Ισα που χώραγε τη μοναξιά της.
Ο γάτος κουλουριασμένος στα πόδια της τριβόταν κάτω από την κουβέρτα να της μηνύσει πως ξημέρωσε. Τέντωσε το κορμί της.. πονούσε.. υγρασία θα ‘χει και σήμερα..
Ανασηκώθηκε με κόπο και καθιστή παρατηρούσε το σώμα που ασφυκτιούσε κάτω από τη φανελένια νυχτικιά.. τα πόδια πρησμένα με τα μπλε σημάδια της κούρασης και το αποτύπωμα του χρόνου.
Στο κομοδίνο τα χάπια.. τον πήρε αγκαλιά και στύλωσε το βλέμμα στα μάτια του.. της νιαούρισε χαδιάρικα. «πουλάκι μου, αγάπη μου» τον χάιδευε και ξεκλόνιζε η καρδιά της.
Εψαξε τις παντόφλες.. έκανε κρύο και έριξε το σάλι στην πλάτη.
Εφυγε ένας αναστεναγμός που καρφώθηκε στη φωτογραφία πλάι της.
Της χαμογελούσε μέσα από το θολό γυαλί, μια μαυρομάλλα με τη χούφτα περασμένη στο γάντι και ακουμπισμένη στο πηγούνι.
Το ταυταδένιο πράσινο φόρεμα στην ασπρόμαυρη εικόνα της. Ναι πετρόλ ήταν.. τα «σαλιγκαράκια» των μαλλιών, πλαισίωναν το προφίλ της και ακουμπούσαν στα κρεμαστά σκουλαρίκια.
«Σήμερα έχουμε γενέθλια». «Εσύ και εγώ.. γεννηθήκαμε την ίδια μέρα»
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του μπάνιου με την πετσέτα μετέωρη στα χέρια. Ξεμπέρδεψε τα μαλλιά και σύρθηκε στη κουζίνα κρατώντας τη φωτογραφία… την απόθεσε δίπλα στο φλιτζάνι με τον διπλό ελληνικό.. Ανοιξε το ψυγείο να πάρει το γάλα. Ένα κίτρινο κουτί με πράσινη κορδέλα και ένα μπιλιέτο.
«Στην αγάπη μου, χρόνια πολλά!!! Γιώργος».
Φίλησε το χαρτί.. Ο Γιώργος της.. ο τριανταπεντάχρονος Γιώργος της, της διπλανής πόρτας.. που της κτύπησε την πόρτα κάποια Χριστούγεννα να την καλέσει, στο τραπέζι της δικής του μοναξιάς..
Ο «διαφορετικός» Γιώργος που έγειρε στους ώμους της..
που άνοιξε την αγκαλιά του..
που μοιράστηκε τους έρωτες, την απόρριψη από τις κάργιες του δεύτερου.. που γελούσαν αγκαλιά..
που έγινε ο μοναδικός χτύπος στην πόρτα της..
που κρατούσε τα κλειδιά της μη και πάθει «κάτι» το κοριτσάκι του!
Που πάντα του έλεγε.. «χέσε τον κοσμάκη, να τον κοιτάς από ψηλά γιατί σαν χαμηλώσεις θα σε δαγκώσει.»
«Τα βλέπεις; απευθύνθηκε στο γελαστό παρελθόν της. Δεν μας ξέχασαν.. τη μοναξιά την διαλέξαμε μαζί, δεν άντεχα να σε βλέπω να γερνάς, να φαρδαίνει το σώμα σου.. θυμάσαι τον Αλέκο; Τι έρωτας!
Πόσα βράδια σε καμάρωνε στην πίστα να τραγουδάς..χτυπώντας τα χέρια του.. χορεύοντας τα ζεϊμπέκικα με τη ματιά του στα δική σου καρφωμένη..Ωχ! και αυτά τα ντουλάπια πώς σκεβρώσανε… και η υγρασία στον τοίχο που παίρνει το σχήμα του κορμιού του… ο μοναδικός έρωτας.. και πέρασαν πολλοί.. θυμάσαι;
Στα πόδια σου οι γόηδες, λουλούδια.. χρυσάφι που ξεπουλήθηκε .. φλόγες σβησμένες.. πότε ήταν που μας ξέρασε το μικρόφωνο; Δεν θυμούμαι, εσύ; Αν σε κακομεταχειρίστηκα, συχώρα με.. και αν κλείσω τα μάτια μου πε τους να μου βάλουν το δαχτυλίδι του Αλέκου μαζί μου, αυτό στο συρτάρι, το μόνο που κράτησα.. ήταν αυτό που μου έδωσε στα γενέθλια μου δυο μέρες πριν σκοτωθεί…»
Εκανε να σηκωθεί μα τη γέλασε η καρδιά της.
Το ένα χέρι ακουμπισμένο στη φωτογραφία της,
το άλλο στο κουτί με τη γενέθλια τούρτα..
Ετσι την βρήκε ο Γιώργος της, με το σημείωμα του, στη χούφτα τη μισάνοιχτη…
Από το "τετράδιο" 1999...
Η μοναξιά τελικά μπορεί να φέρει κοντά τους πιο "ανθρώπους", οι ίδιοι λόγοι που επιλέγει κανείς τη μοναξιά, είναι και οι ίδιοι, που ξαφνικά σε κάνουν να θέλεις να τη μοιραστείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποθέτω ότι πολλά κλειδιά ίσως να μη υπάρχουν σε γειτονικά χέρια, όμως ποτέ δεν είναι αργά για χτύπημα στη πόρτα.
Γιαγιά Αντιγόνη, είναι το πρώτο blog που μπήκα σήμερα, και έμαθα και ένιωσα.
Καλό σου απόγευμα
:-)
Mε συγκινησες τοσο πολυ.Ειναι ασχημο πραγμα η μοναξια,να μην εχεις κανεναν να σε αποζητησει,να νοιαστει.Σε κανεναν δεν αξιζει κατι τετοιο κ δυστυχως στις πολεις τετοια γεγονοτα πολλα.Σε φιλω γιαγια κ σε ευχαριστω που το μοιραστηκες μαζι μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ!!και τρομαξα...με το ΑΝΤΙΟ..δεν θελω αντιο μονο..καλωσορισματα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θες και δεν σε κουραζω..ελα λιγο σε θελω..
Καλο απογευμα!
Τί; ποιά; πως;Την ήξερες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μας κανεις και μας
συγκινείς πάντα γιαγιά μου!
........................
Να είσαι καλά+
«χέσε τον κοσμάκη, να τον κοιτάς από ψηλά γιατί σαν χαμηλώσεις θα σε δαγκώσει».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η μοναξιά της κορυφής!!
Κι εγώ παρακαλώ νε με προδωσει η καρδιά μου και σε μέρος που να μην έχω "μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες" (Ν.Καββαδίας)
Αντιγονάκι πάλι με συκίνησες!!!
Αντιγόνη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο πολύτιμος ένα τέτοιος "Γιώργος", πόσο απελπιστικά πολύτιμος.
Σε φιλώ, σε φιλώ
Γιωργο φιλε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην μοναξια..Την ξορκισες...
Τον θανατο...Τον εκανες φιλο...
Την αμοιβη σου την πηρες...
"..Το σημειωμα σου στην μισανοιχτη τη φουχτα..."
Εισανε ΑΝΘΡΩΠΟΣ...Παν απ ολα...
Και δεν ειναι πολλοι ξερεις...
Πόσο πολύ ταυτίζεσαι με τους ανθρώπους για να μπορείς να γράφεις τέτοια κείμενα!! Μπράβο βρε Αντιγόνη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινητικό πολύ, αχ βρε Αντιγόνη τι μου κάνεις κάθε φορά!!θα πνιγεί ο λαπις μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλιά πολλά...
Αναμνήσεις που πονούν ή σου κρατούν το χέρι για το υπόλοιπο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως και τα δύο.
Μας συγκινείς.
δεν έχω λόγια!!!μπράβο σου Αντιγονάκι μου,για μια φορά ακόμη.φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσοι άνθρωποι, αλήθεια, μπορεί να συνυπάρχουν (όχι να κρύβονται!) μέσα σε έναν;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή............ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΜΟΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα μας κάνεις να νιώθουμε πιο άνθρωποι!
ΑπάντησηΔιαγραφήμε τον τιτλο τρομαξα... και με το τελος εκλαιγα...
ΑπάντησηΔιαγραφήσε περιμενω στο σπιτακι μου... φιλακιαααααα....
Ναι, η μοναξιά μπορείνα ενώσει πολύ δυνατά κάποιους ανθρώπους, ακόμα κι αν δεν έχουν κανένα άλλο κοινό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά Αντιγόνη μου, καλό σου Σαββατοκύριακο!!
Μας χάρισες πάλι Αντιγόνη,μια ιστορία όλο ανθρωπιά κι ευαισθησία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάριτην πόρτα όλων των μοναχικών
ανθρώπων,κόποιος να τη χτυπούσε.
Και είναι πολλοί οι μόνοι, πάρα πολοί...
Είδες το ταχυδρομείο σου?
http://www.youtube.com/watch?v=4DuYkqDA9ZY&feature=related
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι
http://www.youtube.com/watch?v=wM_Cf0UyTwQ&feature=related
Αντιγόνη,είδα την ανάρτηση,αλλά άφησα να σε επισκεφτώ τώρα,για να έχω άφθονο χρόνο να διαβάσω και πάλι να γυρίσω στην αρχή της αφήγησης σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα με καθηλώνει όπως τα ιστορείς,έχει ένα κατάδικό σου τρόπο!
Μας συγκινείς!
Φιλιά!
Υπέροχη ιστορία. Ψηφίζουμε Γιώργο:Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλό Σαββατοκύριακο!
Έλα βρε γιαγιάααα... Όλο κάτι τέτοια ανεβάζεις και με κάνεις να σκέφτομαι την γιαγιούλα μου... :'(
ΑπάντησηΔιαγραφήΗΡΘΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΝΥΧΤΑ!!!!!!ΟΝΕΙΡΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο ένα "αχ" έμεινε στα χείλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ αληθινό!
φιλιά...
...Συγκινητικές αναμνήσεις πάλι Αντιγόνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο.
Κωστής
Εγω σε ευχαριστω!!Καλημερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπησε και αγαπηθηκε αληθινα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι δεν ειχε μοναξια, ειχε γεματη καρδια, και με γεματη καρδια εφυγε.
Γιαγιακα μου πως γινεται καθε φορα να μην μπορω να βρω λεξεις? πως?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο σκ να εχεις!
Μαρουλοφιλακια!
*καταπληκτικη ιστορια!
Αχχ .... τί νά πώ .. εδώ τώρα .. πολύ φτωχά τά λόγια ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑβάσταχτη ¨ "η Μοναξιά τού Σχοινοβάτη" ,οταν μένει πίσω ,αν χάσει τόν άνθρωπο του .
Συγκινήθηκα,δάκρυσα,θυμήθηκα .. καί μετά Χαμογέλασα ....
σέ ευχαριστώ .
Φιλιά πολλά .
καλο σ/κ γιαγια αντιγονηηηηηηηηηη...φιλακιααααα..
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε Αντιγόνη με τις ιστορίες σου που στάζουν δάκρυα και πόνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μην έρθουν τέτοιες στιγμές μοναξιάς και πόνου για κανέναν!
Καλό ΣΒΚ με φιλιά θαλασσινά!
Τι ομορφα που γράφεις
ΑπάντησηΔιαγραφήγιαγια αντιγονη
Τι όμορφα..
Καλο βραδυ
...
giagia antigonh kai pouanteri apo tis agaphmenes bloggers,den einai dhthen opws merikes eidika apo thessalonikh meria kai kala kallitexnides me tis kitsates tous dhmiourgies kai ta fagia tous.kalhnyxta
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα της μοναξιάς με πονάει πολύ αυτή τη στιγμή γι'αυτό θα σταθώ στη συγκινητική γραφή και τον άψογο χειρισμό της γλώσσας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς και δεν σε έχουν ανακαλύψει ακόμα, γιαγιά? Ή μήπως σε έχουν ανακαλύψει και δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα εγώ?
Ευχαριστώ.
To Τετράδιο είναι βιβλίο; Αν όχι..πρέπει μα γίνει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοκαριστικά συγκινητικό.... Δεν έχω λόγια... Μανούλα δώσε τα να τα εκδώσουν και θα γίνει ανάρπαστο το βιβλίο... Θα είναι το ακριβότερο κόσμημα στην βιβλιοθήκη όλων μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή