Η φυγή.................

Όταν θύμωνε ήξεραν που να την βρουν…

Όταν σιωπηλά κατέβαζε το κεφάλι ήξεραν που θα την βρουν..

Όταν πονούσε η ψυχή της στις προσβολές και επιπλήξεις.. ήξεραν που θα την βρουν…

Μέσα σε μια ντουλάπα χωμένη στο βάθος.. να πλάθει ιστορίες πέρα από την πραγματικότητα που βίωνε..

Τσαλάκωνε τα ρούχα για να ισιώσει το μέσα της..

Υποδυόταν ρόλους που θα ήθελε να «παίξει» στη σκηνή της μελλοντικής ζωής…

Ρουφούσε αυτό που έδειχνε να της ταιριάζει και το μετουσίωνε σε οδηγό..

Έκρινε δίχως αντίλογο.. 

Μέσα στο σκοτάδι έβαζε πινελιές φωτεινές.. και σ’ ένα φανταστικό καβαλέτο τις ανάδευε…

Αντάρα και σιωπές τα είχε συνταιριάξει με μυστικούς κώδικες..

Δεν τα μοιραζόταν με κανένα..

Μόνο γελούσε να δείχνει κάποια άλλη..

Την είχαν μάθει να είναι μόνο υπόχρεη..

Χρέη σε μια ζωή που δεν είχε συμπληρώσει τα δέκα…

Η μυρωδιά της ναφθαλίνης την ζάλιζε αλλά εκεί επέμενε.

Ακουγε ιστορίες, μπαίνοντας στα σπίτια της γειτονιάς και επέλεγε χαρακτήρες που θεωρούσε πως τις ταίριαζαν..

Οι μεγάλοι στο σπίτι είχαν προβλήματα επιβιώσεις και σκοτούρες μεγάλες..

Εκείνη ήθελε κανάκεμα.. αγκαλιές.. και δεν τις είχε..

Εγωίστρια;

Απαιτητική;

Δεν το ξεκαθάρισε ακόμα..

Στο μικρό χώρο της δικής της θεατρικής σκηνής έστηνε ρόλους  τους έδινε μορφές και τους μιλούσε.. έπαιρνε τις απαντήσεις που λαχταρούσε.. διέξοδος ..απόδραση από ένα τώρα που την πλήγωνε..

Κανείς δεν είχε καταλάβει τι έκανε μέσα στο σκοτάδι.. την μάλωναν γιατί τσαλάκωνε τα ρούχα με τα χέρια..

Κάποιος είδε την «παράσταση».. του άρεσε.. και την ευλόγησε να βρει αγκαλιές… και λόγια .. αποδείξεις μιας ουσιαστικής αγάπης..

Όχι πως οι άλλες δεν ήταν… μόνο που σώνονταν στην φροντίδα και την πάλη της επιβίωσης.. και αυτό δινόταν σαν βάρος μιας προσπάθειας που έπρεπε να εκτιμηθεί και  να γραφτεί στο τεφτέρι της υποχρέωσης..

Μεγάλωσε και ακόμα ήθελε να τρυπώνει.. μόνο που τώρα δεν την χωρούσε η «σκηνή» ντρεπόταν..

Οι νύχτες την αγκάλιαζαν και στο μαξιλάρι χανόταν…. «εγώ θα γίνω έτσι!» έλεγε πεισματικά.

Όμως οι τύψεις θέριευαν..

Την ακολουθούσαν σαν ερινύες που τύλιγαν τα φιδίσια κορμιά τους πάνω της..

Ακόμα δεν έλυσε τον κόμπο..

Φοβάται μη πληγώσει..

Το έργο παίχτηκε όπως το φαντάστηκε..

Δέχεται τους ανθρώπους όπως είναι..

Για όσους παίζουν ρόλο στη ζωή της τους φωνάζει..

Σας αγαπάω….

Και φουσκώνει η ψυχή και μουδιάζει η καρδιά..

Ακόμα εξακολουθεί να ακούει παρά να μιλά..

Της αφιερώνω ένα τραγούδι που της αρέσει…..