Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

"Εδώ μαντάρονται κάλτσες"


Πριν αρχίσει να υπάρχει η αφθονία αγαθών, τα στολίδια

της γυναικείας καρνταρόμπας , λιγοστά ήταν.

Και είχαν κόστος.

Οι νάιλον κάλτσες , ήταν ένα από αυτά .

Τις προσέχαμε σαν τα μάτια μας, πάντα τυλιγμένες

σε σακουλάκια χάρτινα.

Το σουξέ της κοκέτας ήταν οι κάλτσες με ραφή!

Οι γάμπες που άντεχαν να τις αναδείξουν, ήταν

οι «τσουπωτές».

Γυναίκα κοκαλιάρα δεν το τολμούσε με τίποτα.

Φορούσε τις σκέτες.

Η μόδα απαιτούσε στενή φούστα, ή φόρεμα κολλητό,

να αναδεικνύει την ραφή και παπούτσια με στενή μύτη

και ψηλό τακούνι.

Η κίνηση του ισιώματος της ραφής ήτα σάλιωμα

στο δάχτυλο και πέρασμα από κάτω προς τα πάνω.

Φυσικά το απαραίτητο αξεσουάρ στήριξης ήταν οι ζαρτιέρες.

Δεν είχαν την φήμη του σεξιστικού συμβόλου.

Μια μάρκα που επικρατούσε ήταν η «Μπερξάιρ».

Και αν έφευγε πόντος;

Η καταστροφή!

Επρεπε να πάει για μαντάρισμα.

Κάθε ψιλικατζίδικο της γειτονιάς είχε την μανταρίστρα του.

Σε ένα μικρό τραπεζάκι είχε τα σύνεργα της.

Ένα δυνατό πορτατίφ, να ρίχνει το φως του σ΄ ένα

μεταλλικό κύλινδρο ανοιχτό από πάνω, εκεί που γλιστρούσε

η κάλτσα με τον φευγάτο πόντο.

Με το αριστερό χέρι, κυλούσε το «τραυματισμένο» κομμάτι

τεντωμένο στο κενό.

Με το δεξί ένα μικρό μεταλλικό μηχανάκι μικρό ίσα

που χωρούσε στην χούφτα, με καλώδιο που συνδεόταν

με το ρεύμα .

Στην άκρη είχε μια βελόνα που γάζωνε όπως

και η ραπτομηχανή.

Με γρηγοράδα απίστευτη ένας- ένας οι πόντοι γέμιζαν με την

μεταξωτή κλωστή, που έβγαινε από την βελόνα.

Μια δραχμή ο πόντος, αν δεν υπήρχε κοντινός ανταγωνισμός.

Κάθε κομμάτι που έπαιρνε το έβαζε σε άσπρο σακουλάκι

που έγραφε το όνομα τις πελάτισσας.

Ασταμάτητη δουλειά πρωί-απόγευμα.

Δεχόταν και τις πιέσεις από τις καλές πελάτισσες

για πιο γρήγορη παράδοση .

Η «δική»μας ήταν μια κοπελιά με το ξανθό μαλλί λάχανο

και τα κατάλευκα χέρια με τα περιποιημένα νύχια

βαμμένα ροζ περλέ.

Αυτά θυμάμαι από το κορίτσι που μαντάριζε την κοκεταρία μας.

48 σχόλια:

  1. ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΩΡΑΙΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο πίσω μας πήγες πάλι... τι αναμνήσεις ανασκάλεψες στη μνήμη μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΕΙΧΕ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ Ε Ν Α ΝΑΊΛΟΝ ΚΑΛΤΣΟΝ ΜΕ ΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕ ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΗΝ ΤΥΧΩΝ ΚΑΙ ΦΥΓΕΙ Ο ΠΟΝΤΟΣ !! ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟ ΦΟΡΑΓΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ... με τρελαίνεις... τι μου θύμισες...
    Περί το '90 πέτυχα ένα μικρό εργαλειάκι χειροκίνητο, που μαντάριζα τα δικά μου καλσόν και στην περίπτωση που ήταν ένας μόνο πόντο.
    Δεν το έκανα φυσικά για λόγους οικονομίας αλλά καταπιανόμουν με οτιδήποτε μπορούσα μόνη μου να το φτιάχνω, επισκευάζω ή βελτιωνω.
    Θα ψάω να το βρω και σου υπόσχομαι πως θα βγει σε ποστ
    :-)

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιαγιά Αντιγόνη είμαι κι εγώ συνονόματη σου τουλάχιστον στο γιαγιά. Πω, πω, πω τι μου θύμησες σήμερα!!! Μόδες, καλοντυμένες κοπέλες, κάλτσες με ζαρτιέρες που είχα ξεχάσει το όνομα τους καλέ. Πρόλαβα να φορέσω για λίγο ως μικρή νεαρή κοπέλα. Όταν ήρθα στο Τορόντο για σπουδές, δεν υπήρχαν τέτοιες κάλτσες κι η ζαρτιέρα είχε μπει στο μπαούλο για σουβενίρ. Όμως ο χρόνος καταστρέφει τα λάστιχα και οι ζαρτιέρες δεν υπάρχουν πλέον ούτε για ενθύμιο κι εάν δεν ήσουν εσύ ούτε θυμόμουνπως ονομαζόντουσαν.
    Στην περιοχή μου ήταν πιο ακριβος ο πόντος, η μητέρα μου με έστελλε συχνά στην μανταριστρα αλλά σιγά σιγά είχαν μεινει λίγες απο αυτές.

    Καλή σου Χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ναι, θυμαμαι κι εγώ που μαζευε η μανα μου τις κάλτσες τηςσε μια σακούλα, κι οταν γινονταν κάμποσες μου εδινε και τις πηγαινα εγώ στη μανταρίστρα
    Να ήμουν τότε, 8, δέκα, δεν θυμαμαι ακριβώς, ΄κάπου εκει πάντως
    Πάντως εγώ δεν το βρισκω και τόσο ομορφο ή νοσταλγικο, καλυτερα δεν ειναι σήμερα που ειναι τόσο πιο απλά τα πράγματα με την εμφάνιση της γυναικας;
    Ενα τζιν κι εισαι μια χαρά καλοντυμένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα Γιαγιά Αντιγόνη,
    Αν δεν με απατά η μνήμη μου, Φεβρωνία έλεγαν την μανταρίστρα της γειτονιάς, στην Αμφιάλη. Με έστελνε η γιαγιά μου για να της μαντάρει τις κάλτσες. Το καλύτερο δώρο ήταν οι κάλτσες που της έφερνε ο μπαμπάς μου από τα ταξιδια του στην Αμερική (ναυτικός γαρ). Επίσης θυμάμαι που με έστελνε να μου γεμίσουν ένα μπλε πλαστικό μπουκάλι με λακ, 1 δρχ το γέμισμα.
    Καλό σου βράδυ γιαγιά.
    Πολλά χαμόγελα και φιλιά,
    Χριστίνα από Κατερίνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. γιαγια με συγκινεις απιστευτα καθε φορα που γραφεις..
    σοβαρα μιλαω καλε μη γελας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ω, τι μου θύμισες;

    Η Βάσω... έχει πεθάνει τώρα. Μανταρίστρα από τις λίγες. Ήμουν παρανυφάκι στο γάμο της... ώρες καθόμουν και την παρακολουθούσα να μαντάρει. Πώς μπορούσε μια γυναίκα χοντροφτιαγμένη σε τρόπους και σουλούπι να κάνει τόσο λεπτεπίλεπτη δουλειά; Με υπνώτιζε ο ήχος της βελόνας και οι κινήσεις της.
    Ύστερα ήρθαν τα καλσόν και η γοητεία του τριζάτου χάθηκε από την γυναικεία αισθητική και κομψότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΣΚΡΟΥΤΖΑΚΟ:
    Το πέρασμα σου είναι χαρά μου όσο για τις εποχές δεν θέλω να πω ότι καλά και ντε ήταν καλές.
    Σαν ανάμνηση και μόνο αναφέρω ότι έζησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. monahikoslikos:
    Ο σκοπός που λύσαξα να μου φτιάξουν αυτή τη σελίδα, τα παιδιά μου ήταν για να θυμηθώ κάποια πράγματα και να τα μοιραστώ μαζί σας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΧΡΥΣΑ ΣΤΑΧΥΑ:
    Φυσικά στις γιορτές!
    Και η μανούλα κοκέτα βλέπω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ:
    Δεν το πιστεύω!!!!
    Θα ήθελα πολύ να το δω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Evie:
    Ναι τα λάστιχα καίγονται....
    Μόνο η ανάμνηση μένει, κρεμασμένη στη ραφή....
    Να χαιρόμαστε, τα παιδιά και τα εγγόνια μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ρίκη Ματαλλιωτάκη;
    Δεν ισχυρίζομαι, ποτέ αυτό που λέγεται για τις παλιές καλές εποχές.
    Μακρυά από μένα το κλισέ
    "στην εποχή μας τα πράγματα ήταν αθώα
    και καλά"
    Σαν περιγραφή και μόνο είναι η πρόθεση μου...
    Μη με φανταστείς καμιά γραία οπισθοδρομική και μούχλα, έχω τρέλα
    με το καντάρι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χριστινάκι μου, οι καλύτερες κάλτσες ήταν αυτές που έφερναν οι ναυτικοί από το Αμέρικα.
    Τι μου θύμησες με την λακ.
    Την λέγαμε "ξύλινη' γιατί κοκάλωνε το μαλλί!
    ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Donna-Mantona:
    Εσύ παιδί μου έχεις το ταλέντο να με κάνεις να γελάω..
    Ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Big Mama;
    Αυτό το τρέξιμο της βελόνας ήταν που χαζεύαμε....
    Απίστευτα χιλιόμετρα είχαν τρέξει οι βελόνες τους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Είπα και΄γω να γνωριστούμε, αλλά πέφτω σε αναμνήσεις αγαπημένες, για κάλτσες νάϋλον με ραφή, καλτσοδέτες, ζαρτιέρες και τρουα-κάρ.
    Ευτυχώς προλάβαμε και ζήσαμε αυτές τις δύσκολες εποχές και τώρα μπορούμε να εκτιμήσουμε τις ευκολίες.
    Κι εγώ πήγαινα τις κάλτσες της μαμάς μου στην Κατίνα την κλανού, στην πλατεία, για μαντάρισμα.
    Αν συνεχίσεις τις αναμνήσεις, θα αρχίσω κι εγώ και σταματημό δεν θα έχω. Και έχω πολλέέέέέές.
    Να'σαι καλά
    Καλή σου μέρα και χάρηκα που σε γνώρισα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αντιγόνη
    με τις τιμές που έχουν πλέον τα καλά καλσόν, με βλέπω να ξεθάβω το ....
    ξύλινο αυγό, της μάνας μου.

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ:
    Καλώς όρισες!
    Λοιπόν άρχισε να γράφεις γιατί αν μου λες για καλτσοδέτες και τρουα-καρ το πέρασες το "τέστ"
    Περιμένω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. τα πάνινα γάντια? που είναι τα πάνινα γάντια που τις φορουσατε (γιατί είπαμε, μεγάλη αλλά δεν ηυδόκησα)? Η μαμά μου ακόμα τα έχει. Μπεζ, στο συρτάρι με τις κάλτσες πάντα...
    Οσο για κληρονομιά, έχω το βελονάκι της θειάς Δέσποινας, που ήξερε να πον-τάρει. Στο ποτήρι του κρασιού την πέρναγε. Χειροκίνητο....

    αθώες εποχές, ήταν για καλές, δεν ξέρω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Γλυκο-Κερασο-Ζουζούνα:
    Τα γάντια, άλλο κεφάλαιο κι' αυτό!
    Η θεία σου πρέπει να ήταν χρυσοχέρα για να είχε βελονάκι, Οτι υπήρχε και χειροκίνητο δεν το γνώριζα.

    Οσο για αυτό που αναρωτιέσαι, αν υπήρχαν παλιές και αθώες εποχές να σου πω πως ούτε τόσο αθώες ήταν ούτε τόσο καλές.
    Δεν εξιδανικεύω το παρελθόν.
    Μια καταγραφή κάνω σε όσα έζησα ,
    παρατήρησα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Το πρόλαβα αυτό. Στο περίπτερο της γειτονιάς μου πριν πολλά πολλά χρόνια. Κάτι πολύ ακριβά καλσόν θυμάμαι τα είχα πάει κι εγώ. Ούτε είχα ακούσει κάπου αλλού να γίνεται. Πιο φτηνά όλα τώρα και δεν αξίζει καν τον κόπο. Και πόσο να πληρώσεις δηλαδή για κάτι τέτοιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Σφίξανε τα ζωνάρια,γιαγια,
    τσαγκάρηδες,ράφτες,μανταρίστρες δεν προλαβαινουν να επιδιορθώνουν...ζόρικα τα πράματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ναι τις πρόλαβα και γω τις μανταρίστρες!Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις...θυμάμαι την μαμά μου και την θεία μου να την επισκέπτονται και να τις παίρνουν
    πίσω σε χάρτινα σακκουλάκια..
    Βρε γιαγια αλήθεια τόσο γιαγιά είσαι πια, που τα θυμάσαι όλα αυτά με τόσες λεπτομέρειες;!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Coffeemug:
    Εδώ και πολλά χρόνια έχουν πάψει να υπάρχουν.
    Ποιόν συμφέρει άλλωστε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. VAD:
    Αυτό ξανά πες το.
    Το τι επισκευές γίνονται σε ρούχα,
    δεν προλαβαίνουν οι μοδίστρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Kariatida62:
    Ε, λοιπόν, με την τούμπα του χρόνου, είμαι66!
    Εχω τρία παιδιά και δύο εγγόνια!
    Μη φανταστείς μόνο ότι είμαι τόσο γραία και το τζηνάκι μου φορώ και τρέλα μπόλικη διαθέτω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αχ Αντιγόνη μου, τι μου θύμισες τώρα!
    Πρόλαβα κι εγώ τις μανταρίστρες, για λίγο, όταν ήμουν φοιτήτρια. Τότε δεν είχα και πολλά λεφτά και δεν πέταγα τις κάλτσες, αν δεν εξαντλούσα το μαντάρισμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. τις προλαβα αυτες τις καλτσες, τυλιγμενες στο χαρτι , η θεια Τασια,αδελφη της γιαγιας μου παντρευτηκε πολυ μεγαλη λιγο πριν τη μητερα μου δηλαδη το 1978 περιπου, επειδη πηρε πολυ πιο μορφωμενο συζυγο απο εκεινη πιο ευκαταστατο , χηρο με δυο κορες της παντρειας, κ.τ.λ. θυμαμαι προσεχε τον ευατο της σαν μαργαριταρι για του ειναι αρεστη , με τις ωρες μπροστα απο την τουαλετα της για να φρεσκαριστει πριν ερθει, και οι καλτσες παντα τυλιγμενες στο σακουλακι στο 3ο συρταρι της ντουλαπας, σαν ονειρο το θυμαμαι αλλα ειναι τοσο ζωντανη η εικονα ... καλη νυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Παλιές καλές εποχές?
    Ένα είναι σίγουρο πάντως...
    Γλυκιές μνήμες, όμορφων παιδικών χρόνων... με τις γειτονιές, με τους τσαγκάρηδες, τις μανταρίστρες, τις μοδίστρες...
    Πολύ όμορφη ανάρτηση.
    Κάθε τι παλιό και ξεπερασμένο δεν παύει να είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι του παζλ της ζωής μας, που το θέλουμε να υπάρχει σε κάποια γωνία του μυαλού μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Meropi:
    Τι θυμήθηκες!
    Aν δεν εξαντλούσες το μαντάρισμα...
    Ξέχασα πως υπήρχε και ένα όριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΜΙΑ ΑΝΑΠΟΔΗ:
    Από εσένα μικρό δεν περίμενα να το ήξερες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. marianaonice:
    Ετσι όπως το λες "στο πίσω μέρος του μυαλού μας" όχι για να δείξουμε τι καλά που ήταν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Αντιγόνη είμαστε σχεδόν κοντά στην ηλικία, έχω σύζυγο, 2 παιδιά κ 2 εγγονούλες. Χαίρομαι που είσαι μοντέρνα γιατί κι εγώ το ίδιο (το έχω από τα γεννοφάσκια μου).

