Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν χαλαλίζεις;

 Η Μαρία καθαρίζει τη σκάλα και τον ακάλυπτο κάπου δέκα χρόνια..

Λιγνή και σβέλτη..

Οι επαφές μας στο πλατύσκαλο.. δίπλα στον κουβά τον αφρισμένο με το απορρυπαντικό…

Χαμογελαστή.. στην καλημέρα της..

Δίχως ένα ρημάδι ένσημο..

Μια βδομάδα πριν η Μαρία ένοιωσε ένα ..σβήσιμο.. η δεκάχρονη κόρη της που τα καλοκαίρια τη βοηθά έσκουζε στο φόβο…

Ανοιξαν πόρτες να δώσουν συμβουλές…

-Να την πας στο σπίτι να ξεκουραστεί… και έκλεισαν απαλά να μη ταραχτεί η δική τους ηρεμία..

Ένα ποτήρι νερό δεν βρέθηκε!

Κατέβηκε η Μαίρη που πίναμε τον καφέ μας και την έσυρε μέσα στο σπίτι..

Κάναμε τις ..γιάτρισσες ..

Το πιεσόμετρο.. απαραίτητο αξεσουάρ της οικίας βγήκε με βιάση από το συρτάρι..

Καθισμένη στον καναπέ και δίπλα η μικρή να κλαίει..

Οκτώ η μεγάλη.. έξη η μικρή…

Στύψαμε πορτοκαλάδα.. και λίγες σταγόνες για την υπόταση..

Ο ιδρώτας έρρεε  από το μέτωπο…

Λιγόλεπτη αναμονή και σε ετοιμότητα το τηλέφωνο για το κάλεσμα του ασθενοφόρου..

Χαμογέλασε..

Η κόρη της σταμάτησε το τρέμουλο….

-Πάνε πουλάκι μου να αποτελειώσεις τα σκαλιά.. την παρότρυνε..

Μείναμε μόνες..

Και η Μαρία με το χαμόγελο ξέσπασε σε αναφιλητά..

Η φίλη μου με την βρεμένη πετσέτα της σκούπιζε το πρόσωπο..

-Από την κούραση είναι.. ψέλλισε.. ανάμεσα σε ευχαριστίες.. ταράχτηκα και με το γιό μου που χτύπησε με το μηχανάκι της διανομής.. έτρεχε το έρμο να προφτάσει το μεροκάματο..

Το αγόρι που το πρωί πήγαινε στο Λύκειο και τα βράδια δούλευε στο σουβλατζίδικο του Λουκά.

-Το πόδι του είναι στον γύψο.. σταυροκοπήθηκε που δεν έτυχε το χειρότερο..

-Υπομονή.. προσπάθησε η Μαίρη να την παρηγορήσει.. υπάρχουν και χειρότερα..

-Μη μου μιλάτε για τα χειρότερα απάντησε μπουκωμένη με ένα μπισκότο.. γιατί όλοι λέμε τα χειρότερα; Υπάρχουν και τα καλύτερα! Αυτή την παρηγοριά δεν την καταλαβαίνω.. με το συμπάθιο δηλαδή…

Είχε συνέλθει…

-Στη δουλειά μαθημένη είμαι.. στη μέσα Μάνη μεγάλωσα και δεν σταμάτησα από την ώρα που περπάτησα να δουλεύω.. το μικρό μου είναι πέντε χρονόνε και ανάπηρο.. ο άντρας μου άχρηστος και τεμπέλης.. και μη μου λες υπάρχουν χειρότερα.. είναι αυτό που ακούω χρόνια και δεν το αντέχω! Μου έρχεται να του ρίχνω φάσκελα του αχρόνιαστου.. το ίδιο είναι να τον μουντζώνεις φορώντας δαχτυλίδια και το ίδιο με τις φουσκάλες στα δάχτυλα! 

Γέλασε…

Η Μαρία που ήξερε να κρατά τον πόνο..

Η Μαρία που χαμογελούσε..

Χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε η μαντάμ του τρίτου.

-Εδώ είναι η Μαρία; Μου το είπε η κόρη της. Είναι καλά;

Η πόρτα μισάνοιχτη.. αγενέστατη δεν είχα σκοπό να της αφήσω χώρο να μπει μέσα.

Είναι και τα νεύρα μου σε κακή διάθεση…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ολοι αυτοί που έχουν παράπονο για το «πώς κατάντησε έτσι ο κόσμος» πλέουν στο σ%$&ό τους και δεν έχουν καταλάβει πως μέρος του είμαστε και εμείς...

Ζητάμε από το δίπλα να είναι ότι δεν είμαστε..

Δεν είναι ο φόβος του ληστή..

Η αδιαφορία που φώλιασε ύπουλα  είναι...