Το γράμμα της Ελενας....

Που άφησα το παρελθόν μου;

Στα χέρια ποιών να το διαχειριστούν;

Απούσα στα ουσιώδη.. παρούσα στον αγώνα του «φαίνεσθε»

Μια πάλη να  κλείσω τις χαραμάδες που έμπαζαν..

Η προσπάθεια με λαχάνιαζε..

Μικρή ήμουν «ουδέτερο»: το μοναχοπαίδι.. το καλό… το υπάκουο.. το διαβαστερό..

Αργότερα μεταλλάχτηκα σε θηλυκό: η άτολμη.. η συνεπής.. η συνεσταλμένη.. η υπάκουη..

Η μάνα δασκάλα και από κεκτημένη ταχύτητα.. με το δάχτυλο προτεταμένο κατά πάνω μου.. και οι προσταγές εκτοξεύονταν για το καλό μου..

Στην εφηβεία μου έψαξα να βρω το δικό μου όνειρο..

Δεν είχα τόπο να το ακουμπήσω..

Ούτε ψυχή να το μοιραστώ.. 

οι φιλίες μου έκαναν κακό στην εξέλιξη μου και στα διαβάσματα.. έτσι έλεγε..

Μόνο οι φροντιστές εναλλάσσονταν με τις φυλλάδες.. τις ασκήσεις που μισούσα.. τις προγραμματισμένες εκθέσεις.. γιατί το σύστημα δεν επέτρεπε δικές μου απόψεις..

Μια ευθεία γραμμή…  που την ήθελα τεθλασμένη..

Ασάλευτο νερό που γινόταν βούρκος.. και αγαπούσα το πέλαγος..

Ηθελα να γίνω ηθοποιός…

Να αλλάζω ρόλους.. να λυτρώνομαι..

Ατολμη!

Δεν το ξεστόμισα καν!

Μόνο το πτυχίο..  το διδακτορικό.. για να καμαρώνει η μάνα που δεν με ρώτησε ποτέ τι ήθελα.. την πανεπιστημιακή καριέρα την ακολούθησα μετά από παροτρύνσεις για ένα μέλλον αντάξιο των προσπαθειών μου..   

Με το μειλίχιο τρόπο της τα έφερνε όλα στα μέτρα της.. αράχνη που έστηνε τον ιστό της να σε κατασπαράξει αθόρυβα..  ούτε ένας καυγάς.. μια αντιπαράθεση έστω να δώσει αφορμές..

Μετά ήρθες εσύ στη ζωή μου..

Με όλα τα προσόντα του άντρα που μου ταίριαζε..

Και τη συμπάθεια τη βάφτισα έρωτα..

Τη νύχτα που μείναμε μόνοι μετά από το γάμο που την τελετή του έστησαν οι άλλοι και εγώ θεατής σε ένα έργο που δεν είχα γράψει..

η αγάπη σου δεν στάθηκε δυνατή..

Λάθος γυναίκα αγάπησες με πάθος.. ανάξια του δοσίματος σου..

Στη πρώτη ανατολή έκλαψα.. παγιδεύτηκα είπα μέσα μου.. και πάλι σιωπή…

Και κάπου εδώ αρχίζει η παράσταση.. προσπάθησα να υποδυθώ το ρόλο μου με ζήλο..

Κανείς δεν φαντάστηκε το ταλέντο μου!

Δεν ήθελα να σε πονέσω… έκανες όνειρα…

Απέρριπτα μυστικά τον ερχομό παιδιών  μέχρι που ανακάλυψες στο συρτάρι τα χάπια.. Το απέδωσα στην προσπάθεια της εργασιακής ανέλιξης.. και εδώ ψέματα!

Ηθελα  χρόνο.. αυτόν που μου στέρησαν..

Ο ερχομός των δίδυμων έδωσε χαρά και ενέργεια.. 

Ανάσες βαθιές και προσοχή στα λάθη  που είχα αφήσει να κουρσέψουν την δική μου ζωή.

Εδώ άρχισε η αντιπαράθεση με την μάνα μου… δεν της επέτρεψα επεμβάσεις…

Ηθελα μόνο χαρά και αυτονομία να έχουν..

Εφτιαχνε πάλι ράγες για ένα τρένο που θα είχε πάλι το δικό της προορισμό..

Εγινα η «άλλη» η «μη αναγνωρίσιμη» της είχα ξεφύγει..

........................................................................................................................................................

Πέντε χρόνια πριν ένα βράδυ μιας συνηθισμένης συνεστίασης ήπια δυο ποτά στα γρήγορα…. Με χαλάρωσαν.. μου έδωσαν ώθηση.. ψεύτικη..

Συνέχισα…

Άρχισε με γέλιο.. έτσι μπήκε στη ζωή μου… το αλκοόλ..

και εγώ η προγραμματισμένη έχανα τον έλεγχο..

Το ρομποτάκι λάδωσε τα γρανάζια του με σπίρτο..

Στη πρώτη επισήμανση άρχισα το κρυφτό..

Μπουκάλια κρυμμένα…  και ένα μεταλλικό πλακέ στην τσάντα.. να βγαίνει μέσα στις τουαλέτες.. να χώνεται στο κορμί μου με βιαστικές γουλιές..

Σπρέι αποσμητικά να μη βρωμάει η ανάσα.. ανίκανα να συγκρατήσουν τον κατήφορο..

Το «ελέγχω» ήταν η ψευδαίσθηση μου… κάπου εκεί άρχισε το παιχνίδι να γίνεται ανυπόφορο.. με τα μάτια κόκκινα βουτούσα σ’ένα κόσμο ξευτίλας..

Ενα κρυφτό.. ορατό για τους άλλους..

Στην αποβάθρα του ηλεκτρικού.. χώνω το κεφάλι στην τσάντα να ρουφήξω.. τη λύτρωση..

Κάθε μέρα και πιο θρασύς..

Αρνιόμουν τις επισημάνσεις ..   τις προσβολές.. την παραδοχή.. έκλεβα νομίζοντας πως ίχνη δεν αφήνω.. και ας ήταν εμφανή..

Η απόλυτη κατρακύλα εντός μου!

Εκτός ελέγχου!

Και έφτασα στον μεθυσμένο πάτο μου..

Εχω δηλώσει παραίτηση ένα μήνα πριν..

Εξακολουθώ να «πηγαίνω» στη δουλειά.. γυρίζοντας στις καφετέριες…

Συνεπής στην ώρα επιστροφής…

Σέρνομαι.. ξευτίλα.. εσχατιά..  

Και μια λιποθυμία που με έστειλε στα εφημερεύοντα..

Δεν είχα κουράγιο να δω τα μάτια σας.. αμίλητη.. νεκρή..

Το καυτό χέρι των εικοσάχρονων παιδιών μου.. η απουσία γνωστών παραινέσεων με ξύπνησε από τον λήθαργο..

Σήμερα φεύγω…

Ελπίζω προς τη σωτηρία.. «κλινική αποτοξίνωσης» γράφει το εισιτήριο..

Συγνώμες θα ζητήσω στην επιστροφή…

Εχω δρόμο μπροστά μου..

Φεύγω…

Μη με λυπάστε.. δεν το αντέχω.. αντίο δεν θα σας πω..