Σπιτωμένη..

Η Αννα ήταν «Παπαστρατίνα».

Ετσι έλεγαν τις γυναίκες που δούλευαν

στην καπνοβιομηχανία Παπαστράτου.

Το μεροκάματο 80 δρχ.

Ηταν ξαδέλφη της μάνας μου.

Μέναμε σε αντικρινά σπίτια.

Ολοι μαζί εφτά άτομα, στοιβαγμένα

σε τρεις μικροκάμαρες.

Ο πατέρας δούλευε στα βυτία που

άδειαζαν τους βόθρους.

Η μάνα έβαζε μπουγάδες.

Από μικρά τα πέντε παιδιά βγήκαν στα

μεροκάματα μόλις τέλειωναν ένα έρμο δημοτικό.

H Aννα ήταν το πειραχτήρι. Το γέλιο της ηχηρό,

τα πειράγματα της και τα στιχάκια που σκάρωνε

ήταν το φόρτε της.

Στα δεκαέξι, μπήκε στο εργοστάσιο.

Στα δεκαεφτά, την έπιασε ο αδελφός, με αγόρι.

Την σαπίσανε στο ξύλο και η απειλή «θα σε κουρέψω»

την τρέλαινε.

Ηταν μια ζουμερή σχηματισμένη κοπελούδα,

με δαχτυλιδένια μέση και τα ξανθοκόκκινα μαλλιά της

να χύνονται ως κάτω κατσαρά .

Ένα προσωπάκι όχι ιδιαίτερα όμορφο, αλλά είχε

μια παράξενη αύρα που λίγωνε τις ορμές των παλικαριών.

Τα απογεύματα πήγαινε στις Στάσας το σπίτι, να μάθει

κέντημα που εκείνη δούλευε φασών για ένα οίκο

νυφικών στην Αθήνα.

-Εγώ θειά δεν θα μείνω να γεμίζω τα κουτιά τσιγάρα,

έλεγε στη γιαγιά μου.

Η μάνα της σουρομαδιόταν .

-Καλό τέλος δεν θα ΄χει,, που να μη σώσει, θα μας φάει!

Στα είκοσι πέντε της έφυγε από το σπίτι!

Η Στάσα της είχε μάθει την τέχνη και το μυαλό της Αννας

που στροφάριζε, την αξίωσε να πάρει μόνιμη θέση

στο νυφικάδικο, βγάζοντας δικά της σχέδια.

Νοίκιασε ένα σπίτι στο Πασσαλιμάνι και ήρθε στη ζωή της

και στο κρεβάτι της , ο Αποστόλης.

Μπήκε ο τίτλος: Η «σπιτωμένη»…

Όταν τόλμησε να πατήσει γειτονιά, ο πατέρας της έκλεισε

την πόρτα.

-Αν δεν στεφανωθεις, μωρή, τούτη η πόρτα δεν ξανανοίγει

για σένα. Πουτάνες δεν θέλω!

Ο Αποστόλης δεν θα την παντρευόταν ποτέ. Είχε ένα γάμο

και διαζύγιο δεν θα έβλεπε μέχρι να πεθάνει…

Στα τριάντα της, άνοιξε ατελιέ, που κεντούσε

τις τουαλέτες τις καλής κοινωνίας.

Πολλά λεφτά περνούσαν από τα χέρια της και άντρες που

την εκμεταλλεύτηκαν…

Δεν ξέρω αν αγάπησε κανένα πραγματικά.

Στα τριάντα πέντε της γνώρισε τον ντελικανή τον Σταύρο.

Είχαν περάσει , άντρες, μαζί και η ηλικία της.

Και ο Σταύρος έγινε πάθος, τρέλα, ζωή και θάνατος.

Και ο τύπος ήταν επαγγελματίας.

Χάθηκε στην αγκαλιά του, έχασε την λογική και το πάνω

χέρι .

Οι αδελφές της και η μάνα μου, που κλεφτά, την έβλεπαν

προσπάθησαν να της πουν αυτό που διέκριναν στα τσακίρικα

μάτια του την έκαναν να πλημμυρίζει οργή.

Και σκάει η βόμβα!

-Σταύρο μου , περιμένω παιδί, έπεσε στην αγκαλιά του.

Για πρώτη φορά ένοιωσε την απόσταση να μακραίνει…

Δυο μήνες μετά, ξύπνησε και ήταν μόνη…

Απόφαση να το πάρει δεν μπόραγε …

Στη γέννα της ήταν η μάννα και οι αδελφές της.

Η μικρή ονομάστηκε, Αγάπη .

Εγινε, ο νέος έρωτας της Αννας , η νόθος Αγάπη..

Στίγμα μιας κοινωνίας, που πέρασαν χρόνια,

να δεχθεί και να καταργήσει την υποκρισία.

Οι παλιές καλές εποχές άνηκαν στους άντρες!

Η κάθε Αννα έπρεπε να βιώνει την υποταγή!