Γουατεμάλα τότε....

Ανοιξα το τετράδιο με τα ταξίδια και τις σημειώσεις μου.
Εχω καιρό να το κάνω.

Το ’70 βρεθήκαμε με το πλοίο «ΚΑΤΕΡΙΝΗ» να φεύγουμε από το Σαν Σαλβαδόρ για Γουατεμάλα. Ηταν σούρουπο σαν έδεσε στο μόλο και ανέβηκαν οι αρχές για έλεγχο.
-Σπατσάραμε, μου είπε ο Νίκος, ανεβαίνοντας στην καμπίνα.

Μεσάνυχτα και κάτι άκουσα κίνηση σαν να ανέβαιναν πάλι οι λιμενικοί. Μου φάνηκαν γυναικείες φωνές…. Την άλλη μέρα μαθαίνω ότι ανέβαζαν οι νταβάδες κοριτσόπουλα.
Εκείνες τις εποχές ήταν διαφορετικά τα πράγματα σε κάθε λιμάνι λαδώνοντας τους λιμενικούς ανέβαιναν τα «κορίτσια».
Μόνο που τούτα δω ήταν πραγματικά κοριτσόπουλα, που τα πλασάρανε οι συνοδοί για λίγα δολάρια. Άπλυτα και άφαγα!
Τα ταΐσανε και τους έδωσαν από ένα σαπούνι LUX, να πλυθούν και ένα δώρο.
Χτύπους στους μπουλμέδες, βρύσες να τρέχουν σαν τρελές. Το επόμενο πρωί στις εφτά στο λιμάνι του San Jose, επικρατούσε ηρεμία.

Την ώρα του δεκατιανού διαλλείματος για καφέ, έρχεται ο πράκτορας να παραλάβει την λίστα της τροφοδοσίας. Μαζί του δύο κυρίες. Ο εν λόγω τύπος, Ελληνας!
Τις κυρίες με τα εξαπτέρυγα και τα πλουμίδια, τις συνόδευε με δική του ευθύνη, ήταν βλέπεται σύζυγοι, συνταγματαρχών! Ηπιαμε τα καφεδάκια μας και κάλεσαν δύο γυναίκες που ήμαστε στο πλοίο σε γεύμα . Στην Ελλάδα χούντα στη Γουατεμάλα ο συνταγματάρχης Οσόριο αν διαβάζω καλά τις βιαστικές σημειώσεις μου.
Μπαίνουμε σε κουρσάρα σένια, που οδηγούσε ο πατριώτης μας. Περάσαμε από μέρη γυμνά, χωμάτινους δρόμους και εξαθλιωμένους ανθρώπους. Παιδιά σε κατάσταση ασιτίας. Σταματήσαμε σε ένα δρόμο με χαμηλά σπίτια και κατεβήκαμε.
Περνάμε μια μάντρα με μια μικρή αυλίτσα και μπαίνοντας μας ήρθε ταμπλάς.
Μια αίθουσα πήχτρα στα μπορντό βελούδινα στόρια με ασορτί καρέκλες στυλ κάποιου Λουδοβίκου και βάλε!
Είχα εντολή από τον Νίκο να μη ν ανοίξω το στόμα μου!
Το τι αστακοί , τι καραβίδες τι εξωτικά φρούτα και γλυκά πέρασαν από μπροστά μας τι να περιγράψω.
Στην επιστροφή, ρωτάω τον δικό μας από πού ήταν η καταγωγή του.
-Στο Θησείο μεγάλωσα και η τύχη με έριξε εδώ.
Εχω πολύ χρήμα αλλά και τον φόβο των ανταρτών. Ισως καταφέρω να έρθω στην Ελλάδα έχω πέντε παιδιά και τη γυναίκα μου που είναι ντόπια.
Τα πεινασμένα παιδιά,
τα κουρέλια που χόρευαν,
η εξαθλίωση ,
τα κορίτσια που θα κρατούσαν
τα LUX για έπαθλο
μιας κούρσας θανάτου!


Υ/Γ Συγνώμη αν σας κούρασα. Τα σχόλια δικά σας!