................................

Αδελφέ μου,

Με βλέπεις; Γέρασα…

Σου έχω πει  με τις σιωπές μου, χιλιάδες φορές, πόσα σου οφείλω..

Το ήξερες και ακόμα το διαβάζεις στην καρδιά μου.

Μοιάζαμε…

Αρκούσε μια ματιά, να ανιχνεύσεις, όλα τα προβλήματα που θάβαμε, σαν τα γατιά.

Πώς έβρισκες τις χαραμάδες να τρυπώνεις και να παίρνεις τα ηνία στα χέρια σου!

Ο δάσκαλος μας!

Τα μικρά βιβλία με τα σκληρά εξώφυλλα, που έφερνες από την δανειστική βιβλιοθήκη και μας επέβαλες να μελετήσουμε τους αρχαίους φιλοσόφους.

«Η μάθηση, η ουσιαστική δεν διδάσκεται από καθηγητάδες»… ήταν προτροπή σου να γνωρίσουμε, τις κυριότερες  αξίες της ζωής…  

Μη με κοιτάζεις με αυτό το πράσινο βλέμμα σου χαμογελώντας!

Θυμάμαι που με μάλωνες, σαν δεν μπορούσα να λύσω τις ασκήσεις, τις τριγωνομετρίας.

Καμάρωνες τον μικρό, που τα «έπιανε» στον αέρα, μα δεν μας μείωνες… αν και νευρικός, έβρισκες την υπομονή της διδαχής.

Ότι καλό υπάρχει μέσα μας, δικό σου δημιούργημα είναι!

«Στους ανθρώπους δεν κρατάμε, κακία όσο και να μας βλάψουν. Μην αντιδικήσεις, άσε τον άλλον να ντραπεί. Με τις φωνές τον ερεθίζεις.. με τις σιωπές θα το σκεφτεί, θα μετανιώσει και ας μη το παραδεχτεί ποτέ!»

Σε θυμάμαι να έρχεσαι σκονισμένος από τις πορείες!

Προκλητικός με το γαρύφαλλο στο πέτο..

Και εκείνο το χαρτί στο τσεπάκι του σακακιού  που έγραφε.. ΝΑΙ ,, στο χουντικό δημοψήφισμα, που έκανε τη γιαγιά να φωνάζει: "Οφου!!! και είναι το τμήμα απέναντι!"

Κρατώ τη στολή κατάδυσης…

Δεν είχαμε προλάβει να την πλύνουμε…

Την επόμενη μέρα «έφυγες» ξαφνικά!   

Είκοσι ένα χρόνια πέρασαν…

Το βράδυ που πέρασε, μιλούσαμε ασταμάτητα… εγώ στην πολυθρόνα.. και εσύ στην φωτογραφία……

Άσπρη μαύρη η φωτογραφία
είχε ένα χαμόγελο μισό
στο δεξί πλευρό του η κυρία
και στο στήθος του ένα φυλαχτό

Μ’ ένα γαρύφαλλο ανοιχτό
στο μέρος της καρδιάς
θα σημαδεύουν τα παιδιά
της κάθε γειτονιάς

Έμεινε καιρό στην εταζέρα
με ημερομηνία μακρινή
έβαλε κορνίζα η μητέρα
ήταν στην καρδιά της μια πληγή