Ενα ποτάμι... ένα κλειδί

Ακούμπησε πάνω στο καμινέτο το μπρίκι. Ανάδευσε το μίγμα του καφέ με το νερό αντίστροφα από τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Με το αποστεωμένο της χέρι πλησίασε το φλιτζάνι και έσταξε το μαύρο ζουμί.

Σήμερα δε λέει να ξημερώσει .. ένας μαύρος ουρανός και η μυρωδιά της βροχής  ερχόταν. Αγαπούσε τα σκοτάδια. Οσο γερνούσε περισσότερο..

Κοίταξε φευγαλέα τον καθρέφτη.. μια σκιά εξήντα δυο χειμώνων. Πάνε πέντε χρόνια που ράισε η καρδιά της, πολύ άντεξε..

Μέσα έξω ερημιά..

Σήμερα είναι τα σαραντάμερα της Ερασμίας της αδελφής της. Δυο  χρόνια μικρότερη της έφυγε στα ξαφνικά... Τελευταία φορά που αντάμωσαν ήταν  το Νοέμβρη που πέρασε.  Η μόνη που δεν τη ξεχνούσε ποτέ. Διάλεγε μεσοβδόμαδα απομεσήμερα να την επισκέπτεται, είχε βλαφτεί.. η όραση της από το ζάχαρο και την τρόμαζε η νύχτα.. Εφερνε τα ίδια γλυκά.. χρόνια τώρα και άφηνε στριφτά κατοστάρικα στο λάστιχο κάτω από το μαξιλάρι της. Οσες φορές την μάλωσε, καμιά δεν την άκουσε.

Στη ρεματιά στην άκρη του χωριού ήταν το σπίτι τους. Χτισμένο από τα χέρια του πατέρα. Μες τα πλατάνια που έφταναν στη άκρη του ποταμού. Πρασίνιζε το νερό από την αντανάκλαση των φυλλωσιών και οι αχτίδες που περνούσαν πετάριζαν χρυσές ματιές.

Δυο κόρες  είχαν  ο Αναστάσης με τη Σιμέλα του. Ο καλύτερος πετράς του χωριού. Τη σμίλευε τη γκρίζα πέτρα μ’αγάπη και τη χάιδευε σαν κόρφο μορφονιάς.. απ’ όταν την πρωτόπιασε στα χέρια του.. σαν παραγιός του Θωμάκου. Τραγουδούσε και σκάλιζε.. γνώριζε καλά που θα ρίξει το σφυρί.. και δεν του χαλούσε καμία!  Από τα δώδεκα του χρόνια τον πήγε ο πατέρας του να μάθει την τέχνη. Στο χωριό σχολείο δεν υπήρχε.. μόνο φτώχεια και δούλεψη. Κάθε πρωί πήγαινε με το Θωμάκο στη διπλανή πόλη δυο ώρες δρόμο και γύριζαν νύχτα. Στη στάνη του πατέρα του δεν έβρισκε χαρά.. μόνο τη πέτρα αγάπησε.

Σαν γύρισε από το στρατό στο παραδιπλανό σπίτι είχαν έρθει καινούριοι γείτονες. Εκεί αντίκρισε τη Σιμέλα με τις καστανές κοτσίδες και τα μάτια της στο χρώμα του μελιού. Προσκύνησε και έμεινε δίπλα της .. η ζωή άρχισε τα νάζια της.. τον αντάμειβε κάθε μέρα με την αγκαλιά της αγαπημένης του. Της μιλούσε για τη αγάπη του.. κάθε που γυρνούσε κουρασμένος στη μορφή της αναγάλλιαζε η ψυχή του.  

Πρώτη ήρθε η Ξανθούλα στον κόσμο και την ακολούθησε η Ερασμία. Το σπίτι είχε τελειώσει και είχαν μαντρώσει τα όρια τους με πέτρες βαλμένες την μια πάνω στην άλλη στο ύψος του μισού μέτρου. Τα όρια μιας φρεσκογεννημένης ευτυχίας….

Τα πρωινά ανηφόριζαν προς το χωριό. Ο Αναστάσης για του Θωμάκου και η Σιμέλα στο πατρικό της να υφαίνει να ξεκουράζει τη μάνα και την αδελφή της. Το μερίδιο της δούλεψης στα τρία. Τ’ απομεσήμερο ο πατέρας της την βοηθούσε να κατέβουν στη ρεματιά κρατώντας τα μικρά στις αγκαλιές τους. Φοβόταν να αφήσει αφύλαχτα τα παιδιά της. Ότι δουλειά και να έβαζε από την ποδιά της δεν τις άφηνε. Ακόμα σκιαζόταν το θρόισμα των δέντρων, δεν το’χε συνηθίσει και το κοντινότερο σπίτι δεν φαινόταν. Ακουγαν το σφύριγμα του Αναστάση τα δειλινά και  έτρεχαν στο πίσω μέρος στη μέση του μονοπατιού με τα χέρια ανοιχτά. Πετούσε εκείνος τη δερμάτινη τσάντα και έσκυβε να τις κλείσει στα δυνατά του μπράτσα.

Τα κορίτσια τους μεγάλωναν… δεν ήθελαν να τα αφήσουν αγράμματα. Ο πατέρας τις έπαιρνε κάθε μέρα στη διπλανή πόλη που δούλευε.

Ηταν ένα απόγευμα χρυσοκόκκινο, δυο μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία. Η μεγάλη τελείωνε το Δημοτικό. Η μάνα στην πίσω αυλή έβαφε νήματα για τον αργαλειό. Τα κορίτσια πέρασαν το φράχτη και κάθισαν στην ακροποταμιά να φάνε το κολατσιό τους.

Η Ερασμία είδε ένα βάτραχο να πηδά πάνω στα γλιστερά από την πρασινάδα βράχια.

Αφησε το ψωμί και ακολούθησε το βατράχι στα πηδήματα του. Γλίστρησε στη πρασινάδα των βράχων και έπεσε στο νερό, εκεί που ο ποταμός βάθαινε. Η Ξανθή γύρισε το κεφάλι πίσω μη και η μάνα ακούσει τις φωνές. Έφτασε εκεί στη σαπισμένη ρίζα ενός δέντρου.. το νερό πιο δυνατό από τα κορμάκια τους. Τα φουστάνια ανεβασμένα από τον αφρό εμπόδιζαν τις κινήσεις. Την άρπαξε από τα μαλλιά και την έσφιξε στην αγκαλιά της η Ξανθή. Δυο κορμιά αντιστέκονταν στο νερό που λίγο πριν είχαν φίλο.

Σαν ακούμπησαν το καστανό χώμα είδαν το σωσμό να έρχεται…

Μια απροσεξία από τη βιάση της Ερασμίας, την έριξε σε ένα μυτερό βράχο … μόνο ένα βόγγο έβγαλε και όση δύναμη απόμενε την έριξε στην ασφάλεια της όχθης.

Ισα που είχε προφτάσει να πιάσει το χέρι της αδελφής της που γλίστρησε. Είχαν φτάσει στο τέλος και λίγο έφτανε να τη χάσει.

Φάνηκε το αίμα στο λουλουδάτο φόρεμα και ο φριχτός πόνος πέρασε το κορμάκι της. Δεν μπορούσε να καταλάβει που χτύπησε… λιγοψύχησε.   Ακούστηκε η φωνή της μάνας σαν κραυγή ζώου. Ακουσε το κλάμα της Ερασμίας να την καλεί.

Αυτό το χτύπημα άφησε ελάττωμα στη βάδιση της. Η Ερασμία έσερνε ελαφρά το δεξί πόδι.. Η Σιμέλα δεν συχώρεσε ποτέ την απροσεξία της να απορροφηθεί από τα κόκκινα νερά της καστανιάς που ανάδευε  τα νήματα.

Οι γονιοί πάλευαν να τις σπουδάσουν… πέτρες και αργαλιός χωρίς παύσεις…

Εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισαν τα κορίτσια να πάνε στο σπίτι του ποταμού.  

Είχε απλωθεί το χωριό και τα γονικά τους έμεναν στο σπίτι της Σιμέλας. Είχαν καιρό να ανταμώσουν. Η Ξανθή είχε διοριστεί δασκάλα στη Καλαμάτα και η Ερασμία μόλις είχε πάρει το πτυχίο της και περίμενε το δικό της διορισμό.

Καθισμένες στην ακροποταμιά νοσταλγούσαν τις στιγμές που πέρασαν.. Μόνο η Ξανθή είχε τον κόμπο που της πελεκούσε την ψυχή σαν το χτύπο του πατέρα στην πέτρα.

Ερωτευμένες και οι δυο τους ξεχείλιζαν από το μούδιασμα της πρώτης αγάπης..

Τα νερά ήταν ήρεμα .. δεν είχε βρέξει πολύ φέτος και πήγαινες απέναντι με τα πόδια. Εκεί που είχε το σπίτι του ο συχωρεμένος ο Θωμάκος.

Η Ερασμία της είπε:

«Θα περάσω απέναντι να φωνάξω δυνατά πόσο τον αγαπάω!»

Πιο πυκνή την απέναντι βλάστηση δεν τη θυμόταν η Ξανθή..

Ακουγε τη φωνή της αδελφής της να στέλνει την καρδιά της στον αγαπημένο της στη Θεσσαλονίκη..

Σιωπή…

Σιωπή..

Πόσο κράτησε χωρίς να απαντά στο κάλεσμα της;

Όρμησε να περάσει τον υδάτινο δρόμο..

Την έψαχνε παραμερίζοντας την υψωμένη βλάστηση..

Σιωπή..

Σιωπή..

Πίσω από το σπίτι του Θωμάκου κουρνιασμένη η Ερασμία με το βλέμμα χαμένο.. την ανάσα γρήγορη και τα χέρια διπλωμένα σφιχτά στις γάμπες της.

Πέντε χρόνια μετά αντάμωσαν στα γενέθλια των δίδυμων της Ερασμίας..

Το σπέρμα του γιού του Θωμάκου.. που βίαια φύτεψε στη μήτρα της σ’ένα παροξυσμό πάθους. Κανείς δεν το έμαθε.. μοναχά οι δυο τους.

Μεγάλωναν δίπλα στον Αναστάση και τη Σιμέλα που έδωσαν νόημα στη ζωή τους. Η Ερασμία δασκάλα στο χωριό.. Η Ξανθή στην Αθήνα διορισμένη.

Σάββατο βράδυ.. και τα κεράκια έσβησαν από τον Αναστάση και τον Αγγελο.. το όνομα της πρώτης της αγάπης…

Μέσα στον κόσμο η ματιά της Ξανθής πέφτει στη βιαστική φιγούρα της αδελφής της να φεύγει κρυφά.

Την ακολούθησε..

Κάτι έψαχνε και όσο πλησίαζε προς το σπίτι του ποταμού την έσφιξε εκείνο το σφυροκόπημα.   

Στην ακροποταμιά είδε την Ερασμία να κτυπά με την πέτρα το κεφάλι του.

Πλησιάζοντας όλα είχαν τελειώσει..

Γρήγορα με μανία ίδια με το βιασμό της!

Τον έσυραν στο νερό.

Πρώτη μίλησε η Ξανθή.

«Οτι και να συμβεί από δω και πέρα το παίρνω πάνω μου και λέξη μη βγάλεις.. σ’έχουν ανάγκη τα παιδιά σου!»

……

Ο ήχος του κλειδιού που ξεκλείδωνε τη πόρτα ήχησε στην ηρεμία βαρύς..

-Πέθανε η φόνισσα του ποταμού! Φώναξε η θαλαμοφύλακας..

-Πέθανε η δασκάλα μας! Ακούστηκαν οι φωνές των κρατουμένων στη γυναικεία πτέρυγα. ..

Στα σαραντάμερα της Ερασμίας θα είναι αγκαλιά…

    Από το "τετράδιο"....