Η Ελένη που αγάπησα..

Η Μάρω έμενε στο νησί με τον άντρα της και τις

δυό κόρες της.

Μοναδική συγγενής η αδελφή της, η γιαγιά μας.

Είχαν δέσιμο μεγάλο οι δυο τους, μοιράζοντας τις λύπες

τις χαρές, την φτώχεια, στα μισά.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 ο Σίμος

ο άντρας της Μάρως αρρώστησε βαριά.

Το κορμί του λύγιζε και στα χέρια του,

αυτά τα περίεργα σημάδια τον ανάγκασαν

να βγει από το καΐκι που δούλευε μεροκάματο.

Λίγο μετά ήρθε η διάγνωση από την Αθήνα…

Λεπρός…

Στο νησί δεν είχε τόπο να κρυφτεί..

Εφυγε από το σπίτι περιμένοντας τον θάνατο…

Ο κόσμος δεν πλησίαζε την πόρτα του σπιτιού του.

Φόβος και απελπισία..

Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό η γιαγιά

βρίσκει τον γαμπρό της στην κάτω πεζούλα

του χωραφιού, χωμένο ανάμεσα στις φραγκοσυκιές.

Δεν έβγαλε τσιμουδιά.

Έσυρε ένα αχυρένιο στρώμα,

του πήγε νερό στην τσίγκινη κούπα

και ένα κουβαδάκι με το πηγαδίσιο νερό

να δροσίσει το κορμί του.

Φαγητό σε πιάτο μεταλλικό του στρατού και τα χράμια

που μάζευαν το φιστίκι για αντήλιο.

Τσιμουδιά δεν έβγαζαν!

Με φόβο να μη μαθευτεί, ούτε στα παιδιά δεν είπε τίποτα

μόνο σαν δραπέτης αξημέρωτα έτρεχε να φροντίσει

τις ανάγκες του.

Στο μήνα πάνω ήρθαν και τον πήραν.

Την τύχη του την έμαθαν χρόνια αργότερα με το

πιστοποιητικό θανάτου..

Η μεγάλη κόρη, πέθανε στα δέκα γιατί η καρδιά της

ήταν αδύνατη να δεχτεί το ίδιο πλήγμα..

Ετσι η Μάρω βρέθηκε να σκουπίζει, δάκρυα και να

φοβάται για την Ελένη της…

Παραδουλεύτρα στου γιατρού το σπίτι που δεν φοβήθηκε

να την βάλει στο σπίτι του.

Ηταν αυτός που ανακάλυψε τα σημάδια στο κορμί

της δεκαεξάχρονης Ελένης.

Ηρθε στο Λοιμωδών και άρχισε την αντιβιοτική θεραπεία.

Φόβος για την ζωή της δεν υπήρχε.

Ο χώρος αυτός έγινε το σπίτι της.

Συμβίωνε με άλλους ομοιοπαθείς.

Εμαθε την τέχνη της μοδιστρικής, ερωτεύτηκε, μέσα

στο «σπίτι» της.

Έβγαινε τις Κυριακές αλλά είχε μόνο δυο σπίτια

θειάδων να πάει. Ερχόταν και η Μάρω να την δει..

Σημάδια δεν άφησε η αρρώστια στο σώμα

και της καρδιάς τα είχε καλά κριμένα…

Κοντά στα τριάντα της, νοίκιασε ένα σπιτάκι στην

Κοκκινιά, κοντά στο σπίτι της θείας Ευγενείας.

Δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι παρά μόνο να σημαδεύει

υφάσματα, να γαζώνει και να προκόβει.

Είχε όνειρα και αποφασίζει να ανέβει στην Αθήνα

να φτιάξει ατελιέ.

Τα καλοκαίρια ανταμώναμε στο νησί.

Εμενε στο πατρικό της και ο κόσμος πια δεν

φοβόταν.

Το ντύσιμο της άψογο.

Ακόμα θυμάμαι μια λινή σεμιζιέτα με λαχούρια και

ντυμένα κουμπιά.

Αντάμωνε και με τον πρώτο της έρωτα…

Την δίψα για ζωή δεν της την πήρε κανείς..

Κάποτε μου χάρισε ένα βιβλίο με τον τίτλο

«Σπιναλόγκα».

Αυτό το γελαστό προσωπάκι της δεν ξεχνώ ποτέ…

Την θυμάμαι κάθε χρόνο έντονα σαν πλησιάζει

η γιορτή της…

Η Ελένη που μου έραψε το νυφικό μου…

Η Ελένη που σε ανάγκαζε να την αγαπήσεις..

Αν με κοιτάς από κει πάνω σ’αγαπώ…