Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Μια ευθεία.......





Ετσι που λες Ουρανίτσα μου, οχτώ χρόνους γνωριζόμαστε… πώς πέρασαν οι αλήτες;
Τους κατάλαβες; Μήτε και εγώ. Οι μπάσταρδοι περνάνε και τους χάνουμε.. Όταν ήρθα στην Αθήνα θα ‘μουν δέκα οχτώ σκάρτα.  Στα έχω πει καλέ τα καζάντια μου; Όχι, ποτές.
Στάσου να σου ισώσω το μαξιλάρι που το κύλησες στην πολυθρόνα. Θέλεις χαλβά; Όλο όχι είσαι!

Τις κουρτίνες που τις έπλυνα τις είδες; Με τόσο καυσαέριο μαύρες γίνανε…

Που λες σαν ήρθα πήγα στο σπίτι μιας μακρινής θειάς μου ψυχοκόρη.. και το λέω έτσι γιατί μου έβγαζε την ψυχή η συχωρεμένη.. ήταν σκληρή και απότομη πανάθεμά τηνε.. Θε μου σχώρα με.
Στο χωριό που ζούσαμε ο πατέρας μου έσπερνε τα χωράφια και την κοιλιά της μάνας μου.
Δέκα ξεπήδησαν από το κορμί της κάθε χρόνο και ένα σαν τα σπαρτά του. Και αν δεν πάθαινε η μήτρα της ακόμα θα γεννοβολούσε.  Δουλευτής αλλά αγροίκος μάτια μου.. έφαγα ξύλο που έχωνα και στις τσέπες. Ημουν η μεγάλη και έπρεπε να προσέχω τα μωρουδέλια.. γίνετε; Καλά λες δεν γίνετε ζάφτι. Κάθε Σάββατο πηγαίναμε οι τρεις αδελφάδες και η μάνα μου στο μοναστήρι της Παναγιάς της Καντήλας. Εκεί καθαρίζαμε και ασπρίζαμε τις αυλές για να μας δώσουν ένα κεφάλι τυρί. Και η μάνα όλο έλεγε «Εχει ο Θεός!» Ο Θεός είχε εγώ δεν έβλεπα να περισσεύει τίποτις και για μας. Γελάς; Τις Κυριακάδες μας σήκωνε ο πατέρας μας αξημέρωτα να πάμε στην εκκλησία πρώτη σειρά τα μυξιάρικα και πεινασμένα του Χρήστου να περιμένουν την απόλυση να χουφτώσουν τα αντίδωρα και η κυρά Τασία να μας κοπανά τα χέρια. Εμ, βλέπεις Ουρανίτσα μου τα χωράφια που έσπερνε ο κύρης μας ήντουνε του παπά- Αντώνη. Σούζα στο αφεντικό με τα ράσα! Φτου στο στόμα μου αλλά δεν το μπόραγα! Μήτε και τα λόγια της λειτουργίας καταλάβαινα.. αγράμματη ντιπ! Σάματις και οι άλλοι καταλαβαίνανε; Μόνο το λόγο του άκουγαν με ευλάβεια. Να υπομονεύουν για να κερδίσουν τον Παράδεισο να ταΐζουν τους πεινασμένους.. και αυτός να κλέβει στο μοίρασμα τον πατέρα μου με την κοιλιά τούμπανο.. χαχαχα  ξέρω πως δεν θέλεις να τ’ακούς αλλά ο πεινασμένος με λόγια δεν χορταίνει και εμείς πεινούσαμε. Μπόλικο ψωμί να στομώσουμε.

Στάσου να σηκώσω το τηλέφωνο και έρχομαι.

«Γειά σου Ανδρέα πουλάκι μου, μια χαρά είμαστε μη νοιάζεσαι έχουμε κουβεντούλα. Ουρανίιιιτσαααα φιλιάαα καλέ από τον Αντρίκο! Και τα δικά της επίσης. Άντε καλό βράδυ»

Που είχα μείνει ; Α, ναι. Κάποτες που λες άκουσα τον πατέρα μου να λέει στη γιαγιά πως θα με στείλει στο μοναστήρι να δουλεύω και ίσως μείνω γιατί πολύ ανταριασμένη και γλωσσού του βγήκα! Αναψα η τρελέγκω.. μη γελάς καλέ! Και το καλοκαίρι που ήρθε η θειά στο χωριό την παρακάλεσα να με πάρει μαζί της. Όπως σου ‘πα κακοπερνούσα από τον κάματο.  είχε και  σπίτι μεγάλο που δεν είχα ματαδεί, αλλά άκουγα ραδιόφωνο και τραγουδούσα.. με έπαιρναν μαζί στις βόλτες να προσέχω τα παιδιά και πηγαίναμε στον Βασιλικό τότες κήπο, μέχρι την Ακρόπολη μ’ανέβασαν..αμέ!

Παραδίπλα από την πολυκατοικία που μέναμε ήταν το ψιλικατζίδικο του Σαράντη και εκεί ήταν η Σοφούλα η μανταρίστρα. Την χάζευα με το βελόνι που έκλεινε τους ξηλωμένους πόντους από τις κάλτσες και μ’άρεσε αυτή η τέχνη. Την παρακάλεσα να μου δείχνει σιγά-σιγά πώς να το μάθω. Ηταν μια γελαστή κοπέλα και σαν ο Σαράντης της έκανε παρατήρηση μη και την ενοχλώ του έλεγε πως την βοηθάω. Τα βράδια αναθυμόμουν τα λεγόμενα της.  Ζήτησα από τη θειά να μου δίνει τα μιστά μου, αλλά η συμφωνία ήταν να τα στέλνει στον πατέρα μου για την προίκα μου.. με τα παρακάλια κανόνισε να μου δίνει τριάντα δραχμές. Η μάνα της έμενε στην Κυψέλη και πολλές φορές πήγαινα και εκεί να καθαρίσω , η γιαγιά μου έδινε γερό χαρτζιλίκι. Στον ίδιο δρόμο βρήκα ένα μαγαζί που ζητούσε μανταρίστρα! Ε, ρε χαρές και πανηγύρια! Τα μιλήσαμε με την κυρά Φωτεινή και έκλεισε η συμφωνία. Είχε και μια αποθήκη από πίσω με ένα ντιβάνι και θα μ’έβαζε να κοιμάμαι! Για πότε τύλιξα τα αποφόρια στο βαλιτσάκι και έφυγα να είσαι από μια μεριά Ουρανίτσα μου να δεις. Θέλεις νερό; Αμέσως κοκόνα μου! Με τις υγείες σου!
Ετσι που λες με τα λεφτά που είχα μαζέψει αγόρασα τα σύνεργα και στην αρχή έτρεμα μη χαλάσω καμιά κάλτσα αλλά σε λίγο καιρό το χέρι μου φυσέκι πήγαινε. Ολη μέρα σκυφτή αλλά χαρούμενη.. μπαινόβγαινε κόσμος μου μιλούσε και περνούσε η μέρα…
Τις Κυριακές είχα τα ρεπά μου. Εβγαινα με την Κικίτσα την υπηρέτρια από δίπλα και σεργιανούσαμε χαζεύοντας τις βιτρίνες με τις ντυμένες κούκλες και τα αρώματα, μετά καθόμασταν στο Ζάππειο για πορτοκαλάδα και όλο ρίχναμε λοξές ματιές στ’αρσενικά.
Μια στιγμή ν’ανάψω το φως.. σκοτεινιάζει νωρίς.. α, η Μαγδαληνή χτυπά το τζάμι να της φέρω τον χαλβά που τις έταξα. Εχεις φιλιά από την Μαγδαληνή, Ουρανίτσα μου μας έδωσε και ένα πιατάκι μουσταλευριά θέλεις τώρα λίγη; Καλά ας την για αύριο.. ένα γάλα θα πιούμε γιατί παχύναμε κομμάτι, αυτό έλειπε να μην το παραδεχόσουν! Δες την κοιλάρα μου, φάγαμε πολύ στα μπάνια. Τι σου έλεγα; Α, ναι! Εκεί λοιπόν στο μαγαζί γνώρισα και τον συχωρεμένο.
Ντροπιάρης από τη φύση του μέχρι να μου μιλήσει μου ξεκόλλησε τα τζιέρια!
Ομορφος και δουλευτής ήτανε μάτια μου και αγαπιόμαστε. Παιδιά όπως ξέρεις δεν κάναμε. Ένα καρφί στο στήθος το ‘χω να πω την αμαρτία μου. Ήσυχη ζήση σαν την ακύμαντη λίμνη κανείς δεν έριξε ένα βότσαλο μήτε κείνος μήτε του λόγου μου. Δουλέψαμε μαζί και σ’εργοστάσιο τότες που το μαντάρισμα τέλεψε. Βρε Ουρανίτσα μου τι όμορφη που ήσουν.. κοιτάζω τη φωτογραφία σου εδώ στο μπουφέ και δεν σε χορταίνω. Εγώ κακοφτιαγμένη ήμανε από γεννησιμιού μου.  Μη γελάς χριστιανή μου ψέματα είναι; Μαζέψαμε που λες παράδες με τη δούλεψη μας κάμαμε ένα σπίτι στον Περισσό και ύστερις μετά από χρόνια το δώκαμε για αντιπαροχή. Σε ρετιρέ η καλή σου, χαχαχαχα και γέμισα τη βεράντα βαρέλια με λουλούδια μέχρι βερικοκιά είχα. Στα έχω δείξει στις φωτογραφίες. Οι δικοί μου ερχόσαντε συχνά και μας έβλεπαν και καμάρωνε ο πατέρας μου που ήθελε να με στείλει σε μοναστήρι, α,χαχαχα.
Αν ‘ποτές ζωγραγραφήσω τη ζωή μου ξέρεις πώς θα’ναι; Στάσου να φέρω μολύβι και χαρτί να σου δείξω. Να και ο χάρακας του Αντρίκου γιατί τρέμουν τα χέρια μου.
Δες, μια τελίτσα η αρχή και μια γραμμή ασάλευτη ως την άλλη τελίτσα.  
Σαν έμεινα μόνη δεν το άντεξα. Καλά που βρέθηκες στον δρόμο μου. Τι καλά που περνάμε!
Ελα να πιεις το γάλα σου να πάρουμε και τα χάπια μας και να πάμε για ύπνο..
*******************************************************************************************************
Σήκωσε την Ουρανία από την αναπηρική καρέκλα και περνώντας της την νυχτικιά, εκείνη έγειρε το κεφάλι της και χάιδεψε με το μάγουλο το χέρι της…
Η Ουρανίτσα η ογδοντάχρονη με το εγκεφαλικό που τις παρέλυσε τα πόδια και την μιλιά…… 

42 σχόλια:

  1. Ένας μονόλογος μιας ευθείας !
    Τι γλυκός όμως, κι΄ας έχει πόνο.
    Ίσως να αυτό που τον κάνει γλυκό και μ΄αγγίζει, όπως κι΄εσύ με τις κουβέντες σου μεταμορφώνεις τον λόγο και τον κάνεις πικρή ζωή, γλυκειά ανάσα, τρυφερό χάδι και μια ματιά που μέσα της χάνεσαι.

    Μια καλημέρα
    που κάνει κύκλο γύρω σου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πιο πολύ απ' όλα, θαυμάζω αυτή τη ζωντανή, σπαρταριστή γλώσσα! Γλώσσα ψυχής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Σάματις" μπορούμε να μη σε διαβάσουμε;
    Σαν να σε ακούω να τα λες, τόσο ζωντανά!!!

    Φιλιά θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μμμμμ! Κι εγώ το ίδιο με την Θαλασσένια...σαν να σ'ακούω!
    Ολες μαζί πίνοντας καφε ακούμε κάθε φορά και μια ιστορία ζωής της Αντιγόνης μας! :)
    Tι όμορφες στιγμές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ....μα τι γλυκιά που είσαι....χορταίνει η ψυχή του ανθρώπου απ' το λόγο σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 'Eνας άνθρωπος που έχει ξεμπερδέψει την ψυχή του.... μιλάει απλά και μεστά για να τον καταλαβαίνουν όλοι....κάτι τέτοιο μυρίζομαι εδώ....Να μείνω γιαγιάκα??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ααααχχ Αντιγονάκι μου, θα στο ξαναπώ!
    Πόση δύναμη ψυχής κρύβει αυτή η πένα σου!!!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πανέμορφη ιστορία γιαγιά μου...!
    Πόσο δύσκολα ζούσαν παλαιότερα... Ξέρεις, πιστεύω οτι κατά 'κει πάμε αλλά και πάλι θα φανούμε δυνατοί.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αντιγονάκι μου χαίρομαι που δεν με ξέχασες!!Και γω που νόμιζα......
    Οσο για την ανάρτηση!Τι να πω!!Μία από τα ίδια!!Συγκλονιστική!!
    Σε πέντε αράδες ξεδιπλώνεις με μοναδικά κατανοητό και περιεκτικό τρόπο ολόκληρη ζωή γεμίζοντάς μας δνατά συναισθήματα , διαφορετικά η κάθε μιας μας ανάλογα με τα βιώματά της!!
    Τι να σου πω καλή μου...είσαι και ξεροκέφαλη!Σχώρα με Θέ μου!!!!Σ΄αγαπώ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι ζωντανή γραφή!
    Η ζωή γράφει τις καλύτερες ιστορίες και'συ τις διηγήσαι απίθανα!

    Φιλί θαλασσινό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Διαβάζοντας αυτό το εξαιρετικό κειμένο είχα την αίσθηση ότι είναι σαν να διαβάζω απόσπασμα από το Τρίτο Στεφάνι του Ταχτσή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εικόνες απο μια αλλη εποχή που εχουν ενα άρωμα ευχάριστης νοσταλγίας...
    και σαν εφιάλτης οι εικόνες των παεινασμένων παιδιων που δεν φτανει ο πατερας να ταισει γιατί ο συνεταιρος(εξουσία) δε του αποδίσει τα σωστα-αυτές τις εικόνες γιατί έχω την εντύπωση οτι κάποιοι επιδιώκουν να τις δούμε ξανα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ο μόχθος μιας ζωής σε ένα ρετιρέ!
    Να υποθέσω ότι η Ουρανίτσα ούτε άκουγε;
    Μας ξάφνιασες πάλι ευχάριστα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πολύ καλό......νασαι καλά....
    καλή σας εβρομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εισαι φοβερη γιαγια και πολυ δυνατη η γραφη σου.
    Ευχομαι μια καλη χαμογελαστη εβδομαδα με τα λιγοτερα προβληματα.Να εισαι καλα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μαζί με την ουρανίτσα και μείς..και την Μαγδαληνή...και οι κουρτίνες πεντακάθαρες είναι μη σε νοάζει...όμως ο χάρακας του Αντρίκου, την έκανε όλη τη δουλειά .. αχ! βρε Αντιγονάκι μου..... να είσαι πάντα καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αχ!! Αντιγονάκι μου!!
    Τις γραμμίτσες τις τραβάμε για να ξεχωρίζουμε "τα πάνω" απο "τα κάτω".
    Και τώρα που είμαστε στα κάτω, μια γραμμίτσα μας ορίζει και μας ξεχωρίζει!!!

    Καλή Εβδομάδα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΟΛΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ; ..........ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΟΥΣ , Ε ; ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ , ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ; ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ; ΧΑΧΑΧΑ ! ΤΟΝ ΕΘΑΨΕ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ! ΕΥΘΕΙΑ ΞΕΥΘΕΙΑ ΑΥΤΗΝΗΣ ΕΧΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ! ΧΑΧΑΧΑ ! ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΑΚΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Γιαγιά Αντιγόνη ...

    όμορφη όπως πάντα και η σημερινή ιστορία σου!!!
    μας ταξιδεύεις πότε χαρούμενα πότε λυπημένα (τις πιο πολλές φορές!)πίσω σε χρόνια δύσκολα...
    μας συγκινείς με τις καθημερινές ιστορίες σου!
    (εδώ,μέχρι και τον φίλο μου τον Skroutzako τον είδα να γράφει με μικρά γράμματα!)

    πολλά φιλιά και πάντα γερή και δυνατή :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αντιγονη μια ευθεια η κουβεντα της με πολλα πανω και κατω που την εκαναν να γελα ή να κλαιει
    να εισαι καλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ήταν δυνατό να πάω για ύπνο χωρίς ν΄"ακούσω" μια ιστορία σου;Δεν γίνεται!
    Και μου κανες το χατήρι ακόμη μια φορά!
    Ευχαριστώ!
    Μια ζεστή αγκαλιά και γλυκιά καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αντιγόνη μου,
    ...ωραίο "κλείσιμο" του μονολόγου!Ξέρεις ΤΙ γράφεις!
    Φιλάκια,
    Υιώτα
    αστοριανή
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ειδες Αντιγονη..
    Ζωες που περασαν.."Απο διπλα"
    Ευτυχια, με λιγο χαλβα..!!

    Κι ομως..Σ εμας φαινεται "φυσικο"
    Καθημερινο..
    Οικειο..
    Αντιθετα..!!
    Και η πολλη ευτυχια..
    Θαρρεις, καπου πως μας φοβιζει..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Σε παρακαλώ επίτρεψέ μου να εκφράσω τον απόλυτα γνήσιο θαυμασμό μου για τούτο το εξαιρετικό αφήγημα. Η υπέροχη ολοζώντανη γλώσσα έδωσε στο κείμενο σου μια δύναμη που σπάνια συναντάς. Κι ενώ στο τέλος αντιλαμβάνεσαι σαν αναγνώστης την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται εκείνη στην οποίαν απευθύνεσαι δεν σου μένει πικρή γεύση, αλλά αντιθέτως επικρατεί μέσα σου μια γλυκειά μελαγχολική αίσθηση.
    Καλή σου μέρα Γιαγιά Αντιγόνη το χάρηκε η ψυχή μου το συναίσθημα που μου γέννησε τούτο ανάγνωσμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Τι ομορφα που τα έλεγε! Παραμύθι αληθινό και μαγικό. Κάλυπτε τα προβλήματα της Ουρανίας απ'το εγκεφαλικό.
    Να'σαι καλά Αντιγόνη μου που μας μεταφέρεις αυτές τις γυναίκες άλλων εποχών τόσο ζωντανές κι ατόφιες.
    Φιλιά πολλά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Σου τα είπαν άλλοι!!!
    Εγώ σου στέλνω ένα φιλάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. πες μου ότι δεν είναι αυτοβιογραφικό το οδοιπορικό της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Σας ζητώ συγνώμη που δεν μπόρεσα να απαντήσω στον κάθε ένα χωριστά.....

    Τα σχόλια σας με ευχαριστούν πολύ!!

    Και κυρίως με ΤΙΜΟΥΝ!!!

    Είναι φορές που θέλω αλλά δεν μπορώ....ΣΥΓΝΏΜΗ...

    Να διευκρινίσω στην ria πως δεν είναι αυτογραφικό..είναι γραμμένο πριν δέκα χρόνια...

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΣΑΣ!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΑΣ!!!!!!!!!


    (Διόρθωση του ορθογραφικού)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Πως τα καταφέρνεις και με ανατριχιάζεις πάντα στο τέλος γαμότα μου...να ξερες τι μου θύμησες τώρα, δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το βγάλω στη φορά......θα δω
    τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Τι όμορφα που γράφετε... Αποκλείεται να είστε μια απλή καθημερινή γιαγιά. Είστε λογοτέχνις! Δεν μου το βγάζετε αυτό από το μυαλό. Σας θαυμάζω. Και σας ζηλεύω. Με την καλή έννοια! Καλό σας βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Σου αξίζει ένα μπράβο Αντιγόνη, έχει "βάθος" η γραφή σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Το διάβασα μονορούφι. Καταπληκτική γραφή. Έντονα συναισθήματα. Νομίζω ότι τη βλέπω ολοζώντανη μπροστά μου!!!
    Φιλιά πολλά πολλά!!! Την καλησπέρα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Υπέροχο το κείμενό σου! Να σαι καλά! Πολύ καλό μεσημέρι εύχομαι! :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. αν ποτέ άξιος γινόμουν της γλώσσας, ... έτσι σαν και σένα θάθελα να γράφω

    μα τι λέω; δεν είναι οι λέξεις που δίνουν αξία στα γραφτά σου. είναι η αγάπη σου για τους ανθρώπους που δίνει αξία στις λέξεις...

    νάσαι πάντα καλά να μας θυμίζεις πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Σαν κάτι να μου μίλησε μέσα μου!!!
    Υπέροχο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. εξαιρετικο αφηγημα οντως και επιμενω να γραφω πως ολα αυτα πρεπει να εκδοθουν.
    το χεις σκεφθει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Γιαγιά Αντιγόνη είσαι συγκλονιστική! Για μένα η Ουρανία ήταν ο πατέρας μου και μάλιστα 20 χρόνια σε αυτήν την θέση. Περιττο να σου πω πόσο εχω συγκινηθεί και θυμηθεί. Γράφεις υπέροχα!! Μήπως πρέπει να σκεφτείς να τα εκδώσεις??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. τη γραφή σου την απόλαυσα...
    αυτό δα έλλειπε,μη σε κουράζω με θαυμαστικά...
    και μετά,πρώτα αναρωτήθηκα και ύστερα αποφάσισα:
    στη δική μου σελίδα,προτιμώ τις καμπύλες κι ας τρέμει τότε το χέρι μου...-:))

    σ' αγαπάω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή