Βικτωρία... ιστορίες από το γηροκομείο

Πλησίασε με βήμα διστακτικό. Η καχυποψία κρεμόταν στο βλέμμα της. Κάθισε στην αντικρινή καρέκλα. Ανάμεσα μας ένα τετράγωνο τραπέζι στρωμένο με ένα πλαστικό τραπεζομάντιλο λουλουδάτο. Με «ζύγιαζαν» τα θολά γαλάζια μάτια της. Σταύρωσε τα λιγνά ρυτιδωμένα χέρια, ενώ είχε τραβήξει το βάζο με τα πλαστικά λουλούδια στην άκρη.

Ο θάλαμος ήταν ευρύχωρος και ένα αεράκι σήκωνε τις κουρτίνες, σ’ ένα χορό λικνιστικό… αργό.. Το σαλόνι του γηροκομείου άστραφτε!

Ασάλευτες φιγούρες καθισμένες σε φθαρμένους καναπέδες, αναπηρικά αμαξίδια, παρακολουθούσαν τηλεόραση.

Εγειρε το κορμί της μπρος και ψιθύρισε.. 

-Εγώ σε πιστεύω! Σεβάσου και του λόγου σου αυτά που θα σου πω! Με τους άγνωστους είμαστε καχύποπτοι. Μη θαρρείς πως δεν είμαστε και αναμετάξυ μας! Αλλοι λένε αλήθειες σαν βιτσιές και άλλοι προσπαθούν να χρυσώσουν τα χάπι της μοναξιάς. Δε με μέλλει. Μου αρέσει να ακούω, σαν του λόγου σου, χωρίς να κρίνω. Κριτής δεν είναι παρά μόνο ο Θεός, κατά πως λένε, γιατί του λόγου μου δεν το πιστεύω. Τι σόι Θεός είναι αυτός που θα με βάλει στο ζύγι του καλού με το κακό. Ας μου έδινε άλλες ευκαιρίες!

Εβαλε νερό στο ποτήρι της από την κανάτα και το ρούφηξε να υγρανθεί το ξεραμένο της στόμα.

-Με λένε Βικτωρία. Εκείνη που κάθεται στο αμαξάκι δίπλα από το παράθυρο με το πολύχρωμο σάλι είναι η αδελφή μου. Κοντοζυγώνω τα 90! Είμαστε δίδυμες με την Αρετή. Δεκαπέντε χρόνια είναι που έπαθε το εγκεφαλικό. Γεννήθηκαν οι γονιοί μας  στα ματωμένα χώματα. Στην αντικρινή πατρίδα. Η ζωή τους ξέρασε στη Δραπετσώνα, μέσα στο πλήθος των μεγαλύτερων, για να νοιώθουν σιγουριά δίπλα στα κουρέλια του διωγμού…που ακόμα μύριζαν αποκαΐδια και αίμα. Μπορεί να θάφτηκαν μ’ αυτή τη μυρουδιά. Οι δικοί μας στεφανώθηκαν στο εκκλησάκι του Αι- Διονύση. Γεννηθήκαμε σ’ ένα διωγμό διαρκείας. Οι Ελλαδίτες δεν μας καλοδέχτηκαν! Μας έβλεπαν σαν μιάσματα που ήρθαν να καταλάβουν τα δικά τους χώματα. Βλέπω την απορία στα μάτια σου!  Νομίζεις πως επειδή έτρεχε το ίδιο αίμα στα κορμιά μας, μας έβλεπαν σαν δικούς; Ας γελάσω! Όταν στάθηκαν οι ξεριζωμένοι  στα πόδια τους, δουλεύοντας σκληρά, «ξύπνησε» η κοκεταρία, η καθαριότητα, οι τενεκέδες γέμισαν λουλούδια, οι μυρωδιές των φαγητών απλώθηκαν. Και πήραν την ταμπέλα της παστρικιάς! Φοβήθηκαν πως θα τους έκλεβαν τους άντρες! Νόμιζαν πως ήξεραν μυστικά μαγιοκλίκια, να ξεμυαλίζουν τ’ αρσενικά. Αυτή είναι η αλήθεια, σ’ αρέσει ή όχι. Να σου πω και ένα μυστικό. Μη πιστεύεις πως όλοι είχαν αφήσει περιουσίες και χρυσάφια, στον ξεριζωμό. Οι πλούσιοι είχαν πληροφορίες και έφυγαν νωρίς. Άφησαν τα σπίτια τους που ευωδίαζαν πάστρα, στολισμένα με υφάσματα που έφερναν οι έμποροι από την Γαλλία και την Ελβετία. Ήξεραν τα βελούδα, τις δαντέλες.. φορούσαν γάντια και καπέλα. Κατά πως μας έλεγε η μάνα και δεν έλεγε ψέματα! Άφησαν πίσω τους νεκρούς τους.. από τις αναμνήσεις κράτησαν τις βεγγέρες και τις μέρες της χαράς. Αυτό τους πόναγε και αιμορροούσε ως που έκλεισαν τα μάτια τους. Για τη ζωή μας με την Αρετή θα σου πω άλλη φορά… ήρθε ο γιατρός και πάω να μου γράψει τα φάρμακα!

-Σας ευχαριστώ κα Βικτωρία, ψιθύρισα άπνοα.

-Α, και πού είσαι, αυτά στα είπα γιατί θύμωσα μ’ αυτά που βλέπω στη τηλεόραση. Ηρθαν οι κατατρεγμένοι πρόσφυγες να σώσουν τα παιδιά τους από τα μοντέρνα όπλα. Είναι οι «βρωμιάρηδες» που λερώνουν τα λιμάνια… όσοι κατόρθωσαν να σωθούν, κατουράνε στο δρόμο και λερώνουν. Ένα τόπο ρε που να είναι ανθρώπινος, να μπορέσουν να σταθούν στα τρεμάμενα πόδια τους! Αλλά τους θέλουν γονατισμένους, να σέρνονται μέχρις ότου ψοφήσουν, στα μοντέρνα πεζοδρόμια! Να τους ρίξουν στις χωματερές! Δεν με νοιάζει τι σκέφτεσαι… ούτε αν σου χαλάω την ψευδαίσθηση της φιλοξενίας .. Πρέπει να έχεις άντερα για να είσαι άνθρωπος! Εχεις ένα τσιγάρο για τη ζούλα;