Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Κραυγή.. φυγή





Ετρεχε με όσο κουράγιο της είχε απομείνει. Ο καιρός φαινόταν ν΄ αγριεύει και τα σημάδια του είχε μάθει να τα διαβάζει... Φόβος κυριαρχούσε στο μέσα της. «Θα τα καταφέρω άραγε;» αναρωτιόταν. «Αν όντως υπάρχεις εκεί ψηλά και με βλέπεις βόηθα με! Μη με εγκαταλείψεις και εσύ Χριστέ μου!»
Η πλαγιά ήταν κακοτράχαλη. Τα βήματα της δεν πατούσαν σε χωμάτινο μονοπάτι. Τα ένοιωθε να πληγιάζουν μέσα από τις ξεχειλωμένες μπότες. Τρία ζευγάρια πλεχτές κάλτσες δεν ήταν άξιες να αντέξουν το κρύο και το χιόνι που ήταν σκορπισμένο σε τούφες τριγύρω της. Σε λίγο θα ερχόταν η Ανοιξη... μα στο βουνό ακόμα η γη δεν είχε προκάμει να πάρει ζέστα. Αργούσε να φτάσει εκεί πάνω. Ολα καθυστερημένα έρχονταν σαν να συνωμοτούσαν με τις συνθήκες διαβίωσης εκεί «πάνω». 
Το φως έσβηνε πίσω από το βουνό και έπρεπε να βρει λημέρι να κρυφτεί. Το σκοτάδι και η βροχή που έρχονταν απειλητικά, έσκιαζαν και στένευαν τις ανάσες της. Ακούμπησε τα χέρια σε ένα γυμνό βράχο. Ψαχουλεύοντας το δεξί της χέρι, «έπιασε» το κενό! Χώθηκε αργά με το λιανό σώμα της, ίσα που χωρούσε στη σχισμή. Κούρνιασε πάνω στα νωπά χόρτα. Ακουγε μόνο τους χτύπους της καρδιάς της. Εριξε στη πλάτη της τη κουβέρτα που κουβαλούσε.
Καταλάγιασε το λαχάνιασμα...
Από το ταγάρι έβγαλε το ψωμί και έκοψε ένα κομμάτι, από το τυρί που κουβαλούσε και με τα ξυλιασμένα χέρια της δάγκωσε την πρώτη μπουκιά.. μασουλώντας αργά, ανάμεσα στο τρέμουλο και τη πείνα της.
Ηρέμησε...
Τα αστραπόβροντα έφεραν την καταιγίδα και άκουγε το νερό να κυλά με ορμή έξω από την τρύπα της.
Σαν μωρό στη μήτρα ένοιωσε ασφάλεια...
Εβγαλε το κομποσκοίνι και άρχισε τις προσευχές. Στη δεύτερη είχε αποκοιμηθεί σε στάση εμβρύου. Ενα κουβάρι ορθό και η υγρασία είχε φτάσει ως το δέρμα. Ενα δεκαοχτάχρονο κουβάρι, στις πύλες της κολάσεως.
Φτερωτά άλογα να ξερνάν φωτιά... δαίμονες να στήνουν χορό.. μυρωδιές καμένου ξύλου.. φωνές αποκρουστικές του Αδη.. και ο συνοδός έφτανε να την πλησιάζει, να της γελά σαρκαστικά και να της κράζει σαν χίλια κοράκια το «έλα» του θανάτου.
Πετάχτηκε ιδρωμένη.
«Ονειρο ήταν, Χριστέ μου,» αναλογίστηκε. Ο ίδιος εφιάλτης μήνες τώρα.
Ο μοναδικός άνθρωπος που γνώριζε την απόφαση της ήταν η αδελφή της η Ζαχαρούλα. Αντάμωναν συχνά. Μιλούσαν ώρες.. στα κρυφά. Κρεμόταν από τα χείλη της με χιλιάδες ερωτηματικά στο μυαλό που δεν αποφάσιζε να τα κάνει λέξεις. Οι ανατροπές την φόβιζαν και ακροβατούσε στο κενό..
Δεν γνώριζε άλλο, από αυτά που ζούσε ως τα τώρα. Ενοχές, φόβοι, αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν, τη στοίχειωναν.
Ενα καλοκαίρι και ένας χειμώνας, μεσολάβησαν να βρει το κουράγιο για το μεγάλο πήδημα. Εχασκε ανάμεσα στο τώρα και το μετά, ένα διάστημα που έπρεπε να πηδήσει, σαν ακροβάτης στη σκηνή που ανέβαινε ανεκπαίδευτος, να ισορροπήσει την απόσταση.. να την καταμετρήσει, μη πέσει στο κενό.
Τρεις μέρες περπατούσε.
Ξημέρωσε. Είχε ανατείλει ο ήλιος νικητής! Αναθάρρεψε!
Στη στροφή είδε τα πρώτα σπίτια. 
«Εφτασαν ως εδώ;» αναρωτήθηκε. Οι πόρτες κλειστές. Ηταν Κυριακή και ο κόσμος θα είχε πάει στην εκκλησία. Από ένστικτο έφτασε στο σπίτι του Θείου Απόστολου και της γυναίκας του της Κανέλας. Χτύπησε δειλά την πόρτα. Στο δικό της φοβόταν να πάει...
Στο έμπα της πόρτας φάνηκε η Κανέλα, στην αρχή σαστισμένη προσπάθησε να αναγνωρίσει το σκεπασμένο με τη μαντήλα πρόσωπο της.
-Παιδάκι μου! Έβαλε τις φωνές. Τρέχα Απόστολε η Αθανασία μας ήρτε!
Δυο ώρες μετά έξω από το πλυσταριό, πεταμένα τα ράσα, ένα κουβάρι. Η Αθανασία κοντά στο τζάκι, πλυμένη και ντυμένη με ζεστά ρούχα, έτρωγε το πρωινό, που της είχε ετοιμάσει η θεία της.
-Δεν μπορούσα να μείνω άλλο, θα με συχωρέσετε;
-Τι λες πουλί μου; Αν ο αδελφός μου και η μάνα σου δεν σε θέλουν, εδώ θα μείνεις! Εχω να τους μιλήσω από τότες που σε έταξαν στο μοναστήρι, γιατί είχαν πολλά στόματα να ζήσουν. Τον είπα να σε φέρει εδώ αλλά ντράπηκε τι θα πει ο κόσμος που είχα εφτά στόματα να θρέψω. Ηθελα να του μπουμπουνίσω την κεφάλα, αλλά σάματις και η μάνα σου καλύτερη ήταν; Ησουν φιλάσθενη, μας έλεγε και σε έταξε! Φτού να μη βλαστημήσω, μέρα που είναι! Και εκείνες Θέ μου σχώρα με γιατί κρατάνε τα μωρά; Έξι χρονώ κορτσάκι ανάθεμα με! Για δουλάκια σας μαζώνανε! Ο Χριστός άλλα είπε, Αθανασία μου, αυτά τα λόγια μόνο να πιστεύεις και παράτα τα ανθρώπινα που πολλές φορές, ξεπηδούνε από το συμφέρο! Ακους; Ακούγω να λες!


36 σχόλια:

  1. αντιγόνη ήρθα να σου πω μια καλημέρα και να διαβάσω πιο ήρεμος καλημέρα λοιπόν σου εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο κείμενο και φαντάστηκα ότι η φυγή ήταν από οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό που διάβασα. Αυτό και αν ήταν ανατροπή.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, είναι οι κραυγές αυτών που υπομένουν... περιμένοντας την ώρα που θα ανοίξει το μυαλό να πετάξουν....
      Ευχαριστώ!
      Να είσαι καλά!!

      Διαγραφή
  3. Με το που μπαινω εδώ έχεις γεμίσει όλα τα κενά που άφηνεις .....κάθε φορα που κανεις καιρό να φανείς...... και αυτο το γέμισμα το κανεις με τέτοιο τρόπο που να έχουμε να λέμε όταν η σιωπή σου δημιουργεί διαμάντια...
    Εννοείτε ότι παγώσαμε και τουρτουρίσαμε από το κρύο ...ομως η ζεστασια της καρδιας αφησε την ελπίδα να φανεί στον ορίζοντα... ειναι αυτό που αγαπω σε σένα... να είσαι καλά Αντιγονακι μου...σε ευχαριστούμε φιλώ σε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ρούλα μου, αγαπημένη!!!
    Ο καιρός θαρρώ πως κυλά τόσο γρήγορα! Δεν μου φτάνει η μέρα, ακόμα και αν ... τεμπελιάζω,
    Κυριολεκτώ. Εσύ με καταλαβαίνεις!!! Φιλιά πολλά πολλά!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οπως παντα, καθηλωτικες περιγραφες, εντονα συναισθηματα και η πολυποθητη λυτρωση στο τελος, οχι ομως γυμνη απο τροφη για σκεψη! Τελειο!
    Φιλιααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μάθημα Ζωής, το κείμενο σου αγαπημένη Αντιγόνη... για όσους ή καλύτερα για όσες δεν τολμούν να κάνουν το πρώτο βήμα στην ελευθερία... ναι φυγή απ' ότι βασανίζει τον καθένα...
    ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου, πολλές φορές "βλέπουμε" τις αλυσίδες και δεν έχουμε κουράγιο να τις τροχίσουμε. Κάπου εκεί αρχίζει η δυστυχία και η υποδούλωση.....
      Με πολλή αγάπη!!!

