδομάδα το πλοίο έφερνε, κόσμο
στην Αίγινα,
για το επισκεπτήριο των φυλακών.
Μια πομπή ακολουθούσε, το γνωστό μονοπάτι
ίσα να φτάσει στις σιδερένια πόρτα.

Ερχόταν και η Φιλιώ μια γειτόνισσα,
που είχε το γιό της τον Κλικλή
(Θεμιστοκλή), δυο καλοκαίρια
και το βράδυ έμενε σπίτι μας.
Τα βράδια περνώντας απ’ έξω έβλεπες
τις λάμπες που φώτιζαν
τις μαυρισμένες ψυχές τους….

Το βουνό που γίνονταν οι εκτελέσεις,
αναστενάζει ακόμα γυμνό.
Ως εδώ μιλώ για πολιτικούς κρατούμενους!

Εκεί έγινε και η τελευταία εκτέλεση
ποινικού κρατουμένου.
Το 1985 έκλεισαν….
Οι τοίχοι μιλάνε ακόμα….


Αφιερωμένο στον Δημήτρη και στην Κατερίνα

64 σχόλια:

  1. "Τα βράδια περνώντας απ’ έξω έβλεπες
    τις λάμπες που φώτιζαν
    τις μαυρισμένες ψυχές τους….". Δεν ήξερα ότι υπήρχαν τέτοιες φυλακές εκεί. Θα ήθελα κάποια στιγμή, αν γνωρίζεις, να μας γράψεις περισσότερα. Είχα την εντύπωση ότι οι τελευταίες εκτελέσεις έγιναν κάπου στις αρχές του '70. Πολύ ωραίο και διαφορετικό σήμερα το ποστ σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ! Αντιγονάκι μου ,

    Μου έφερε δάκρυα στα μάτια, σαν να ήμουν εκεί.

    καλημέρα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Tι μαθαίνει κανείς!
    που να ξέρεις ιστορίες αν δεν στις πει κάποιος.
    Ωραία θεάματα για μικρά παιδιά!!!

    Μα για τι ειδους, φυλακές μιλάμε τόσην ώρα? γιατί οι μαυρισμένες ψυχές και οι εκτελέσεις, αλλού με παραπέμπουν...Πολιτικοί ή ποινικοί κρατούμενοι?

    Ε, δεν είναι όλα πάντα ρόδινα.
    Απλά, δεν προσέχουμε την ιστορία μας.

    Τις μόνες φυλακές που θυμάμαι σαν σ' όνειρο, είναι Φυλακές Αβέρωφ, στην Αλεξάνδρας, που ανεβαίνοντας τον πλαϊνό δρόμο, όλο έβλεπες κάποιον να μιλά με συγγενή του απο το δρόμο... μια εικόνα έχω. Δεν καταλάβαινα, αλλά και δεν ρώταγα.

    Θυμάμαι και το φουρνέλο που έβαλαν για να τις γκρεμίσουν (το σπίτι της γιαγιάς ήταν κοντά και ακουγόταν η κλαγγή!)

    Οσο κι αν ζητώ, ακόμη απο την οικογένεια, να μου μεταφέρει ιστορίες της Κατοχής, κανείς δεν μιλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντιγόνη μου,
    Ρίγησα...Ξέρεις,μπορεί να πέρασαν χρόνια από "τότε",μα τίποτα δεν είναι δυνατόν να σου αφαιρέσει την ανατριχίλα του φόβου που σου θυμίζει τέτοιες εποχές...
    Καλημέρα...


    (ας μην τα σκέφτομαι!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσος πόνος! Πόσα μαρτυράνε αυτά τα σίδερα, σε όποιο μέρος και να βρίσκονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πόσο σκληροί είμαστε οι άνθρωποι με τους ανθρώπους μερικές φορές... σα να μη βγήκαμε όλοι μας από μήτρα, σα να προβάλλουν απ' τη γέννα τους λεροί κάποιοι από μας. Και τους αποκληρώνουμε... μονοκοντυλιά! Υψώνουμε το δείκτη, να αυτός που... κι άλλες φορές, αχ, κοίτα ο καψερός... και μόνο λίγοι νιώθουν και κάνουν την κίνηση της Παναγιώτας. Κι απλώνουν χέρι όχι για να δώσουν στίγμα μα βοήθεια. Μόνο λίγοι που κατέχουν πως κανένας μας δεν είναι θεός κριτής και παντογνώστης. Πως δικαίωμα έχουμε όλοι μας και στο σφάλμα. Πως είναι κι άνθρωποι που η ζωή τους δεν είναι λίμνη ήσυχη μα καταρράκτης ορμητικός και τους παρασέρνει...
    Δεν έχω χαμόγελο τούτη την ώρα
    μόνο ένα δάκρυ καυτό γεμάτο παράπονο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αντιγόνη μου καλή, καλώς σε ξαναβρίσκω!!!!
    Αίγινα....τί μου θύμισες πάλι...
    (στην από 11/8/2007 ανάρτηση με τίτλο
    "΄Ελααα φεύγουμε"..."

    ΄Ενα από εκείνα τα καλοκαίρια θυμάμαι, με είχαν πάρει οι γονείς μου μαζί τους σε επισκεπτήριο όπου μοιράσαμε τσιγάρα στους βαρυποινίτες

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αχ με μελαγχόλησες. σκέφτομαι ένα φίλο μας στη φυλακή και στεναχωριέμαι. αχ και βαχ. τι να πεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μπορείτε να περάσετε απο το βασίλειο των ξωτικών να παραλαβετε το βραβείο σας!

    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πω πω γιαγιά !!!
    Μου σηκώθηκε η τρίχα !!!
    Αυτές οι εποχές ήταν πολύ σκληρές για τους ανθρώπους της και ιδιαίτερα για τους κρατούμενους!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Aντιγόνη, ήρθε με μέιλ το σχόλιό σου και άλλα σχόλια αλλά δεν τα βλέπω στο μπλογκ μου. Δεν βλέπω ούτε τα σχόλια που έρχονται και στη δική σου ανάρτηση, εδώ.
    Εσύ, βλέπεις τα σχόλια δημοσιευμένα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πω πω γιαγιά!!!
    Μου σηκώθηκε η τρίχα !!!
    Αυτές οι εποχές ήταν δύσκολες για τους ανθρώπους της και για τους κρατούμενους!!....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. αχ!!πόσα πρέπει να θυμόμαστε.κι αυτά δεν πρέπει να τα ξεχνάμε .έκλεισαν σπίτια,έκλαψαν άνθρωποι.φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Οι τοίχοι πάντα μιλάνε...

    Εγραψες γιαγιά!

    Αυτες βεβαια ειναι ιστοριες πονου αλλα οπως και να το κανουμε δε παυουν να ειναι οι ιστοριες μας!

    φιλιά πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είναι απίστευτη η αμηχανία και η κακία που νιώθει ο κόσμος για τους κρατούμενους....
    Λες και δεν μπορούνε ποτέ να έρθουν σε αυτή τη θέση.....

    Τι κρίμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τη σοφή κουβέντα είπε η γιαγιά : ο Θεός μου'πε ν'ανακατεύομαι.

    Έτσι όπως μας περιγράφεις τη σκηνή νιώθω λες κι είμαι εκεί στο καράβι δίπλα σου και κοιτώ αποσβολωμένη.

    Πάλι καλά που σταμάτησαν στις περισσότερες χώρες οι εκτελέσεις. Η βία δεν σταματάει με περισσότερη βία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τι έπαθε το βλαμμένο το μηχάνημα;Ούτε τα σχόλα που έγραψα από το πρωί βλέπω ούτε τα δικά μου!
    Πήρα mail που με ειδοποίησαν τα παιδιά αλλά περιμένω να έρθουν τα καμάρια μου!
    Μια την οθόνη κοιτώ μια το μηχάνημα δίπλα και άκρη δεν βρίσκω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αυτό το "ο Θεός" ήταν η πιό θαρραλέα και αποστομωτική συνάμα αλλά και αληθινή απάντηση.... Συγλονιστική όπως πάντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Λοιπόν Αντιγόνη μου, δε φταίει το μηχάνημα. Δεν ξέρω αν πήρες το πρωινό μου σχολιο, πάντως κι εμένα τα ίδια μου κάνει κι όπως βλέπω και σε άλλα ιστολόγια! Ελπίζω η Google να επέμβει γρήγορα και να λύσει το πρόβλημα γιατί έχουν γίνει όλα σαλάτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. άσχημες αναμνήσεις τούτες γιαγιά!!
    Καλησπέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Mου θύμισες κάτι από τα βιβλία του Λουντέμη που διάβαζα μικρή!
    Δύσκολες εποχές,σκληρές απάνθρωπες,άδικες............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Και εγώ τα ίδια προβλήματα ε΄χω με τα σχόλια ρε κορίτσια..
    Τέλος πάντων...
    Φοβερή η ιστορία γιαγιάκα...
    Ήταν δύσκολη πολύ η εποχη για τους ανθρώπους της και ιδιαίτερα για τους κρατούμενους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Pink-Fish:
    Ναι υπήρξαν και αυτές.
    Θα γράψω και άλλα από διηγήσεις του γιατρού που έμπαινε μέσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Νερένια:
    Κοριτσάκι μου κάποια γεγονότα τσακίζουν ακόμα και πονούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ζουζούνα:
    Αυτές οι φυλακές ήταν η υποδοχή για τους πολιτικούς κρατούμενους.
    Μετά ακολουθούσαν το δρόμο για τα ξερονήσια τα γνωστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. agrambelli:
    Μπορεί να είναι βαρύ το θέμα αλλά ας μείνει σαν ανάμνηση και τιμή για όσους πάλεψαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Δεν τολμώ καν να φανταστώ τέτοια πράγματα.
    Ομως το 1985 έγινε η τελευταία ή πολύ ποιο πριν;

    Ελα να σου φτιάξω την διάθεση λίγο γιαγιάκα.
    Πέρνα από το σπιτικό μου να πάμε βολτούλα. ;-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. coffeemug:
    Και αυτά τα σίδερα που έκλεισαν ανθρώπους για τις ιδεολογίες τους είναι πιο βαριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ΦΥΡΔΥΝ-ΜΙΓΔΗΝ:
    Το διάβασα και συγκινήθηκα.

    Χθες είδα την ανάρτηση σου μετά από καιρό που μας έλειψες!!
    Μου έλειψαν οι γλαρένιες αγκαλιές σου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Mana:
    Σκληρό να τον σκέφτεσαι και οδυνηρό για εκείνον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Merlin:
    Ευχαριστώ πολύ!!
    Σου έστειλα και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Ελευθερία:
    Το μικρό της παρέας μας!
    Η ευαίσθητη Ελευθερία μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Aντιγόνη, ήμουν παιδί όταν διάβασα το "οδός Αβύσσου αριθμός 0" του Λουντέμη. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις εικόνες που περιγράφει με τα βασανιστήρια των πολιτικών κρατούμενων. Μου σημάδεψαν το μυαλό όπως οι πληγές απ' το βούρδουλα που πάνω τους έριχναν αλάτι...
    Δεν τα έζησα εγώ όλα αυτά, μόνο διαβάσει τα έχω, έχουν χαραχτεί βαθιά μες την ψυχή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Coula:
    Πώς μου ήρθε το ψυχοπλακωτικό μου σήμερα!
    Είναι σημαδιακή μέρα για την οικογένεια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. aKanonisti:
    Πόσο μάλλον για αυτούς που η ιδεολογία τους τους έκλεινε στα κάγκελα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. γιαγια : παντα μου αρεσε να ακουω τις αναμνησεις των αλλων...αν και ωραια...εχει πολυ πονο...

    φιλια πολλα
    statler

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. DaizyCrazy:
    Οι ατάκες της γιαγιάς άφησαν εποχή.
    Ηταν ετοιμόλογη η άτιμη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Φοβερά χρόνια, χαίρομαι που δεν τα έζησα, δεν θα άντεχα τέτοια θεάματα. Θυμάμαι μόνο στην εκδρομή της σχολής μου που μας έβαλαν για λίγο μέσα στις καμπίνες για να μη δούμε τους κρατουμένους που μετέφεραν στη Γιάρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. rena:
    Είναι αλήθεια ότι έχει γράψει συγκλονιστικά.
    Οπως θυμήθηκε το melv@ki το "οδός Αβύσσου αριθμός 0"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. melv@ki:
    Αληθινά συγκλονιστικό βιβλίο.
    Εμείς που ζήσαμε κάποιες σελίδες πονάμε.
    Σήμερα ήταν μια μέρα που οφείλω να θυμάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Statler:
    Συγνώμη αν ήταν βαρύ αλλά ήταν μια μέρα σημαδιακή για την οικογένεια μου.
    Θα πούμε και άλλα ευχάριστα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. αχτίδα:
    Εκεί ίσχυαν άλλες διαδρομές αχτιδούλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Γιαγια Αντιγονη καλησπερα, αυτες οι χειροπεδες σε κοινη θεα, στο λιμανι και στο καραβι και με το κρυο τους ειχαν στο πισω μερος εξω, σηκωμενοι γιακαδες απο σακκακια, κουκουλωμενοι χωροφυλακες με οπλα στον ωμο και διαταγες προς ολους, κρατουμενους και ''ελευθερους'' επιβατες, ιστορια που πανε να την θαψουν. Φιλια και αγκαλιες απο το κατινακιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Οταν μοιραζόμαστε τα δυσάρεστα μειώνεται η θλίψη, ο πόνος...
    Ενω όταν μοιραζόμαστε τα ευχάριστα η χαρά και η ευτυχία πολλαπλασιάζονται, Αντιγόνη μου!
    Πολύ σωστά λοιπόν διάλεξες τη σημερινή μέρα γι'αυτή την αφήγηση!
    Δεν ξαλάφρωσες που τα μοιράστηκες μαζί μας;;;
    ΘΕΟΦΑΝΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Δεκαεννέα μίλια μόνο κι όμως για κάποιους φάνταζε ολόκληρος αιώνας!
    Πως μπορούσαν βρε Αντιγόνη και τα έκαναν όλα αυτά;
    Καλά έκανες και το 'γραψες να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να θυμόμαστε οι παλιότεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Ετσι,για να μην ξεχνάμε,επειδή κάποιος μπουλούκος,που τώρα παιζει το playstation του στη Ραφήνα,είχε πει, "το παρελθόν δε μας δεσμεύει".
    Τους δεσμεύει και πολυ μάλιστα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Αχ Αντιγόνη, ήταν πολύ όμορφο, δάκρυσα.

    Από την οικογένεια μου, εκτελέστηκαν όλοι στον εμφύλιο, εκτός από τον παππού μου. Αλλά ποτέ δεν μίλησε γι αυτά, μάλιστα από το δρόμο που εκτελέστηκε ο μικρός αδερφός του δεν μπόρεσε να περάσει ποτέ ξανά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. dimitris:
    Ως να κλείσω τα μάτια το χώμα θα το σκαλίζω.

    Φιλιά στο Κατινάκι μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. ΘΕΟΦΑΝΩ:
    ΝΑΙ ΞΑΛΆΦΡΩΣΑ!
    Σαν να είστε όλοι εδώ δίπλα μου!
    Γι' αυτό σας αγαπώ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. zeidoron:
    Περασμένα αλλά όχι λησμονημένα!
    Νοιώθω ότι με καταλαβαίνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. VAD:
    χαχαχα Γελάω για να μη τσαντιστώ!
    Να είσαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. efi:
    Καρδούλα μου, έχει περάσει και η οικογένεια σου από τις κρυφές διαδρομές....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Aντιγόνη μου ανατρίχιασα και δάκρυσα!
    Αυτός ο τρόπος που έχεις να λες τις συγκλονιστικές σου ιστορίες τόσο απλά και ανθρώπινα, πίστεψέ με, είναι γνώρισμα μεγάλου ταλέντου...
    Σε θαύμασα για άλλη μια φορά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Συγκινήθηκα Αντιγονάκι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Ξεχωριστή ανάρτηση...

    Θυμώνω τόσο πολύ όταν αντιλαμβάνομαι τον πόνο που ένιωσαν άδικα κάποιοι άνθρωποι.
    Πόνος, θλίψη, απόγνωση.
    Θάνατος.
    Ντροπή.

    Πολύ δυνατή ανάρτηση.
    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Αδικη Κατάρα:
    Να είσαι καλά και να τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή