19 μίλια μοναξιάς!!!!!

Στο κατάστρωμα του πλοίου Αγιος Νεκτάριος,

στριμωγμένοι στα άβολα

καθίσματα και τα μπαγκάζια στα πόδια μας.

Δεύτερη πενταετία του ’50.

Στο τέλος του στενού διαδρόμου λίγο

πριν την μικρή καντίνα δυο χωροφύλακες απιθώνουν

σ’ ένα ράντζο νοσοκομειακό, ένα τραυματία.

Χώρος ιδιαίτερος δεν υπήρχε και το λιγνό κορμί,

στη θέα όλων.

Στα χέρια περασμένες χειροπέδες.

Η γιαγιά βάζοντας κουρτίνα την παλάμη

στο στόμα της μουρμούρισε:

-Τσιμουδιά μη βγάλετε, χαθήκατε έρμα μου!

Πολλές φορές, είχε τύχει να βλέπουμε κρατούμενους,

μα τούτο το θέαμα πρώτη φορά το αντικρίζαμε.

Οσοι κάθονταν πιο πίσω σηκώνονταν να δουν.

Ανοίχτηκε το πλοίο πέρασε το φανάρι του Πειραιά

και η νοτιά άρχισε

να παλαντζάρει το μικρό σκαρί.

Στο ύψος της Σουβάλας ο διπλωμένος νεαρός

ψιθύρισε…νερό …

Στη βουή δεν τον άκουγε κανείς!

Η Παναγιώτα σε απόγνωση!

-Θέλει νερό το παλικάρι!

Σημασία καμιά!

Ανοίγει το αλουμινένιο θερμός, ξεβιδώνει το καπάκι

και στάζει λίγο νερό στο ποτηράκι,

και το πλησιάζει στα ξεραμένα χείλη του.

Μια γουλιά πρόφτασε να ρουφήξει και ακούει

την φωνή του χωροφύλακα.

-Ποιος σου είπε κυρά μου ν’ ανακατεύεσαι;

- Ο Θεός! του απαντά δείχνοντας με το δάχτυλο ψηλά.

Μια φορά την εβδομάδα το πλοίο έφερνε, κόσμο

στην Αίγινα,

για το επισκεπτήριο των φυλακών.

Μια πομπή ακολουθούσε, το γνωστό μονοπάτι

ίσα να φτάσει στις σιδερένια πόρτα.

Ερχόταν και η Φιλιώ μια γειτόνισσα,

που είχε το γιό της τον Κλικλή

(Θεμιστοκλή), δυο καλοκαίρια

και το βράδυ έμενε σπίτι μας.

Τα βράδια περνώντας απ’ έξω έβλεπες

τις λάμπες που φώτιζαν

τις μαυρισμένες ψυχές τους….

Το βουνό που γίνονταν οι εκτελέσεις,

αναστενάζει ακόμα γυμνό.

Ως εδώ μιλώ για πολιτικούς κρατούμενους!

Εκεί έγινε και η τελευταία εκτέλεση

ποινικού κρατουμένου.

Το 1985 έκλεισαν….

Οι τοίχοι μιλάνε ακόμα….

Αφιερωμένο στον Δημήτρη και στην Κατερίνα

http://asomatoi.blogspot.com/