      Υ/Γ Δεν έχω τον κωδικό μαζί μου
      είμαι σε διακοπές και δεν μπόρεσα να σου γράψω πόσο μου άρεσε το κείμενο σου!!!!!!!

      Διαγραφή
  7. Απαντήσεις
    1. Οσο είστε νέοι και δυνατοί!!! Μετά έρχεται η.. συνήθεια και μένει το δάκρυ...

      Φιλιά αγαπημένη μας!!!!!

      Διαγραφή
  8. Καταπληκτική γραφή, ιστορία που ρέει αβίαστα, αγωνία και λύτρωση!...υπέροχη όπως πάντα!!
    Αχ αυτά τα ανθρώπινα Αντιγόνη μου...ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί ο Θεός κάνει πως δε βλέπει όσα γίνονται στο όνομά του!!

    "Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
    κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά μου
    πες αναβάλλεται η γιορτή
    πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
    Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
    δε κάνει στάση Γολγοθά
    πες ο παράξενος πως χάθηκε
    κι έφυγε οριστικά"

    https://www.youtube.com/watch?v=lg0LL8DYBvI

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, πολύ θα ήθελα να έριχνε πίσα και φωτιά!
      Εχουμε ξεφύγει από τα πανανθρώπινα λόγια και στολίσαμε ναούς και μοναστήρια, τάζοντας στο Θεό "ρεγάλο" για την πραγμάτωση των προσδοκιών μας .......

      Φιλιά πολλά!!!!

      Διαγραφή
  9. Η ελευθερία είναι αυτή που σου δίνει φτερά , οτι αποφασίζουν οι άλλοι για μας λόγος ανείπωτος ,το γιατί και πως , μια χαραμάδα ήλιου μόνο !!!
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τη χαραμάδα θα μπορούσαμε να γλυτώσουμε...
      Τι μας κρατάει πίσω;
      Η "τάξη" και η "ηθική"; Και ποιος την ορίζει;

      Πολλά φιλιά!!!

      Διαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φεύγω μαγεμένη απ' αυτό που διάβασα. Υπέροχος λόγος, συγκινητική αφήγηση κι ένα απροσδόκητο τέλος που με άφησε άφωνη. Έχω την αίσθηση πως πίσω απ' την ιστορία της ηρωίδας σου, έχει στοιχίσει πολύ έντεχνα, μια σειρά από στερεότυπα οικογένειας και θρησκείας.
    Την εκτίμηση και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι όσα δεν άντεξα να βλέπω...
      Η ζωή σε προσπερνά και την κοιτάζεις με τη ματιά των άλλων!
      ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!!!!

      Μαρία μου αγαπημένη, την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  12. Απαντήσεις
    1. Κοριτσάκι μου να είσαι καλά!!!
      Θα τα πούμε, μόλις γυρίσω...
      Σε φιλώ!!!

      Διαγραφή
  13. υπέροχο!
    Να θεωρήσω οτι είναι ..κομμάτι απο το νεο σου βιβλίο, ή είναι κάτι ακόμα πιο νέο, ΄τωρα με τις διακοπές σου;
    πάντως είναι πολύ δυνατό κείμενο και γνωρίζω οτι έχουν συμβεί τέτοιου είδους ..ταματα,,,,,,,
    φιλια, καλη συνεχεια στις διακοπές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ γνωρίζω πως έχουν συμβεί κι έχουν καταστραφεί ζωές. Θα'πρεπε η δικαιοσύνη να παρεμβαίνει σ'αυτές τις περιπτώσεις. Τα τάματα δεν μπορεί να είναι άνθρωποι!!! Πολλά φιλιά Βαρβαρούλα. Αντιγονάκι μου είσαι μοναδική...στο'χω πει;

      Διαγραφή
    2. Οχι δεν είναι από το βιβλίο.
      Είναι από τα κείμενα που γράφω στο blog. H ιστορία γράφτηκε με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε.
      Σε ευχαριστώ και σε φιλώ!!!!

      Διαγραφή
  14. Μοναδική όπως πάντα σε περιγραφή, σε συναίσθημα, σε νόημα, σε μηνύματα, σε τρυφεράδα πικρή και γλυκιά αντάμα.... Το λέω πάντα και παντού.... Όπως τα κείμενα του Παπαδιαμάντη τα ξεχωρίζει κανείς ανάμεσα σε χίλια άλλα, έτσι και τα δικά σου μοσχομυρίζουν Αντιγόνη από μίλια μακρυά θηλυκέ μου Παπαδιαμάντη της σύγχρονης εποχής.... Πήγα να γράψω πως σε αγαπώ σε θαυμάζω και σε εκτιμώ πολύ.... Όμως κάθε κείμενο και κάθε κουβέντα μαζί σου, ανεβάζουν τα όρια της αγάπης του θαυμασμού και της εκτίμησής μου για σένα, και κορυφή δεν πρόκειται να βρούν....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλημερα, Η ''ΑΛΛΗ'' ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ..........................................ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συγκλονιστικό κείμενο Αντιγόνη, αγγίζει τις ανθρώπινες ζωές που δεν μπορούν να ορίσουν την δική τους πορεία , εξ αιτίας ατόμων ακόμα κι απο τους ίδιους τους γονείς τους που πειθαναγκάζουν τα παιδιά τους θεωρώντας τα κτήματά τους. Η μοναστηριακή ζωή θέλει ανθρώπους με πλήρη συνείδηση κι αποφασισμένα να αφιερωθούν σ΄αυτή.και υπάρχει μεγάλη ευθύνη στους γέροντες ή στις γερόντισσες των Ιερών Μονών που θα τα δεχτούν. Άγγιξες μεγάλο θέμα , αν είναι κομμάτι από κάποιο βιβλίο σου θα ήθελα πολύ να το διαβάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Η ανάβαση στο κακοτράχαλο και παγωμένο βουνό ένανε και την δική μου καρδιά να χτυπά δυνατά!!!!! Είθε να παίρνουμε πάντα απόφαση για φυγή προς την ελευθερία!!!! Καλή σου μέρα Αντιγόνη!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πραγματικά συγκλονιστκό κείμενο. Οι περιγραφές σου εκεί πάνω στο βουνό και την σπηλιά έξοχες. Μέχρι να φτάσει στο σπίτι της θειάς της είχα άγχος. Αλλά και οι αποκαλύψεις της θείας: « Ησουν φιλάσθενη, μας έλεγε και σε έταξε! » Έξοχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. καθηλωτική μοναδική όπως πάντα αγαπημένη μου!!!!!!
    Το θέμα που άγγιξες τεράστιο!Πολύ σωστά το έθεσε η Ζίνα! Η αφιερώσει αν δεν είναι με προσωπική απόφαση με επίγνωση κι εν πλήρη ελευθερια...άστα να πάνε!!!!

    Το επόμενο γελαστερο παρακαλώ...μπορείς και σ αυτά!ΧΑ!ΧΑ! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Από την εικόνα ως την τελευταία λέξη δεν σταμάτησε η αγωνία μου...
    Παρουσίασες απίστευτα αυτό το "τάξιμο" που ποτέ μου δε μπόρεσα να καταλάβω...
    Είναι φριχτό να αποφασίζουν οι άλλοι για τη ζωή σου, χωρίς τα δικά σου "θέλω" να έχουν σημασία.
    Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι λαμπάδα να την τάξουν σε μοναστήρι! Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να καταδικάζεις μια ψυχούλα και ν' αποφασίζεις για το μέλλον της! Ο μοναχισμός είναι απόφαση ενηλίκου που οφείλει να αφοσιωθεί και να τιμήσει το ράσο που θα φορέσει επειδή το θέλει κι αισθάνεται ότι ανήκει εκεί.
    Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν πολλές δόκιμες μοναχές, πάντα υπάρχει ελευθερία να φύγουν αν μετανιώσουν ή δε μπορούν να είναι συνεπείς. Βαριά η καλογερική, όπως πολύ σωστά λένε...

    Να περνάς καλά Αντιγονάκι μου, πολλή αγάπη σου στέλνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ...ένα ακόμη εύγε!
    Ευαίσθητα καλοσχεδιασμένο σε εικόνες και κίνηση, σε προβληματισμούς και θεατρική δομή.
    ...με την άλλη αδελφή, ίδια έντονη παρουσία, έστω και με την σκια της, να ακολουθεί, μένοντας ακόμη δίχως απόφαση ελευθερίας...
    Αντιγονη μου, μεστή γραφή,
    σε ευχαριστούμε.
    Πάντα με την αγάπη μου,
    Υιώτα
    "αστοριανή"
    Νέα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. τι ατμόσφαιρα δημιουργείς... !!! μπραβο καμάρι!!! χαίρομαι!!!!
    καλό καλοκαίρι.. καλά μπάνια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή