Με λένε Αρίστο...ΧΑ!

Γεννήθηκα το χειμώνα του ’17.. είχα την τύχη να με σπείρει πλούσιος σπόρος από τους όρχεις του πατέρα μου εκπορευόμενος.. 

..πείνα δεν γνώριζε τότε η φαμίλια μας και ας βρωμούσε το χνώτο των ανθρώπων από δυστυχία…

Έξι καΐκια είχε στην κατοχή του ο πατέρας μου .

Αρχοντας στην αγορά του Πειραιά σου λέω! Κυρίαρχος της ψαριάς του Σαρωνικού! Σε ένα δίπατο ζούσαμε με τα γερόντια, τους παππούδες, μια αδελφή μεγαλύτερη και μια μάνα νεραιδοστολισμένη..  δίπλα στο λιγνόσωμο  κακοχυμένο καλούπι του πατέρα μου.. που καμάρωνε την ομορφάδα της. Ένα κεφάλι τον περνούσε αλλά είχε κάνει ένα καλό γάμο! Χα!

Ανταλλαγές! Δίνω-πάρε θα στις ονοματίσω.

Εκαναν σχέδια να σπουδάσω.. μου άρεσαν.. δεν ήταν η θέληση τους ήταν το πρώτο μου θέλω.

Τέλειωσα το Γαλλικό γυμνάσιο.. Αντάρτης.. κακομαθημένος κερατάς ήμουνα!

Στη Νομική αρίστευα αλλά τσίναγε το μέσα μου. Και πρέπει να ακούς το μέσα σου. .κατάλαβες; Γνώση και γνώμη μου διαμόρφωσαν τα ιστορικά βιβλία.. οι νόμοι φτιάχνονται για να καταστρατηγούνται.. δικαιοσύνη και κουραφέξαλα!

Κατέβαινα στα κουτούκια τα ανάρμοστα. Για να με κουλαντρίσουν οι δικοί μου ούτε που το συζητάω! Στα δέκα εννιά μου  λίγο πριν υπηρετήσω ναύτης στο λιμεναρχείο του Πειραιά με το «σπρώξιμο» του πατέρα μου που τάιζε την εξουσία, είχα ζήσει  όσα κανείς. Τώρα θα μου πεις το βόλεμα αυτό γιατί το διάλεξα; Ηταν δίπλα στα στέκια μου... 

Με συνομήλικους παρέα δεν έκανα. Με τους μάγκες της αλητείας μόνο.

Μου άρεσαν τα λούμπεν τυπάκια..

Τα στριφτά τσιγάρα .. το κρασί.. το πατσουλί και το χάδι της ευκαιριακής ερωμένης..

Η αδελφή μου βαρούσε το πιάνο με φάλτσο τρόπο..

Εγώ αυτό το φάλτσο αγάπησα.. σε όλες τις εκφάνσεις του..

Στα είκοσι δύο παντρεύτηκα μια ερωμένη της ανομίας. Ταμπλάς τους ήρθε! Χα χα!

Ένα χρόνο μετά χώρισα. Τα πάθη μου τα ερωτικά κρατούσαν όσο μια φλόγα καντηλιού..

Για τη περίοδο του πολέμου και του εμφύλιου δεν θα σου πω! Δεν θέλω.  Να ξέρεις μόνο.. πως ήταν η μόνη περίοδος της ζωής μου που έπραξα το «πρέπον» με ότι και να σημαίνει αυτό. Ανένταχτος.. δεν γουστάριζα το καπίστρι κανενός!

Το δικό μου ντέφι βαρούσα και ας το έβλεπαν οι «άλλοι» ραϊσμένο.. του είχα κρεμάσει κορδέλες δικών μου επιλογών..

Οι σπουδές σκάλωσαν στην εγγραφή του τρίτου έτους.. έκανα γενέθλια και τις ξέχασα.. Χα!

Οι μέρες μου σκοτεινές.. οι νύχτες ξημέρωναν.. στους ήχους των μπουζουκιών στα ταβερνεία του Περάματος. Θα σου μιλήσω άλλη φορά για αυτά. Ο Παπαϊωάννου.. ο Τσιτσάνης.. ο Αγγελόπουλος.. βαρούσαν τον νταλκά της δικής μου  ευφορίας .. εκεί μέσα άρχισα να γράφω στίχους.

Για την πάρτη μου και τον νταλκά μου.. για τις καψούρες μου.. για αυτό που με μάτωνε.. ποιος είπε πως οι άσωτοι δεν έχουν πληγές; Του διπλανού.. του φίλου.. του ξεφτιλισμένου συστήματος που υπηρέτης του δεν γονάτισα…

Ο πατέρας μου με διόρισε στην Τράπεζα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ενταχτώ στο σύστημα. Στενό το σακάκι και οι γραβάτες με στένευαν.. δεν χωρούσα στο γαμημένο γραφείο με τα χαρτιά και τα τεμπεσίρια.. και η φωνή του προϊστάμενου.. βαρούσε σαν την καμπάνα της Αγίας Τριάδας από απέναντι..    

Πενήντα έξι μέρες  ενταγμένος..

Ο διπλανός μου ένας πενηντάρης με τα μαύρα μανικέτια να μη φθαρούν τα μανίκια του τριμμένου κοστουμιού  προσπάθησε να με νουθετήσει..ΧΑ! Τριάντα χρόνια στο ίδιο γραφείο.. Τρελάθηκα! Μια ζωή στη φυλακή του μουντού κελιού που μύριζε μελάνι..

Καλύτερα να σπάω πέτρες στον ήλιο.. σκέφτηκα…

Ξανά γενέθλια και αντίο..

………………………………………………………………………………………..

Ένα πρωί βρήκαν τον πατέρα μου νεκρό στην ψαρόσκαλα.

«Τον έφαγες!» έσκουξε η μάνα μου.

Στη κηδεία του δεν πήγα. Φτυμένους τους είχα τους παπάδες.. τα λιβάνια .. τα «καλή ανάπαυση».. τους παράδεισους.. τη κόλαση.. τις θείτσες που κλαίνε.. οι θύμισες για  το νεκρό  που ίσως δεν αγάπησαν αληθινά. Τυπικά.. μετρημένα .. σαν τα δίφραγκα του δίσκου.. Μεγαλειώδης κηδεία με την καλή κοινωνία παρούσα.. στεφάνια για πέταμα.. ο τελευταίος αποχαιρετισμός πρέπει να γίνει με τιμές ανάλογες της οικονομικής επιφάνειας του αποθανόντος! Χα!

Το βράδυ στη μπούκα του μόλου έκλαιγα ως το χάραμα.. πονούσα.. μάτωνα.. μα τις τελετές δεν τις γουστάριζα γαμώ το!

Εσκισα τα μαύρα στόρια!

…………………………………………………………………………………………

Κάποιος πρέπει να αναλάβει τη δουλειά. Θέμα επιβίωσης ρεεεε! Βρέθηκε ο ξάδελφος μου να πάρει τα κλειδιά  με ακριβό αντάλλαγμα.  Και με το δίκιο του βέβαια.. Εγώ  δεν είχα λόγο,  μήτε γνώση και θέληση να συναναστραφώ τον κόσμο μιας δουλειάς που δεν ήθελα να μάθω ..και μου κόλλησε το παρατσούκλι «άσωτος»

Από τη μεριά τους δίκιο είχαν.. από τη δική μου οπτική αγάπησα τον άσωτο.. τον χαραμοφάη.. το παράσιτο.. γραμμένους τους είχα.. ΧΑ!

Δουλειές του ποδαριού, όπως και όσο ήθελα.. όσο μου αρκούσε ρε παιδί μου! Δεν γουστάριζα το χρήμα σαν αυτοσκοπό.. κανέναν παρ’εκτός του τομαριού μου να φροντίσω δεν είχα. Τακτοποιημένη η ζωή για τους δικούς μου.  Βάλε στο «ταχτοποιημένη» χτήματα.. σπίτια δοσμένα στην αντιπαροχή.. λίρες..καταστήματα προς ενοικίαση.. ΧΑ!  Το μερτικό μου τους το χάρισα και δες ειρωνεία.. επέστρεψε στα χέρια μου όταν εγκατέλειψαν τον ματαιόδοξο τόπο τους. ΧΑ!  

Δεν κράτησα τίποτα… να τα κάνω τι; Να μου προσδιορίσουν άλλο από αυτό που διάλεξα;  Προδότης του θέλω μου δεν έγινα..

Περιττό να αγωνιστώ για το πάρα πάνω. Δεν έχει νόημα και μακριά από μένα τέτοιου είδους επιδιώξεις..

Αρκούμουν στα λίγα.. μόνο η γνώση με ένοιαζε..  Βιβλία.. τσιγάρο και κρασί.. Αντε και λίγο ψωμοτύρι.. Δες το κορμί μου.. τόσο λιπόσαρκο που δεν θα βρει το χώμα να χωνέψει.. ΧΑ! Μη μου κάνεις τρισάγια μ######η χάθηκες!

Αποσπάσματα από την αφήγηση του

********************************************************************

Τον έβλεπα να σκαλίζει τα συρτάρια του… χαρτιά.. τετράδια.. έπαινοι.. μια υποτροφία.. οι φωτογραφίες των δικών του… που αγάπησε με τον ιδιαίτερο τρόπο του… μια χρυσή πένα χαρισμένη από τον πατέρα του..

Αυτός που αντάμωσε τον Τσιφόρο στα σοκάκια του Πειραιά.. που αγάπησε τον Σκαρίμπα στο κρασοπουλειό..  που πουλούσε τα στιχάκια του να γίνουν επιτυχίες στα χέρια άλλων… ένα ταλέντο αναξιοποίητο για την τσέπη .. που δεν νοιάστηκε να γίνει κάποιος αν και το μπορούσε!

Το γέλιο Του..

Τα καφετιά δάχτυλα σημάδια του τσιγάρου…

Η αγάπη του αλήτη για τον άνθρωπο που επέλεγε να είναι δίπλα του…

Που έκανε παρέα με τους άστεγους του λιμανιού.. στο ίδιο παγκάκι.. ένας με δαύτους…

Που έκοβε το άφιλτρο στη μέση να το μοιραστεί..

Που τάιζε τους γλάρους..

Που αγάπησε τους ποιητές..

Το ρεμάλι που άφησε το βιός του σε ορφανά.. από τα νιάτα του όχι στο τέλος για εξιλέωση των ανομημάτων του..  

.. στα 94 του τρεις μήνες πριν «έφυγε»… να ανταμώσει τους ρεμπέτες.. τους παραβατικούς που αγάπησε.. τις γυναίκες με το πατσουλί….

Πέντε κασέτες μη χάσω τα λόγια του …φυλαγμένες..

ένα "παιχνίδι" που άρεσε στον θείο Αριστείδη..