Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Ο φονιάς...


Ένα βήμα μπρός και πίσω ο ήχος και η κλειδωνιά της βαριάς μεταλλικής πόρτας που τον τρέλαινε επτά χρόνια τώρα…
Έμενε ακίνητος. Για λίγο κοιτούσε το λερό πάτωμα σαν να ήταν μόνος στο κελί…
Έσκυψε να χωθεί στη κουκέτα του.
Το άσθμα τον δυσκόλευε στις κινήσεις να ξεντυθεί.
Κάτω από το μαξιλάρι το εισπνεόμενο φάρμακο του έδινε ώθηση στην ανάσα να φορέσει τις πιζάμες..
-Καληνύχτα.. μουρμούρισε..
Εκανε το σταυρό του, ο φονιάς και ξάπλωσε παίρνοντας το βιβλίο και τα γυαλιά του να διαβάσει.. να αποκοιμηθεί..
Τούτη τη νύχτα δεν ήταν μπορετό να κλείσει μάτι..
Την αυριανή θα έπαιρνε την απόλυση.. σαν τότε στο στρατό σκέφτηκε και χαμογέλασε φέρνοντας στη μνήμη τη μάνα του που τον περίμενε στο έμπα-έβγα της αυλόπορτας..
…………………………………………………………………………………………..

Από τα μικράτα του κολλημένος με την Νίνα του! Ενας έρωτας που άνθισε  στο
Πανεπιστήμιο. Μόνοι και οι δυο κοντοχωριανοί αντάμωσαν στα φώτα της μεγάλης πόλης. Με την μπουκιά μοιρασμένη.. το τσιγάρο στα δύο.. ένα τα κορμιά και τα όνειρα.. Το πτυχίο λάβαρο για το «μπροστά»..
Γύρισαν στον τόπο τους στα γονικά τους ..
Η Νίνα διορίστηκε καθηγήτρια σε κοντινή κωμόπολη και ο Λάμπρος να υπηρετεί την πατρίδα..
Αναμονή να λήξει η θητεία..
Γράμματα καθημερινά να δηλώνουν την άσβηστη φλόγα…
Αργότερα και ο δικός του διορισμός… ο ήλιος πιο δυνατός από ποτέ.. η ακρογιαλιά συνόδευε τα αγκαλιαστά βήματα τους λικνιζόμενη..
Ένα «λάθος» θα έφερνε στη ζωή το πρώτο παιδί τους..
Στεφανώθηκαν στην Αγιά Σωτήρα  ένα ανοιξιάτικο απόγευμα..
Η ώρα της γέννας έφτασε.. και η Δωροθέα  με το ροζ κορμάκι της χρωμάτισε με εκτυφλωτικά χρώματα τις αγκαλιές..
Μια επιπλοκή την ώρα της γέννας τους στέρησε τη δυνατότητα άλλου παιδιού..
Η Δωροθέα πήρε το όνομα  της από το συναίσθημα τους.. δώρο Θεού.. το μοναδικό..
Και οι νεράιδες προίκισαν αυτό το πλάσμα..
Η ανάσα της ανάσα τους..
Τα πρώτα γράμματα με τη χούφτα τους να κρατά το μικρό χεράκι να κρατά το φάμπερ μολύβι να σχηματίσει το ο.. ι..α..ε..
Οι τραμπάλες.. «τράμπα τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι» τραγουδούσε με τα λειψά δοντάκια της….
Οι κούνιες..
Το πασαλειμμένο προσωπάκι από χωνάκι παγωτό..  
Το κολύμπι στα άπατα..
Το ποδήλατο της..
Το γδάρσιμο στο γώνα που το φιλούσαν να ζεστάνουν την πληγή να μην αιμορραγήσει..
Ψήλωνε και αναστηνόταν με τα χάδια τους..
και οι αγκαλιές τους που έσμιγαν τις νύχτες σαν πρώτη φορά.
Φόβος για το απροσδόκητο.. «μη ζηλέψεις ζωή την χαρά μας».. η παράκληση τους..
…………………………………………………………………………………………..
Η Δωροθέα πέρασε στο Πανεπιστήμιο στην κοντινότερη μεγαλούπολη..
Βρήκαν σπίτι το επίπλωσαν και φεύγοντας της χάιδεψαν τα σγουρά μαλλιά της που έφταναν ως τη μέση της.. ένα κλαράκι που έμενε πρώτη φορά μόνη της ..μακριά τους..
Τα τηλέφωνα.. και η γάργαρη φωνή της.. να σημαίνουν χίλιες καμπάνες…
Οι αντάμωσες γιορτή..
Οι αναχωρήσεις στεναγμός…
………………………………………………………………………………………
Ηταν νύχτα ταραγμένη από αστραπές και δυνατή βροχή όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Το σήκωσε εκείνος.
Η κραυγή  έσκισε τα σωθικά του…
-Δεν υπάρχει Θεός ούρλιαξε!
Η Νίνα ως να αναληφθεί το κακό ..άδειασε.. σιωπή.. άχνα…
Αστυνομία.. εξηγήσεις.. για ένα θάνατο…
«Βιασμός και θάνατος από πνιγμό»
Και τους πήρε ο πόνος να τους ρίξει στα πιο μυτερά βράχια.. να μη έχουνε σωσμό..
Να πάνε μαζί της.. να είναι ψέμα.. να κλείσουν τα μάτια στον εφιάλτη που καραδοκούσε ύπουλα να κλέψει το γέλιο της να κλείσει τα καταγάλανα μάτια της..
…και νίκησε ο αλήτης..
Ο δράστης στα χέρια της Αστυνομίας..
Και το παιδί τους στο χώμα…
Ορκο έδωσε στη Νίνα «δεν θα έχει ζωή»!
Εκείνη δεν μπόραγε να μιλήσει.. από εκείνο το βράδυ.. μόνο δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα ρυάκια στο πρόσωπο να τα ρουφά να νοιώθει την αλμύρα τους…
………………………………………………………………………………………….
Ηταν η μέρα των γενεθλίων της Δωροθέας που θα στέκονταν απέναντι από αυτόν που κούρσεψε τα νιάτα της που της στέρησε τη συνέχεια…
Στην μια τσέπη του μια τούφα από τα μαλλιά της.. στην άλλη το όπλο…
Η σφαίρα βρήκε στόχο το κεφάλι του…
Ο Λάμπρος ψιθύριζε… «Βιασμός… πνιγμός..»
Στον ανακριτή άλλη κουβέντα δεν άλλαξε..
…………………………………………………………………………………………..
Ξημέρωνε και ο ύπνος δεν ήρθε.. μόνο τα δάκρυα.. και τα ουρλιαχτά σφύριζαν στο κεφάλι του..
Οι συγκρατούμενοι του τον είχαν αθωώσει από όταν πέρασε την πόρτα του κελιού..
«Κυρ- καθηγητή» τον προσφωνούσαν οι ισοβίτες…
Του χαιρέτησε με το κούνημα του χεριού που είχε πάρει την εκδίκηση.
Σηκώθηκε.. πήρε τα ρούχα της απόλυσης..
Ετρεμε στη σκέψη της συνάντησης με τα μάρμαρα..
«Δεν υπάρχει Θεός» σκέφτηκε…
…………………………………………………………………………………………
Πίσω στο σπίτι η Νίνα περίμενε με τα φώτα αναμμένα..  στο βάζο κρινάκια τα αγαπημένα της Δωροθέας…
Στο πέτο της μια σκαλιστή μεγάλη καρφίτσα με την Δωροθέα τους..
Του φάνηκε πως του έκλεισε το μάτι… ή μήπως του είπε.. «μπαμπά μου»;…..



47 σχόλια:

  1. Γιαγια Αντιγονη καλησπερα, οσο ''βραζει'' ακομα το αιμα απο το διαβασμα, ναι δεν υπαρχει θεος αφου γινονται αυτα τα κατωτερα, μαζι με το χερι του κυρ-καθηγητη που σημαδευε τον λαιμο του βιαστη-φονια, σημαδευε και το δικο μου χερι, σε τουτα, τα τερατωδη, τερτιπια δικονομικα δεν χωρουν, αλλωστε και αν ''υπαρχει'' θεος και τα παν θωρα ειναι σιγουρο οτι αυτος οπλισε το χερι του κυρ-καθηγητη.
    Φιλια ''μουσκεμμενα'' απο το κατινακι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπήκα στο ρόλο, με τη ζωντάνια της γραφής σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eγινα ενα με το χερι του καθηγητη σου...
    Ξερω πως η αυτοδικία δεν είναι τρόπος επίλυσης διαφορων αλλά ορισμένες φορες την δικαιολογώ...
    Πολύ ζωντανή η πένα σου ,σφίχτηκε το μέσα μου στην περιγραφη της απώλειας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παλι με καθηλωσες, να εισαι παντα καλα Αντιγονη και να γραφεις τα ωραια σου κειμενα.
    Πολλα φιλια και μια αγκαλια.
    Σοφια (Αποκλ)
    Υ.Γ. Καιρο εχουμε να τα πουμε, απλως μου πεσανε πολλα και μαζεμενα...! Καποια στιγμη θα σου στειλω μαιλ. Καληνυχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συγκλονιστικό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σαν να ήμουν και εγώ εκεί. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι να πω πια, με σένα τα έχουμε πει όλα!!!!
    Να σου πω γιαγιά Αντιγόνη, επειδή είναι τόσο αληθινά αυτά που γράφεις, καλύτερα να γράφεις εύχαρα γιατί μας μαυρίζεις.....

    Φιλιά θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πες μου πως δεν είναι αληθινή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολλες ασπρομαυρες Ελληνικες ταινιες βλεπεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η λογική μου λέει "δεν έπρεπε", η καρδιά μου όμως κραυγάζει-Μπράβο κύριε καθηγητά!!!
    Το σίγουρο γιαγιά μου είναι πως έχω εθιστεί στα κείμενά σου και θέλω κι άλλα, συνέχεια...
    Σ΄ευχαριστώ για ακόμη μια φορά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλημέρα Αντιγόνη μου,συγκλονιστικό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Από τα λίγα περιγραφικά κείμενα, απ'όπου οι φωτογραφίες είναι περιττές.
    Ζωγραφίζεις με το πληκτρλόγιο, Αντιγονάκι μας!!!

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πλύση εγκεφάλου θα σου κάνω το καλοκαίρι. Η θα με πετάξεις απ΄το μπαλκόνι ή θα σε πείσω να εκδόσεις. Ετοιμάσου. Μη τα μαζέψω απ΄το blog σου και τα εκδώσω γιά λογαριασμό σου........ Φιλιά αμέτρητα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πω πω γιαγια μου ανατριχιασα!!!

    εισαι καταπληκτικη! πραγματικα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όσο κι αν δεν υπερασπίζομαι το αυτοδίκαιο, ίσως κι εγώ το ίδιο θα έκανα... Με συγκλόνισες πάλι μανούλα.... Έκλαψα σαν μικρό παιδί.... Υπέροχο κείμενο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. μαζί με τον κυρ-καθηγητή και γώ.
    Δεν υπάρχει ζωή γιαυτόν που σου πήρε εσκεμμένα το παιδί σου !!!!!!

    με συγκλονισες Αντιγονάκι μου για αλλη μια φορά !!


    καλη σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αντιγόνη μου,όπως λέει κι ο φίλος Δύσπιστος,ζωγραφίζεις με τη γραφή σου!Ισως η αυτοδικία να μην είναι η νόμιμη απονομή δικαιοσύνης αλλά όταν αφαιρούν τη ζωή του παιδιού σου με πρόθεση ποιος Θεός μπορεί να σε κρίνει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. υπεροχοοο!ανατριχιασα! μια ολοκληρη ζωη σε λιγες γραμμες! μπραβο σου και παλι μπραβο!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καταπληκτική πένα γιαγιά!!!!!
    είχα καιρό να έρθω (έχουμε διαβάσματα φέτος) και ξανακαταγοητεύτηκα από το γράψιμό σου! Θα εκτυπώσω αυτά που δεν έχω παρακολουθήσει και θα τα απολαύσω με τον πρωινό καφέ στο μπαλκόνι. Καλώς σε ξαναβρήκα. φιλιά Πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ευχαριστώ για τα σχόλια σας αλλά νομίζω δεν χρειάζονται λόγια.

    Στην Ελενα θέλω να απαντήσω πως μια παρόμοια ιστορία είχε εξελιχθεί κάπου στην Πελοπόννησο... ο πατέρας σκότωσε τον δολοφόνο του παιδιού του μέσα στο λεωφορείο.. οι παλιότεροι θα το θυμόνται γιατί είχε πάρει έκταση στον τύπο....
    Ηταν τότε η αφορμή να γράψω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Περκεζες που σκοτωσε μεσα στην κλουβα της αστυνομιας τον βιαστη και δολοφονο του 15αχρονου γιου του. Οι καμπανες στην Σκαλα Λακωνιας χτυπουσαν χαρουμενα οταν μαθευτηκε .

      Διαγραφή
  21. Έκλαψα.Έζησα τον θάνατο μικρής κοπέλας μες στο ίδιο μου το σπίτι και πονάει πολύ. Ίσως στη θέση του κι εγώ αυτό να έκανα.Διάβαζα και ρούφαγα κάθε λέξη, ζωγράφισες γιαγιά τέλος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Το αίμα του παιδιού του πήρε πίσω και ο Παπαδόσηφος ο Κρητικός στο Κακουργοδικείο του Πειραιά όπου εκδικαζόταν ο φόνος εκ προμελέτης του μονάκριβου του.Με τρεις πυροβολισμούς σκότωσε τον δράστη με όπλο που είχε κρυμμένο στα γένια του.
    Το αποτρόπαιο στην ιστορία σου Αντιγόνη μου, είναι ο βιασμός.Θαρρώ δεν υπάρχει χειρότερο αδίκημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. ποια διάσημη συγγραφέας κρύβεται πίσω απ΄ το νικ, "γιαγιά αντιγόνη";

    ομολόγησε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Τι θησαυρό ψυχή που έχεις βρε Αντιγόνη...
    τι θησαυρό...
    και τι να πω...
    Και αν υπάρχει αυτός ο θεός, μόνο πανάγαθος δεν είναι.

    Καληνύχτα σου ψυχή μου.
    :))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Γιαγιά, είσαι απίστευτη.
    Στα είπαν και οι προηγούμενοι. Ζωγραφίζεις.
    'Οσον αφορά το έγκλημα που περιγράφεις μάλλον αναφέρεσαι στην υπόθεση Περκεζέ ή Πρεκεζέ (δε θυμάμαι καλά) που σκότωσε σε ενέδρα στους Μυλους Αργολίδας τον βιαστή και φονιά του 14χρονου γιού του.
    Τότε δεν υπήρχε η καινούργια εθνική οδός και τα λεωφορεία έκαναν στάση στους Μύλους, που είναι στην μέση της διαδρομής Σπάρτη-Αθήνα. Ο πατερας με δύο φίλους μπήκε στο λεωφορείο και αφού εβγαλε έξω τον κόσμο, σκότωσε το κάθαρμα που του στέρησε το παιδί του, παρότι συνοδευόταν από δύο αστυνομικούς.
    Και καλά έκανε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σε ευχαρηστω nefelokokkugia αλλα δεν ηταν φιλοι ηταν τα δυο απτα 7 αδερφια του πατερα μου. τα οποια κρατησαν τους μπατσους που ηταν εξω απτο λεωφοριο.

      Διαγραφή
  27. nefelokokkugia
    Aκριβώς αυτό το γεγονός ήταν που με είχε αναστατώσει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. πωπω συγκλονηστική ιστορία. ειδικά που'ναι αληθινή αλλά γραμμένη με το δικό σου ευαίσθητο βλέμμα. το βλέμμα που όλοι μας αγαπάμε τόσο.
    κι είχε κι η μικρή αδικοχαμένη το όνομα μου :)
    φιλάκια Αντιγόνη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ......ΟΤΙ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ.....ΠΑΛΙ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΠΑΛΙ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ.....ΚΑΛΗ ΜΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Γιαγιά μου, σ'αγαπώ πολύ πολύ!!
    Χαμόγελα και αγκαλιά,
    Χριστίνα από Κατερινη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Σουρωτήρι με κατάντησες!
    Φιλιά πολλά στην αγαπημένη μου Γιαγιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. συγκλονιστικη για αλλη μια φορα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. : ********************************

    Είσαι υπέροχη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αχ Γιαγιά μου με τι τρόπο
    μας σκιτσάρεις την αλήθεια,
    αχ Γιαγιά μου να γινόταν
    να ΄ταν όλα παραμύθια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. ειμαι ο αδερφος και γιος του πατερα που σκοτωσε το κτινος της σκαλας λακωνιας. θελω να ευχαριστησω με την σειρα μου αυτην την κυρια που το δυμοσιευσε και να πω οτι ο ωφθαλμος εναντιον ωφθαλμου χριαζεται σε καποιες περιπτοσης. δημητρης πρεκεζες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή