Σκέψεις..αποφάσεις..

Κοιτούσε έξω από τα βρώμικα τζάμια του παράθυρου.

«Ολόκληρη επιχείρηση και δεν διαθέτει στα κόστη της, κάποιο συνεργείο για την εξωτερική καθαριότητα... σκέφτηκε.

Το πρωινό είχε ξημερώσει με ομίχλη. Σαν κάθε μέρα. Ο ήλιος σπάνια έβγαινε. Κοίταξε κάτω στην αυλή. Παρτέρια καταπράσινα με χρώματα σε ομάδες.. αλλού τα ροζ.. αλλού τα μωβ.. πορτοκαλοκόκκινα που της άρεσαν!

Ομπρέλες ανοιγμένες στο εκνευριστικό ψιλόβροχο. Έδιναν κι’άλλο χρώμα στους διαδρόμους που οδηγούσαν στην κεντρική είσοδο.

Σαν σήμερα παντρεύτηκε, πριν από είκοσι δυο χρόνια. Φοιτήτρια ακόμα! Η γονιμότητα έκανε τη έλευση της, υποχρεώνοντας τους να βιαστούν. Ανατρίχιασε στη λέξη υποχρέωση..

Είχε συνδέσει ασυνείδητα αυτή τη λέξη με την ζωή της ολάκερη.

Από μικρό κοριτσάκι..

Το "πρέπει» σε όλες τις εκδοχές.. τις εποχές.. τα χρόνια.. αυτά που έφυγαν ως τα σαράντα οκτώ της χρόνια.

Η αγαπημένη όλων.

Η 75χρονη Εύα καθόταν στην καρέκλα. Δασκάλα από τη Θεσσαλονίκη.. έσμιξαν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου του Λονδίνου. Η Εύα γιατί έμενε το τελευταίο εξάμηνο με τα παιδιά της.. και εκείνη πηγαίνοντας να δει την κόρη στην αποφοίτηση της.

Ενας όγκος και ένα ανεύρυσμα στο κεφάλι τις είχαν βάλει να συγκατοικούν, είκοσι δυο μέρες τώρα.

Ηρθε το καρότσι να πάρει την περιστασιακή φίλη.

Τα τελευταία βράδια συζητούσαν πολύ.

 Η Εύα με την ήρεμη ομιλία της ξεκλείδωνε μια-μια τις σκέψεις της που είχε κρυμμένες από το φόβο της παραδοχής.

Της είχε ομολογήσει πως πέρασε μέχρι τώρα μια ήσυχη ζωή.. με ελάχιστες διακυμάνσεις.. «έχω πάρει αγάπη» της είχε πρωτοπεί.

-Την πήρες την αγάπη, για αυτό που ήσουν, ή γι ‘αυτό που πάσχιζες;

Εκείνο το βράδυ άστραφτε και οι βροντές που ακολουθούσαν ..σαν φωνές από το παρελθόν έρχονταν να ρωτήσουν σαν τη φωνή της Εύας.

-Γιατί το λες αυτό; Η αγάπη έχει όρους;

-Φυσικά μικρή μου! Αν δεν κάνεις «χατίρι δεν έχεις χαΐρι». Τι νόμιζες, έτσι από μόνη της ερχόταν; Τους τη έδινες και στη γύριζαν πίσω!  Ανταποδοτική ήταν τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Ιδιοτέλεια υπάρχει και στη πιο ισχυρή αγάπη! Και στη γονική ακόμα!

Τρόμαξε! Της το είπε…

-Σκέψου αυτό που σου λέω.. και μη δώσεις απάντηση αμέσως.. σκάλισε την καρδιά σου να το βρεις.. πόσες φορές δεν έσφιξες τα δόντια.. δεν κατάπιες την οργή σου.. δεν έκλεισες τα μάτια σ’αυτό που σε πείραζε; Θα αγαπούσαν τα λάθη σου; Θα το μάθεις ποτέ; Αν ήταν έτσι, είσαι τυχερή και πιθανόν η εξαίρεση!

Ηταν απόλυτη! Σκέφτηκε…

Ισως έκρυβε δικές της εμπειρίες και τις μετουσίωνε στην ανυπαρξία αυτού του αισθήματος. 

Δεν μπορεί να είναι έτσι!

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε.

Αναδρομές και αποφάσεις!

Αναφορές στις υπομονές της..

Ένα μήνα μετά το αυτοκίνητο φορτωμένο την περίμενε στο δρόμο. Κανείς δεν ήταν σύμφωνος με την απόφαση της. Η επέμβαση της έδινε το δικαίωμα της πρόωρης συνταξιοδότησης.. όλος ο χρόνος δικός της.. το όνειρο να ζήσει στο σπίτι της γιαγιάς εκεί δίπλα στη θάλασσα του Ιονίου τους ξένισε.. Να μείνει μόνη της; Ορθώθηκαν τα εμπόδια!

Τι θα κάνεις μόνη σου; 

Και εμείς εδώ; Κράτησε το δεύτερο.. και το δώρισε νοερά στην Εύα...  

Ηρθε η ώρα να σταθούν στα πόδια τους χωρίς να την έχουν δεκανίκι..

Χωρίς να υπολογίζουν στην φροντίδα της..

Να μη συμβιβάζει..

Να μη προλαβαίνει τα θέλω τους..

Αποχαιρετισμοί .. χλιαροί.. ακόμα δεν το πίστευαν.. ίσως δεν έπρεπε να επιμείνουν.. ήταν και εκείνο το ανεύρυσμα που την έκανε παράξενη! Εκεί στήριξαν την αλλαγή της..  

Ο ήχος της μηχανής ακούστηκε αλλιώτικος...

Σε λίγο θα ανοίξουν από ένα γράμμα ο καθένας τους.. κρυμμένο κάτω από τα μαξιλάρια.. 

Δεν μπόρεσε να αντισταθεί να ζητήσει συγνώμη.. μια ζωή δεν προσπερνά, δίχως αποτυπώματα..

«Θα βάλω και καρπούζια στο πίσω μέρος να ακούω τον ήχο τους τα βράδια σαν τότε που ήμουν παιδί..θα φροντίσω τα λουλούδια στους φράχτες..

τη φραγκοσυκιά.. 

θα τους υποδέχομαι με χαρά τα Σαββατοκύριακα..

θα καλέσω και την Εύα το καλοκαίρι..»