Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Η εξομολόγηση της Σταματίνας..


Είχαν ξεσκαλώσει κάποιοι μήνες του 1950…
Τρία στενά πάνω από το λιμάνι..
Φτώχεια να δεις και να φεύγεις από τρομάρα 
Με τη μάνα μου μέναμε σ’ένα χαμόσπιτο με τσίγκινη σκεπή να μπάζει το νερό της βροχής στους κουβάδες και να μη ξέρεις πού να τους πρωτακουμπήσεις. 
Μια κάμαρα όλη κι’όλη.. εκεί η κουζίνα ..ένας νεροχύτης μαρμάρινος ίσα που χώραγε ένας άνθρωπος να σταθεί. 
Μια γκαζιέρα στο τραπέζι με το κουτσό πόδι που χώναμε χαρτόνι να ισορροπήσει. 
Δύο ντιβάνια δοσμένα από τους γειτόνους.. ένα μπαούλο σιδερένιο και ένα μπουφέ που έχασκε το πάνω μέρος. Στο δάπεδο τσιμέντο άγριο.. η μάνα στην πλύση και εγώ στο ξενοκεντίδι να αποσώσω στο φαί της μέρας.

Όταν πήγα στης Παγώνας να παραδώσω το κέντημα για την προίκα της κόρης της γνώρισα τον Αγγελο , το γιό της. Αμέσως είδα το θαυμασμό στο βλέμμα του.
-Που μένεις με ρώτησε βιαστικά, όταν η Παγώνα μπήκε στη σάλα να μου φέρει τα χρήματα.
-Πίσω από του Παπαστράτου στην πρώτη γωνία του έδωσα στίγμα.
-Εγώ δουλεύω στο μηχανουργείο του Στρατή.. Θέλω να σε δω.. μου πέταξε βιαστικά.

Την άλλη μέρα άκουσα το σφύριγμα του, μελωδικό.. δυνατό. Τράβηξα την κουρτίνα και τον είδα.. του χαμογέλασα και μπήκε ο διάλος μέσα μου. Το ίδιο βράδυ πέρασε με την φυσαρμόνικα και δυο φίλους. Πάνω –κάτω το χωμάτινο στενό μη καταλάβουν οι γειτόνοι πως ήρθε για μένα. Σε δυο μέρες το έσκασα από το σπίτι με το μισοτελειωμένο κέντημα, λέγοντας στη μάνα μου πως θα πάω για κλωστές. Εκανε κρύο και βράδιαζε νωρίς.. με προστάτεψε με τα χέρια του περασμένα στους ώμους. Πρώτη φορά μετά το χαμό του πατέρα μου, στον πόλεμο, ένα χέρι αντρικό μου έφερε ζέστα. Τα πρωινά πήγαινα στο μηχανουργείο που δούλευε τρία στενά κάτω από το σπίτι μας. Του έφτιαχνα τηγανίτες πασπαλισμένες με ζάχαρη και τα μαστόρια σφύριζαν πονηρά. Με τα μουτζουρωμένα ρούχα του άρχισε να έρχεται κρυφά στο σπίτι πριν γυρίσει η μάνα μου από τις πλύσεις.
Εμπαινε η Ανοιξη μέσα- έξω..
Ζέστα και φως..
Λαθραίος..φοβισμένος έρωτας.
Ανατολές..δύσες  και η χαρά να κρέμεται στο άγγιγμα του…

Το Πάσχα πλησίαζε και τα πρώτα σημάδια έκαναν την εμφάνιση τους. Αδιαθεσίες.. ανορεξία.. αναγούλα.. Να πέσει ο ουρανός να με πλακώσει. Απελπισία.. φόβος.. και πώς να το πω;
Το Μ.Σάββατο στην αυλή της εκκλησίας του το ψιθύρισα βιαστικά, πριν το «Χριστός Ανέστη». Εφυγα βιαστικά κοιτάζοντας για λίγο πίσω ψάχνοντας τη ματιά του… χαμογελούσε.. και η καμπάνα χτυπούσε..

