Το προξενειό....

Μέχρι τα δέκα πέντε μου , μέναμε, στο σπίτι της

γιαγιάς Παναγιώτας στην Αγία Σοφία στον Πειραιά.

Αυτό το σοκάκι ήταν όλος ο κόσμος μου.

Γνώρισα ανθρώπους που ποτέ δεν ξέχασα.

Σ’ αυτό το κεραμωτό μονώροφο, είχαν κάνει ένα

πανωσήκωμα , μια κάμαρη ένα κουζινάκι και μπάνιο

όλα στο πολύ μικρό τους , να φιλοξενεί, τους συγγενείς.

Κάποιο καλοκαίρι ,ήρθε η ανιψιά,, της γιαγιάς από

τον Πόρο, η Βιβή.

Μια ξερακιανή κοπέλα, πάνω-κάτω στην ηλικία

της μάνας μου.

Ηταν ασχημούλα, με ένα καλοσυνάτο χαμόγελο

και ένα καημό στο μάτι.

Ηταν ανύπαντρη, με πολύ χρήμα και μοναχοκόρη.

Η γιαγιά μέσω μιας προξενήτρας της είχε έτοιμο

τον γαμπρό.

Προετοιμασίες, ψώνια, και αγωνία .

Αυτά που γνωρίζαμε για τον γαμπρό ήταν ότι ήταν

δικηγόρος με σπίτι στη Καστέλα και λίγα χρονάκια

μικρότερος της.

Στο μεταξύ, η σχέση μου με την Βιβή είχε

γίνει αγαπησιάρικη, πολλές φορές ανέβαινα

να κοιμηθώ μαζί της.

Μου έλεγε ιστορίες από την ζωή στο νησί

και τρελαινόμουν να την ακούω.

Όταν έφτασε η μέρα της κρίσης ζήτησε από τη μάνα μου

να είμαι και εγώ μαζί τους.

Παρά τις αντιρρήσεις της, στρογγυλοκάθησα στη κούρσα

και ένοιωθα περήφανη, δίπλα στη Βιβή.

Δεν είχα πολυκαταλάβει τι γινόταν και πώς νόμιζα

ότι τον γαμπρό τον είχαμε στο «τσεπάκι».

Πάνω στον κεντρικό δρόμο, όπως ακριβώς είναι και σήμερα,

σταματήσαμε και η γιαγιά μας έδειξε το αντικρινό σπίτι.

Ένα δυόροφο , βαμμένο γκρι με την ξώπορτα βαριά ξύλινη

και το καλογυαλισμένο χεράκι, να στραφτοκοπάει.

Ανεβήκαμε μια πλατιά βρεσκολουστραρισμένη σκάλα,

για να βρεθούμε σε ένα τεράστιο σαλόνι με καναπέδες

σε πράσινο βελούδο, τραπεζάκια, μπερζέρες

και μια καμάρα που χώριζε την τραπεζαρία.

Μέσα στη λάμψη και την πολυτέλεια δεν είχα προσέξει

τον Βαγγέλη.

Ομορφος άντρας, άνετος και πρόσχαρος.

Δεν με ένοιαζε τι συζητούσαν, χάζευα το χώρο

και φανταζόμουν την Βιβή, οικοδέσποινα.

Μας κερνούσε κάθε τόσο μια κοπέλα με μαύρα

ρούχα κα άσπρη ποδίτσα.

Στο γυρισμό ήταν όλοι χαρούμενοι.

-Δόξα το Θεό! Αναφωνούσε κάθε λίγο

η γιαγιά στην επιστροφή.

Δυο φορές που ήρθε ο Βαγγέλης με την κούρσα του

στη γειτονιά, έγινε της τρελής από το πιτσιρικομάνι

που χάιδευε τις λαμαρίνες και τις γειτόνισες

να κρυφοκοιτάζουν από τα μισόκλειστα πατζούρια.

Γύριζε η νύφη με χαρά, τα πράγματα τελειωμένα

και να χαρές και να σχέδια για την απρόσμενη τύχη.

Άλλη φορά δεν υπήρξε. Φτάσανε τα μαντάτα από την

προξενήτρα.

Η γιαγιά κόκκινη ως τις ρίζες της κεφαλής της.

Η Βιβή ήταν στο δωμάτιο της δεν άκουσε τίποτα.

Κοπανιόταν η έρμη η Παναγιώτα, τόσο που τρόμαξα

πως κάτι κακό συμβαίνει , σπίτι μας.

-Ακους εκεί ντιντής και να θέλει παντρειά, να κρύψει

τις πομπές του! Αναμαλιαζόταν η γιαγιά.

-Τι είναι ντιντής, τραβούσα τη φούστα της μάνας μου.

-Βγάλε τον σκασμό και μη ξαναπείς αυτή τη κουβέντα!

Δέκα μέρες μετά σαν κατέβασαν τις βαλίτσες

για την επιστροφή στον Πόρο και αφού μας

σφιχταγκάλιασε, η ανιψιά, είπε στη μάνα μου:

-Σας περιμένω τον Αύγουστο με τα κορίτσια

στο νησί, να κάνετε τα μπάνια σας…..

Μια λέξη είχε γκρεμίσει, τα όνειρα της….