Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν χαλαλίζεις;


 Η Μαρία καθαρίζει τη σκάλα και τον ακάλυπτο κάπου δέκα χρόνια..
Λιγνή και σβέλτη..
Οι επαφές μας στο πλατύσκαλο.. δίπλα στον κουβά τον αφρισμένο με το απορρυπαντικό…
Χαμογελαστή.. στην καλημέρα της..
Δίχως ένα ρημάδι ένσημο..
Μια βδομάδα πριν η Μαρία ένοιωσε ένα ..σβήσιμο.. η δεκάχρονη κόρη της που τα καλοκαίρια τη βοηθά έσκουζε στο φόβο…
Ανοιξαν πόρτες να δώσουν συμβουλές…
-Να την πας στο σπίτι να ξεκουραστεί… και έκλεισαν απαλά να μη ταραχτεί η δική τους ηρεμία..
Ένα ποτήρι νερό δεν βρέθηκε!
Κατέβηκε η Μαίρη που πίναμε τον καφέ μας και την έσυρε μέσα στο σπίτι..
Κάναμε τις ..γιάτρισσες ..
Το πιεσόμετρο.. απαραίτητο αξεσουάρ της οικίας βγήκε με βιάση από το συρτάρι..
Καθισμένη στον καναπέ και δίπλα η μικρή να κλαίει..
Οκτώ η μεγάλη.. έξη η μικρή…
Στύψαμε πορτοκαλάδα.. και λίγες σταγόνες για την υπόταση..
Ο ιδρώτας έρρεε  από το μέτωπο…
Λιγόλεπτη αναμονή και σε ετοιμότητα το τηλέφωνο για το κάλεσμα του ασθενοφόρου..
Χαμογέλασε..
Η κόρη της σταμάτησε το τρέμουλο….
-Πάνε πουλάκι μου να αποτελειώσεις τα σκαλιά.. την παρότρυνε..
Μείναμε μόνες..
Και η Μαρία με το χαμόγελο ξέσπασε σε αναφιλητά..
Η φίλη μου με την βρεμένη πετσέτα της σκούπιζε το πρόσωπο..
-Από την κούραση είναι.. ψέλλισε.. ανάμεσα σε ευχαριστίες.. ταράχτηκα και με το γιό μου που χτύπησε με το μηχανάκι της διανομής.. έτρεχε το έρμο να προφτάσει το μεροκάματο..
Το αγόρι που το πρωί πήγαινε στο Λύκειο και τα βράδια δούλευε στο σουβλατζίδικο του Λουκά.
-Το πόδι του είναι στον γύψο.. σταυροκοπήθηκε που δεν έτυχε το χειρότερο..
-Υπομονή.. προσπάθησε η Μαίρη να την παρηγορήσει.. υπάρχουν και χειρότερα..
-Μη μου μιλάτε για τα χειρότερα απάντησε μπουκωμένη με ένα μπισκότο.. γιατί όλοι λέμε τα χειρότερα; Υπάρχουν και τα καλύτερα! Αυτή την παρηγοριά δεν την καταλαβαίνω.. με το συμπάθιο δηλαδή…
Είχε συνέλθει…
-Στη δουλειά μαθημένη είμαι.. στη μέσα Μάνη μεγάλωσα και δεν σταμάτησα από την ώρα που περπάτησα να δουλεύω.. το μικρό μου είναι πέντε χρονόνε και ανάπηρο.. ο άντρας μου άχρηστος και τεμπέλης.. και μη μου λες υπάρχουν χειρότερα.. είναι αυτό που ακούω χρόνια και δεν το αντέχω! Μου έρχεται να του ρίχνω φάσκελα του αχρόνιαστου.. το ίδιο είναι να τον μουντζώνεις φορώντας δαχτυλίδια και το ίδιο με τις φουσκάλες στα δάχτυλα! 
Γέλασε…
Η Μαρία που ήξερε να κρατά τον πόνο..
Η Μαρία που χαμογελούσε..

Χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε η μαντάμ του τρίτου.
-Εδώ είναι η Μαρία; Μου το είπε η κόρη της. Είναι καλά;
Η πόρτα μισάνοιχτη.. αγενέστατη δεν είχα σκοπό να της αφήσω χώρο να μπει μέσα.
Είναι και τα νεύρα μου σε κακή διάθεση…
………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ολοι αυτοί που έχουν παράπονο για το «πώς κατάντησε έτσι ο κόσμος» πλέουν στο σ%$&ό τους και δεν έχουν καταλάβει πως μέρος του είμαστε και εμείς...
Ζητάμε από το δίπλα να είναι ότι δεν είμαστε..
Δεν είναι ο φόβος του ληστή..
Η αδιαφορία που φώλιασε ύπουλα  είναι...  

33 σχόλια:

  1. καλημερα γιαγια
    νομιζω οτ καποια στιγμη πρεπει να εκδοθουν οι ιστοριες σου σε ενα βιβλιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εν-συναίσθηση...
    Να μπαίνουμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου όπως πολύ εύστοχα έγραψε στο blog της χθές η Άιναφετς...
    Να βλέπουμε με τα μάτια του, να νιώθουμε τη χαρά και τη λύπη του μέσα απο τη δική του ψυχή. Αυτό είναι αγάπη. Μονάχα αυτό.
    Για να φτιάξουμε μια μέρα τον κόσμο που χαλάσαμε, μ' Ανθρώπους. Το Α, κεφαλαίο...
    Σε φιλώ, μανούλα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Α ρε Γιαγιά με κατέστρεψες.
    Έφυγα από το χώρο που δούλευα ώστε να ρημάξω μόνη στο κλάμα.
    Είδα τη μάνα μου, τ΄αδέλφια μου και μένα...
    Είχαμε βαρεθεί ν΄ακούμε ότι υπάρχουν και χειρότερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν η μούτζα μετουσιωθεί σε αλλαγή τότε θα ξέρουμε όλοι πια, πως ακόμη κι ένα ποτήρι νερό....δεν είναι μόνο δικό μας

    Σε φιλω πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όπως λεει ενα τραγούδι "φυσάει αδιαφορία
    να ντύνεσαι καλά...",

    http://www.youtube.com/watch?v=HLNwY3jo70A

    κι ας ντυνουμε κι όποιον μπορούμε Αντιγόνη μου, ζωή που ζούμε μόνοι μας είναι ζωή;

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. και μη χειρότερα. στ αλήθεια ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό το και μη χειρότερα...

    φιλιά πολλά γλυκειά γιαγιά Αντιγόνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εκτός των άλλων.....(που περισσότερο με κάνουν να μουγγαίνομαι παρά να θέλω ν'αφήσω "λόγια"......)
    μoυ θύμισες μια ρήση της μάννας μου :
    "αυτός δεν δίνει τ'αγγέλλου του νερό"..............
    κι ύστερα ήρθε η κόλαση

    Τα σέβη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιαγια Αντιγονη καλημερα.

    Το κλεισιμο στην ιστορια σου ειναι η μαυρη αληθεια, μονο οταν θ'απλωθει το χερι και σφιξει απο καρδιας το χερι του συνανθρωπου μας, θα ξεκολησουμε απο τα $$$&(*(*^%$%#.
    Καλη εβδομαδα και φιλια Ανδρειωτικα απο το κατινακι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πόσο δίκιο έχεις Αντιγόνη μου! Η αδιαφορία κι ο ωχαδελφισμός αυτό μας καταστρέφει. Για κάποιο λόγο ξεχνάμε ότι σήμερα εμείς δε βοηθήσαμε αύριο στη δική μας ανάγκη θα συμβεί το ίδιο. "Κράταμε να σε κρατώ ν'ανεβούμε στο βουνό" έλεγε η παλιά παροιμία κι είναι απέραντα σοφή.

    Φιλάκια ζεστά!

    υγ. τι πανέμομορφο καλοκαιρινό και ταξιδιάρικο έφτιαξες το μπλογκ σου! τέλειο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έχουμε φτάσει σε σημείο "να μην αγαπάμε ούτε τ' αντερά μας...." γι'αυτό πήγαμε καταδιαόλου.
    Δεν βάζω όμως όλους στο ίδιο το "τσουκάλι"....πάντα υπήρχε και θα υπάρχει ΑΝΘΡΩΠΙΑ-ΑΓΑΠΗ-ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!!

    Το ομόρφηνες το μπλογκ σου...Με ταξιδεύει....

    Πολλά φιλιά από Καστοριά, Άννα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εχω κουραστει στα 36 μου πια να ακουω για τα χειροτερα- ηρθε ο καιρος που τα χειροτερα χτυπησαν και τη δικη μας πορτα και δε μου κακοφαινεται που οσοι πηραν απο εμας κατι παραπανω απο ενα ποτηρι νερο οταν το χρειαζοταν ,σημερα απουσιαζουν...
    Δε με νοιαζει γιατι πολύ απλα οτι καναμε την στιγμη που το καναμε το νιωθαμε και ηταν κατι για την δικη μας ψυχη πρωταρχικα και μετα για βοηθεια στον αλλον...
    Εμαθα απο την ζωη οτι δεν υπαρχει ισως απολυτη δικαιοσυνη και καποιοι μπορει να βασανιζονται αδικα ,ομως υπαρχει μια ανωτερη δικαιοσυνη απο την ανθρωπινη που κρινει και δικαζει και αποδιδεται στο ευθετο χρονο ..και απο αυτην δε ξεφευγει κανεις...ουτε οι πλουμιστες κυριες που δεν καταδεχονται να υποψιαστουν οτι ειναι το ιδιο ανθρωπος μια κοπελα που καθαριζει ,ουτε αυτοι που εκμεταλεύονται την καλη καρδια της κοπελας αυτης..για ολους ερχεται η στιγμη που χρειαζονται καποιον να πει μια καλη κουβεντα γι'αυτους και δεν τον βρισκουν γιατι πολυ απλα δεν υπαρχει..
    Μπορει να ακουγεται το ολον πολυ ρομαντικο ή και χαζο αλλα ετσι σκεφτομαι..δεν πιστευω σε αιωνιες ζωες και παραδεισους αλλα πιστευω στην θεια δικη .

    Η ιστορια σου κόλλησε με καποια που μου διηγήθηκε μια Αμερικανα φιλη μας πρόσφατα και κατεληξε λέγοντας οτι εδω που ζουμε ειναι "the devil's playground".
    Πιο ταιριαστη ατάκα για να μας περιγραψει δεν εχω ακουσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. μακαρι να ξανα γνωρισουμε, να ξανα μιλησουμε ο ενας στον αλλον!μακαρι να ξανα ενδιαφερθουμε ο ενας για τον αλλον!μακαρι να ξενα πονεσουμε ο ενας τον αλλον!οπως παλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γίνεται να συγκινούμαστε με μυθοπλασίες-βιβλία,ταινίες,σήριαλ- και να μένουν παγωμένα τα αισθήματά μας στα πραγματικά βάσανα των ανθρώπων δίπλα μας;ΔΕΝ γίνεται...
    Ας αποτινάξουμε λοιπόν από πάνω μας τον μανδύα της αδιαφορίας και ας κάνουμε το εγώ, εμείς.
    Φιλί με γεύση αλμύρας
    (απ΄ τον καινούριο σου πίνακα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συμφωνώ Αντιγονάκι μου!Δεν είναι ο φόβος του κλέφτη υλικών πραγμάτων ,αλλά ο φόβος να μη μπλεχτούμε και διαταράξουμε τον ατομικό μας μικρόκοσμο....και άσε τους υπόλοιπους να κουρεύονται!!!!!!!Πάλι μας ταρακούνησες φιλενάδα!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτές τις Γυναίκες που αγωνίζονται
    για ένα μεροκάματο πολύ τις συμπαθώ!
    Αντίθετα κάτι σουσούδες στην πολυκατοικία τις απεχθάνομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τι να πω που πάλι μονότονη θ'ακουστώ. Πως τα καταφέρνεις και παίρνεις ένα τόσοδα ένα τίποτα και το παρουσιάζεις τόσο όμορφα. Και πάντα πάνε οι λέξεις σου βέλη κατευθείαν στην φαντασία μου και τα βλέπω όλα μπροστά μου, και την Μαρία να λυποθημά και την Μαίρη να την σούρνει μέσα και την μαντάμ του 3ου. Κρίμα να είσαι τόσο πεισματάρα και να μη μας ακούς....πρέπει ν'ανοίξεις τον κόσμο σου και στους ξένους όχι μόνο σε μας. Φιλάκια αμέτρητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. αχ βρε Αντιγόνη... σκέπτομαι καμιά φορά πως η ελεημοσύνη είναι ύποπτη...

    λίγα λεπτά του ευρώ και... εξαγοράζουμε αυτό που δε θέλουμε να δώσουμε...
    το χρόνο και το ενδιαφέρον μας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Για να ειμαι ειλικρινης συμφωνω με τη Μαρια, υπαρχουν και καλυτερα βρε παιδι μου, πως να το κανουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αχ και να ξερες,σίγουρα ένα ποτήρι δεν χαλαλίζουν, και αυτές είναι οι νεόπλουτες, της ξέρω από πρώτο χέρι...
    φιλιά Αντιγόνη μου ,πολύ όμορφο το νέο λουκ...φιλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αχ αυτές οι ιστορίες σου,δίνουν τόση αξία στις ζωές των ανθρώπων,είσαι μοναδική!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. και οι Άνθρωποι υπάρχουν εκεί που δεν το περιμένεις. Κατακαλόκαιρο, στην αφετηρία των λεωφορείων στη Σίνα (χρόνια πριν). Ο λιπόσαρκος μελαψός άντρας πουλάει χαρτομάντηλα. Πάντα εκεί. Στους επιβάτες των λεωφορείων. Άλλοτε παρακαλεί, άλλοτε γίνεται πιεστικός. Κατευθύνεται προς το λεωφορείο που έχει αρχίσει να γεμίζει, όταν μια κυρία λυποθυμά στο δρόμο. Αφήνει το εμπορευμά του στο παγκάκι και τρέχει στον περιπτερά. Αγοράζει ένα μπουκάλι νερό και σπεύδει να την συνεφέρει. Τι μεγαλείο ψυχής, αυτός ο φτωχός άνθρωπος! Καλό ξημέρωμα γιαγιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Το Παντοδυναμο χερι του Θεου..!!
    Που ΔΕΝ ειναι στα επουρανια...
    Ειναι μεσα στο κεφαλι μας...
    Μεσα στο κεφαλι του καθ ενα...!!
    ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ λεγεται..!!

    Να την αφησουμε να "μιλησει"...!!

    Αν φοβωμαστε τον αλλον..Φοβωμαστε τον εαυτο μας..!!
    Και η αδιαφορια, κανει γκελ στον καθρεφτη...Και επιστρεφει..
    Στην παγωμενη μας καρδια..!!
    Στο παγωμενο μας μυαλο..!!

    Αν αφησουμε τον..ΠΑΓΟ να κερδισει...Εχουμε ΗΔΗ πεθανει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αντιγόνη μου!!!!!!!
    Δεν σε ...ξέχασα!

    κι εγώ, λίγο λίγο σας "καλημερίζω" όλες (και όλους) τούτες τις μέρες...

    "...κι όμως, υπάρχουν και χειρότερα.."
    Γι' απόψε, όμως, σε φιλώ,
    Υιώτα
    αστοριανή
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Με κάλυψε απόλυτα η φίλη μου η Αναστασία......"ζωή που ζούμε μόνοι μας είναι ζωή;"....μακάρι Αντιγονάκι μου να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας!!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Να! μάλλον ένας από τους λόγους που ασχολούμαι με ...γλυκιές μνήμες!!!
    Τότε που όλοι ήταν για έναν και ένας για όλους...
    Την αγάπη μου γιαγιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ας σκεφτεί ο καθένας μας εδώ μέσα, τι έχει κάνει ή τι δεν έχει κάνει όταν κάποιος χρειάστηκε τη βοήθειά μας.

    Αυστηρά όμως.... όχι με δικαιολογίες.... και εγώ θα το κάνω, όχι μόνο εσείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Και όμως πάντα υπάρχουν και ...χειρότερα.Κατι ξέρω που το λέω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. .....ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΛΕΜΕ ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑΑΑΑΑΑΑ.....ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑ ΠΕΡΑ......ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ!ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΑΦΗ...ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΞΕΝΩΘΟΥΜΕ...
    ΤΑ ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΜΟΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ενώνω τον πόνο μου με τον δικό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ζητάμε από το δίπλα να είναι ότι δεν είμαστε..

    Μια μεγαλη αληθεια
    -

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη!
    και έχουμε γεμίσει κλεφτες Αντιγόνη μου
    ...και μεις κλεφτες γενήκαμε!


    Θύμισε με να σου πω την ιστορία που μου έλεγε η γιαγιά μου για το μη χειρότερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Παρηγοριά στον άρρωστο τα χειρότερα.. αχ βρε Αντιγόνη μου η αδιαφορία και η απανθρωπιά..
    μου θύμησες με τον τίτλο σου και μια άλλη ιστορία. Ο άντρας μου έμεινε στο δρόμο με το φορτηγό μέρα μεσημέρι κατακαλόκαιρο και προσπαθούσε να κάνει τα απαραίτητα για να το βάλει μπροστά. Στο σημείο εκείνο ήταν ένα συνεργείο. Είχε αποκάμει από την ζέστη και πήγε μέχρι την πόρτα του συνεργείου να πιει λίγο νερό, είχαν ένα ψύχτη στην πόρτα. Όταν πήγε να πατήσει το κουμπί του κλείσανε το νερό.. Ούτε του αγγέλου τους δε θα δίνανε.. πολύ λυπάμαι.. πάρα πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Καιρός καθηκόντων, Γιαγιά-Αντιγόνη, αγαπημένη μου, ενέσκηψε βαρύς….
    Πάντα περνάω όμως για να αναβαπτίζομαι στην ανθρωπιά…
    Καλά να ‘σαι που να ξεχαστώ δε μ’ αφήνεις….
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή