Τα βελόνια της Λουκίας.

Μια αυλή με δυο χωριστά σπίτια.

Στο πίσω μέρος έμενε η οικογένεια

του Θανάση.

Η γυναίκα του , η μικρή κόρη η Ουρανίτσα,

η μάνα και η αδελφή του η Λουκία.

Δυο μεγάλες κάμαρες και μια κουζίνα.

Το πρώτο δωμάτιο ήταν η σάλα

και το μπαουλοντίβανο που κοιμόταν

η γιαγιά.

Στο μεσαίο η κρεβατοκάμαρα

του ζεύγους και το κρεβατάκι της μικρής.

Στην κουζίνα ένα ντιβάνι για την Λουκία.

Μεγαλοκοπέλα είχε πάψει να ελπίζει

στην αποκατάσταση.

Δύσκολα τα έφερναν βόλτα, βοηθούσε

και η γιαγιά με την σύνταξη

και η Λουκία με το ασπροκέντημα.

Τα χεράκια της χρυσά.

Έπαιρνε παραγγελίες για προικιά και τα δούλευε

μήνες.

Περίτεχνα σχέδια με το βελονάκι, που τα ταίριαζε

με το άσπρο ύφασμα.

Νυφικά σεντόνια, κουβερτούλες για τη στρώση,

κουρτίνες, σεμέν μακρόστενα με τα πετσετάκια τους…

Μετά το μεσημεριανό φαγητό συμμάζευε την κουζίνα

και άρχιζε το πάλεμα με τις κλωστές και τα βελόνια.

Ψηλή ξερακιανή φιγούρα, με μακριά μαλλιά

που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν,

πάντα μαζεμένα σε χαμηλό κότσο.

Λάτρευε την Ουρανίτσα και την μάνα της.

Λιγομίλητη, ίσως γιατί η δουλειά ήθελε προσοχή.

Πόσα κομμάτια βγήκαν από τα χεράκια της!

Ένα καλοκαίρι που όλοι είχαν φύγει

για την Καλαμάτα η μάνα μας την κάλεσε στο νησί

στο σπίτι της γιαγιάς.

Εκεί είδα να ξεδιπλώνεται η χαρά στα μάτια της…

Πέντε παιδιά με τα ξαδέλφια μας την λατρέψαμε.

Ξεδίπλωσε την καρδούλα της. Μετείχε στις δουλειές

του σπιτιού και τα βραδάκια μας έλεγε παραμύθια

που δεν είχαμε ακούσει.

Ισως ήταν γέννημα του μυαλού της.

Τα βραδάκια μας έφτιαχνε τηγανίτες

με πετιμέζι και κανέλα.

Ηταν η εποχή που μαζεύαμε το φυστίκι.

Ξεκινούσε με την μάνα πρωί-πρωί να στρώσουν

τα πανιά κάτω από τα δέντρα.

Αργότερα έρχονταν και οι βοηθοί.

Μέχρι το μεσημέρι έπρεπε να είχαν μαζευτεί στα

τσουβάλια , να πατηθούν και να αρχίσει το καθάρισμα

πριν πέσει ο ήλιος και να απλωθούν σε σεντόνια

στο λιακωτό.

Όλα της φαίνονταν όμορφα και σιγοτραγουδούσε…

Κάθε τι της φαινόταν όμορφο σαν μικρό παιδί

χαιρόταν να γυρίζει το μαγκάνι να βγάζει νερό

από το πηγάδι...

Να ταίζει τα ζωντανά...

Να καθαρίζει μύγδαλα..

Ξέχασε για λίγο το βελόνι της μοναξιάς της.

Σαν ήρθε η μέρα να φύγει μια στεναχώρια

μας πλάκωσε.

Η Λουκία που δεν ξέραμε..

Η Λουκία που έφτιαξε τόσα προικιά,

χωρίς ποτέ να στρώσει

το δικό της νυφικό κρεβάτι….