Σιγά μη με νικήσει, μωρέ!

Ο Δεκέμβρης που πέρασε μου συμπεριφέρθηκε

απρεπώς.

Επειδή καταθέτω τα εσώψυχα μου , τις αναμνήσεις μου,

θέλησα να μοιραστώ και την πρόσφατη περιπέτεια μου.

Η κόρη μου, εντελώς αντίθετη.

-Ζηλεύεις τη «σχέση» μας Αγγελική μου; Χαχαχα

Από την πρώτη του μήνα, σε ένα κρεβάτι άβολο

νοσοκομείου, μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων.

Σωληνάκια, οροί και ένας ακατέβατος πυρετός.

Εκεί έφτασε και το κόκκινο λαπ τοπ .

Τάχα μου, ήταν της Αγγελικούλας, γιατί τι να εξηγώ

με τι ασχολούμαι ;

Οι μέρες περνούσαν και φτάνει η στιγμή που ο γιατρός

με μπόλικη , αμηχανία προσπαθούσε να μου εξηγήσει,

για την κακοήθεια που είχε ανιχνευθεί.

Η απόφαση για την άμεση επέμβαση, έμενε στην

κρίση μου.

Δίπλα του ο μεγάλος μου γιος αν και ντόκτορ

δεν μπορούσε να μιλήσει.

-Αύριο, ήταν κοφτή και αποφασιστική η απάντηση.

Όταν μείναμε μόνοι μας , προσπαθούσαν οι δικοί μου

άνθρωποι να καταλάβουν τις αντιδράσεις μου.

-Ακούστε η μάνα μου έλεγε πως η ζωή είναι ένα

κρεβάτι , πότε στρωμένο, πότε άστρωτο.

Δεν έχω σκοπό να το αφήσω ατακτοποίητο!

Καλά για τις αδελφές μου δεν μπορώ να περιγράψω

την…ψυχραιμία τους.

Νόμισαν ότι έβγαζα το δυναμικό κομμάτι μου για να

μη στεναχωρήσω κανένα.

Εγινε και η εγχείρηση.

Και το λαπ-τοπ εκεί δίπλα στο κομοδίνο.

Με τα πρεσβυωπικά γυαλιά να μου χώνονται στραβά

στην μύτη, το βραδάκι έβαζα την κόρη μου,

να σερφάρει στις σελίδες των «παιδιών μου».

Οφείλω πολλά στην υπομονή της.

Μια τα μικρά μας , στις φωτογραφίες , μια

την σελίδα…

Φτάσαμε στην επιβεβαίωση, δεύτερο στάδιο…

Ο ογκολόγος, μου εξήγησε ότι είναι πολύ καλύτερα

τα πράγματα από ότι τα περιμέναμε..

-Δεν πρόκειται κα Αντιγόνη να πεθάνετε από αυτό.

-Και ποιος σου είπε ότι έχω σκοπό να τα κακαρώσω;

Ξέρω πως έχω δρόμο να περπατήσω…

Στην πρώτη διήμερη, χημειοθεραπεία,

βρήκα και τον τρόπο αντιμετώπισης.

Κλείνω τα μάτια και φτιάχνω εικόνες, έτσι όπως θέλω

και συνηθίζω τα βράδια της αϋπνίας χρόνια τώρα.

.

Παραλίες, λουλούδια , βουνά με πυκνή βλάστηση ,

ζωάκια που αγαπώ , ποτάμια όλα βαλμένα σαν να είναι

άνοιξη ….εικόνες…χρώματα ..σκηνοθετημένα

από το «ταλέντο» μου…χαχα….

Κάθε δεκαπέντε μέρες θα ονειρεύομαι ….

Σιγά μη μασάει η Αντιγόνη!!!