Τριανταφυλλιά.....

Ετσι  την βάφτισαν. Το όνομα επιλογή της νονάς. Η στρουμπουλή κοντόχοντρη Φιλιώ, όπως την είπαν χαϊδευτικά, μεγάλωσε στην φτώχεια που είχε σκαλώσει στο σπίτι και δεν έλεγε να βγει.

Το πέμπτο από τα επτά παιδιά… και δυο παππούδες, πόσα στόματα να θρέψει ο καρπερός πατέρας;  

Γανωματής ήταν. Υπήρχαν μέρες που δεν είχε ούτε κουτάλι να γυαλίσει.  

Κάθε που φούσκωνε η κοιλιά της μάνας μουρμούριζε η γιαγιά:

-Κι’άλλο μωρή καψερή; Τι θα γεννούμε εδώ μέσα;

-Εγώ φταίω μωρέ μάνα; Ολο πάνω μου πέφτει… τ’ αρπάζω και εύκολα… τι να σου κάνω!

Τα περισσότερα μεσημέρια  στο σπίτι μύριζε το κρεμμύδι που τσιγάριζε η γιαγιά να ρίξει τον πελτέ και τις χυλοπίτες.. όλα φτιαγμένα από τα χέρια της. Μισή κούπα λάδι μη τύχει και σωθεί. Τα παιδιά μουρμούριζαν και η γιαγιά έσκουζε:

-Και πολύ σας και καλό σας.. βρε! Φάτε και ψωμί να ‘γκώσεται!

Η Φιλιώ χορτασμό δεν είχε. Σαν περνούσε έξω από του Τάσου το φουρνάρικο οι μυρωδιές την τρέλαιναν! Πήγαινε να παίρνει το ψωμί για να βλέπει τα ταψιά στον πάγκο!

Στα δεκάξι της την έβαλε η μάνα στη λάντζα του οινομαγειρείου. Εκεί πήγαιναν όλοι οι μπεκιάρηδες, σαν σχολνούσαν απ’τη δουλειά. Γέμιζε μόλις σχόλαγε η πρώτη βάρδια του Παπαστράτου το εργοστάσιο. Εβλεπε τα ταψιά με το παστίτσιο πέντε δάχτυλα του μάγειρα ψηλό, με την κρέμα να κρέμεται από τις τετράγωνες μερίδες και λιγωνόταν.   

Το ψητό κρέας παρέα με τις πατάτες… τα σουτζουκάκια.. τους θρεμμένους γίγαντες μέσα στη πικάντική σάλτσα..

«Ολίγο από γιουβέτσι στο 13!» .

Ποτέ δεν είχε απλώσει το στρουμπουλό της χεράκι να πάρει ούτε ένα μεζέ!

Αν και τα πράγματα στο σπίτι είχαν διαφοροποιηθεί… ο πατέρας πούλησε ένα χωράφι και άνοιξε μανάβικο. Σταμάτησε η γιαγιά τις χυλοπίτες για πολύ καιρό!

Όμως τούτα εδώ του Ανέστη της άρεσαν περισσότερο!

Εκείνος άνθρωπος της πιάτσας την καταλάβαινε και πάντα της έβγαζε ένα πιάτο με …ποικιλία! Με τα φουσκωμένα δάχτυλα της από τα νερά έτρωγε λαίμαργα.

Στα δεκαοκτώ της.. μια στρογγυλή φιγούρα με την αλογοουρά πιασμένη που έφτανε μέχρι τη μέση… το πρόσωπο της φεγγάρι Αυγουστιάτικο! Τα μεγάλα μάτια της με τις στριφτές βλεφαρίδες γελούσαν, ακόμα και όταν ήταν σοβαρή.

Αυτά τα μάτια ορέχτηκε ο Μήτσος!

Παραγιός σε ψαράδικο στην αγορά του Πειραιά. Είχε έρθει από τον Πόρο στα δέκα πέντε του με ένα παντελόνι μια μισοσχισμένη μπλούζα και πάνινα παπούτσια.

Τον σύστησε ο θειός του στον Σίμο που είχε δυο πάγκους και καίκια. Εμενε στο πατάρι του μαγαζιού και τα βράδια σκιαζόταν στους αμάθητους ήχους.

Δουλεφταράς και μαγκάκι!

Κατόρθωσε μετά το στρατό να νοικιάσει δωμάτιο κοντά στο λιμάνι να πηγαίνει με τα πόδια στην ολοήμερη δουλειά.

Τη Φιλιώ μέσα στο οινομαγειρείο την πρωτόδε. Είχε μια λατρεία στις στρουμπουλές γυναίκες. Σαν τον πήγαν πρώτη φορά στα μπορντέλα της Φίλωνος τον παρέλαβε η Σούλα με τα φαρδιά καπούλια και τα στήθη έτοιμα να εκραγούν! Μόνο στις Σούλας το κρεβάτι ήθελε να πέφτει.

Σαν έβλεπε τη Φιλιώ να βγαίνει από την κουζίνα με τις σαλάτες στο χέρι η καρδιά του βαρούσε σκοπό τρελό.

Τρεις το ξημέρωμα πήγαινε στο ψαράδικο να παραλάβει τα τελάρα από τη «σκάλα» του Αι Γιώργη. Το μεσημέρι έκανε ένα διάλειμμα και ξανά πίσω στη δουλειά.

Η ώρα της μεσημεριανής ξεκούρασης, πήρε τη μορφή του γλυκού πόνου. Στην ταβέρνα αυτή τον έφερε ο Γιώργης ένας φίλος γειτονόπουλο. Αλλον κανένα δεν είχε.

Αυτός ήταν εκείνος που φρόντισε να στείλει και τα προξενεία με τη Βγενιώ.

Πού καιρό ο Μήτσος να την εύρει να τα μιλήσουν!

Μόνο τις Κυριακές ξαπόσταινε και η Φιλιώ ήταν με τους δικούς της.

Στη συνάντηση η μάνα της και η γιαγιά είχαν βάλει όλη την τέχνη στο μαγείρεμα.

Με σκέτο γλυκό πώς θα καταλάβαιναν τον γαμπρό! Λίγο κρασάκι βοηθάει να λυθούν οι γλώσσες!

Εφτιαχνε και η Φιλιώ σουτζουκάκια καλύτερα από τον μάγειρα… ότι έπιαναν τα χέρια της τα μετέτρεπε σε οργασμό του ουρανίσκου.

Από μέσα της παρακαλούσε να ήταν αυτός με το πλούσιο μαλλί το κοκαλωμένο με την μπριγιαντίνη. Το είχε «αρπάξει» η ματιά της η φεγγοβολούσα!

Σαν τον είδε θόλωσε!

«Σε ευχαριστώ Παναγίτσα μου για το χατίρι που μου έκαμες!».. βούιξε το μέσα της.

Η χαρά έσταζε από τα μάτια τους.. κρεμάστηκε για να μείνει..

Οι γειτόνισσες θεώρησαν μεγάλη τύχη να πάρει η Φιλιώ τον λυγερό Μήτσο!

-Πολύς της πέφτει.. αλλά είδες μάτια μου, σαν έχεις την τύχη…. Έλεγε η διπλανή τους η Μαρίτσα, που είχε τρεις κόρες απάντρευτες  και μεγαλύτερες από την Φιλιώ.

Στο γάμο ήρθαν οι δικοί του από τον Πόρο και τους έντυσε … τους πόδεσε ο Μήτσος να μην είναι σαν «φτωχοί συγγενείς» όπως τους είπε.

Γλέντι από τα λίγα έγινε στη γειτονιά!

Ολοι ξεσηκωμένοι στο γλέντι και στη χαρά των παιδιών.

Για καιρό το αναγορεύανε.

Τρία χρόνια μετά είχαν αγοράσει ένα παλιό σπίτι που οι κληρονόμοι του βιάζονταν να το πουλήσουν. Δούλευε ακόμα η Φιλιώ, ως να το τελειώσουν. Το είχε βάλει όρο!

Τοποθέτησαν και το τελευταίο μπιμπελό και έτσι σταμάτησε.

Τα χρόνια περνούσαν και το παιδί δεν ερχόταν.

