Αυτό μόνο.

Τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά.

Με έχουν μεταφέρει στο δωμάτιο από την εντατική.

Δεν έχω σκοπό να τα ανοίξω.

Τους βαριέμαι.

Παράδοξο θα ακουγόταν στην ησυχία . Να ανοίξω ξαφνικά τα μάτια μου και να ακούσω τα ίδια.

«Αγιο είχες και σώθηκες»!

«Καλά που δεν έλειπε η Σταματίνα στα εγγόνια σας»!

Οι αδελφή μου η μικρή θα με είχε τάξει στην Παναγιά την Γιάτρισσα…

Η μεσαία στον Αγιο Σπυρίδωνα..

Η γυναίκα μου θα περιέγραφε πώς της μελάνιασα μέσα στα χέρια και έβαλε τις φωνές ..ήρθε ο Λευτέρης από δίπλα και με μετέφεραν με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο.

Δεν διακρίνω από τους ψίθυρους ποιοι είναι μέσα. Καλά που ήρθε η νοσηλεύτρια και τους έβγαλε έξω. Ο ήχος του μηχανήματος δίπλα μου και το αναφιλητό του ορού καθώς έσκαζε ο αέρας στην επιφάνεια του νερού. Πόσες μέρες μεσολάβησαν;

Λίγο πριν κλείσει η πόρτα άκουσα την Σταματίνα να λέει:

«Εδώ και καιρό… σάματις (άκου ..σάματις) είχε γίνει απόμακρος. Τον ενοχλούσαν τα εγγόνια του που ξέρεις πώς έκανε ..σαν παλαβός!

Προσπαθούσαν να βρουν αιτίες για το περιστατικό! Ο γενικός έλεγχος δεν έδειξε τίποτα.

Ο ιατρικός!

Γιατί ο άλλος που διαχέετε στο κεφάλι μου ήταν σοβαρός.

Μια ευθεία γραμμή δίχως ένα μικρό πέταγμα να δείξει πως ζω… αληθινά. Και δεν ήταν λίγο το διάστημα, απλά δεν το έβλεπαν.

Ξεκίνησα να δουλεύω στα δέκα επτά μου.

Εκεί στη στοά στο μαγαζί του πατέρα μου.

Κουμπιά, φακαρόλες, φερμουάρ, κλωστές σε όλες τις αποχρώσεις, λάστιχα όλων των λογιών. Το μέτρο κολλημένο στην άκρη της μιας βιτρίνας. Μοδίστρες και πλέκτριες περνούσαν κάθε μέρα και παζάρευαν τις τιμές.

Κουτιά πάνω  στους πάγκους με τα σακουλάκια από τα κουμπιά, να χάσκουν μισάνοιχτα. Πήγαινα στο βραδινό Γυμνάσιο και όνειρο μου ήταν να γίνω φιλόλογος. Πέρασα με την πρώτη!

Μόνο εγώ χάρηκα!

Δύο χρόνια μετά παθαίνει το εγκεφαλικό ο πατέρας μου και αναλαμβάνω τις διπλοβάρδιες.

Η μικρότερη αδελφή μου ήρθε και καθόταν στο ταμείο και την μεγάλη την είχαμε παντρέψει. Το πτυχίο το πήρα  μετά κόπων και βασάνων. Υπηρέτησα στο λιμενικό και όλο έξω ήμουν με το μέσο του θείου μου. Εξακολουθούσα να μετράω τη φακαλόλα στον πάγκο. Ανελέητα να τυλίγω σε λευκό χαρτί τα ψώνια και να γράφω τις τιμές …Δρχ 10,30…

Μεγάλωναν οι απαιτήσεις της μοδιστρικής και έπρεπε να «ξανοιχτούμε».

Που καιρός για προσωπική ζωή;  

Οι φίλοι μου με ζήλευαν, που δεν είχαν ακόμα μία και άλλοι που περίμεναν τον διορισμό.

Και εγώ δεν είχα ανάσα!

Πληρωμένοι έρωτες..

Μετά ήρθε η Σταματίνα, πωλήτρια.

Σβέλτη στη δουλειά της στρουμπουλή και πάντα έλαμπε το χαμόγελο…

Μπορείς να ερωτευτείς μόνο ένα χαμόγελο;

Την συμπάθησα.

Αυτό μόνο…

Την παραδέχτηκα σαν μάνα και σύζυγο…

Αυτό μόνο…

Ενας γάμος και η προίκα δόθηκε να αγοραστεί το διπλανό μαγαζί!

Αυτό μόνο…

Την κορόιδεψα… μέσα μου..

ΑΥΤΌ ΜΌΝΟ!

Στα τριάντα πέντε μου  «έπεσα» πάνω στην Ειρήνη.

Κάπου εκεί οι ρόλοι μπερδεύτηκαν.

Μέχρι τα τώρα συμβιβασμένος, βολεμένος, με δυο παιδιά που στην ουσία, τους ήμουν άγνωστος. Δουλειά, σπίτι και ατέλειωτες ώρες μελέτης.  Η μοναξιά που αποζητούσα  σε βάρος των παιδιών μου. 

Μια βροντερή απουσία… αυτό ήμουν!

Και η Ειρήνη έφερε τον πόλεμο.

Για πρώτη φορά ξύπνησε μέσα μου η βουή.. στα μάτια της.. στο άγγιγμά της ..στα φιλιά της.

Δέκα χρόνια μικρότερη και άνοιξε πόρτες κλειδωμένες… κλειστά παράθυρα.. σκουριασμένη ζήση.

Η αδελφή μου αν και παντρεμένη δούλευε ακόμα στο μαγαζί και χτυπούσε τα πλήκτρα της μηχανής. Οι ματιές  της  συνωμοτικές με ένα κύμα ενθάρρυνσης.

Κάποτε στα γενέθλια μου είπε: « Χρόνια σου Πολλά και κάνε κατά πώς σου λέει η καρδιά σου!»

Και εκεί αδύναμος. Λες και κάποιος είχε ζωγραφίσει τη ζωή μου και δεν μου έδωσε γομολάστιχα!

Η Ειρήνη είχε την υπομονή των υποσχέσεων…

Αυτό μόνο…

Γνώριζε καλά τους όρους του παιχνιδιού και την χαμένη παρτίδα.

Αυτό μόνο..

Ο απολογισμός μου είναι ένα πτυχίο που το πρόδωσα.. ένας γάμος που τον πρόδωσα….

Ένας έρωτας που έμεινε να κρέμεται στο αντίο..

μια πληγή που αιμορραγεί…

Δειλός και προδότης!

Δεν με αγάπησα.

Δυο μέτρα φακαρόλα η ζωή μου!

………………………………………………………………………

Τα μηχανήματα χτυπούσαν παράξενα…

Ανοιξε η πόρτα βιαστικά….

Ευθεία γραμμή πάνω στις χαρακιές του μέτρου που όριζε την απόσταση…..