Ο κουμπαράς την έσωζε...

Ηταν οι μέρες τούτες που είχε ένα «χάι-χου».. δική της έκφραση να τονίσει τη βιάση της .

Εγραφε σε μια σελίδα από τα τετράδια μας τις παραγγελίες της..

Μαλί κρόκος για το πλεκτό της Μαίρης...

1οκά βούτυρο γάλακτος...

Αχνη.. ροδόνερο.. 3φανέλες του Γιάννη..  σοκολάτες των παιδιώνε.... επεξηγηματική και σαφέστατη!

Στην πίσω σελίδα τους καλεσμένους . Εκεί άρχιζε και τους αναστεναγμούς…

«Αχ, βρε Λιάκο μου φέτος δεν σου ‘μελε να φας το φρικασέ.. ο Θεός να σ’αναπαύσει»

Πάντα οι σκέψεις φωναχτές.

Ηταν ο μήνας της γιαγιάς! 

Τα απογεύματα έστρωνε στο τραπέζι  ένα πανί και αρχίζαμε να σπάμε καρύδια…

«Και προσοχή μη και έβρω φλούδι καήκατε!» … 

μετά σειρά είχαν τα μύγδαλα από τη αμυγδαλιά της..  Το μεταλλικό γουδί  να σπάμε τους καρπούς χοντροκομμένους  για τα γλυκά.

Εστεινε την πήλινη λεκάνη και με «βάρδιες» αναδεύαμε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να γίνει λεία κρέμα κάτασπρη.. είχε παραγγείλει και τα ταψιά από τον Τάσο το φούρναρη.. ιεροτελεστία που την χαιρόταν.. 

Τρεις λαμαρίνες κουραμπιέδες και τρείς για μελομακάρονα!

«Ε, θα δώσουμε και στη Γιωργία που έχουν πένθος,, στην Αντριάννα τη κουμπάρα ,,στα συμπεθεριά δεν θα στείλουμε;» 

Τραπέζια και καρέκλες θα συμπληρώσουμε από την ταβέρνα του Χρήστου και η μάνα να κολλάρει  τα τραπεζομάντιλα.

Πριν στολίσουμε το δέντρο «έγδερνε» το σύμπαν! Από παράθυρα μέχρι τις καρέκλες ανάσκελα μας έβαζε να καθαρίζουμε… ποιος να της πει όχι!

Στη γωνία που θα έμπαινε το δέντρο έβαζε ένα τραπεζάκι να φαίνεται ψηλό.. Ανοίγαμε το βαμβάκι για κάθε κλαρί Οι κούτες με τις μπάλες τυλιγμένες σε εφημερίδα μη σπάσουν έβγαιναν με προσοχή για να σκαρφαλώσουν στα ..χιονισμένα κλαριά.. για το άστρο καλούσε τον πατέρα μας να το στυλώσει στην κορφή..

«Και του χρόνου αγόρι μου να χαίρεσαι τα παιδάκια και την γυναίκα σου» και έσκυβε εκείνος να τον φιλήσει………

Τα τζάμια στα παράθυρα στολίζονταν με βαμβάκι σε μπαλίτσες σαν να έπεφτε χιόνι που δεν έφτανε ποτέ στον Πειραιά..

Κάποτε η θεία η Γιώτα της είπε πως είναι ξενόφερτο το δέντρο και κανονικά σαν θαλασσινή χώρα έπρεπε να στολίζουμε καραβάκι…

«Και στην Ηπειρο καράβι μαρέ θα στολίσουν «μπάρεμ’»  (άλλη λέξη που δεν κατάλαβα ποτέ…)

Η γιαγιά είχε ένα τρόπο να υπερασπίζεται, αυτά που αγαπούσε, αποστομωτικό!

Την παραμονή αξημέρωτα σηκωνόταν,  να καθαρίσουν τη γαλοπούλα με το τσιμπιδάκι των φρυδιών της μάνας.. μαρούλια.. άνηθος.. κουκουνάρια.. κάστανα καθαρισμένα να τα παλεύουν οι δυο τους και να μη σταματά το στόμα της…

Το χοιρινό με το σέλινο.. το αρνί φρικασέ.. γαλόπιτες..

Η σόμπα με το μπουρί να καίει…

Και οι φορητές γεμάτες για ανήμερα…

«Τα Χριστούγεννα τα θέλω μπερκετιλίδικα κόρη μου!» έλεγε στη νύφη της.

Είχε ένα κουμπαρά που μάζευε τα «ρέστα»…

Εποχές ανέχειας.. μα δεν επέτρεπε τη μιζέρια.. να εισβάλει στο σπιτικό μας...

Αυτή η λιγνή φιγούρα που έφερνε βόλτα τόσους νοματαίους..

Ενας πήλινος κουμπαράς  που έσπαγε ανήμερα του Αη-Νικόλα να μετρήσει το κουμάντο της ………………………………………………..

Να καλοδεχτεί τους «δικούς»….ανοιχτόχερα…