"Εδώ μαντάρονται κάλτσες"

Πριν αρχίσει να υπάρχει η αφθονία αγαθών, τα στολίδια

της γυναικείας καρνταρόμπας , λιγοστά ήταν.

Και είχαν κόστος.

Οι νάιλον κάλτσες , ήταν ένα από αυτά .

Τις προσέχαμε σαν τα μάτια μας, πάντα τυλιγμένες

σε σακουλάκια χάρτινα.

Το σουξέ της κοκέτας ήταν οι κάλτσες με ραφή!

Οι γάμπες που άντεχαν να τις αναδείξουν, ήταν

οι «τσουπωτές».

Γυναίκα κοκαλιάρα δεν το τολμούσε με τίποτα.

Φορούσε τις σκέτες.

Η μόδα απαιτούσε στενή φούστα, ή φόρεμα κολλητό,

να αναδεικνύει την ραφή και παπούτσια με στενή μύτη

και ψηλό τακούνι.

Η κίνηση του ισιώματος της ραφής ήτα σάλιωμα

στο δάχτυλο και πέρασμα από κάτω προς τα πάνω.

Φυσικά το απαραίτητο αξεσουάρ στήριξης ήταν οι ζαρτιέρες.

Δεν είχαν την φήμη του σεξιστικού συμβόλου.

Μια μάρκα που επικρατούσε ήταν η «Μπερξάιρ».

Και αν έφευγε πόντος;

Η καταστροφή!

Επρεπε να πάει για μαντάρισμα.

Κάθε ψιλικατζίδικο της γειτονιάς είχε την μανταρίστρα του.

Σε ένα μικρό τραπεζάκι είχε τα σύνεργα της.

Ένα δυνατό πορτατίφ, να ρίχνει το φως του σ΄ ένα

μεταλλικό κύλινδρο ανοιχτό από πάνω, εκεί που γλιστρούσε

η κάλτσα με τον φευγάτο πόντο.

Με το αριστερό χέρι, κυλούσε το «τραυματισμένο» κομμάτι

τεντωμένο στο κενό.

Με το δεξί ένα μικρό μεταλλικό μηχανάκι μικρό ίσα

που χωρούσε στην χούφτα, με καλώδιο που συνδεόταν

με το ρεύμα .

Στην άκρη είχε μια βελόνα που γάζωνε όπως

και η ραπτομηχανή.

Με γρηγοράδα απίστευτη ένας- ένας οι πόντοι γέμιζαν με την

μεταξωτή κλωστή, που έβγαινε από την βελόνα.

Μια δραχμή ο πόντος, αν δεν υπήρχε κοντινός ανταγωνισμός.

Κάθε κομμάτι που έπαιρνε το έβαζε σε άσπρο σακουλάκι

που έγραφε το όνομα τις πελάτισσας.

Ασταμάτητη δουλειά πρωί-απόγευμα.

Δεχόταν και τις πιέσεις από τις καλές πελάτισσες

για πιο γρήγορη παράδοση .

Η «δική»μας ήταν μια κοπελιά με το ξανθό μαλλί λάχανο

και τα κατάλευκα χέρια με τα περιποιημένα νύχια

βαμμένα ροζ περλέ.

Αυτά θυμάμαι από το κορίτσι που μαντάριζε την κοκεταρία μας.