    Εγώ πρωτοειδα το βελονάκι, μα τι υπομονή ήταν αύτη με έναν έναν πόντο. Αργότερα όσες τυχερές είχαν λίγα χρήματα πήραν με δόσεις το μηχανάκι. Καλό Σ-Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. γιαγια γραψεκαι για τον κορσε... αλλο μαρτυριο αυτο...θυμαμαι οτι ο πατερας εβαζε το γονατο κοντρα στην πλατη της μανας για να σφυξη τα κορδονια......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. αντιγονη ο παππους μου ηταν ΚΑΡΕΚΛΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. μαχαίρης:
    χαχα αυτός ο κορσές!
    Ο παππούς έπλεκε τις καρέκλες με την ψάθα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Τρελλαίνομαι για τις διηγήσεις σου από τα παλιά Αντιγόνη μου.....!
    Εγώ δεν τις πρόλαβα τις μανταρίστες, αλλά το ξύλινο αυγό της γιαγιάς μου τόχω ακόμα και το φυλώ ως κόρη οφθαλμού!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Τρελή:
    να το φυλάς...
    κάθε κομμάτι μικρό και ασήμαντο θα σου θυμίζει κάτι...
    πόσες φορές αυτό το ξύλινο αυγό δεν δέχτηκε το χάδι της γιαγιάς σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. τι ωραια που η ζαρτιερα ηταν θυλικοτητα και οχι σεξιστικη .....

    απιθανες εικονες εφερες παλι στο μυαλο μας .......


    καλησπερα γιαγιααντι :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Αντε τι μου θυμισες τωρα, τη μανταριστρα που πηγαιναμε, τη Μαρια.Οσο για κοκεταρια ακομα θυμαμαι τις γοβες της μαμας μου με τακουνι καρφι, το μαντο και τα μπροκαρ φορεματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. korinoskilo:
    Βουτιές στο παρελθόν....
    μου αρέσουν....


    Δημιουργία:
    Κράτα τις εικόνες στο μυαλό σου είναι σαν ξεφυλλίζεις παλιά περοδικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Καλησπέρα γιαγιά Αντιγόνη, ωραία η εικόνα με το μαντάρισμα της κάλτσας, το μόνο που εύχομαι και ελπίζω είναι να παραμείνει μακρινή ανάμνηση,γιατί έτσι που την πάνε τη δουλειά..φοβάμαι μήπως ξαναρχίσουμε να τις μαντάρουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Ομορφο το ποστ.
    Θυμάμαι σε κάποια ταινία,σε κάποια γειτονια ήταν ένα μαγαζάκι κ ειχε αναμεσα σε άλλες την επιγραφή: συλλαμβάνονται πόντοι.

    Για φαντασου..

    Κι εγω πριν απο μερικα χρονια, ένα εξάμηνο σε ξενοδοχειο ημουν αναγκασμενη να φοράω καλσον. Σε πενταδες τα αγοραζα...
    Σχεδον μιας χρήσης τα είχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Καλησπέρα γιαγιά Αντιγόνη, που βρίσκετε ανταλλαλκτικά για το μηχανάκι σας, φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή