Ο "Τότες" συνάντησε το "Ραμολίκιον"

Καθόταν στο βράχο, εκεί στη μπούκα του λιμανιού. Είχε φέρει τις πετονιές του, τα δολώματα, το ψάθινο καπέλο του για αργότερα όταν έσκαγε ο ήλιος και άρχιζε την αιώνια διαδρομή του. Κάθε πρωί, χάραζε με τις πατημασιές του την ίδια διαδρομή. Αφηνε το σπίτι ορθάνοιχτο. Σαν να περίμενε κάποιους… αυτές τις λατρεμένες φιγούρες που χάθηκαν από τη ζωή του, σαν σε λίγα δευτερόλεπτα.. Και οι δυο τους είχαν το ίδιο φευγιό! Τους μιλούσε τα βράδια, κάτω από την κρεμαστή καντήλα. Μεγάλα κάδρα πλαισίωναν τις φωτογραφίες τους.. αν μπορούσε να τους αναστήσει μέσα από το μέγεθος! Δεν ήθελε να λησμονήσει καμιά στιγμή που έζησε πριν από το «τότε»!

Στο νησί ήταν ο «Τότες»! Ο μοναδικός γιατρός που τελειώνοντας την Σχολή, επέστρεψε στο νησί του να παντρευτεί την κοπέλα που είχαν μεγαλώσει σε αντικρινά σπίτια. Η σκέψη της τον κουνούσε σαν το κύμα, που έσκαγε στο «δικό» τους βράχο και του έδινε ώθηση να τελειώνει σύντομα.

Ολες οι μυρωδιές του νησιού έσμιξαν στη παντρειά τους.. οσμή από πασχαλιές, τριαντάφυλλα, φικιάδες και εκείνη η θάλασσα η πλανεύτρα που είχε κοπάσει, μόνο μια ανατριχίλα ανάδευε την επιφάνεια της….

Τέσσερα χρόνια πέρασαν ως που να έρθει στη ζωή τους, ο Λευτέρης! Άλλο παιδί δεν απέκτησαν…

Ολη η αγάπη τους στάθηκε ασπίδα στη ζωή του!

Ο Αριστείδης ο «τότες» δόλωνε τις πετονιές. Αφοσιωμένος στις αργές κινήσεις του έριχνε τις πετονιές πέρα από το βράχο, όχι μακριά του, αρκεί να έριχνε!

Ακούστηκαν πατημασιές. Ποτέ δεν έστρεφε το κεφάλι. Δεν τον ένοιαζε ποιος περνούσε δίπλα του, δεν καλημέριζε κανένα. Πάντα σκυφτός κοιτούσε το δρόμο, σαν να πατούσε στα ίδια αχνάρια. Οι συντοπίτες του, τον είχαν συνηθίσει και σέβονταν τη μοναξιά του.

Ο άντρας πλησίασε. Κοντοστάθηκε κοιτώντας τον και κάθισε σε μικρή απόσταση.

Εκείνος κοιτούσε το νερό.. τα βράχια..

-Καλημέρα Αριστείδη σπασικλάκι! Ακουσε τη φωνή του και γύρισε.

Τον κοίταξε με τη παλάμη αντήλιο στο μέτωπο.

-Βρε το ρεμάλιον της πλατείας που έγινε ραμολίκιον!

Αγκαλιάστηκαν…

Στα πεντακόσια μέτρα ο Θωμάς σταυροκοπιόταν μέσα στη βάρκα του!

-Γύρισα φίλε και συμφοιτητή! Είμαι στη σύνταξη πλέον, μετά από τόσα χρόνια στη Ν.Υόρκη. Ο μεγάλος μου γιος ακολούθησε την ειδικότητα μου, Χειρουργός. Γύρισα πίσω στο νησί και ο πρώτος που αναζήτησα ήσουν εσύ!

-Ρεμάλι μου, δεν είμαι πια ο Αρίστος που γνώριζες… Ο «διπλανός» στο θρανίο.. αυτός που μοιραστήκαμε το φοιτητικό δωμάτιο της Δώρας.. Ζω στην αποσύνθεση.. μόνο μια λοβοτομή αν μου έκανες, θα σταματούσε το μυαλό να σκέφτεται…

- Αν σε κουράζει η σκέψη, άφησε το φίλε!

-Όχι! Εχω χρόνια να μιλήσω! Αφησε με να αδειάσω την ψυχή μου.. το έχω ανάγκη.. Θυμάσαι τη στιγμή που σταμάτησε η επικοινωνία μας; Ως εκείνη τη στιγμή γνώριζες πόσο ευτυχισμένος ήμουν! Πρόσφερα τις γνώσεις μου, στον τόπο μας. Νόμιζα, πως η ζωή μου χάριζε την πλευρά τη φωτεινή… και γύρισε το πρόσωπο της, για να δω τη φρίκη! Ηταν μεσημέρι όταν με φώναξε ο θείος σου, μη γνωρίζοντας για ποιον πρόκειται. «Τρέχα γιατρέ μου, ένα παιδί έφεραν που είναι χτυπημένο βαριά»! Και εκεί ήδη το παιδί το είχαν σκεπάσει με το σεντόνι! Δεν κατάλαβα πόσο μουδιασμένοι με κοιτούσαν! Όταν είδα τον Λευτέρη μου! Είχε τρέξει στο μεταξύ η Αννα μου. Το ουρλιαχτό της έσκισε τη καρδιά μου..

Ως το βράδυ είχε συλληφθεί ο δολοφόνος του! Είχε προσπαθήσει να βιάσει τον δεκάχρονο γιο μας… του είχε συνθλίψει το κεφαλάκι του. Τον κράτησαν στο τμήμα, για να μεταφερθεί την επομένη στην Αθήνα. Εφυγα από το σπίτι και ζήτησα από τον διοικητή, να με αφήσει μόνο μαζί του να τον ρωτήσω «γιατί».  Η ένεση χώθηκε στο κορμί του με λύσσα! Εφτασαν λίγα λεπτά να τον δω να σβήνει και να χαμογελάω!

Δεκαπέντε χρόνια φυλακή! Εβλεπα την αγαπημένη μου, να σβήνει, όσες φορές ερχόταν να με δει. Ένα χρόνο πριν βγω σταμάτησαν οι επισκέψεις.  Καταλάβαινα… Γύρισα με το νυχτερινό πλοίο. Δεν με περίμενε κανείς. Στο σπίτι ήταν τα γονικά της και εκείνη παραδομένη… Αντεξε πέντε μήνες. Από τότε δεν μίλησα ποτέ! Αφησα το σπίτι ανοιχτό χειμώνες, καλοκαίρια. Κάθε πρωί κάνω τα ίδια βήματα, τις γραμμές που χάραξαν τα πόδια του, σαν πηγαίναμε για ψάρεμα.

Αγκαλιάστηκαν! Ο φίλος του τα γνώριζε όλα…

-Ένα θα σου πω, ραμολίκιο.. η εκδίκηση δεν λυτρώνει!