Ο φονιάς...

Ένα βήμα μπρός και πίσω ο ήχος και η κλειδωνιά της βαριάς μεταλλικής πόρτας που τον τρέλαινε επτά χρόνια τώρα…

Έμενε ακίνητος. Για λίγο κοιτούσε το λερό πάτωμα σαν να ήταν μόνος στο κελί…

Έσκυψε να χωθεί στη κουκέτα του.

Το άσθμα τον δυσκόλευε στις κινήσεις να ξεντυθεί.

Κάτω από το μαξιλάρι το εισπνεόμενο φάρμακο του έδινε ώθηση στην ανάσα να φορέσει τις πιζάμες..

-Καληνύχτα.. μουρμούρισε..

Εκανε το σταυρό του, ο φονιάς και ξάπλωσε παίρνοντας το βιβλίο και τα γυαλιά του να διαβάσει.. να αποκοιμηθεί..

Τούτη τη νύχτα δεν ήταν μπορετό να κλείσει μάτι..

Την αυριανή θα έπαιρνε την απόλυση.. σαν τότε στο στρατό σκέφτηκε και χαμογέλασε φέρνοντας στη μνήμη τη μάνα του που τον περίμενε στο έμπα-έβγα της αυλόπορτας..

…………………………………………………………………………………………..

Από τα μικράτα του κολλημένος με την Νίνα του! Ενας έρωτας που άνθισε  στο

Πανεπιστήμιο. Μόνοι και οι δυο κοντοχωριανοί αντάμωσαν στα φώτα της μεγάλης πόλης. Με την μπουκιά μοιρασμένη.. το τσιγάρο στα δύο.. ένα τα κορμιά και τα όνειρα.. Το πτυχίο λάβαρο για το «μπροστά»..

Γύρισαν στον τόπο τους στα γονικά τους ..

Η Νίνα διορίστηκε καθηγήτρια σε κοντινή κωμόπολη και ο Λάμπρος να υπηρετεί την πατρίδα..

Αναμονή να λήξει η θητεία..

Γράμματα καθημερινά να δηλώνουν την άσβηστη φλόγα…

Αργότερα και ο δικός του διορισμός… ο ήλιος πιο δυνατός από ποτέ.. η ακρογιαλιά συνόδευε τα αγκαλιαστά βήματα τους λικνιζόμενη..

Ένα «λάθος» θα έφερνε στη ζωή το πρώτο παιδί τους..

Στεφανώθηκαν στην Αγιά Σωτήρα  ένα ανοιξιάτικο απόγευμα..

Η ώρα της γέννας έφτασε.. και η Δωροθέα  με το ροζ κορμάκι της χρωμάτισε με εκτυφλωτικά χρώματα τις αγκαλιές..

Μια επιπλοκή την ώρα της γέννας τους στέρησε τη δυνατότητα άλλου παιδιού..

Η Δωροθέα πήρε το όνομα  της από το συναίσθημα τους.. δώρο Θεού.. το μοναδικό..

Και οι νεράιδες προίκισαν αυτό το πλάσμα..

Η ανάσα της ανάσα τους..

Τα πρώτα γράμματα με τη χούφτα τους να κρατά το μικρό χεράκι να κρατά το φάμπερ μολύβι να σχηματίσει το ο.. ι..α..ε..

Οι τραμπάλες.. «τράμπα τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι» τραγουδούσε με τα λειψά δοντάκια της….

Οι κούνιες..

Το πασαλειμμένο προσωπάκι από χωνάκι παγωτό..  

Το κολύμπι στα άπατα..

Το ποδήλατο της..

Το γδάρσιμο στο γώνα που το φιλούσαν να ζεστάνουν την πληγή να μην αιμορραγήσει..

Ψήλωνε και αναστηνόταν με τα χάδια τους..

και οι αγκαλιές τους που έσμιγαν τις νύχτες σαν πρώτη φορά.

Φόβος για το απροσδόκητο.. «μη ζηλέψεις ζωή την χαρά μας».. η παράκληση τους..

…………………………………………………………………………………………..

Η Δωροθέα πέρασε στο Πανεπιστήμιο στην κοντινότερη μεγαλούπολη..

Βρήκαν σπίτι το επίπλωσαν και φεύγοντας της χάιδεψαν τα σγουρά μαλλιά της που έφταναν ως τη μέση της.. ένα κλαράκι που έμενε πρώτη φορά μόνη της ..μακριά τους..

Τα τηλέφωνα.. και η γάργαρη φωνή της.. να σημαίνουν χίλιες καμπάνες…

Οι αντάμωσες γιορτή..

Οι αναχωρήσεις στεναγμός…

………………………………………………………………………………………

Ηταν νύχτα ταραγμένη από αστραπές και δυνατή βροχή όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Το σήκωσε εκείνος.

Η κραυγή  έσκισε τα σωθικά του…

-Δεν υπάρχει Θεός ούρλιαξε!

Η Νίνα ως να αναληφθεί το κακό ..άδειασε.. σιωπή.. άχνα…

Αστυνομία.. εξηγήσεις.. για ένα θάνατο…

«Βιασμός και θάνατος από πνιγμό»

Και τους πήρε ο πόνος να τους ρίξει στα πιο μυτερά βράχια.. να μη έχουνε σωσμό..

Να πάνε μαζί της.. να είναι ψέμα.. να κλείσουν τα μάτια στον εφιάλτη που καραδοκούσε ύπουλα να κλέψει το γέλιο της να κλείσει τα καταγάλανα μάτια της..

…και νίκησε ο αλήτης..

Ο δράστης στα χέρια της Αστυνομίας..

Και το παιδί τους στο χώμα…

Ορκο έδωσε στη Νίνα «δεν θα έχει ζωή»!

Εκείνη δεν μπόραγε να μιλήσει.. από εκείνο το βράδυ.. μόνο δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα ρυάκια στο πρόσωπο να τα ρουφά να νοιώθει την αλμύρα τους…

………………………………………………………………………………………….

Ηταν η μέρα των γενεθλίων της Δωροθέας που θα στέκονταν απέναντι από αυτόν που κούρσεψε τα νιάτα της που της στέρησε τη συνέχεια…

Στην μια τσέπη του μια τούφα από τα μαλλιά της.. στην άλλη το όπλο…

Η σφαίρα βρήκε στόχο το κεφάλι του…

Ο Λάμπρος ψιθύριζε… «Βιασμός… πνιγμός..»

Στον ανακριτή άλλη κουβέντα δεν άλλαξε..

…………………………………………………………………………………………..

Ξημέρωνε και ο ύπνος δεν ήρθε.. μόνο τα δάκρυα.. και τα ουρλιαχτά σφύριζαν στο κεφάλι του..

Οι συγκρατούμενοι του τον είχαν αθωώσει από όταν πέρασε την πόρτα του κελιού..

«Κυρ- καθηγητή» τον προσφωνούσαν οι ισοβίτες…

Του χαιρέτησε με το κούνημα του χεριού που είχε πάρει την εκδίκηση.

Σηκώθηκε.. πήρε τα ρούχα της απόλυσης..

Ετρεμε στη σκέψη της συνάντησης με τα μάρμαρα..

«Δεν υπάρχει Θεός» σκέφτηκε…

…………………………………………………………………………………………

Πίσω στο σπίτι η Νίνα περίμενε με τα φώτα αναμμένα..  στο βάζο κρινάκια τα αγαπημένα της Δωροθέας…

Στο πέτο της μια σκαλιστή μεγάλη καρφίτσα με την Δωροθέα τους..

Του φάνηκε πως του έκλεισε το μάτι… ή μήπως του είπε.. «μπαμπά μου»;…..