Πότε κατάλαβα πως γέρασα..

Όταν ήρθε η ώρα να φύγουν.. με τις δικές τους ορθοπεταλιές..

Όταν ετοιμάστηκαν οι βαλίτσες της αναχώρησης..

Όταν έδενα με ταινία τα βιβλία τους στις κούτες..

Όταν μάζευαν τις παιδικές φωτογραφίες..

Τη στιγμή που οι ντουλάπες άδειασαν.. με τα φύλα να χάσκουν ορθάνοιχτα σαν να κάγχαζαν ειρωνικά..

Όταν στους τοίχους έμειναν τα σημάδια των κάδρων..

Το «είδα» στη σκόνη του άδειου δωμάτιου.. στις χαρακιές του παρκέ.. από τις ρόδες της καρέκλας.. που ήταν η αφορμή των παρατηρήσεων..

Όταν σταμάτησα να ακούω.. «μάνα καφέ;».. παράκληση και σύνθημα πως θα τον πιούμε μαζί..

Όταν έπαψα να ακούω τα ξυπνητήρια.. τις αντιπαραθέσεις τους... τον ήχο των κινητών….

Όταν έφυγαν τα τεύχη του Αστερίξ.. της Μαφάλντα.. του Λούκυ-Λουκ.. τα επιτραπέζια…

εκείνη η «γούρικη» φανέλα των ομάδων..

Σαν μάζεψες τα σκόρπια «βαφτικά» σου πάντα ανάκατα.. τα χοντρά πλεκτά πουλόβερ που διαφωνούσαμε για το «χαχόλικο» σχέδιο που διάλεγες και έπλεκα διαφωνώντας..

Το καπέλο που έδινε αντήλιο στα παιδικά κεφάλια σας..

Όταν δεν είχα αθλητικά για πλύσιμο..

Η λεκάνη με τα ασιδέρωτα δεν ξεχείλιζε..

Όταν έπαψα να λέω «τι θα φάτε αύριο;»

Όταν το ταψί με τα γεμιστά μίκρυνε..

Όταν έπαψα να κοιτώ πίσω από την κουρτίνα τις επιστροφές τους..

Όταν το σπίτι ξαφνικά μεγάλωσε.. απόκτησε άλλη διάσταση..  δεν κτυπώ την πόρτα να μπω μέσα.. στο δωμάτιο σας..

Όταν οι μουσικές έπαψαν να μπερδεύονται…

***********************************************************************************

Θυμάστε τι σας έλεγα;

«Ο καθένας στο χώρο του… το ουσιαστικό αντάμωμα δεν είναι η συγκατοίκηση»..

Οχι αγάπες μου αυτό δεν είναι αυτά τα γερατειά..

Παραπλανητικός ο τίτλος..

Είναι που σας έλαχε αλλόκοτη μάνα..