Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Η διαχείριση της μοναξιάς



Ο πατέρας της, καθόταν στην αυλή του πατρικού σπιτιού τους. Όταν βγήκε στη σύνταξη ο καθηγητής, πήρε την καλή του και κατέβηκαν στα λημέρια που αναστήθηκαν. Η κόρη τους ανησυχούσε, ιδιαίτερα μετά το εγκεφαλικό, που τον ανάγκασε να βαστά μπαστούνι. Κάθε Σάββατο πήγαινε να τους κάνει συντροφιά, να βοηθήσει τη μάνα και να κουβεντιάζει με τον πατέρα. Προσπαθούσε να τον πείσει να γυρίσουν πίσω, στα Βριλήσσια. Το πατρικό τους ήταν και το δικό της σημείο αναφοράς, στα καλοκαίρια της που πέρασαν. Τα παιχνίδια με τα ξαδέλφια, τους λουκουμάδες της γιαγιάς, το χωνάκι παγωτό που έσταζε στα μικρά χεράκια της. Χωρίς «βολές», με τη σκάφη να κρέμεται από το καρφί στον τοίχο, εκεί που τους ξέπλενε έναν- έναν στη σειρά, κάνοντας οικονομία στο νερό. Τα ταψιά με τις πίτες να βγαίνουν από το χτιστό φούρνο της….
Το θυμάται γερασμένο, όπως το άφησε η γιαγιά. Το μεράκι του πατέρα ήταν να το φτιάξει, όπως ονειρεύτηκε.
Η μάνα δεν ήθελε, να τους επισκέπτεται τόσο συχνά, είχε την έννοια της ανομολόγητη. «Όταν θέλεις κάτι, που αφορά άλλον, ποτέ δεν λέγεται, ούτε στο παιδί σου» σκεφτόταν και ήταν στάση ζωής απαράβατη που αφορούσε σε όλους. Η σχισμή στο εντός της υπήρχε!
Εκείνη πάλι, δεν έλεγε τα προσωπικά της. Πίστευε πως θα έφερνε πίκρα και όταν η ίδια το είχε ξεπεράσει, οι δικοί της θα σκέφτονταν το μοναχοπαίδι τους με στεναγμό, οι χαμένοι έρωτες, οι άντρες που αγκάλιασε και δεν έστερξε κανείς να μείνει. Αναλύσεις δεν έκανε. Ισως σε κάποιο στενό, συναντηθεί με τον έρωτα.
Εκείνο το σούρουπο με την πολυχρωμία του, κάθισε δίπλα στον καθηγητή.
-Μπαμπά μου, γιατί μου χαλάς το χατίρι; Επιασε να χειμωνιάζει πάλι εδώ θα μείνετε;
-Κορίτσι μου, όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει η μεγαλούπολη τον σκοτώνει. Δες τους ανθρώπους της ηλικίας μου πώς ψευτοζούν; Δεν είναι τα αγαθά που έχουν λείψει, τουλάχιστον όχι μόνον αυτό. Είναι η εσωτερική μοναξιά που τη διασκεδάζουν μεταξύ καφενείου και σπιτιού. Οι ίδιες κουβέντες, πεταμένες στο χρόνο με μαθηματική ακρίβεια, το βάρος των προβλημάτων πολλαπλασιάζεται.. δεν έχουν συνομιλίες, πέρα των τετριμμένων  και ας είναι είκοσι άτομα παρέα.
- Μα δεν είχατε τόσους γνωστούς; Οι παρέες σας; Και μη μου πεις πως εκείνοι, ανήκουν στην κατηγορία που ανάφερες;
- Ο καθένας κουβαλάει τη μοναξιά του και αυτό είναι ασήκωτο βάρος. Οι δικές μας συναναστροφές, έχουν το λούστρο της κακής ποιότητας, αυτόν που διαβρώνεται, στις επιφανειακές επιδείξεις! Ανθρωποι με μόρφωση, που έμεινε στη μέρα που πήραν το πτυχίο. Το αξιοποίησαν σε τούβλα, βαριά έπιπλα, φιγουρατζήδες μάτια μου! Οι φίλοι της καρδιάς ..πήραν το δρόμο του κάτω κόσμου. Καταλάβαμε πως μείναμε με την ήρα και αυτό δεν το αντέξαμε!    Εδώ βάζουμε την αγαπημένη μας μουσική χωρίς να ενοχλούμε το γείτονα. Ξαναδιαβάζουμε  τα αγαπημένα μας βιβλία.  Είναι σαν από την αρχή να τα απολαμβάνουμε! Τα χρώματα της θάλασσας που εναλλάσσονται.. το σφύριγμα των πτηνών. Εδώ οι ήχοι έχουν μουσικές. Το θρόισμα των δέντρων, η ανατριχίλα στο  κορμί μου, τα λουλούδια της μάνας σου. Προσωπικά δεν νοιώθω μοναξιά. Δεν κοιτάζω το ρολόι που μου δυνάστευε τη ζωή. Είμαι ευτυχισμένος! Και η μητέρα σου βρήκε το γέλιο της, έχει βρει ορίζοντα!

Επεσε στην αγκαλιά του….

18 σχόλια:

  1. Χαίρομαι Αντιγόνη μου, που κράτησες την υπόσχεση σου και είσαι πάλι μαζί μας με τα τρυφερά σου κείμενα!
    Η μητέρα μου, (90 χρονών) και Γαλλίδα, μας έλεγε από παιδιά ένα ρητό στα Γαλλικά, θα το μεταφράσω: "Αν οι νέοι ήξεραν και αν οι γέροι μπορούσαν", γιατί είναι γεγονός πως οι ηλικιωμένοι έχουν πολλά να διδάξουν στους νέους, αν οι νέοι τους άκουγαν... Αυτό μου θύμισε η ευαίσθητη και τόσο αληθινή σου ιστορία!

    Πολλά ΑΦιλάκια καρδιάς σου στέλνω! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφή η μητέρα σου!!Εμαθα να ακούω σε μεγάλη ηλικία. Δεν μπορώ να πω πως τα κατάφερα.. το μόνο που κατόρθωσα είναι μέσα από αυτά που με γεμίζουν αντλώ τη δύναμη να μην εγκλωβίζομαι. Εσύ και ο Παραμυθάς μας, ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΑΤΕ ΝΑ ΝΙΏΣΕΤΕ ΜΟΝΑΞΙΆ;

      Πολλά φιλάκια και στους δυο σας!!!

      Διαγραφή
  2. αμμμ...!!!
    Κι εγω ετσι θα καμω...!!
    Περιμενε λιγο και θα δεις...!!
    Θα παρω την Μαρικα κι..Απο δω παν κι οι αλλοι...!!
    Αμα μας ξαναδειτε..Γραφτε μου...!!
    Οχι θα κατσω εδω να πεθανω μες στο καυσαεριο,και το λεωφορειο..!!
    Οποιος θελει Οπισω μου ελθειν..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα! Θα με πάρετε για λίγο μαζί σας;
      Ηταν ένα όνειρο που δεν εκπληρώθηκε! Εχω τα εγγόνια μου που δεν Γίνεται να τα αποχωριστώ!

      Φιλιά στο Μαρικάκι μας και σ' εσένα!

      Διαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η διαχείριση της μοναξιάς είναι δύσκολη υπόθεση Αντιγόνη μου γιατί πολλές φορές χανόμαστε μέσα σ΄αυτήν και διστάζουμε να αλλάξουμε τις συνήθειες μας από φόβο !! Μακάρι να βρίσκουμε δίοδο μακριά απ ότι μας ενοχλεί !!Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου, όταν περάσουν τα χρόνια σου, θα δεις πως θα έρθει από μόνη της η διαχείριση. Εχεις ενδιαφέροντα και δεν μπορώ να σε φανταστώ να τελματώνεις!!

      Την αγάπη μου και φιλιά!!!

      Διαγραφή
  5. Εγώ στέκομαι εδώ:
    "...σαν από την αρχή..."

    Είναι μαγευτικό να υπερβαίνεις τα χρόνια και να μπορείς πάλι από την αρχή να απολαμβάνεις, χωρίς βιασύνη-σαν να έχεις Όλη την Αιωνιότητα δική σου- τις λεπτομέρειες της Ζωής...
    (που μόνο λεπτομέρειες δεν είναι!..)

    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υπέροχο, συγκινητικό, διδακτικό λογοΤΕΧΝΗΜΑ ευεργετικής απόδρασης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια απόδραση με όποιο μέσο διαθέτει κανείς..
      Ακόμα και με τη φαντασία..

      Να είσαι καλά!!!!

      Διαγραφή
  7. Ευλογία να αξιώνονται οι άνθρωποι να φτάνουν μαζί με το ταίρι τους σ' ένα τέτοιο μέρος και να κάνουν επανεκκίνηση στη ζωή τους. Ανθρώπινη και πολύ συγκινητική η ιστορία σου Αντιγόνη μου, ξέρεις καλά να διαβάζεις τα ανθρώπινα βάσανα και να δίνεις ζωή στους ήρωες σου. Σε φιλώ συγκινημένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, όλοι ευχόμαστε να μην πέσουμε στην περίπτωση του τέλματος.
      Ευχαριστώ για τα λόγια σου..με συγκινείς!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  8. Μακάριοι, όσοι καταφέρνουν να διαχειριστούν τη μοναξιά τους!
    Ένα τέτοιο restart χρειάζεται και όλα αλλάζουν!
    Για όλα υπάρχει η λύση, αρκεί να υπάρχει η θέληση Αντιγόνη μου.
    Ακόμα δεν έχω νιώσει μοναξιά, τουλάχιστον σε βαλτικό σημείο, μιας και
    δε με αφήνει η ζωή και τα ενδιαφέροντα, αλλά αν ποτέ τη νιώσω, τότε αυτό ακριβώς θα κάνω πιστεύω. Επανεκκίνηση!!!
    Φιλί μεγάλο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σου εύχομαι να διαχειριστείς τα μελλούμενα όπως το αξίζεις!
      Φιλί Μελαχρινάκι μου!!!

      Διαγραφή
  9. Σαν να ακουω την κόρη μου Αντιγονακι μου...αλλα οταν περναν τα χρονια και εχουν τελειωσει οι υποχρεωσεις σου με παιδια και εγγονια τότε κοιτας και την δικη σου ζωή .. και οταν είναι όλα καλα τότε ζεις και απομβανεις διαφορετικα την καθε μερα σου βλεπεις με πόσο λιγα πραγματα μπορείς να εισαι ευτυχισμενος ψυχη μου .. οπως ο μπαμπας και η μαμα της κορης..!!
    Μας έλειψαν οι ιστορίες σου να είσαι καλα ...φιλω σε..!!
    Μαζί του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δυσκολη η διαχειρηση....πολυ δυσκολη....αλλα οταν γινει..η επανεκκινηση...ειναι ..ΖΩΗ...ΗΛΙΟς...ΧΡΩΜΑΤΑ....
    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!ΦΙΛΙΑ!
    ...irida...

    ΑπάντησηΔιαγραφή