Οι γριές ρολάρουν ....

Οταν αποφασίσεις να δεχτείς τους όρους των παιδιών σου την πάτησες!

Στην έχουνε «στημένη»…

Που θα σε πάνε βόλτα;

Στο γιατρό!

Εδώ υπομονεύεις ....

Πάμε που λέτε στο» κέντρο ομορφιάς» της υγείας…

Ρία μ΄ακούς;

Προετοιμασμένη για το σχετικό πασπάτεμα.. και δεν ήταν να πεις και ο Ζαν !

Κούλα μ’ακούς;

Μισοσκόταδο… να γίνει το triplex φλεβών.. καρδιάς .. μπουζί.. αμορτισέρ.. καρμπυρατέρ και έτοιμη για το ΚΤΕΟ!

Ο καρδιολόγος (πολύ καλό παιδί.. δεν έχω λόγια!) μου λέει:

« Ανεβείτε   στο διάδρομο!»

«Γιατρέ μου δεν έχω φέρει την αθλητική φόρμα!»

Που είσαι ΦΟΥΛΗ να με δεις!

Ο δυστυχής επιστήμων  γυρίζει το βλέμμα στο βλαστάρι μου, που περιπίπτοντος είναι γνωστοί, ξέχειλο απορίας!

Ο απόγονος μου κατάλαβε πως δεν θα τελειώναμε ποτέ με τη μάνα που του έστειλε ο καλός Θεούλης…

Αντε και ανεβαίνω στο διάδρομο… πριν αρχίσει .. με πιάνει νευρικό γέλιο ενθυμούμενη τη Κούλα στο γυμναστήριο…

«Ένα δεσιματάκι γιατρέ μη σου φύγω και πέσω.. και ο γέρος ξέρεις από τι πάει!»

Ο ιδρώτας έλουζε το μέτωπο του παλληκαριού μου….

Πριν αρχίσει το «τρέξιμο» του λέω:

«Αν καταλήξω στην εντατική μη ξεχάσεις να μου φέρεις την κρέμα ημέρας!»

Αργά –αργά αρχίζει να κυλά ο διάδρομος.. εγώ να εξακολουθώ τα γέλια…

«Μη γελάς!» προστακτική και τα σκυλιά δεμένα!

Προσπάθησα να σοβαρευτώ.

Μάταια!

Ο διάδρομος ρολάρει πιο γρήγορα  …

Σοβαρεύουν τα πράγματα.. θυμόμουν και μια εικοσαετία πριν, που πήγαινα γυμναστήριο,  γιατί με είχε πιάσει κρίση ηλικίας.. (λέμε τώρα  χα! )..

Είχα αρχίσει να ασθμαίνω...

«Σταμάτα παιδί μου! Δεν θέλω και κοιλιακούς!»

Σε πόσο χρόνο έκανα το ρεκόρ, μου το κράτησαν μυστικό. Για να μη πάρουν τα μυαλά μου αέρα και το ρίξω στον πρωταθλητισμό…

Γυρίζει ο γιός μου στο γιατρό και του λέει:

«Δεν σου τα έλεγα … έχουμε ειδική περίπτωση.. απαξιώνει τους φόβους της με χλευασμό και σημείωσε είναι ανυπάκουη!»

Ναι κάπως έτσι είναι .. δεν έχω δικαίωμα και δεν μου πάει να μυξοκλαίω…

Το μη δικαίωμα εκπορεύεται από όσα έχω δει στα νιάτα μπαινοβγαίνοντας στις πόρτες τις δύσκολες ..αυτές που τρίζουν εφιαλτικά……….. 

το δεύτερο δεν μου ταιριάζει εκ φύσεως..

Αν με την απελπισία, μου περνούσαν τα πάντα θα ήμουν στα πατώματα να χτυπιέμαι..

Αν κάθε φορά που πονάω το έλεγα 346 τη μέρα θα γινόταν να αλλάξει;

Όχι αν έχετε άλλη άποψη να μου το πείτε!