Και όταν ψάχνω μες του χρόνου τη ρυτίδα...

Είναι η μέρα που σβήναμε κεράκια σε μια τούρτα…

μετρούσαμε.. δέκα ..είκοσι..πενήντα.. 

..που τώρα δεν θέλεις.. 

σου φαντάζει αστείο.. 

ευχαριστώ θα σου πω για..

τα δώρα σου..

..ψυχής… αλήθειας.. μοιράσματος.. φωνών.. παροτρύνσεων.. 

όλα δοκιμασμένα σε χαρές και λύπες..

Πάνω από τις κούνιες των παιδιών μας.. 

τις αγωνίες του χθες.. που έγιναν σήμερα..

που είδαμε μαζί το μεγάλωμα τους.. 

τα χέρια ανοιχτά έτοιμα να σφίξεις τις λύπες μέχρι να λιώσουν.. 

τις χαρές να κάνεις διπλές..

Στον όρκο που δώσαμε για το ΠΑΝΤΑ και ακόμα είναι εδώ.. πενήντα χρόνια..

Θυμάσαι;

Κράτα γερά!