Τα πενηντάχρονα μιας φιλίας!

Σε ένα ξύλινο θρανίο έγινε το αντάμωμα μιας σχέσης

που κρατάει τόσα χρόνια.

Στην Πέμπτη Γυμνασίου στο Β΄ Γυμνάσιο Πειραιά.

Σαν μια κοτσίδα πλεγμένη, σφιχτά, ένωσε μια αγαπησιάρικη

σχέση που κρατά πενήντα ολάκερα χρόνια.

Η Μαρία και η Παναγιώτα !

Είχαν το ίδιο όνομα με τις αδελφάδες μου.

Εκείνες δεν έχουν αδέλφια, μοναχοπαίδια.

Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τις απογοητεύσεις, τα σκασιαρχία,

τα εφηβικά όνειρα, το μοίρασμα του χαρτζιλικιού….

Μια αόρατη κορδέλα, μας ένωσε για πάντα!

Σαν φιάξαμε τα σπιτικά μας, η τύχη τα έβαλε πολύ κοντά.

Αρχίσαμε το ταξίδι της ζωής πιασμένες σφιχτά, στο μοίρασμα

των καλών και δύσκολων στιγμών.

Κάθε που ήταν να πάρουμε αποφάσεις , παρούσες αναλύαμε,

τα βήματα μας και είχαμε την στήριξη η μια της άλλης.

Στο μεγάλωμα των παιδιών, από μόνες βρίσκαμε λύση.

Κουμπαριάσαμε , παντρεύοντας, βαφτίζοντας..

Διακοπές με εφτά παιδιά, που και εκείνα με την σειρά τους

δέσανε ως τα σήμερα.

Είναι η δεύτερη οικογένεια μου.

Τον Σεπτέμβρη που πέρασε γιορτάσαμε τα πενηντάχρονα μας!

Οσο και να προσπαθούμε να κρύψουμε τα δύσκολα δεν μπορούμε.

Από την πρώτη καλημέρα, καταλαβαίνει η μια την άλλη.

Αδύνατο να κρυφτούμε!

Δεν θα το πιστέψετε, αλλά δεν έχουμε τσακωθεί ΠΟΤΕ!

Μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, στο διάβασμα, στο θέατρο,

στον κινηματογράφο…

Είναι που μεγαλώναμε μαζί, δεν ξέρω, μόνο σαν κάτι

μαγικό μου φαίνεται.

Νοιώθω τύψεις γιατί ήμουν εκείνη που είχε τα πιο δύσκολα.

Όταν τους το λέω θυμώνουν.

- Είσαι βλαμμένη;;;;

Κλάμα, γέλιο, κάνουν παρεούλα, με νικητή το δεύτερο.

Πριν ένα χρόνο στη Μαρία εμφανίστηκε, καρκίνος.

Το αντιμετωπίσαμε χωρίς κλάψες.

Φέτος που ήρθε η σειρά μου, τα ίδια!

Όταν έχεις την αισιοδοξία και την τρέλα στο ίδιο μήκος

κύματος δεν φοβάσαι.

Μοιράζεσαι αυτά που δεν θέλεις να πεις, στους δικούς σου

μη και τους πικράνεις….

Κάνουμε σχέδια για καλοκαιρινές διακοπές μες το καταχείμωνο.

Νοιώθω τυχερή που τις έχω!

Τυχερή γιατί αυτή η κοτσίδα

δεν λύθηκε ΠΟΤΕ!