Οι μέδουσες........

Κρατούσε την απόχη με τον κόμπο της προέκτασης δεμένο άτσαλα.. μα κρατούσε στις αντιστάσεις του κύματος. Κάθε πρωί στις εφτά. 

Την ώρα που χτυπούσε το ρολόι της εκκλησίας πίσω του..

Πάνω στα βράχια του μόλου καθόταν. 

Δίπλα του το κολατσιό τυλιγμένο στη καρό πετσέτα. Κόκκινη.. άσπρη..

Πάντα η ίδια. Την είχε για τυχερή. Χειμώνες.. καλοκαίρια το ίδιο σακάκι. Μια τραγιάσκα με τη λερή φόδρα σκέπαζε τα πυκνά γκρίζα μαλλιά του που στάθηκαν εβδομήντα επτά χρόνια δίχως να τα πειράξουν..

Στη μέση η μάλλινη ζώνη να σφίγγει το φαρδύ παντελόνι του λιγνού κορμιού του.

Δύσκολα του έπαιρνες κουβέντα. Μόνο ο Στέφανος ήταν φίλος. Από παιδιά.. εκείνος πέντε χρόνια μεγαλύτερος.

-Μου ξέφυγε η ρουφιάνα! Τσαντιζόταν…

Σιγοψιθύριζε στο κύμα.. λέξεις ακατάληπτες.. που πήγαιναν στα σκοτάδια του βυθού. Σ’αυτόν μιλούσε… στα νερά που χρώμα άλλαζαν ανάλογα με τις αντανακλάσεις του ήλιου..

Στη ταβέρνα καθόταν ο Στέφανος. Απέναντι ο φίλος του.. κυρτός να περιμένει.

Στο πιάτο μαρίδα ντομάτα και ελιές.. Και ένα μισό καρτούτσο. 

Στην απέναντι παρέα ήταν ο Θόδωρος με έναν ξενόφερτο στο νησί.

-Ε, ρε Στέφανε ο φίλος μου ρωτά, τι κάμνει ο μωρός στο μόλο.

-Αμα πάρει πίσω το «μωρός» ελάτε να καθίσουμε παρέα.

Πήρε τη συγνώμη και μέριασε τις καρέκλες.. έφεραν και τα δικά τους ποτήρια. Ο Θόδωρος έκανε νεύμα στο γιό του ιδιοκτήτη πως άλλαξαν θέση.

Σήμερα είχε ανεμοδούρα.. φυσούσε.. και η θάλασσα άσπριζε στο ξέσπασμα της… άσπρο και σκούρο μπλε… ζωγράφιζε τον ορίζοντα μέχρι απέναντι στο κοντινό νησί… που αχνά φαινόταν στην ομίχλη. Λίγες σταγόνες βροχής ανάγγελλαν τη μπόρα.. μια αστραπή χάθηκε στο νερό και ο ήχος δυνατός προάγγελος καταιγίδας..

Είχε μαζέψει τη απόχη και το κολατσιό του. Με βήμα αργό και η βροχή να ρουφιέται από τα ρούχα.....

Ατάραχος πέρασε μπρος από την ταβέρνα χαιρετώντας το φίλο του με το χέρι σε ανάταση δίχως να γυρίσει να τον δει. Ο Στέφανος με το τσιγάρο κρεμασμένο στο κιτρινισμένο μουστάκι του τον χαιρέτησε με τα δυο του χέρια…

Ο «Απόλλωνας»  ήταν το παρατσούκλι του.. του το’χε δώσει ένας ζωγράφος που έμενε στο νησί.

Ο Απόλλωνας ο χτίστης!

Τα κορίτσια να λειώνουν στο αντάμωμα του..

Δεινός κολυμβητής κάθε χρόνο έπιανε το σταυρό στα Θεοφάνεια και όταν είχε κινδυνέψει ο Στέφανος τον έσωσε την ώρα που όλοι νόμιζαν πως τέλειωσε….

Εκείνη είχε το προνόμιο να την κοιτάξει με την ξέχωρη ματιά ..αυτή που λέει «σ’αγαπάω»!

Εστειλε τη μάνα του  να δώσει τα χαμπέρια:

-Ο γιός μου καλό παιδί και δουλευταράς είναι, βάλτε το μυαλό σας να σκεφτεί να το μελετήσει με το κορίτσι και τα λέμε πάλι……

Κρυφάκουγε.. και πηδούσε από χαρά.. η καρδιά της να εκραγεί.. το κορμί της να λυθεί.. να πέσει κάτω!

Το καλοκαίρι έγινε ο γάμος.

Μπήκε νύφη στο σπίτι του στολισμένη με γιασεμιά στα μαλλιά της και το νυφικό της μάνας της…

Και εκεί στις στρώσεις του κρεβατιού με τα ρύζια και τα ροδοπέταλα έσμιξαν τα κορμιά τους…

Αργούσε να έρθει το μωρό.. τα ματάκια της γέμιζαν δάκρυα.. και εκείνος τα ρουφούσε.. της έλεγε…

«γέλα μου αστέρι μου!» και έπεφτε στην αγκαλιά του με τα μακριά μαλλιά να μπλέκουν στο στέρνο του…

Δέκα χρόνια μετά ήρθε το μαντάτο!

Ανάσταση!

Σαν γεννήθηκε η μικρή παρακάλεσε τη μάνα του να της δώσει το όνομα «Αγάπη». Δεν μπορούσε να του αρνηθεί...........

Ηταν απόγευμα ..παραμονή της Παναγίας και σαν γύρισε από τη δουλειά πήρε τα κορίτσια του για μπάνιο..

Τρίχρονη η Αγάπη… με τα σγουρά μαλλιά της να πλαισιώνουν το πιο γλυκό πρόσωπο…

Έπαιζαν με την καυτή άμμο.. κόσμος πολύς.. που ερχόταν στο νησί με τα χράμια να κοιμηθεί στα δέντρα εκεί που τέλειωνε η θάλασσα.. ταξιδιάρηδες της μιας μέρας. 

Παιχνίδια με τη θάλασσα και η Αγάπη κολυμπούσε στη «κουλούρα» της που είχε μέδουσες γαλάζιες ζωγραφισμένες.

Με τον πατέρα και τη μάνα της να τις κρατούν τα χεράκια.. όλα τα καλοκαίρια στοιβαγμένα στα μάτια της…

Ολα τα χρώματα στα μάτια της..

Και τα μαλλιά της να κολυμπούν στο νερό...

Βγήκαν λίγο να ξαποστάσουν.. τύλιξε η μάνα στη πετσέτα τη μικρή να μη κρυώνει… πήγε να παίξει στην άμμο.

Αναψε τσιγάρο και έπιασαν κουβέντα για το σπίτι που έχτιζαν το καινούριο…

Οι φωνές από πούθε έρχονταν….

«Μια μικρή ξεμάκρυνε με την κουλούρα!» έψαχναν το κορμάκι της στην άμμο που έπαιζε πριν λίγο.. ένα βουναλάκι μόλις κατέρρεε………..

Έπεσαν στο νερό και έψαχναν.. φωνές.. «Αγάπη μου!»….

Ο ήλιος έδυε και ακόμα δεν φάνηκε…

Νύχτωσε και ήρθαν οι βάρκες με τις γκαζόλαμπες…

Μάταια..

Οι μέδουσες κολυμπούσαν μόνες τους..... ως που χάθηκαν.

Τον μάζεψαν αποκαμωμένο.. μισολιπόθυμο..

Εκείνη δεν φαινόταν… η γυναίκα του.. η ζωή του..

Εψαχναν…

Δεν τις βρήκαν.

Τέλος!

Ακόμα ψάχνει τις μέδουσες της σαμπρέλας..

ίσως να την είχαν σώσει..

να μην γλιστρούσε το κορμάκι της…

Του ξέφευγε η ρουφιάνα………………………………………………………………

Φοβόταν να απολογηθεί…………….. να του εξηγήσει………………………

  

 Από το "τετράδιο" 1985.