Είχαν περάσει επτά χρόνια. Η μάνα της ανησυχούσε:

-Καλά μωρέ πώς δεν πιάνεις παιδί εσύ; Μπα και δεν το θέτε; Εγώ γκαστρωνόμουν με τη μυρωδιά!

Καημό το ‘χε μα δεν ήθελε να το κουβεντιάζει. Μαράζωνε.. κάθε που έβλεπε παιδικό καροτσάκι στα σοκάκια.

Και η κλωστή του χρόνου μάζευε…

Ετοίμαζε τραπέζι για τα δέκα χρόνια γάμου. Πάνω στο δίπλωμα των ντολμάδων της πέρασε η ιδέα αλλά σαν δύσκολο της φάνηκε. Το πρωί είχε περάσει η Βγενιώ να πιούνε καφέ και της ανάφερε για ένα μωρό που θα γεννιόταν κοντά στα Χριστούγεννα περίπου από μια κοπέλα που γνώριζε στο Πέραμα. Δέκα πέντε χρονών και το παιδί θα το έδιναν στο ορφανοτροφείο. Θα «μπούκωναν» το γιατρό και τη νοσοκόμα.. είχε κάνει τα κουμάντα της η Φιλιώ!

-Να δώσουμε και στο κορίτσι Βγενιώ… φτωχό πλάσμα και αυτό. Μη τσιγγουνευτείς!

Κρεμόταν το λάχανο στο χέρι της και εκείνη είχε στυλώσει το βλέμμα στο πόμολο του ντουλαπιού… οραματιζόταν την στιγμή… και φούσκωνε το φυλλοκάρδι της!

Μετά το γλέντι σαν ξάπλωσε του πέταξε την είδηση του Μήτσου.

Γούρλωσε τα μάτια εκείνος και είπε ένα ξερό:

-Αποκλείεται!

Σιγά μην τον άκουγε! Μακάρι να τα κανόνιζαν με το κορίτσι και τον γιατρό και θα του έλεγε!

Παραμονές Χριστουγέννων και η Βγενιώ της χτύπησε την πόρτα πρωί-πρωί….

Ντύθηκε βιαστικά και έτρεξε στην κλινική μαζί με την «προξενήτρα»!  

Στο σπίτι της είχαν φυλάξει τα μωρουδιακά…τις φασκιές.. και το λίκνο του μωρού!

Για πότε τα τακτοποίησαν.. μέχρι το μεσημέρι όλα ήταν έτοιμα!

Μόνο η υπογραφή του Μήτσου είχα μείνει κενή.. μα ήταν σίγουρη πως όχι δεν θα έλεγε!

Τύλιξαν το μωρό σε μια κουβέρτα ολόλευκη που είχε πλέξει με το βελονάκι στα κρυφά η Φιλιώ.

Μήτε η μάνα της δεν ήξερε τίποτα. Που να εξηγούσε.. και ποιος θα καταλάβαινε;

Ηρθε το μεσημέρι ο Μήτσος και ακούει το κλάμα του μικρού!

Ξαφνιάστηκε… μπαίνει στην κάμαρα και κρατήθηκε από το χερούλι της πόρτας!

Ποτέ δεν περίμενε πως θα έκανε κάτι πίσω από την πλάτη του!

Οσο να αποφάει …που μπουκιά δεν του κατέβαινε.. η Φιλιώ άλλαξε το μωρό και το πήγε στην κουζίνα. Κάθισε δίπλα του και του γελούσε πονηρά…. Γέλασε και ο Μήτσος μαζί της… το εναρκτήριο σύνθημα μιας νέας πορείας.

Στη βάφτιση του μικρού, που τον ονόμασαν Κωνσταντίνο… το όνομα του πεθερού έγινε γλέντι τρελό!

Ο μικρός είχε κατορθώσει με τα νάζια του να ανοίξει τις πόρτες της χαράς στο σπίτι και σε όλους..

στα πρώτα του βήματα..

στις πρώτες κουβέντες…

στην πρώτη τάξη στο σχολείο….

Στα ανοιχτά χέρια του έλαμπαν οι Ανοιξες!

Ανάσες οι ανάσες του!

  

 Από το "τετράδιο" 1999.