Οι σειρήνες του συναγερμού χτύπησαν στα αυτιά της Παγώνας!
-Αποκλείεται! Ξέχνα το βρε!
...........................................................................................................................................................
Στο χτύπο της ξεχαρβαλωμένης πόρτας έτρεξε η μάνα μου να ανοίξει και εγώ λούφαξα. Ανταριασμένη με τα μάγουλα κατακόκκινα από τη σύγχυση, άρχισε τον εξάψαλμο στην αποσβολωμένη μάνα μου.
-Πως; Πότε; Πω-πω τι με βρήκε! Σταματίνα τι είναι τούτα που ακούω;Παναγία μου βάστα με μη μου ‘ρθει συμφόρεση!
-Ακου να σου πω, κυρά μου ο Αγγελος έχει αδερφή να παντρέψει και μπήκε το τσουλάκι σου να μου τον τυλίξει!   
-Και ο γιός σου ευθύνες δεν έχει; Μικρό κορίτσι είναι.
-Ο γιός μου είναι ο κόκορας ας πρόσεχες την κόρη σου και τα κόλπα που ξέρεται για να βγείτε από την χαμοκέλα σας ξεχάστε τα! Να το ξεφορτωθεί, γιατί στεφάνι δεν θα δει!
Βρόντηξε η πόρτα πίσω της.
-Πουτάνες! φώναξε ν’ακουστεί ένα γύρω..που θα μου τυλίξετε το γιο! Σας γελάσανε!
Το ραπόρτο έκανε κύκλο στη γειτονιά.
Η μάνα μου αμίλητη.... τράβηξε και έλυσε το μαύρο μαντήλι, πήρε το ξύλο που άνοιγε φύλο και μου άνοιξε την κεφαλή.. δεν καταλάβαινε που χτυπούσε. Σαν είδε τα αίματα να ρέουν από το ματόφρυδο, σκιάχτηκε. Με ξέπλυνε με το οινόπνευμα που άναβε την γκαζιέρα και μου έδεσε το τραύμα με την καρό πετσέτα της κουζίνας.
Από το κλάμα αποκοιμήθηκα…
Το βράδυ μου φάνηκε πως κελαηδούσε η φυσαρμόνικα…
…………………………………………………………………………………………..
Με φωνές, κατάρες, λιποθυμιές, υπέκυψε η Παγώνα στο πείσμα του γιού της.
Ο γάμος θα γινόταν τον Σεπτέμβρη. Να έχει φανεί η κοιλιά να  μάθει ο κόσμος τις πομπές μου!
Με δανικό νυφικό ντύθηκα.. η μάνα μου αν και είχε φυλαμένο το δικό της το θεώρησε γρουσούζικο.
Μέχρι να μαραθούν τα λουλούδια απ’τα μαλλιά μου, όρχησαν τα παρατράγουδα. Δεν κατάλαβα πως είχα δικό μου κονάκι με πεθερικά, κουνιάδα όλοι μαζί ένα κουβάρι. Και εκείνους τους καιρούς ήταν συνηθισμένο. Η νύφη στο σπίτι του γαμπρού  με όλα τα σόγια.. Ο γιός προστάτης είχε χρέος να γηροκομήσει τους γονιούς.. να αποκαταστήσει τις αδελφάδες…
Τα κουμάντα τα είχε η Παγώνα και δεν παραχωρούσε τα γκέμια σε κανένα. Φυσικά εγώ ως ανεπιθύμητη και  ξεβράκωτη μιλιά δεν έβγαζα. Θαρρείς πως εκείνες οι εποχές ήταν για τις γυναίκες οι καλύτερες; Λαθεύεις. Στις προσταγές των αντρών και στα κουμάντα των γονιών.
Σαν γεννήθηκε η κόρη μας, ανέλαβαν μάνα και κόρη να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους στο μεγάλωμα του παιδιού.
-Αχ, παλιές καλές εποχές και αηδίες.
Μπορεί τα σπίτια να ήταν ανοιχτά, οι γειτόνισσες να αντάλλασαν τα μεζεδάκια αλλά το κουτσομπολιό έδινε και έπαιρνε.
Σου κοσκίνισαν τη ζωή.
 Περνούσε από τη σίτα του διπλανού.
Κάθε πρωί ο Αγγελος άφηνε στο κομοδίνο τα χρήματα της μέρας, σαν να πλήρωνε την κοκότα του. Και ο κάθε Αγγελος δηλαδή. Αν είχες λίγο ανοιχτό μυαλό το μασούσες σαν τσιχλόφουσκα.
Οι αποφάσεις δικές του..
Και εμείς που δεν είχαμε βγει από πλούσιο σπέρμα.. μούγκα!
Ντυνόμαστε στα μαύρα ένα χρόνο για τα πεθερικά, τους στενούς συγγενείς και πάει λέγοντας … η μισή ζωή στα πένθιμα και ας μην ήταν δικοί σου.
Κούραση στη σκάφη, άντε μετά το σίδερο με προσοχή μη «πάρει» κιτρινίλα.
Να ξηλώσεις τα πλεχτά πουλόβερ, να περαστούν με μπογιά, να γίνουν κουβάρια, να ξαναπλεχτούν….
Η κριτική επιτροπή στο κεφάλι σου απάνω..
Να ξαπλώνεις με τον άντρα σου και να φοβάσαι μην ακουστείς…
Σπίτι δικό μας κάναμε σαν τα παιδιά μεγάλωσαν..
Περιμέναμε να παντρευτεί και η αδελφή, με τα προξενιά που πηγαινοέρχονταν… και «έφυγαν» οι γονιοί..
Ήμουν σαράντα…

Η πραγματικότητα ήταν σκληρή..
Η νοσταλγία είναι που δίνει χρώματα…
Τα χαμένα νιάτα συλλογίζομαι και ρίχνω το πέπλο της χρυσόσκονης….
Γιγαντώνει η απόσταση και δίνει άλλη διάσταση.. της εξιδανίκευσης..
Όχι πως τώρα δεν είναι δύσκολα, αλλά η κόρη μου μπορεί να έχει τις δυσκολίες της αλλά έχει την τσέπη τη δική της. Και όλα όσα άλλαξαν..
Εχει λόγο.. φωνή αφίμωτη!
Όχι σαν και εμένα που άφησα τη μάνα μου να πεθάνει στη χαμοκέλα.. και το’ χω βάρος ως τα σήμερα..
……………………………………………………………………………………..
Οι εποχές έχουν τις διαδρομές τους .. δεν μπορώ να διακρίνω ποιές είναι καλύτερες.
………………………………………………………………………………………
Θα νοσταλγώ πάντα τα γλυκά του κουταλιού που τα σβήναμε στον ασβέστη να τραγανίζουν.. τις μυρωδιές από τα κουλουράκια.. το χύμα λικέρ… την αγκαλιά της κόρης μου με τα χεράκια της δεμένα στο λαιμό μου.. τα άλλα τρία που ήρθαν κατόπι..το χάδι του Αγγελου .. Την όρεξη που είχα να τα κάνω όλα.. τη μυρωδιά του πράσινου σαπουνιού και του ασβεστωμένου τοίχου… τη γαζία στην αυλή που έπαιζε με τα γιασεμιά.. και τα νυχτολούλουδα.. Τον κινηματογράφο στις αυλές.. τα όνειρα… τους φτυμένους λιόσπορους.. τα μπάνια στο Ν.Φάληρο στην κάτασπρη αμμουδιά.. τις ποδιές των παιδιών.. τα σολιασμένα παπούτσια τους…τα μεταποιημένα ρούχα.. 
Κατόπιν…
Το ξεπούλημα των μπακιρένιων για τα πλαστικά..
Το τραπέζι με τη λουλουδάτη φορμάικα..
Το μικρό διαμέρισμα στον τρίτο..
Η πήλινη λεκάνη για το ζύμωμα δεν είχε χώρο..
Το καντήλι που αντικαταστάθηκε από το ηλεκτρικό φωτάκι.. σε μπλε χρώμα να φωτίζει τα ονείρατα..
Το πλυντήριο που τσαλάκωνε τα ρούχα…
Η προσαρμογή σε νέες συνθήκες..
Τι νοσταλγώ;
Τι είναι μαγικό;
Το ΧΘΕΣ ;

Τα νιάτα που πέρασαν…… μεταλλάσουν το αληθινό και το κεντούν με χρυσοκλωστές.. σ’ένα κεντίδι να το βλέπω και να θυμούμαι.. να το εξιδανικεύω..

Από το "τετράδιο"

47 σχόλια:

  1. Γιαγιά Αντιγόνη, έχω περάσει σιωπηλά από το μπλογκ σου κάποιες φορές. Όμως τούτη η εξομολόγηση ήταν τόσο δυνατή, που θέλησα να σου μιλήσω! Όμως έχω έναν κόμπο στο λαιμό... Την άλλη φορά θα τα πούμε!
    Καλημέρα από Ν Αφρική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσα συναισθήματα εναλλάχθηκαν πάλι μέσα μου!!! Υπέροχο κείμενο, με εικόνες δυνατές!!! Περιγράφεις τόσο γλαφηρά μια εποχή σκληρή μα συγχρόνως τρυφερή, μια εποχή όπου άνθρωποι και συναισθήματα είχαν μια περίεργη σχέση!!! Δεν ξέρω να σου σω αν το σήμερα είναι καλύτερο.....
    Σε φιλώ Αντιγονάκι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο υπέροχο...

    Γιαγιούλα ευχαριστώ για την ξεκουραση που μου εδωσε !!!
    Το τέλος είναι υπέροχο ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα Αντιγόνη...
    Τι να πούμε?κάθε εποχή έχει
    τα υπέρ και τα κατά...
    _____
    Επιτέλους ήρθε η πολυπόθητη Ανοιξη!!!
    Σε φιλώ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιαγιά Αντιγόνη
    Μέρες περίμενα να διαβάσω μια απ'τις μαγικές σου αφηγήσεις.Σήμερα αποζημιώθηκα...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αυτό που κάνει τα τετράδιά σου δύο φορές καλύτερα, είναι ότι δεν τα γράφεις απλώς. τα "ζεις".

    έτσι, μαζί σου τα ζω και εγώ και γεμίζω εικόνες και συναισθήματα.

    σε φιλώ Αντιγόνη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό που περιγράφεις είναι η Ελλάδα μας!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. τι όμορφο κείμενο με τόσες εικόνες και αλήθεια !!!
    ...νιότη μου σε θέλω πίσω !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όμορφο ταξίδι, με μπερδεμένα όμως συναισθήματα. τώρα; τότε; μια φωνούλα μέσα μου πετάγεται και μου τριβελίζει το μυαλό. Τότε...τότε...!!!

    Τότε που με λίγα είχαμε πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιαγια Αντιγονη χαιρεται, αυτες οι σελιδες απο το τετραδιο, ειναι παραθυρα σε αλλες εποχες, ανοιγετα οσο πιο συχνα θελεις, να εχουμε, ''εικονες'', ''ηχους'' και ''αρωματα'', τα γνωστα φιλια απο το κατινακι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αντιγόνη, είπες αλήθειες μεγάλες για τη σκληρή ζωή του παρελθόντος. Ο χρόνος που πέρασε μας κάνει να την εξιδανικεύουμε, αυτοί όμως που έζησαν έτσι, τη γευτήκανε...τη γλύκα σε όλη της την έκταση...Μόνο τα νιάτα επιθυμεί κανείς από τέτοιες ιστορίες, όχι τη μιζέρια της ζωής...

    Η γραφή σου συναρπαστική, χωρίς διάθεση κολακείας. Απόλαυσα το κείμενο μέχρι τέλους. Θαυμάσιο!

    Σε γλυκοφιλώ.

    Χρυσούλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μαγικό κείμενο και πέρα για πέρα αληθινό! Αυτές τις εικόνες μας μετέφεραν γιαγιάδες και μανάδες και τις δύσκολες και τις όμορφες.Καλό είναι να τις ξέρουμε για να μην εξιδανικευουμε πάντα ό,τι είναι παλιο, αλλά και να μην ξεχνάμε ό,τι πραγματικά αξίζει.
    Καλό βράδυ,γιαγιά Αντιγόνη, σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αντιγόνη μου!

    Πάντα η γραφή στο πρώτο πρόσωπο θέλγει...
    η κινηματογραφική σου αφήγηση συγκινητική, ανθρώπινη,
    έστω κι αν δεν είσαι εσύ...
    Μια ζωή, σε μια σελίδα! αν είναι δυνατόν! κι όμως συγκίνησε!

    Σε φιλώ,
    Υιώτα
    αστοριανή
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. σαν γλυκοπικρο νοσταλγικο δακρυ ολο ζωη...

    χαρηκα που ετυχε να περασω απο δω σημερα

    ομορφο βραδυ να χεις,ξεκουραστο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. πανεμορφο,ζωντανεψες μια ολοκληρη εποχη,μπραβο σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αχ βρε Αντιγόνη μου...
    ανατρίχιασα
    συγκινήθηκα...
    ...και μου έλειψες καλεεεεε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Νόμισα πως ακουγα την προγιαγια μου να διηγείται πάλι την ζωη της...
    Εικόνες απο μια Ελλάδα που δεν πρόλαβα(γνωρισα μεσα απο αφηγησεις )που μου φαίνονται πολύ σκληρές και βάρβαρες...
    Η κυρα Γιωργια(η προγιαγια) πριν "φύγει" έλεγε ότι τώρα είναι πιο αγριες εποχες απο αυτες που εζησε σαν νεα...κάτι μάλλον θα ήξερε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Με θυμώνεις, Γιαγιά – Αντιγόνη, με συναρπάζεις, με συγκινείς….
    Η μανούλα μου, η γιαγιά μου, η ζωούλα τους που κύλησε χωρίς να ζήσουν…
    Αχ! Και να ‘χα μια κόρη σήμερα…
    Τη ζωή της θα τη μάθαινα να ορίζει…. Γιατί εγώ…. Είπαμε….
    Τη δική μου ζωή διεκπεραιώνω σαν σωστή και ευσυνείδητη υπάλληλος….
    Καλά να ‘σαι Γιαγιά – Αντιγόνη μάγισσα και να μας ταξιδεύεις….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αναπολούμε τα χρόνια τις αθωότητας κι έτσι εξιδανικεύουμε καταστάσεις του παρελθόντος... Μια γυναίκα 76 ετών μου είπε κάποτε:Αυτό που δεν ένοιωσα στη ζωή μου, ήταν ο έρωτας, με τον άντρα μου έζησα καλά, μα δεν το ερωτεύτηκα...και δεν ξέρω τι είναι ο έρωτας... Τραγικά δύσκολες εποχές για τις γυναίκες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σαν να διάβαζα τη Λωξάντρα !!!!!

    Όπως το είπες :

    Τα νιάτα που πέρασαν…… μεταλλάσουν το αληθινό και το κεντούν με χρυσοκλωστές.. σ’ένα κεντίδι να το βλέπω και να θυμούμαι.. να το εξιδανικεύω..



    Τα σέβη μου !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αυτα τα λόγια γυναικών, αυτες οι ιστορίες τους όπως τις γραφεις ζωντανευουν στα ματια μας, σαν να είμαστε μπροστα και να μας μιλάνε η καθεμιά είναι Αντιγόνη μου.
    Να μείνω σε αυτό θελω σήμερα και να μην το ξεχάσω ποτε, "Εχει λόγο.. φωνή αφίμωτη". Γιατί καποια πραγματα δεν είναι αυτονόητα, κι ό,τι τωρα μπορούμε δεν κάνει να μην το ζούμε.
    Άντε, και μαζί με αυτό, όλο γυρίζει κι ερχεται στο νου μου, κι εκείνο το "έμπαινε η Άνοιξη". Γιατί, αξίζει η ζωή χωρίς έρωτα;
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτα τα λόγια γυναικών, αυτες οι ιστορίες τους όπως τις γραφεις ζωντανευουν στα ματια μας, σαν να είμαστε μπροστα και να μας μιλάνε η καθεμιά είναι Αντιγόνη μου.
    Να μείνω σε αυτό θελω σήμερα και να μην το ξεχάσω ποτε, "Εχει λόγο.. φωνή αφίμωτη". Γιατί καποια πραγματα δεν είναι αυτονόητα, κι ό,τι τωρα μπορούμε δεν κάνει να μην το ζούμε.
    Άντε, και μαζί με αυτό, όλο γυρίζει κι ερχεται στο νου μου, κι εκείνο το "έμπαινε η Άνοιξη". Γιατί, αξίζει η ζωή χωρίς έρωτα;
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αχ, βρε Αντιγόνη καημούς που μ ανάβεις νύχτα ώρα...
    Οχι δεν έχω τέτοιες μνήμες, απο μεταφοράς ψυχοπλακώνομαι.Γιατί λες αλήθειες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Γιαγιά αντιγόνη τα σέβη μου!Υποκλίνομαι!!!
    Η συγκίνηση μεγάλη,ο θυμός μεγαλύτερος και ο κόμπος στο λαιμό να ανεβοκατεβαίνει!!!Οι θύμησες πολλές!!! Για τη ζωή της μάνας μου , της μάνας της, ακόμα και για τις ζωές πολλών συνομίληκων που δεν μπόρεσαν να πάνε ένα βήμα παραπάνω !Που απλά διεκπεραίωσαν ή συνεχίζουν να διεκπεραιώνουν , σαν καλοί γραφιάδες!! Οση χρυσόσκονη και να πέσει,υπάρχουν πολλά κατάλοιπα ακόμα και ακόμα πονάει....
    Καλό ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Έβαλα τον μπέμπη μου για ύπνο και πίνοντας στα κλεφτά έναν καφέ πριν ξυπνήσει για τον επόμενο βυζόγυρο, είπα να περάσω απο δω κι έκανα τόσο καλά...με ταξίδεψες!Είσαι από τα λίγα άτομα που με τα γραπτά τους μου δημιουργούν εικόνες. Με πήγες σε μια εποχή που δεν έζησα και με τόσους περιορισμούς ειδικά εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω ή απλούστατα θα μου΄χαν κρεμάσει κουδούνια.Αλλά γι αυτή την εποχή έχω ακούσει πάρα πολλά απ' τη γιαγιά μου τη Σμυρνιά που την ημέρα του γάμου της παράτησε τον γαμπρό και το' σκασε με τον παππού μου πάνω σ΄ένα ποδήλατο.Γέννησε τον πατέρα μου στο Γκάζι κάτω από ένα τσίγκο, όπως και τα άλλα δύο αγόρια....κομμουνιστής ο παππούς μου φτώχια και κυνηγητό. Κι οι αδερφές της με την μάνα της για το "ρεζιλίκι", έκαναν 20 χρόνια να της μιλήσουν.Αλλά αυτή έκανε αυτό που γούσταρε, πήρε αυτόν που ήθελε και δεν υπολογισε ούτε γειτονιά ούτε τίποτα.Πέρασε δύσκολα και πλήρωσε γι΄αυτό αλλά έκανε αυτό που ήθελε.Μια μέρα θα κάτσω να τα γράψω.Τί μου θύμισες βρε γιαγιά...καλημέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Σε θαυμάζω,σε αγαπώ είσαι αληθινή...
    Λίγα λόγια,πολλά συναισθήματα, με εκανες να είμαι μαζί σου σε όλες τις στιγμές που αναφέρεις...
    τα φιλιά μου,να είσαι πάντα καλά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Τρυφερή πένα για σκληρά πράματα!
    και Τα νιάτα που πέρασαν... μεταλλάσσουν το αληθινό και το κεντούν με χρυσοκλωστές... Πόσο σωστό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Καλώς τες τις υπέροχες διηγήσεις!Αντιγόνη,περιγράφεις μια Ελλάδα του χτες,μα θα πω ότι στα χωριά μπορεί-σπάνια-να συναντήσεις τέτοιες εικόνες και σήμερα.Προκαταλήψεις και συνήθειες,που δεν ξεριζώνονται εύκολα.
    Μια εξομολόγηση πονεμένη,αλλά με νοσταλγία δοσμένη.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Γιαγιά, πώς και δεν έχει ανακαλύψει "κανείς" τα τετράδια? Μήπως να τα μάζευες και να τα έδινες για..."δέσιμο"?
    Πολύ θα ήθελα να τα διάβαζα στο χαρτί! Νομίζω σου το έχω ξαναγράψει!
    Είσαι για "δέσιμο"!!!!!
    Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Στο'χω πεί ότι έχεις ένα χάρισμα με το μολύβι να βγάζεις με τόσο απλά λόγια τόσο πόνο τόση αλήθεια που το δάκρυ φεύγει μόνο του!
    Το χθές χειρότερο ας ήταν γεμάτο μυρωδιές και αρώματα η ψυχή ήταν μαύρη και δεν γιατρεύτηκε ποτέ!!

    Τα θαλασσινά μου φιλιά με πολλή λουκουμόσκονη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ζωη πικρή σαν μια ασπρομαυρη ταινια
    Ευκολο να την παρακολουθεις
    Δυσκολο να την νοιωσεις
    Σαν το πικρο ψωμι που σε γλυκαινει μονο οταν πεινας
    Καλη κυριακη γιαγια Αντιγονη
    -

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Λατρεμένη μου Αντιγόνη με μαγεύεις με τις αληθειες σου και με τις ιστορίες σου που μιλουν στην καρδιά, καθαρές, λιτές, απέριττες, και τόσο μα τόσο όμορφες. Να'σαι καλά και να μοιράζεσαι το τετράδιο σου μαζί μας συχνά!
    Μια ζεστή αγκαλιά σου στέλνω κι ένα φιλάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Εποχές και καταστάσεις που σε όσους δεν τις έχουν ζήσει φαντάζουν εξωπραγματικές!
    Πολύ δυνατή η αφήγησή σου Αντιγόνη μου!
    Φιλιά, καλή σου εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Κάνε Θεέ μου να μην τελειώσει ποτέ αυτό το "Τετράδιο".Πόσα όμορφα και παραστατικά περιγράφεις άλλες εποχές κι άλλα ήθη!Να είσαι καλά Αντιγόνη μου,καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Λοιπον...Παλι "εγραψες" Αντιγονη...
    Εγραψες για την γυναικα δουλαρα και την γυναικα..κομμοδινο...!!!
    Ετσι θαφτηκαν οι γυναικες..!!
    Αυτη ειναι η αληθεια...!!
    Ειναι ΙΣΤΟΡΙΚΗ αναρτηση αυτη...!!
    Σε ευχαριστω...Εκ μερους ολων των παιδιων και των εγγονων τους...!!
    Γι αυτο ζηταω απο τις σημερινες γυναικες...Αν μη τι αλλο...Να σκεφτουν...Να σκεφτονται συνεχεια...Να αγαπουν...Ως εκει που
    φτανει η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ τους...!!!
    Οχι περισσοτερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. ΣΥΓΝΩΜΗ ΖΗΤΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ.
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Παντα γιαγια γραφεις μοναδικα και εμεις ακουμε οπως τα παιδια τα παραμυθια!!!
    Εύχομαι σε όλους μας μια ευτυχισμενη και τυχερη εβδομάδα με τα λιγότερα προβλήματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Καλή μου Γιαγιά Αντιγόνη, εύχομαι να ανοίγεις πιο συχνά αυτό το τετράδιο για να συνεχίσεις να μας μαγεύεις!!!

    Φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. δεν ξερω αν αυτη ειναι η ζωη σου η γενικα μιλας αλλα ωραια τα λες σαν μυθιστορημα
    που μεγαλωσες που ειναι οι ριζες σου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Να ΄σαι καλά κι εσύ γιαγιά
    με τούτη την αλήθεια
    σκληρή πικρή αναμνηση
    κάτι σαν παραμύθια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Έμεινα !!!
    Γενιές στερημένες ...
    που όμως ανακάλυπταν την ομορφιά της
    ζωής σε ταπεινά καθημερινά πράγματα !!!
    Κόλησα στο "καντήλι που φωτίζει τα όνειρά μας" ...
    Καλησπέρα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Κι εγώ έζησα τον απόλυτο έρωτα στα είκοσί μου. ΄Ομως έτσι τάφερε η ζωή που παντρεύτηκα άλλον.΄Ηταν έτσι τα πράγματα τότε,οι κοινωνικές διαφορές (!)ίσχυαν, κυριαρχούσε το "πρέπει".Δεν μετάνοιωσα για ότι έκανα στη ζωή μου.Το αποτέλεσμα είναι ότι εκείνος δεν παντρεύτηκε ποτέ κι εγώ εξακολουθώ να τον σκέπτομαι αν κι έχουν περάσει 40 και πλέον , χρόνια,γιαγιά εγώ με δύο εγγόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. μπήκα κλεφτά από την δουλειά να σου πω μια καλησπέρα!!! και κόλλησα...

    τώρα πως θα συνεχίσω την δουλειά??? τόσα συναισθήματα στην καρδιά μου, τόσες σκέψεις στο μυαλό μου...

    αχ καλή μου γιαγιά....!!!!

    σε φιλώ... γλυκά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Σήμερα συζητούσαμε αν είναι καλό να απομυθοποιούνται τελικά κάποια πράγματα...
    Θαρρώ πως σε τούτη την περίπτωση είναι. Έχουν περάσει δύσκολοι καιροί... πολύ δύσκολοι. Που τους εξιδανικεύει η νοσταλγία. Κι αφορίζουμε έτσι ό,τι ανάποδο μας φαίνεται στο παρόν μας ασχημαίνοντάς το -ίσως- περισσότερο απ' όσο του αξίζει.

    Πανέμορφο κείμενο!

    Τα φιλιά μου!
    :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Επέστρεψα να δω τί κάνεις και μόλις διάβασα το σχόλιο της Πενθεσίλιας.Νιώθω τυχερή που παντρεύτηκα τον έρωτα της ζωής μου και τελικώς δεν τον άφησα να φύγει ή τέλος πάντων δεν τα έφερε έτσι η ζωή που να χωριστούμε αλλά ρε συ γιαγιά πες μου.Γιατί οι περισσότεροι ακόμη και σήμερα που τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα, άλλον αγαπούν κι άλλον παίρνουν; Το ακούω και το διαβάζω διαρκώς.Δεν ξέρω αν θα άντεχα τέτοιο βάρος στη ζωή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή